ถึงแม้จะมีความสุขสนุกสนานในการทำงานที่โรงพยาบาลอมก๋อยสักเพียงใด ถึงเวลาเจ้านายสั่งก็ต้องไป  ตอนมาใหม่ใจใช่ชื่นชอบ พอตอนจากไปใจกลับใจหวิวอย่างบอกไม่ถูก  เป็นสถานที่ทำงานแห่งแรกในชีวิตข้าราชการที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้วิถีชีวิตนอกห้องเรียน มีความประทับใจหลายอย่างที่ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจหมอบ้านนอกคนนี้ ทั้งมนต์ตราของธรรมชาติที่บริสุทธิ์ ความสงบสวยงามของบรรยากาศ และความอบอุ่นเอื้ออาทรของผู้คนที่พานพบ 

‘ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกลา’ 

เป็นวลีที่มิอาจลบล้างได้ จุดเปลี่ยนของชีวิตเกิดขึ้นได้เสมอ เพียงแต่ว่า ‘ถ้าคิดเป็นก็ไม่เห็นจะทุกข์ตรงไหน เพราะทุกข์มีให้เห็นไม่ได้มีให้เป็น’ ใช่ว่าฉันจะเห็นทุกข์ได้ง่ายๆ ไปเสียทุกเรื่องดอกนะ บางเรื่องมันเล่นงานหัวจิตหัวใจเสียสะบักสะบอมทีเดียว ต้องหมั่นฝึกฝนจิตใจอยู่เนื่องๆ 

ฉันกราบพ่อแม่และพระธาตุดอยสุเทพเพื่อความเป็นสิริมงคลในการเดินทางไปทำงานที่ใหม่         

โรงพยาบาลประจำอำเภอเชียงดาวซึ่งตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเชียงใหม่ มีอนาเขตติดต่อกับอำเภอเวียงแหง อำเภอฝาง และเพื่อนบ้านพม่า อิงแอบแนบชิดขุนเขามหึมาและดอยหลวงอันเลื่องชื่อ  มันตั้งตระหง่านท้าท้ายผู้ที่หลงใหลการท่องเที่ยวผจญภัยในไพรพฤกษ์พนา เมื่อเกือบ 20 ปี ที่แล้ว ความเจริญทางวัตถุยังน้อยนัก ธรรมชาติจึงยังมีให้ชื่นชมอย่างล้นเหลือ  รถเมล์สีตุ่นลำตัวเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งการใช้งานมาอย่างโชกโชนพาฉันไปตามถนนลาดยางมะตอยที่คดเคี้ยวมุ่งสู่อำเภอเชียงดาว ยิ่งห่างตัวเมืองเชียงใหม่มากเท่าใด ทิวทัศน์ยิ่งสวยงามด้วยไร่นาป่าเขา ต้นไม้เขียวชอุ่มไหวพลิ้วตามสายลมภายใต้อาทิตย์สาดแสงสีส้ม ปุยเมฆขาวลอยตัวอย่างเกียจคร้านอยู่บนท้องฟ้าคราม กระท่อมมุงใบจากสีน้ำตานเล็กๆ กระจายอยู่ห่างๆ ช่วยแต้มสีสันให้ดูสดใสงดงาม ต้นมะพร้าวสูงชะลูดเรียงเป็นแถวเป็นแนวโบกก้านใบไปมาทำให้ภาพดูลุ่มลึกมีมิติยิ่งนัก สายสมเย็นลูบไล้ใบหน้าอย่างอ่อนโยนชวนเคลิบเคลิ้มอย่างบอกไม่ถูก  รถเมล์เก่าๆ เร่งเครื่องสุดฤทธิ์ ได้ความเร็วแค่นี้ด้วยความชราภาพของมัน จะว่าไปก็ดีนะ ไม่กระโชกโฮกฮากเหมือนรถเมล์ซิ่งอย่างในกรุงเทพ ผู้โดยสารก็ใจเย็นนั่งกันไป โอภาปราศรัยกันไป หลับกันบ้างก็มี เดี๋ยวถึงจุดหมายก็ปลุกกันตื่นเองแหละ

