และล่าสุดนี้ได้รางวัล Excellence Award ของ Asian Hospital Management Awards (AHMA) สาขา Corporate Social Responsibility Project ซึ่งมีการมอบรางวัลที่ประเทศสิงคโปร์ เมื่อคืนวันที่ 8 กันยายน นี้เอง โดยมีโรงพยาบาลทั่วเอเชียเข้าร่วมหกร้อยกว่าโรง (http://hospitalmanagementasia.com/)

ใช่ว่าจะหลงใหลได้ปลื้มมันมากดอกนะ รางวัลเสมือนดาบสองคม เป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์งานต่อไปก็ได้ หรือจะทำลายล้างมิตรภาพหมู่คณะก็ได้ เจ้านายที่ดีต้องจัดการเรื่องละเอียดอ่อนนี้อย่างรอบคอบอย่าให้กิเลสบังตา เพียงเพราะชื่อเสียงที่วูบมาวาบไป หัวโขนที่เปลี่ยนได้ตามกาลเวลา จะอย่างไรก็แล้วแต่ สิ่งที่เราทำยังคงดำเนินต่อไปไม่ว่าจะมีรางวัลหรือไม่

เมื่อวันที่ 24-28 สิงหาคม มีงานมหกรรมหมอพื้นบ้านนานาชาติครั้งแรกของภูมิภาคเอเชีย (Chiang Mai International Conference and Exhibition on Traditional Medicine: http://www.icetm2011.com/) อาจารย์จักกริช  อาจารย์ Annette และ ฉันได้รับเชิญให้ไปบรรยายและแสดงดนตรีบำบัดกับเขาด้วย ที่หอประชุมใหญ่ในห้างสรรพสินค้า อุ๊แม่เจ้า มิได้เตรียมเวทีและจอบรรยายไว้ตามนัดเลยอีกทั้งปรับเปลี่ยนกำหนดการเราอีกด้วย ฉันกวาดตาไปในห้องโถงมหึมาที่แคบไปถนัดใจ ผู้คนล้นหลามเข้าออกตามซุ้มแสดงงานต่างๆ บ้างก็นอนแผ่ให้เขาเอาเท้านวด บ้างก็นั่งตอกเส้น บ้างชิมยาต้ม และบ้างก็ชมข้าวของ บนเวทีมีดนตรีพื้นเมืองกลุ่มใหญ่สีซอครวญเพลงอยู่  ฉันลัดเลาะไปตามซุ้มต่าง ๆ เพื่อติดต่อคนคุมเสียงข้างเวทีที่เพิ่งจะเสียบสายต่อเครื่อง ไม่มีเวลาสำหรับอารมณ์บูด เราเริ่มลุยขนอิเลกโทน ขาตั้งโน้ต อุปกรณ์ดนตรีต่าง ๆ ขึ้นเวที ดูดูออกจะเสียมารยาทไปหน่อยที่ลุง ๆ ป้า ๆ กำลังสีซอครวญเพลงอยู่ ก็มีภาพเราโยงโย่โยงหยกเป็นหางเครื่องถลาไปถลามาอยู่บนเวที อาศัยใจกล้าหน้าด้านทำหน้าที่แทนแม่นางพิธีกรที่เอาแต่สวย ฉันคลานกระดืบ ๆ เข้าไปบอกคิวคุณลุงที่ประกาศว่าจะเล่นต่อไปเรื่อย ๆ เพราะไม่มีใครมาบอกคิว จากนั้นเราแก้ปัญหาด้วยการยืนบรรยายผสมกับการเล่นดนตรีสลับกันไปโดยไม่มีสไลด์ ว่ากันสด ๆ ปรับเนื้อหาให้เข้ากับผู้ชม เออหนอ… ชีวิตหญิง มิเค๊ย มิเคย เจองานระดับนานาชาติแบบนี้ แต่ก็ดีนะ ได้รสชาติไปอีกแบบ ปัญหามีให้ฝึกพลังจิตมิใช่ฝึกพลังมือ   หลังเล่นเสร็จ อาจารย์จักกริชกับฉันไปสมทบกับนักกายภาพบำบัดและนักอาชีพบำบัดเดินทางไปโรงพยาบาลอำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี ทันที เพื่อจัดอบรมเครือข่ายดนตรีบำบัดครั้งแรก มีคุณหมอดวงจิตที่สวยทั้งใจและใบหน้าต้อนรับขับสู้เป็นแม่งาน

เกือบสามทุ่มเราจึงมาถึงที่พักที่ดัดแปลงจากโรงเรียนประถมศึกษาเก่า เพิ่งเปิดดำเนินการโดยผู้มีอันจะกินที่ค่อยทำค่อยไปไม่หวังกำไรเป็นเรื่องใหญ่ จึงยังไม่มีใครรู้จักนักนอกจากเหล่านักข่าวนิตยสารที่ตามล่าหาของแปลก เมื่อเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ สักพักจะพบอาคารไม้สองชั้นยืนทะมึนท่ามกลางสายฝนพรำในคืนเดือนดับ มีหลอดไฟสีส้มเสมือนดวงตาจ้องมา …. เอื๊อก…บรรยากาศชวนขนหัวลุก

