เมื่อเลี้ยวไปตามทางเดินหินโบราณเพื่อเข้าพักในโรงแรมเก่าแก่ชื่อดังริมน้ำ ก็โชคดีเจอ แผงผักผลไม้เพราะมาถึงวันมีตลาดนัดพอดี จึงต้องเบียดผู้คนที่มาหาซื้อข้าวปลาอาหาร เขาจัดเรียงนำเสนอสินค้าได้จูงใจมาก

ไม่ว่าจะเป็นพริกสีแดงผักสีเขียวฟักท้องสีเหลืองบรรจุในตะกร้าใบเล็ก หอมหัวใหญ่กระเทียมมัดเป็นพวงยาวสลับสีม่วงขาว ดอกไม้หลากสีเป็นช่อ เนยแข็งก้อนกลมอวบเหลืองนวลบนเขียงไม้น้ำตาลในตู้กระจกใส

พอเหลือบเห็นขนมนมเนยส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ก็ชักจะทนไม่ไหวฟาดสักรอบหนึ่งก่อนเอาแรง

ในเมืองลูเซิร์น มีอนุสาวรีย์เลื่องชื่อ คือ ‘อนุสาวรีย์สิงโตที่กำลังจะสิ้นใจแห่งลูเซิร์น (Lowendenkmal)’ เป็นรูปสลักสิงโตบนแผ่นหินธรรมชาติเพื่่อเป็นอนุสรณ์แด่ทหารกล้าที่พลีชีพในฝรั่งเศส นักเขียนชื่อดัง มาร์ก ทเวน พรรณนาว่าเป็น ‘แผ่นหินที่น่าเศร้าสะเทือนใจที่สุดในโลก’ สระน้ำใต้หินผาและต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นทำให้ดึงอารมณ์ให้คล้อยตามเมื่อเห็นสิงโตที่ทอดกายนอนอ้อยสร้อยสุดห่อเหี่ยว ที่ทำให้เสียบรรยากาศก็คือพี่ไทยเราไปละเลงข้อความในห้องน้ำหญิงด่านักการเมืองนี่สิ

ขากลับไปปล่อยแก่วิ่งเล่นปีนป่ายกำแพงเมืองมูเสกก์ Museggmauer ที่สร้างในศตวรรษที่ 14

ข้อดีของการเที่ยวเองไม่ไปกับทัวร์อาอึ่มที่มีวงโคจรของกิจกรรมซ้ำ ๆ (โบกธง ลงกิน ซื้อ… โบกธง ลงกิน ซื้อ) คือ อยากไปไหนก็ไป อยากปรับแผนก็ปรับ และที่สำคัญสามารถไปเที่ยวในที่นักท่องเที่ยวทั่วไปมิเยี่ยมเยือนก็ได้ เราออกไปเมืองเล็ก ๆ ชื่อ Rapperswil อยู่ตอนเหนือ เที่ยวเมือง ชมปราสาท สูดบรรยากาศให้เต็มถุงลมปอด

แวะข้ามสะพานไม้ที่ยาวที่สุดในประเทศสวิสกลางทะเลสาบ (Holzbrücke) ไปเมือง Hurden มีความยาว 841 เมตร กว้าง 2.4 เมตร ทำด้วยไม้โอ๊ค โดยสร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2543  

ละเลียดชมโบสถ์เก่าแก่ Heilig Hüsli บนเกาะกลางน้ำ

แวะไปดูโบสถ์ใหญ่ Einsiedeln ที่สร้างแบบ Baronque รองน้ำมนต์มาดื่มแก้กระหาย

แล้วนั่งรถไปเมืองท่าเล็ก ๆ (Brunnen) เพื่อล่องทะเลสาบกลับลูเซิร์น ขณะที่ลัดเลาะเข้าเมืองก็เจอเด็กผู้ชายอายุราวสิบขวบนั่งในรถเอานิ้วถ่างตาแซวแว่นตาลายน้ำตาลเขียวของฉันที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เจ้าหนูนี่อยู่ในรัศมีที่ยังไม่เห็นตีนกาป้าจึงกล้าแซว ต้องลากมากะแตงเอวเสียให้เข็ด

ฉันยังถูกวัยรุ่นในตู้รถไฟที่สถานี Interlaken West ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ส่งจูบให้ ขำก็ขำหมั่นไส้ก็หมั่นไส้ เจ้าหนุ่มน้อยนี่ก็เหมือนกัน ยังไม่รู้ว่า ‘สาวน้อยร้อยเมตร’ ที่เห็นอายุแก่กว่าแม่ ถ้าเกี่ยวคอเข้ามาดูชัด ๆ แล้วจะหนาว ไม่แน่ใจว่าเป็นแว่นตาหรือกางเกงขาสั้น อย่างหลังคงลำบากเพราะน้องพยาบาลเคยบอกว่า

“เวลาดูผู้หญิงใส่กางเกงขาสั้นแล้วดู sexy แต่เห็นของอาจารย์แล้วดู ... เซ็กเสื่อม”

“……….”