            รถครางเบาๆ ก่อนหยุดตรงหน้าโรงพยาบาลเชียงดาวซึ่งตั้งอยู่บนเนินเตี้ยๆ ด้านหน้ามีต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้มเรียงรายตามรั้วตะแกรงสีเงิน ตึกชั้นเดียวสีขาวยาวๆ ที่ตัดกับสนามหญ้าสีเขียวเบื้องหน้า ดอยหลวงสีม่วงเบื้องหลัง และท้องฟ้าสดใสเบื้องบน ดูดูโดดเด่นอย่างไม่น่าเชื่อสายตา  เรือนไม้สีน้ำตานสองชั้นซึ่งเป็นบ้านพักข้าราชการเรียงอยู่รายรอบทั้งซ้ายขวาและด้านหลัง ดั่งดาวล้อมเดือน ต่างจากโรงพยาบาลอมก๋อยที่ตั้งอยู่พื้นที่แคบลาดชันเป็นขั้นบันได      โรงพยาบาลนี้มีขนาดใหญ่กว่าอมก๋อย จึงมีเจ้าหน้าที่จำนวนมากกว่า และแน่นอน ย่อมมีคนไข้กับงานเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว ข้อดีอย่างหนึ่งของคนหมู่มากก็คือสามารถทำกิจกรรมได้หลายหลากให้ได้สนุกสนานกันเพียบ ไม่ว่าจะเป็นดนตรี กีฬา ห้องสมุด สมุนไพร ออกหน่วยเคลื่อนที่ ร้อยแปดพันเก้า  ซึ่งฉันสนองศรัทธาเต็มที่เพราะไม่ได้เปิดคลินิกเหมือนหมอคนอื่นเขา ใช่ว่ากลัวรวย แต่กลัวเจ๊งมากกว่าเพราะไม่รู้จะเก็บเงินชาวบ้านแลกกับความเจ็บป่วยอย่างไรดี

หลังจากเลียบเคียงซาวเสียงเจ้าหน้าที่อยู่พักใหญ่ ฉันก็ตัดสินใจก่อตั้งวงดนตรีโรงพยาบาลให้เป็นรูปเป็นร่างเสียที ความสามารถแบบมวยวัดของพวกเราคงไม่พอ ต้องขยันหมั่นเพียรฝึกฝนกันอย่างหนัก  สมาชิกในวงที่รวบรวมกันมาได้ก็หลากหลายความสามารถและบุคลิกภาพสุดโต่ง

             เริ่มจากมือกีต้าร์ลีดตัวนำของวง เป็นพนักงานขับรถรูปร่างได้มาตรฐานชายไทยชาวเหนือ ผิวขาว ตาตี่ ด้วยฝีมือดีมีอารมณ์เย็น เราจึงยกให้เป็นหัวหน้าวง

                  มือกีต้าร์คอร์ดเป็นเจ้าหน้าที่ห้องปฏิบัติการตำแหน่งสุดหรู หรือเรียกง่ายๆ ว่าคนตรวจขี้เยี่ยว พ่อหนุ่มมีใบหน้าคมคาย ผิวเข้ม ตาโต อย่างที่พุ่มพวงร้องเพลงว่า ‘…มาดแมนสุดเฉียบเนี้ยบหนิ๋ง..’  เมื่อเทียบกับชายไทยในอำเภอสมัยนั้นนะ  เนื่องจากเสียงดีด้วยจึงควบตำแหน่งนักร้องนำไว้ดึงดูดสาวแก่แม่ม่าย  

มือกีต้าร์เบสเป็นพนักงานขับรถอีกคน รูปร่างแตกต่างจากมือกีต้าร์ลีดลิบ พี่แกสูงชะลูดผิวคล้ำ พูดน้อยแต่ใจดี ที่จริงพี่แกตาโตนะ แต่ชอบทำตาปรือเหมือนจังหวะกีต้าร์เบสที่ ติ๊ดชึ่ง.. ติ๊ดชึ่ง..ไปเรื่อยๆ ไม่เร่งเร้า ขนาดเปลือกตาปิดลูกตาไปครึ่งหนึ่งก็ยังตาโตกว่ามือกลองทอม

สำหรับมือกลองเป็นคนตรวจเลือดตรวจฉี่อีกตำแหน่ง  ผิวขาวผมหยิกเกาะติดหนังหัว นิสัยเฮฮาสนุกสนาน เวลาร้องเพลงขณะตีกลองไปด้วยผู้ชมจะทึ่งนึกว่าไมโครโฟนพูดได้เพราะรูปร่างพี่แกเกือบสูง ต้องคอยมองหาท่ามกลางกลองชุด 

