ฉันกลับจากภูเก็ตมาสอนที่เชียงใหม่หนึ่งวัน เดินทางต่อไปสมุทรปราการสอนสองวัน ย้อนกลับเชียงใหม่คืนวันอาทิตย์ เปลี่ยนกระเป๋าเพื่อเดินทางต่อไปกระบี่ในเช้าวันจันทร์ รีบจนไม่มีสติทิ้งสายคอมพิวเตอร์ไว้ ต้องรบกวนเขาส่งไปรษณีย์ด่วนไปยังโรงพยาบาลกระบี่เพื่อใช้สอนและทำงาน หนำซ้ำ ยังทำโทรศัพท์ตกส้วมอีก จะโทษดวงตกหรือเคราะห์ซ้ำกรรมซัดก็มิได้ เพราะเวลาไม่มีสตินี่นะ มันก็จะเละไปอย่างต่อเนื่อง ต้องตั้งสติให้ทันอย่ามัวแต่ก่นว่าฟ้าดิน

      ฉันลากกระเป๋าถึงสนามบินดินทองขนนายหัวค่อมคอมพิวเตอร์แสนหนักที่ไม่มีปัญญาเดินเอง ต้องเป็นทาสในเรือนเบี้ยอุ้มนายหัวค่อมไปทุกที่จนกว่าจะตายจากกันไปข้างใดข้างหนึ่ง

 “เคน ๆ ไง”

“ไหน ๆ”

“อุ๊ย หล่อจัง”

    เสียงสาว ๆ ดังกันเจี๊ยวจ๊าว ทำเอาฉันหูผึ่ง เหลียวหน้าไปมาจนคอแทบเคล็ด  อุ๊แม่เจ้า ตามิได้ฝาดไปแน่แท้เมื่อเห็น พ่อเคน ธีรเดช ยืนเท่ในชุดลำลองเสื้อตาหมากรุกสีดำกางเกงยีนรัดรูป หรือว่าจะตาฝ้าฟางตามอายุขัยของหญิงสูงวัย เมื่อสืบเท้าเข้าไปใกล้ รัศมีความหล่อเบิกเนตรให้ประจักษ์ว่ามิผิดตัวแน่ ที่ลังเลก็เพราะเคยทำเรื่องขายหน้ากับดารามาแล้วมากมาย ตั้งแต่สมัยวัยสาว ไม่ว่าจะเป็น โอ วรุตยกกระเป๋าให้ ถอยไปชนนิรุต ศิริจรรยา นั่งข้าง ‘แดนบีม’ ไม่รู้จักทักทาย มิเยแส ‘อนันดา’  แลกเงินทอนค่ารถแท็กซี่ กับ ‘พิทยา ณ ระนอง’ ฯลฯ    

     เคยโดยสารเครื่องบินจากกรุงเทพมาเชียงใหม่ มีผู้โดยสารที่นั่งหนีบอยู่ด้านขวาเป็นฝรั่งร่างเล็กอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษ ดูหน้าหล่อคุ้นตาอย่างไรชอบกล เขาลุก ๆ นั่ง ๆ เอาคอมพิวเตอร์จากช่องเก็บของเหนือหัวฉันเพื่อดูหนังแผ่น เรื่องอะไรก็ไม่รู้เพราะจะยื่นหัวไปขอดูด้วยจักไร้มารยาทไปสักหน่อย เวลาบินจากกรุงเทพที่ยาวนานราวชั่วโมงเศษทำให้บางครั้งฉันได้พูดคุยกับผู้ร่วมเดินทาง แต่คราวนี้ขี้เกียจคุยภาษาฝรั่ง มิแยแสจะคุยด้วย จนกระทั่งมาถึงสนามบินเชียงใหม่ ขณะที่เดินลงมาที่สายพานขนกระเป๋าก็ได้ยินเสียงกรี๊ดลั่นสนามบินดังตามหลังมา ตรงที่รอรับผู้โดยสารด้านหน้าก็มีบรรดาวัยรุ่นท่าทางกระดี้กระด้าส่งเสียงกรีดร้องสนั่นเมืองเหมือนกัน ต้องเกิดอะไรด้านหลังแน่ ๆ เลย พอหันขวับไป ก็เห็นวัยรุ่นล้อมหน้าล้อมหลังขอถ่ายรูปกับตาฝรั่งคนนั้น เขาเป็นผู้ใดหนอ หน้าคุ้นตา จนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกนชัด ๆ ว่า

“อนันดา”  