เรานั่งเรือดูทิวทัศน์สองฟากฝั่งทะเลสาบจนถึงลูเซิร์น  ขณะเดินข้ามถนนเจอรถดับเพลิงวิ่งหูดับตับไหม้ปาดหน้าเข้าถนนสู่โรงแรมที่เราพัก ขนาดรถกะทัดรัดเหมือนรถสองแถวลากซาเล้งใส่สายยางฉีดน้ำปุเลง ๆ มา ฉันรีบสาวเท้าตามไปเจอรถดับเพลิงคันใหญ่จอดรออยู่แล้ว พนักงานดับเพลิงรีบลงจากรถ  อ้าวเฮ๊ย… มาแต่งตัวกันข้างถนนเพื่อจะไปดับเพลิง ตีความยากว่ารีบร้อนมากหรือใจเย็นสุดสุด  แต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ ก็เข็นซาเล้งใส่สายยางฉีดน้ำเข้าซอยไป 

****

*****

โชคดีที่ไม่ใช่โรงแรมที่พัก ไม่ถึงกับต้องเผ่นกลางดึกเหมือนตอนไปเมืองอลาสกา (Alaska state) 

จากเมืองลูเซิร์นเรามุ่งสู่เมืองอินเทอร์ลาเคินเพื่อเทียวเมือง Bern เมือง  Thun และ เมือง Spiez ก่อนจะขึ้นยอดเขายุงเฟรา (Jungfau) ที่สูงที่สุดในยุโรปดูบ้านเมืองและลานน้ำแข็ง

ฉันไม่มีเวลาศึกษาข้อมูลมากนักจึงไปหาเอาดาบหน้า ระหว่างรอรถเมล์ก็เจอครอบครัวชาวนิวซีแลนด์ซึ่งจะไปเขายุงเฟราเช่นกัน จึงถามไถ่ได้ความว่าตอนเช้าให้ขึ้นวนทางด้านขวา ตอนบ่ายให้วนทางด้านซ้าย เราใช้บัตรขึ้นรถเมล์ฟรีที่โรงแรมให้มาเพื่อต่อรถไฟ ส่วนบัตรเบ่งของเราสามารถซื้อตั๋วรถไฟขึ้นเขาได้ครึ่งราคา คุ้มจริง ๆ

อากาศบนเขาหนาวยะเยือก พื้นก็ลื่นด้วยเกล็ดน้ำแข็งที่ละลายจากแรงเหยียบของผู้คนแล้วกลับมาแข็งตัวอีก แต่ภาพเทือกเขาสีม่วงทอดตัวยาวลดหลั่นเป็นชั้นชั้นที่ปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลนตัดกับท้องฟ้าสดใสดึงดูดใจให้ถลาเข้าไป ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกอย่างดื่มด่ำ

บ้างยืน บ้างนั่ง บ้างหงาย แต่ที่แปลกไม่เหมือนใคร คือแก้ผ้าเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวของหนึ่งหญิงสองชายนี่สิ เรียกเสียงฮือฮาและตากล้องบนลานน้ำแข็งทั้งหมด เล่นเปลื้องผ้าต่อหน้าธารกำนัลให้เห็นจะจะไปเลย ขนาดฉันห่อร่างมาอย่างแหนมป้าย่นยังหนาวจับจิตจับใจเลย แต่เหล่าหญิงชายนี่สิ ดู ๆ ไปเหมือนแมวน้ำเผือกเริงร่าอยู่ขั้วโลกเหนือ

ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว ขอเก็บรูป ณ ห้วงเวลาหนึ่งของชีวิต ที่ยืนถูกฮวงจุ้ย ถูกจังหวะ และ ถูกโฉลกกับคนแปลกเอาไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย แถมยังได้รูปบั้นท้ายชายเปลือยอีกคนที่ไปแอบแก้ผ้าหลังกองหิมะไว้ปลงอนิจังอีกด้วย (รูปนี้เซ็นเซอร์ค่ะ)

