เครื่องมือต่างๆ ที่ใช้ทรมานนักโทษเพื่อให้สารภาพ ไม่ว่าจะเป็นอ่างน้ำ ราวห้อยหัว ที่ช๊อตไฟฟ้า มีด คีมดึงเล็บ ที่หนีบหัวนม และอะไรต่อมิอะไรที่ยากแก่การบรรยาย จัดวางให้เห็นอย่างเรียบง่าย สะท้อนบรรยากาศดิบๆ อย่างตรงไปตรงมา 

รูปนักโทษจากทะเบียนประวัติบ่งบ่อกถึงอารมณ์หลายหลาก บางสายตาเบิกโพลงตื่นตระหนก บ้างหวาดหวั่น บ้างเศร้าสร้อย บ้างหมดหวัง สายตาทุกคู่ที่จ้องมองมากระชากใจผู้พบเห็นยิ่งนัก โดยเฉพาะรูปหญิงสาวที่อุ้มลูกน้อยมีสายน้ำตาไหลรินอาบแก้มสะกดให้แข้งขาขยับเขยื้อนไม่ได้

  ใช่ว่านักโทษเท่านั้นที่เจ็บปวดรวดร้าว แม้แต่ผู้คุมที่ใช้ชีวิตวัยเยาว์ในการห่ำหั่นทำร้ายผู้อื่นก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน รูปเปรียบเทียบผู้คุมในวัยชราปรากฏดวงตาที่ไร้สุขมิเคยเปลี่ยนแปลงแม้กาลเวลาจะผันผ่านเนิ่นนานเพียงใด

คาดว่าน่าจะมีคนมาสังเวยชีวิตราว 20000 ศพ มิใช่ 17000 ศพ ตามรายงาน มันมากเสียจนต้องส่งไปฝังที่อื่น หนึ่งในนั้นคือ Choeung Ek

 สนามหญ้าเขียวชอุ่มที่ประดับประดาด้วยดอกลั่นทมสีขาว รายรอบด้วยแมกไม้นาๆ พันธุ์ร่มครึ้ม สายลมโชยมาเบาๆ ลูบไล้เหงื่อออกจากใบหน้า

บางหลุมเต็มไปด้วยร่างที่ไร้ศีรษะ  

บางหลุมดารดาษไปด้วยร่างไร้วิญญาณของเด็กน้อยที่ถูกทุบตีจนตาย

อนุสรณ์เจดีย์ผสมผสานสถาปัตยกรรมแบบใหม่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า มีฐานล่างรูปทรงเหลี่ยมทาสีขาวมีตู้กระจกอยู่ตรงกลาง ภายในบรรจุเศษเสื้อผ้าของคนตายอยู่ชั้นล่างสุด เมื่อแหงนมองขึ้นไปจะเห็นกองหัวกะโหลกละลานตาตามกลุ่มอายุลดหลั่นเป็นชั้นๆ ขึ้นไปจนสุดลูกหูลูกตา

อนุสรณ์แห่งการทำลายล้างเผ่าพันธุ์เดียวกัน ที่เราหวังว่า..คงจะไม่มีสัญลักษณ์อัปยศอดสูอย่างนี้ในผืนแผ่นดินไทยของเรา