พนักงานตอนรับกลับบ้านแล้ว เราจึงเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นบันไดแคบ ๆ ไปชั้นสอง  พวกเท้าใหญ่ต้องทำตัวเป็นผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน เสียงไม้ลั่นเอี๊ยด ๆ เสียดแทงหัวใจให้หนาวยะเยือกชวนขนหัวลุก

ทางเดินไม้สีน้ำตาลทอดยาวมันวับหน้าห้องเรียนและกระจกสีสุดทางเดินทำให้บรรยากาศอบอุ่นอย่างประหลาด ผนังห้องเรียนด้านซ้ายทาด้วยสีน้ำตาลสลับขาวระบุอาณาเขตห้องเรียน มีกุญแจเสียบไว้  3 ห้อง

ฉันเปิดประตูไม้บานพับห้องแรกชั้นประถม 3 เข้าไป อุ๊แม่เจ้า… ห้องเรียนกลายเป็นห้องนอนที่กว้างขวางยิ่งนัก เตียงนอนไม้ขนาดใหญ่จัดไว้ด้านซ้าย มีเสาเตียงสี่เสาและมุ้งหลอกสีขาวห้อยย้อยระย้า เก้าอี้ไม้ทรงโบราณหนาตันและชุดกาแฟอยู่ด้านขวา เจ้าของชอบสะสมถ้วยกาแฟมาก จัดแสดงโดยวางไว้ในโต๊ะที่มีฝาเป็นกระจกเสมือนตู้ปลา ผนังห้องด้านติดระเบียงมีชั้นไม้เล็ก ๆ ทำเสมือนโต๊ะเครื่องแป้งมีกระจกบานโตติดอยู่ ผนังด้านที่เหลือทำด้วยไม้อัดสีเหลืองอมน้ำตาล  สุดผนังมีห้องน้ำทาสีขาวเล็ก ๆ ใช้บานหน้าต่างไม้เก่าสีน้ำตาลมาทำเป็นโต๊ะเจาะรูวางอ่างน้ำล้างหน้า หน้าต่างบานโตมีบานเกร็ดไม้สีน้ำตาลบังเรือนร่างเปลือยเปล่าจากสายตาผู้คนกับสวนองุ่นเบื้องล่าง  พื้นห้องนอนทำด้วยไม้กระดานสีน้ำตาลเข้มมันวับเหมือนหน้าห้องเรียนขับให้ห้องออกโทนสีขรึม

*****

******

นึกถึงสมัยเป็นนักเรียนที่เอามะพร้าวครึ่งลูกขัดพื้นห้อง ฉันเตะกะลาเล่น วิ่งสไลด์ไปตามพื้นลื่น ๆ จนถุงเท้าขาดเป็นรู หัวเข่าถลอก หน้าแข้งเขียว ยังเคยขัดพื้นหน้าประตูให้ลื่น ๆ จนเพื่อนหงายเก๋งไปหลายราย คุณครูปวดเศียรเวียนเกล้าที่ทโมนอย่างฉันทำความอับอายขายหน้าแก่โรงเรียนซึ่งมีชื่อดังกระฉ่อนด้านมารยาทงามระดับลูกขุนน้ำขุนนางและนายกหญิงเรียน  ผ้าจะให้เรียบทั้งกองได้อย่างไร ฉันมันเป็นประเภทผ้ายับพับไว้ ถึงไม่งามแต่ยังมีประโยชน์ใช้สอย

 เป็นความเรียบง่ายที่ดึงเอาเสน่ห์ย้อนยุคได้ประทับใจจริง ๆ ฉันจะได้หลับในห้องเรียนโดยครูไม่ตีก็คราวนี้ละโว๊ย

คืนนั้นไม้กระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามการหดตัวขยายตัว คนที่ไม่เคยอยู่เรือนไม้อาจคิดว่าผีเสาตะเคียนออกอาละวาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่เดินลงส้นเท้าจนเรือนไหว คืนนั้นฉันฝันเห็นดารานัยน์ตาหวานเพชราด้วย เห็นหน้าใกล้มาก ๆ แต่เป็นสีขาวดำ ก็แปลกดีนะ

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันแล่นแต้มานั่งหน้าอาคารเรียนชั้นล่าง   จิบกาแฟท่ามกลางกลิ่นไอดินและเสียงนกขับขาน ละเลียดโจ๊กขาวนวลควันกลุ่นละมุนลิ้น ทอดอารมณ์ชมสระบัว สีม่วงของกลีบบัวตัดกับต้นหญ้าเขียวสดรอบ ๆ ขอบสระ และปลาสุภาพ (คร๊าฟ) สีส้มแดงที่ว่ายหยอกล้อกับกอบัวดั่งภาพจิตกรเอกที่มีชีวิตโลดแล่นออกมาจากผืนผ้าใบก็มิปาน