“อะไรเอ่ย….”

“คนสั่ง ไม่ได้สร้าง ไม่ได้ใช้”

“คนใช้ไม่ได้สร้าง”

          “คนสร้างไม่ได้ใช้”

อย่าแปลกใจเลยถ้าคำเฉลยไม่ใช่ ‘โลงศพ’ แต่เป็น ‘หมอ’

คนที่รักษาเรา ๆ ท่าน ๆ  

คนที่เราฝากผีฝากไข้นั่นแหละ

“แล้วไฉนจึงเป็นฉะนี้”

ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะผู้ที่กำหนดคุณสมบัติหมอคือแพทยสภาซึ่งไม่มีโรงงานเป็นของตนเอง ส่วนผู้ที่ผลิตหมอคือโรงเรียนแพทย์สังกัดกระทรวงศึกษาธิการ เมื่อจบออกไปทำงานตามโรงพยาบาลส่วนใหญ่นั้นเป็นของกระทรวงสาธารณสุข มองในแง่ดีถือว่าเป็นการทำงานที่บู(รณาการ)ได้อย่างจะหาประเทศใดมาเปรียบปานได้ แต่ถ้ามองอีกแง่หนึ่งคือการทำงานแบบ Bull (บู) คือกระทิงขวิดกันไปกันมา

ผู้บริหารโรงเรียนแพทย์ถูกกดดันด้วยความทะยานอยากชนะในการแข่งขันตามค่านิยมของสังคมไทยซึ่งวิ่งตามก้นขาว ๆ ของฝรั่ง ถูกกดดันอาจหมายความว่า ‘มิสมยอม’ หรือ ‘ยินยอมอย่างกระอักกระอ่วนใจ’ ก็ได้  ท่านจึงมากดดันอาจารย์เรื่องตัวชี้วัดด้านคะแนน แล้วอาจารย์ก็ไปกดดันนักศึกษาแพทย์อีกที ทำให้เรียนเพื่อสอบเอาใบประกอบโรคศิลป์ ไม่ใช่เรียนเพื่อนำไปใช้ หัวอกครูจึงแสนชีช้ำกะหล่ำปลี (ที่กระเด็นตกรถกระบะตอนเข้าโค้งทางลงเขาอมก๋อย) เมื่อนักเรียนออกปากว่า

“สอนเฉพาะที่สอบ” 

ถ้าเรียนไปเป็นช่างซ่อมกระต่ายขูดมะพร้าวก็พอทำเนา แต่นี่จะไปเป็นช่างซ่อมคนนะเนี่ย สุดสยิวหัวใจเสียนี่กระไร

“แล้ว…ว่าที่หมอ  มันมาจากไหนเล่า”

ก็มาจากนักเรียนมัธยมที่เรียนพิเศษเป็นนิจศีลเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพื่อใช้เช่นกัน เรียนกันตั้งแต่ประถมมาเลยแหละ วันวันลูกบังเกิดเกล้าก็เอาแต่เรียนจนหมดแรง

 กลับบ้านมาก็มีคนใช้ชื่อ ‘พ่อแม่’ ทำกับข้าวถวาย อาบน้ำให้ด้วย ช่วยปลุกตอนเช้า ส่วนวันหยุดก็เรียนอีก จึงมีบิดามารดาชื่อ ‘เพื่อน’ เป็นที่ปรึกษาให้คำแนะนำวิถีชีวิตกึ่งดีกึ่งร้ายตามประสบการณ์ผู้ให้ แม้แต่เรื่องเพศ (พูดแล้วยังเสียวไม่หาย)  เคยขึ้นเวทีเป็นวิทยากรร่วมกับครูหยุ๋ยคราหนึ่ง ท่านถามว่า

“หมอรู้จักเกมส์ซ่อนหาของเด็ก ๆ ไหม”

ฉันสู่รู้อธิบายเป็นคุ้งเป็นแคว แต่ขอโทษที…ผิดทั้งนั้น

“เขาไปเล่นกันในบ้านที่มีห้องหับ พอเปิดประตูมาเจอใครก็นอนกับคนนั้นเลย”

          “…..!” ฉันอึ้งกิมกี่พูดไม่ออก

สำหรับเวลาที่เหลือ เด็กจะเล่นกับเพื่อนรักชื่อ ‘คอมพิวเตอร์’ เพราะมันไม่เคยหือ ไม่เคยเถียง เล่นกี่รอบก็ไม่เกี่ยง   ชนะทุกครั้งเพราะเอาใหม่ได้ทุกเมื่อ กติกาก็กำหนดเอง นิสัยเสียอย่างไรมันก็เล่นด้วย ปากเสียอย่างไรมันไม่เคยบ่น ตบตีกี่ครั้งมันก็ทน…จนสิ้นชีพตักษัยไปเอง (ค่อยซื้อเพื่อนใหม่)  แล้วอย่างนี่จะมิให้ทั้งรักทั้งหลงได้กะไร

การเล่นของเด็กสมัยก่อนอาทิเช่น กระโดดเชือก กระต่ายขาเดียว ตี่จับ หรือ เต้ย ช่วยกล่อมเกลาให้เด็กใช้ชีวิตในสังคมได้ดี เคารพในกฎกติกามารยาท เนื่องจากมีกระบวนการหลายอย่างที่ช่วยส่งเสริม เช่นการแบ่งกลุ่มที่ยุติธรรมโดยใช้วิธีเปรียบคนที่ฝีมือเท่ากันต้องเป่ายิงฉุปกันเอง แล้วกระจายอยู่คนละกลุ่ม ผู้ที่เก่งสุดจะได้เป็นหัวหน้า แต่ไม่ได้เป็นเท่ ๆ หรือรังแกลูกน้องดอกนะ ต้องคอยช่วยลูกน้องในกลุ่มตามกฎที่ตั้งไว้ จึงฝึกความรักใคร่ปรองดองดูแลช่วยเหลือกัน