ส่วนมือคีย์บอร์ดเป็นคนงานหญิงที่ห้าวหาญชาญชัย จนใครๆ เรียก ‘ไอ้’ ด้วยความนับถือเยี่ยงชายชาตรี หล่อนใจกล้าบ้าบิ่นกินเหล้าเก่ง ผิวขาวแบบสาวเหนือ รูปร่างไม่อ้วนไม่ผอม มาแบบหนาๆ ตาหยีชั้นเดียวซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นตา

ส่วนฉันเล่นเครื่องเป่าแซคโซะโฟน ไม่ใช่มือเซียนอะไรนักหนาดอก หัดแบบมวยวัด สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมโรงเรียนวัดฝรั่งนั้น ได้ไปสมัครเข้าวงดุริยางค์กับเพื่อนอีก 2 คน เพื่อนเลือกฉาบกับกลองเต็ก ส่วนฉันบังอาจเลือกแซคโซะโฟนเพราะหลงใหลในเสียงแหบเสน่ห์ของมันแต่แรกพบ ที่เป็นปัญหาก็คือคนในวงเขาหัดกันตั้งแต่อยู่ชั้นประถม นอกจากไม่มีพื้นฐานใดๆ ทั้งสิ้นแล้ว ฉันยังต้องซ้อมกีฬาเพราะเป็นทั้งนักกรีฑาและนักกีฬาแชร์บอลของโรงเรียน แล้วยังเป็นสภานักเรียนอีก จำได้ว่าคุณครูคุมวงยื่นปากแซคโซะโฟนให้มาอันเดียว แล้วให้เวลากลับไปเป่าที่บ้าน ถ้าสามารถเป่าให้มีเสียงออกมาได้ก็จะอนุญาตให้เข้าวงเล่นในตำแหน่งนี้ได้  ฉันมองเจ้าก้อนสีดำที่มีลิ้นไม้ไผ่อยู่อีกด้านกลิ้งไปมาอยู่ในอุ้งมือด้วยความรู้สึกมืดตึ๊บแปดด้าน

“ไปตีกลอง ตีฉาบซะเถอะ...”

“เดี๋ยวไม่รอดนะ”

“….”

เสียงปรารถนาดีหวังร้ายสะกิดต่อมลูกฮึดฉันแตก จึงเล่นเป็นมาจนบัดนี้ ต้องขอขอบน้ำใจเพื่อนที่ช่วยกระตุ้นให้มีความเพียร 

เครื่องดนตรีอื่นๆ ที่ฉันเล่นในวงดนตรีอีกก็เป็นตระกูลเป่า ไม่ว่า ขลุ่ยไทย ขลุ่ยจีน และพอจะสำรองแก้ขัดตำแหน่งคีย์บอร์ดกับกลองได้บ้าง ประเภทเล่นได้หลายอย่าง แต่เอาดีไม่ได้สักอย่าง ส่วนตำแหน่งอื่นๆ ที่มีคนมาร่วมมั่วเป็นครั้งคราวคือ เครื่องเคาะเครื่องเขย่าต่างๆ รวมถึงกลองทอมที่เล่นโดยคนงานชายซึ่งเราเรียกว่า ‘เสี่ย’ ด้วยการเอาดีทางธุรกิจเหล็กดัด ต่อมาภายหลังกิจการรุ่งเรืองเอารุ่งเรืองเอา จนเราสูญเสียท่านไปกับความร่ำรวย ส่วนนักร้องก็เป็นพยาบาลแสนสวยซึ่งจะอัญเชิญมาตอนท้ายๆ เมื่อเราเล่นได้เข้าท่าเข้าทางแล้ว เกรงว่าถ้าเชิญมาแต่แรกหล่อนจะสิ้นศรัทธาถอดใจไม่เล่นด้วย

ทีนี้มาถึงการตั้งชื่อวง ชื่อนั้นสำคัญไฉน สำคัญสิ.. เราใช้เวลาเลือกอยู่พักใหญ่เชียวหละ ฉันเคยนึกชื่อ ‘เข็มสุขสันต์’  ‘ห้องคลอดหฤหรรษ์’  ‘น้ำเกลือพาเพลิน’  ‘ผ้ากลอสซู่ซ่า’  ‘สบายตับขยับจิต’ และเชยๆ อีกหลายชื่อ แล้วมาจบลงที่ ‘คาลาไมล์’ ซึ่งเป็นยาทาแก้คัน เพราะเราคันอยากจะเล่น อีกทั้งยังพ้องเสียงกับวง ‘คาราวาน’ กับ ‘คาราบาว’ที่กำลังดังสนั่นเมืองในยุคสมัยนั้น เผื่อมั่วนิ่มกับเขาได้บ้าง...ฮิ..ฮิ

