เรื่องตอนที่แล้วมีชุมชนชาวบล็อกแสดงความคิดเห็นเยอะเรื่องความหนาว ก็เลยให้ดูว่าฉันกับลูกศิษย์ที่ไปด้วยต้องลงทุนซื้อหมวกคลอบกระโหลกกันมันสมองแข็งตัวกันเลยละ ได้ถุงมือเสื้อหนาวกันเพียบ

หลังจากออกไปแล่นแต้หาความสุขทางรูปรสกลิ่นเสียงมาวันก่อน วันต่อมาฉันต้องใส่หัวโขน 2 หัว ตอนเช้านั่งแท่นประธานในการประชุมวิชาการประเทศในภูมิภาคเอเชียใต้และเอเชียแปซิฟิก   

เป็นประธานในเวทีระดับนานาชาติในต่างประเทศนั้นไม่เหมือนเป็นในเมืองไทย เพราะในเมืองไทยทุกอย่างจะประเคนมาถึงที่ มีเลขานั่งคู่คอยจับเวลา มีบริกรนำน้ำดื่มเย็นเจี๊ยบมาถวาย แล้วมีเจ้าหน้าที่คอยตามผู้นำเสนอให้อีกด้วย แต่ที่เมืองนอกนั้นต้องทำสากกะเบือยันเรือรบ โปรดสังเกตว่ามีเกาอี้ให้นั่งเพียงผู้เดียว จึงต้องจับเวลาเอง นำอภิปราย ซักถามผู้ที่นำเสนอ รินน้ำดื่มเอง

แม้กระทั่งมอบของที่ระลึกผู้นำเสนอ

ต้องใช้กลเม็ดทวนคำถามก่อนตอบเพื่อให้มันเป็นเรื่องเดียวกัน ไม่ว่าจะถามมาเช่นไรให้เก็บอาการไว้ให้มั่น ขอบคุณและยิ้มแย้มเสมือนหนึ่งเป็นพรอันประเสริฐ  แท่นยืนพูดก็ดีเหลือใจ เสริมความสูงเป็นพิเศษ ทำให้ฉันดูดีมีสง่าราศี ไม่เหมือนไปเวทีที่มีแต่ฝรั่งมังค่าล้วนๆ บางเวทีท่านประธานทนเห็นไมโครโฟนผีสิง (พูดได้) ไม่ไหว ต้องลุกขึ้นมายกดอกไม้ออกจากแท่นก็มี 

         คราวนี้ประเทศไทยได้ 2 รางวัล สมกับการเคี่ยวเข็ญ เพียรแก้ เพียรซ้อม กันแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน

ลูกศิษย์ที่นำเสนอแทบแดดิ้นต่อหน้าหมู่คณาจารย์ที่ปรารถนาดีรุมกันให้ความคิดเห็น ให้แก้นั่นแก้นี่มิรู้จบก่อนวันนำเสนอ เรียกกันเล่นๆ ว่า ‘เปิดโรงงานนรก’

มันเป็นโทษของวิทยาการสมัยใหม่ที่สามารถแก้ภาพนิ่งได้จนวินาทีสุดท้าย  ในขณะที่สมัยฉันนั้นต้องใช้ขาตั้งกล้อง ถ่ายจากหน้าจอ มีถุงขยะสีดำคลุมบนไม้บรรทัดที่ยึดติดไว้กับจอคอมพิวเตอร์รุ่นอ้วนตุ้ยนุ้ย แล้วนำส่งล้างร้านถ่ายรูป ถ้าออกมาตัวอักษรเอียงโค้งหรือเป็นลายน้ำไหลก็ต้องถ่ายใหม่ ส่วนตัวอักษรบนรูปสวย ๆ นั้น ใช้วิธีถ่ายสำเนาหรือเขียนอักษรบนแผ่นใส แล้วนำไปวางบนรูปสวย ๆ จากนั้นรอวันฤกษ์งามยามดีมีอาทิตย์ฉายแสงเราก็สามารถถ่ายรูปได้  เวลาอัดกรอบภาพนิ่งต้องเลือกร้าน เพราะถ้าอัดกรอบบางแล้วไปเจอที่ฉายภาพนิ่งรุ่น ‘กินดะ’ มันจะติดเหงกอยู่ในร่อง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียจังหวะนำเสนอ ต้องไปควักมันออกมาจากรูให้อายไพร่ฟ้าประชาชี

ทว่าความล้าสมัยที่คนรุ่นปัจจุบันเย้ยหยันนั้น กลับให้บทเรียนอะไรบางอย่างที่ความล้ำสมัยมิอาจให้ได้ เพราะต้องเกิดจากการฝึกฝนเท่านั้น จึ่งจะได้มาซึ่งความอดทน ความเพียร และการคิดอย่างรอบคอบ   

ก่อนกลับ พรรคพวกต่างระดมซื้อข้าวของกันยกใหญ่ ที่ถนนย่านละลายทรัพย์ 

“มีอะไรให้ซื้อเล่า” ผู้มีปัญญาน้อยอย่างฉันไถ่ถาม

          “skin food ครับ” หมอทอตอบ

          “อะไรนะ” ฉันชักสนใจ

          “skin food” หมอทอย้ำ

“มันแพงไหม”

“ถูกกว่าเมืองไทยครับ”

