ไปเยี่ยมเยียนลูกศิษย์ที่มณฑลยูนนาน (Yunnan) เมืองจีนมา ลูกศิษย์คนจีนนี้เข้ามาเรียนหลักสูตรแพทย์ระบาดวิทยานานาชาติ (International Field Epidemiology Training Program) ที่สำนักตักศิลา..เอ๊ย..สำนักระบาดวิทยา กระทรวงสาธารณสุข โดยได้รับการสนับสนุนจากองค์การอนามัยโลกและศูนย์ป้องกันและควบคุมโรคของอเมริกา  โชคดีมากที่มีโอกาสได้เข้าชมบ้านโบราณกับแบบสมัยใหม่ของคนธิเบตซึ่งอาศัยอยู่ที่แชงกลีล่า (Shangri-La) จึงอยากจะมาแบ่งปันประสบการณ์ให้กันบ้าง แต่ก่อนอื่นใด ขอเล่าเรื่องที่ไปช่วยลูกศิษย์ก่อน เกี่ยวกับการตายกะทันหันแบบไร้สาเหตุของผู้คนที่ยูนนานแห่งนี้

ไอ้เรื่องความซวยของฉันยังคงเป็นที่ล่ำลือแม้จะย้ายออกมาทำงานที่อื่นตั้งนานแล้วก็ตาม ยิ่งเป็นการตอกย้ำใหญ่เมื่อลูกศิษย์คนนี้ป่วยหนัก น้ำหนักร่วงเอาร่วงเอาเกือบสิบกิโล เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ตรวจสารพัดแต่กลับหาสาเหตุของท้องร่วงไม่เจอ หนำซ้ำลูกชายซึ่งมีได้คนเดียวตามนโยบายของประเทศก็คลอดก่อนกำหนด จำเป็นต้องพักการเรียนไปเป็นปี ไอ้ที่ตอกย้ำความเชื่อคนที่กระทรวงก็คือลูกศิษย์ต่างชาติคนก่อนก็ซวยเกิดอุบัติเหตุแล้วยังโดนทำร้ายอีก ตอนแรกก็พยายามโทษดวงอาจารย์อีกคนที่ดูแลคู่กัน แต่คราวนี้แยกกันไปแล้วเลยไม่รู้จะโทษใคร  เรื่องดวงกับเรื่องฝีมือมันคนละเรื่องกัน ควายตัวนี้จึงยังถูกเรียกใช้ข้ามกระทรวงอยู่เป็นประจำ

การเดินทางไปประเทศจีนในนามข้าราชการไทยจะยุ่งยากในช่วงแรกๆ เพราะต้องทำเอกสารผ่านทั้งรัฐบาลไทยและจีน ที่มันยุ่งขิงก็คือฝั่งไทย กระทรวงการต่างประเทศมีอำนาจในการออกหนังสือให้ไป  กระทรวงสาธารณสุขเป็นเจ้าของเรื่องและจ่ายค่าเดินทาง แต่คนไปทำงานกลับอยู่กระทรวงศึกษา กว่าจะเดินเรื่องแต่ละทีเล่นเอาเหงื่อตกกีบ ส่วนฝั่งจีนนั้นต้องส่งเอกสารล่วงหน้า และเมื่อเดินทางไปถึงก็เข้าพบกับพรรคคอมมิวนิสต์เพื่อรายงานตัวให้ทราบ ตอนหลังๆ ไม่ต้องเสนอหน้าอีกแล้วเพราะเขาคงจำได้ว่าไม่มีพิษมีภัยอันใดนอกจากความซวย ว่ากันเรื่องความซวยก็ขอบ่นเอามันสักหน่อย  ขณะที่เขียนเรื่องนี้ก็เพิ่งกลับมาจากไปให้คำปรึกษาที่กระทรวงสาธารสุขมา ก่อนวันเดินทางก็เพิ่งรู้ว่าเช็คค่าใช้จ่ายในการเดินทางมันเด้ง ซึ่งโดยปกติเช็คที่หน่วยงานจ่ายให้จะไม่มีปัญหานี้ ในวันเดินทางก็ไปตรงกับรัฐมนตรีใหม่มาทำงานพอดี (เปลี่ยนอีกแล้ว) ท่านถือฤกษ์ยาม 7 โมง 9 นาที อุ๊แม่เจ้า…หม้อแปลงไฟตึกสำนักปลัดกระทรวงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ไฟดับทั้ง 9 ชั้น เดือดร้อนฉันต้องแบกกระเป๋าเดินลากสังขารขึ้นบันไดถึง 6 ชั้น เพียงเพื่อจะรับทราบว่า ไม่มีไฟฟ้าใช้ ไม่มีเครื่องปรับอากาศเปิด และ ไม่มีกาแฟดื่ม ต้องลากสังขารแห้งๆ เลื้อยลงบันไดไปหาไฟฟ้าตึกอื่นทำงาน หนังสือพิมพ์ตีข่าวว่า ‘เป็นลางร้าย เป็นยุคมืด’ สงสัยตอนตรวจฤกษ์ยามท่านคงไม่ได้เอาฉันไปคิดด้วย ขนาดมหาวิทยาลัยสงขลาที่ฉันไปสอนคอมพิวเตอร์ครั้งแรกยังหม้อแปลงไฟระเบิดเลย ต้องสอนละมุนภันฑ์กันใต้โคนต้นมะม่วงให้ควายมันค้อนเอา 

ฉันมาเยือนเมืองต้าลี่ (Dali) หลายครั้งหลายคราคราวเมื่อดูแลลูกศิษย์คนก่อนซึ่งเรียนจบไปแล้วด้วยผลงานโดดเด่นของรุ่น แต่สำหรับลูกศิษย์คนนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกของเขา เนื่องจากสนามบินทั้งสองของไทยสร้างเอาใจคนกรุงเทพ ตารางบินจึงไม่เป็นใจให้เดินทางถึงต้าลี่ในคืนนั้น ใจหนึ่งก็อยากนอนพักที่คุนมิง (Kunming) ให้สบาย แต่อีกใจหนึ่งก็ต้องการใช้เวลากับลูกศิษย์ให้มากที่สุด จึงตัดสินใจให้ลูกศิษย์นำรถที่ทำงานมารับที่สนามบินคุนมิงเย็นวันนั้นเลย  ก็ซวยอีกจนได้...อ้อ..ลูกศิษย์นะ..ไม่ใช่ฉัน ถูกกรีดกระเป๋าครั้งแรกในชีวิตเมื่อมารับฉันนี่แหละ มิน่าหละเขาถึงได้เรียก      ‘นักย่องเบา’ มือกับตีนโจรคงมีคุณสมบัติไม่แพ้กันเพราะขนาดกางเกงแหวะซะไม่มีดี แต่คนนุ่งกางเกงกลับไม่รู้ตัวเลย เดชะบุญที่เก็บเงินไว้ที่กระเป๋าเสื้อด้านซ้ายแนบหัวใจไว้ จึงรอดตัวไป เห็นตำแหน่งมีดกรีดแล้วเสียวอวัยวะบางอย่างจริงๆ ฉันเคยเล่าวิธีการแต่งตัวและเก็บเงินเก็บทองไปแล้วในเรื่อง ‘เอาตัวรอดอย่างไรในต่างแดน’  ท่านที่สนใจลองเข้าไปอ่านดูค่ะ