ฉันลากเด็กกะโปโลใบเล็กที่อัดข้าวของจนแน่นปี๋รวมอุปกรณ์ทานอาหาร และแบกนังแห้งที่ขนกล้องกับเลนส์มาเต็มที่ ขอบคุณหมอเล็กที่ลากเจ้าอ้วนซึ่งขนหม้อหุงข้าวกับถุงยังชีพมาให้เรา จึงมีอาหารรสเลิศในราคายาจกให้ทานทุกเย็น (High so - Low money) ไม่ว่าบะหมี่ต้มยำทรงเครื่อง ซุปเห็ด แกงเลียง ไข่ต้ม และข้าวกล้องธัญพืช  วัตถุดิบต่าง ๆ ได้จากลุง Coop ที่มีสาขาแทบทุกสถานีรถไฟ

ชีวิตเราวนเวียนอยู่ตามสถานีรถไฟเพราะไม่ว่าจะเข้าห้องน้ำ ซื้อข้าวปลาอาหาร ทานข้าว  ขอแผนที่ ค้นข้อมูล หาตารางรถ วางแผนเที่ยว ซื้อตั๋ว ล้วนแล้วแต่ทำได้เบ็ดเสร็จในที่เดียว

ที่ประทับใจมาก ๆ คือ ความตรงต่อเวลาของคนสวิส มาก่อนเวลาอาจขึ้นรถไฟผิดขบวน มาช้าก็ตกรถ มาตรงเวลาถึงจะดี เคยเอื้อมมือค้างดูรถไฟไหลเลื่อนไปต่อหน้าต่อตาเมื่อช้าไปสิบห้าวินาทีมาแล้ว เสียเวลารออีกตั้งชั่วโมง แปลกดีนะ ทุกยานพาหนะตรงเวลาหมด ไม่ว่ารถไฟ เรือเมล์ รถราง รถใต้ติด กะเวลาขึ้นลงได้เพะเพะ พี่ไทยเราจะเป็นได้ไหมหนอ

อีกเรื่องที่ประทับใจสุด ๆ คือน้ำใจคนสวิส ผู้คนเขาใจดีสุด ๆ ไม่รู้อะไรก็ถาม ยิ่งกว่านั้นยังเข้ามาช่วยโดยมิได้ร้องขอ คุณลุงในรถเมล์เห็นเรากางแผนที่หมุนหัวเลิกลัก ๆ ก็เข้ามาถามว่าจะไปพิพิธภัณฑ์การคมนาคมแห่งชาติสวิตเซอร์แลนด์ (Verkehrshaus der Schweiz) ใช่ไหม ป้ายนี้ลงได้ เราขอบคุณแล้วก้าวลงรถเมล์เลี้ยวซ้าย คุณน้าที่ลงรถตามมาทนนังเป๋อไม่ได้ กวดตามหลังมาบอกเราว่าไปผิดทาง   ตอนไปเมืองอินเทอร์ลาเคิน  (Interlaken)      คุณตาที่เราถามทางอุตส่าห์ปั่นจักรยานตามมาสงเคราะห์บอกทางให้  น้องสาววัยรุ่นที่ช่วยนำทาง คุณลุงที่โรงแรมเมือง Brig ยังแนะนำดินฟ้าอากาศให้เราได้ปรับแผนเดินทาง แถมตอนลงรถเมล์ที่เมืองซูริค (Zurich) คุณอาใจดีมาช่วยเมื่อเห็นฉันลากเด็กกะโปโลหิ้วนังแห้งเก้ ๆ กัง ๆ  

สยามเมืองยิ้มของเรา ยังคงเป็นเช่นนี้อยู่ ฤาว่าเลือนหายไปกับกาลเวลา ความทันสมัยที่เพิ่มขึ้นหาได้บ่งบอกความเจริญทางจิตใจไม่ เหตุการณ์น้ำท่วมนั้นแค่จุดเริ่มต้น ความขัดแย้งของสังคมปะทุอยู่ดาษดื่นด้วยความแบบบางของขอบเขตความเสียสละ สิ่งที่รอพิสูจน์น้ำจิตน้ำใจและหัวใจความเป็นมนุษย์กำลังตามมา ทุกสิ่งเกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เหตุ ทำอย่างไรจึงจะพลิกจิตเอาวิกฤตให้เป็นโอกาสให้ได้…ก็เท่านั้นเอง