          “เขานิยมแบบไหนกันหละ”

          “cucumber (แตงกวา) peach (ลูกพีช) ”

“อร่อยหรือเปล่า”

          “……….! ”  หมอทออึ้ง

          “มีหมู มีปลาไหม” ฉันยังสักต่อ

          “พี่เอ๋ย...เครื่องสำอางครับ ไม่ใช่อาหาร”

          “….. ” ฉันเหว๋อไปเลย

          “เขาเอาไว้ทาหน้า”

          “แล้วมันไม่เหม็นแย่เหรอ อยู่ดี ๆ เอาข้าวปลาอาหารมาโป๊ะหน้า”

          “…. ” เห็นหมอทอเงียบไป คงไม่อยากเสวนากับพวกล้าสมัยอย่างฉัน

          หน้าตาแบบเกาหลีที่คลั่งไคล้กันนั้น ขอบอก...ว่า ‘สิ่งที่เห็นอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด’  ไอ้ที่เดินๆ อยู่ทั่วๆไป ตามถนนหนทางหาได้แจ่มแจ๋วอย่างดาราที่เห็นในทีวีไม่ สิวเขรอะ หน้าแป้น เดินแอ่นเป็นกระดานก็มีเป็นธรรมดาเหมือน ๆ กันในโลก ควรเลิกบ้า ‘น.ส. พุงนำนม’ ‘นายวางจีวร (นามแฝงน้องดาว)’  ‘หนุ่ม วอนนอนคุก’ หรือ ‘แม่คีมกุ้งสุก’ โลกแห่งความฝันกับโลกแห่งความจริงนั้นต่างกัน

ฉันไม่รู้จะซื้ออะไร แล้วก็ไม่ชอบหอบข้าวของพะรุงพะรังด้วย จึงขอไป

ไปทัศนาปราสาทราชวังดีกว่า พระราชวังที่อยู่ตรงข้ามศาลากลางกรุงโซล คือ พระราชวัง Deok Su gung (ออกเสียงประมาน ถ็อกซูกุง แปลว่าพระราชวังแห่งอายุยืนยาว) หนึ่งในห้าพระราชวังของราชวงศ์โชซอน (ค.ศ. 1392-1910)  กษัตริย์ซุนจองพระโอรสองค์สุดท้ายเป็นผู้พระราชทานชื่อด้วยหวังว่าพระราชบิดาจะทรงพระชนม์ยืนยาวที่นี่ ท่านคิดผิดเพราะไม่มีใครที่เกิดแล้วไม่ตายสักคนในโลกใบนี้

ด้านหน้ามีประตูหลักแทฮันมุน (Great Han Empire)  ที่เปิดสู่โลกภายใน ตอนไปถึงโชคดีทหารมาเปลี่ยนเวรพอดี ได้ดูการแสดงสมกับเป็นเมืองท่องเที่ยว แต่งชุดโบราณมาเพียบ ยังสงสัยตงิด ๆ ว่า ถ้าเขาบุกเข้าวังจริง ๆ ไอ้หอกดาบกับชุดรุ่มร่ามนี้มันจะจัดการโจรได้รึ แค่วิ่งไม่ให้หมวกร่วงกางเกงหลุดก็แย่แล้ว

เดินผ่านประตูเข้าไปจะพบบรรยากาศที่ร่มรื่นด้วยหมู่แมกไม้ซึ่งสีสันสวยสดงดงามเสมือนร่มหลากสีคันโตแถวชายหาด ผลจากกฎธรรมชาติของความอนิจจัง.... ใบไม้ผลิ ผลัดใบ แล้วร่วงโรย

         ถนนทอดไปสู่ตำหนักหลัก (Junghwajeon) ซึ่งเป็นสถานที่ทำพิธีราชาภิเษก ต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง และพระราชพิธีต่าง ๆ  มีรูปทรงกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดยักษ์ มีหลังคาหน้าจั่วครอบอยู่ด้านบน

ผนังทำด้วยไม้ตีเป็นตารางทาด้วยสีเหลือง ตรงกลางสามารถดึงออกมาเป็นเหมือนบานเฟี้ยมที่มีปลายด้านหนึ่งติดกับเสาท่อนโตทาสีแดง  ส่วนเพดานเป็นลอนทาสีฟ้าเขียวแดงเป็นลวดลายวิจิตร ดูดูไปเหมือนเกลียวคลื่นไล่ตามกันเป็นระลอก

มองเข้าไปด้านในเห็นราชบัลลังก์ดูเด่นเป็นสง่า รูปทรงคล้ายธรรมาสน์ มีบันไดทาสีแดงตัดกับขอบฐานสีเหลือง ทอดขึ้นไป 3 ด้าน เหนือราชบัลลังก์มีไม้ระบายสีลวดลายคล้ายเพดาน   

เดินไปด้านหลังจะพบตำหนักพระราชมารดาเลี้ยง

ประวัติเหมือนในละครที่มีการช่วงชิงบัลลังก์  กักขังบริเวณ เสือกไสไล่ส่ง หรือแม้กระทั่งฆ่าล้างโคตรกัน เรื่องเก่า ๆ ที่พวกเรามักทำซ้ำ ๆ ย้ำรอยวัฏสงสารที่ไม่มีจุดสิ้นสุดสักที…..ถ้าไม่ใจเด็ดพอ