พวกเราฝึกซ้อมช่วงพักเที่ยงกับตอนเย็นหลังเลิกงานถ้าไม่ติดกิจกรรมอื่นๆ ครอบครัวของสมาชิกในวงต่างสนับสนุน เพราะยังดีกว่าไปดื่มเหล้าให้ไร้สติเป็นไหนๆ สถานที่ฝึกซ้อมซึ่งไปเล็งฮวงจุ้ยไว้ ไม่มีที่ไหนเหมาะไปกว่าที่นี่อีกแล้ว ไกลจนเสียงไม่รบกวนคนไข้ ห้องกว้างพอที่จะยัดเครื่องดนตรีและเครื่องเสียงหลายๆ ชิ้น รวมทั้งอัดคนเข้าไปได้โดยไม่เป็นลมตายภายในสิบนาที  มันเป็นห้องที่อยู่ต่อจากโรงครัวด้านหลังโรงพยาบาลซึ่งอยู่เยื้องกับบ้าน ‘คุณอวบอั๋น หรือ เจ้าอ้วน’ ซึ่งก็คือเล้าหมูนั่นเอง ชาวบ้านตามชนบทน่ารักมาก เงินทองไม่ใช่เรื่องสำคัญเสมอไป อาหารคาวหวาน ไข่ ดอกไม้หรือผลไม้ที่ปลูกตามบ้านก็เป็นของกำนัลชั้นเลิศเพราะมันเปี่ยมด้วยน้ำใจมิใช่น้ำเงิน คนไข้เอาคุณอวบอั๋นมาให้ท่านผู้อำนวยการ  ตอนมันเป็นลูกหมูก็ดูน่ารักน่าชังดีดอก พอมันโตมหึมาขึ้นเรื่อยๆ ชักจะรักไม่ค่อยลง เพราะกินจุแล้วถ่ายไม่บันยะบันยัง...แบบไม่เกรงใจตูด ลมโชยพากลิ่นอึเหม็นๆ เข้ามาในห้องซ้อมอันแสนคับแคบบ่อยๆ ทำให้ความรู้สึกเมตตากรุณาของเราลดลงเรื่อยๆ  จนอยากส่งมันไปร้านข้าวขาหมูอันเลื่องชื่อของอำเภอเชียงดาวขึ้นมาตะหงิดๆ นี่ยังไม่นับรวมเวลาที่มันกรีดร้องแข่งกับพวกเราเวลาซ้อมดนตรีอีกนะ อันที่จริงจะโทษมันไปเสียทั้งหมดก็ไม่ได้ เสียงดนตรีของพวกเราคงแยงหูกวนประสาทมันน่าดู บางเพลงที่มีเครื่องเป่านั้น สรรพสัตว์ทั้งหลายอย่างหมาอย่างยุงยังทนไม่ไหวเข้ามารวมผสมโรงด้วยเลย 

        แทนที่จะเร่งฝึกซ้อมให้เก่งเร็วๆ จะได้หนีอึกลิ่นมฤตยูกลับมัวแต่นินทาเพ่งโทษคุณอวบอั๋นนี่แหละ นี่ถ้ามันพูดภาษาคนได้คงย้อนเราให้สะอึกว่า “ขี้ใครไหนหอมบ้าง” มันอยู่ของมันดีๆ ดันตามมาดมเอง แถมยังส่งเสียงดังไม่เป็นเพลงแยงรูหูให้รำคาญใจอีก ไม่อาละวาดจนคอกพังก็บุญโขแล้ว มัวแต่บ่นจึงยังไปไม่ถึงการเปิดตัวของคาลาไมล์สักที เอาไว้ต่อคราวหน้าเมื่อพวกเราออกงานครั้งแรกว่าเกิดเหตุการณ์โกลาหลอลเวงอะไรขึ้นบ้าง  …เฮ้อ...ไม่มีปัญหา ..ปัญญาไม่เกิด