สำหรับเด็กนิสัยเสียเพื่อนไม่ให้เล่นด้วย ต้องไปปรับปรุงนิสัยให้ดีก่อน จึงให้อภัยแล้วเล่นด้วยได้

นอกจากนี้ร่างกายยังแข็งแรงเพราะวิ่งสูดอากาศรับแสงอาทิตย์เสริมสร้างกระดูกเป็นประจำ ทำให้เจ้ากล้ามเนื้อเข้ากระชับพื้นที่ไล่ไขมันไม่ให้นอนอืดทึดอยู่อย่างสุโขสโมสร มันถูกรีดไถอย่างหนักกระเจิดกระเจิงไปไม่เป็นท่า ดังนั้นเด็กสมัยก่อนจึงไม่ค่อยอ้วนขี้โรคเหมือนเด็กปัจจุบัน ขอยืมคำนักมวยคนดังว่า “ไม่ได้โม้” อายุปูนนี้แล้ว ฉันว่ายน้ำได้เป็นชั่วโมงไม่มีหยุดพัก และยังใส่ป้าฮาร่ากางเกงอายุราว 30 ปี ได้อยู่เลย

“รากเหง้าของปัญหามาจากอะไร”

          แปลกนะ ยิ่งเรียนยิ่งโง่ยิ่งโตยิ่งนิสัยเสีย ใช้เวลาเรียนเพิ่มมากขึ้นแต่กลับฉลาดน้อยลง เนื้อหาวิชาที่ปรับเปลี่ยนไปและการแข่งขันเรียนที่ต้องเหยียบคนอื่นขึ้นไปตลอดช่วงชีวิตในระบบสังคมนิยมทำให้ความเป็นมนุษย์ลดน้อยลง ผู้ปกครองทำตัวเป็นป๋าดันเจ๊ดันเสริมส่งให้ลูกเห็นแก่ตัว เอื้ออาทรปู่ย่าตายายน้องนุ่งไม่เป็น ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และใช้เงินแบบไม่ยั้งคิด

จากผลการประเมินล่าสุดพบว่าเด็กไทยมีระดับสติปัญญาโง่มากขึ้น แล้วก็มีนักวิชาการออกมาป่าวประกาศว่า

‘โอ้แม่เจ้า…เด็กไทยเราขาดไอโอดีน’

จึงรณรงค์ให้กินเกลือไอโอดีนกันคึก ๆ

อุเหม่… ฉันนี้โง่อยู่ตั้งนาน มิน่าหละ สาวเหนือถึงถูกหนุ่มใต้หลอกเพราะเราขาดเกลือนี่เอง

คุณครูก็โง่ขึ้นเพราะต้องไปฝึกปรือฝีมือด้วยการสอนพิเศษ จะได้ไม่ลืมว่าสอนอะไร มิใช่เพื่อช่วยลูกศิษย์ที่เรียนช้าแบบสมัยเก่า เออหนอ..หรือว่าหาเงินใช้หนี้

          เสียดายจังฉันแขวนมดลูกไปนานแล้ว ถ้าแม้นมีลูกคงไม่ส่งไปโรงเรียนให้เปลืองอัฐ เพราะเรียนเองที่บ้านก็ได้ จ่ายแต่ค่าเรียนพิเศษเพื่อสอบเข้าก็พอ!  

ปฏิเสธมิได้ว่า ผู้ใหญ่อย่างเราล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีส่วนทำให้เกิดทายาทอสูรกันไม่มากก็น้อย สังคมมีช่องว่างมากขึ้น เด็กที่พ่อแม่มีฐานะมีโอกาสทางการศึกษาทุกระดับมากกว่าเด็กยากจน แล้วเด็กเรียนไม่ดีแต่ยากจนจะมีโอกาสกับเขาไหมนี่

ที่พร่ำพรรณนามาทั้งหลายทั้งปวงนั้น ใช่ว่าจะหมดหวัง เนื่องด้วยทายาทดี ๆ ยังมีอยู่ แต่ลดน้อยลงทุกขณะ ที่เหลือใช่ว่าไม่ดี แต่ล้วนเป็นทายาทที่น่าสงสารซึ่งพวกเราต้องหันมาช่วยเหลือกันอย่างจริง ๆ จัง ๆ กันเสียที   การแก้ปัญหานั้น ต้องมองทั้งระบบ ทำแผนยุทธศาสตร์อย่างบูรณาการต่อเนื่องเชื่อมโยงสอดคล้องกันทุกภาคส่วน ไม่ว่ารัฐหรือประชาชน ไม่ใช่เขียนแผน(ข้าวต้ม)มัดรวมกันให้หนา ๆ เข้าไว้ รู้นะว่าไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ยากเกินเอื้อม ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป ใช่ไหมพ่อแม่พี่น้อง

ในเทศกาลแห่งความรักที่มีทั้งวันแห่งความตายเพื่อความรักของนักบุญวาเลนไทน์ และวันกตัญญูแห่งชาติมาฆบูชาที่พระพุทธเจ้ามีพระเมตตากรุณาประทานโอวาทปาติโมกข์แก่พระอรหันต์ซึ่งเปี่ยมด้วยความรักกตัญญูนี้ ขอให้เรามา ‘รักลูกให้ถูกทาง’ กันเถิด