จึงกระจ่างจิตว่าเป็น อนันดา เอฟริ่งแฮม

   พุทโธ่เอ๊ย นั่งคู่กันมาตั้งชั่วโมงกว่า กลับไม่อินังขังขอบ ชวดอีกตามความโฉดเฉา

   คราวนี้ต้องไม่พลาดเด็ดขาดเพราะปลื้มความดีและความเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนของคุณเคน ทว่า… ดันเดินทางด้วยชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสุดซกมกตามปกติวิสัย ลังเลสักเสียวนาที ก็ตัดสินใจลากกระเป๋าเดินทางเก่า ๆ กระดุบกระดุบตรงรี่เข้าไปหาคุณเคน

“ขออนุญาตถ่ายรูปได้ไหมคะ”คุณเคนหันมาเห็นสภาพฉันแต่ยังตอบด้วยเสียงนุ่มทุ้มสุภาพว่า

“ยินดีครับ”

   ฉันมิรีรอควักโทรศัพท์ ‘เจ้าซอ รุ่นดาวมฤตยู (ไม่มีสัก galaxy)’ ออกมา อ้าวเฮ้ย มันดับหน้าตาเฉย กดเปิดก็ไม่ติด เพราะมันตกส้วมเมื่อคืนนี้ เช้ามืดก็เดินทางเลยยังไม่ได้ซ่อม นอกจากเอาเครื่องเป่าผมเป่าให้แห้ง

 “ไอยะ โทรศัพท์ดับ” ฉันอุทานอย่างผิดหวัง

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบ” คุณเคนสุดหล่อเสียงดีต้องอดทนกับฉันมาก

“งั้นขอลายเซ็นแทนได้ไหมคะ” หลังจากจิ้ม ๆ เขี่ย ๆ โทรศัพท์แล้วไม่มีท่าทีจะดีขึ้น

“ได้ครับ”

“มีปากกาไหมครับ” ถามเสียงนุ่ม ๆ

“เออ…ไม่มีค่ะ” ฉันอ้อมแอ้ม

“เดี๋ยวผมไปหาให้ครับ” คุณเคนตอบด้วยเสียงสุภาพแล้วขมีขมันลุกออกไป ฉันมัวแต่ปลื้มลืมนึกไปว่าหน้าที่ใครกันแน่ ดู ๆ แล้ว ไม่รู้ใครมาขอใคร

แล้วคุณเคนก็กลับมาพร้อมปากกานั่งลงที่โต๊ะ

“ขอโทษค่ะ รบกวนเซ็นหน่อยนะคะ” ฉันยื่นบัตรโดยสารเครื่องบินให้

พ่อเจ้าประคุณพลิกด้านหลังบัตรซึ่งเป็นพื้นที่ขาวว่าง ๆ จรดปลายปากกาลง แต่ต้องชะงักเพราะนังแฟนแก่สั่งระงับในบัดดล

“ไม่ใช่ค่ะ ตรงนี้ไม่มีใครเห็นชื่อ” ฉันหยิบบัตรโดยสารพลิกกลับอีกด้านที่มีชื่ออยู่ คุณเคนก็ดีเหลือใจจรดปลายปากกาลง แต่ต้องชะงักอีกครา เมื่อฉันส่งเสียงอีก

“ไม่ใช่ตรงนั้นค่ะ เพราะเขาจะฉีกตั๋วส่วนนี้ไป อดได้ลายเซ็นค่ะ”

“ครับ ๆ” พ่อเคนไม่ค้านเลยสักคำ

“ตรงนี้ ๆ ” ฉันรีบจิ้มนิ้วยิก ๆ ลงตรงตำแหน่งที่ต้องการ

“ได้ครับ”  ฉันว่าพ่อเคนคงไม่เคยเจอแฟนเฉิ่ม ๆ กวน ๆ แปลก ๆ อย่างนี้แท้เทียว

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบเผ่นด้วยความเกรงใจ ลากกระเป๋าไปหาที่นั่ง จัดการแกะโทรศัพท์ แงะถ่าน เป่ามนต์ แล้วประกอบกลับเข้าไปใหม่ ท่องคาถาแล้วกดเปิด อุ๊แม่เจ้า... ได้ผล จึงเดินกลับไปหาคุณเคนใหม่ ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ ไม่มีอะไรจะให้เสียหน้าไปมากกว่านี้แล้ว

“ขออนุญาตถ่ายรูปได้ไหมคะ”คุณเคนหันมาเห็นฉันอีกรอบ ดูสีหน้าไม่ออกว่า ‘ดีใจ’ หรือ ‘ผงะ’

“ยินดีครับ” เสียงยังนุ่มทุ้มสุภาพเหมือนเดิม แล้วกระวีกระวาดลุกขึ้นยืนหาที่ราวกับว่าจะถ่ายรูปคู่

“โอ๊ะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอถ่ายแต่คุณเป็นที่ระลึกก็พอ” กิริยาภายนอกแม่หญิงช่างงดงามนัก ทว่า ใจฉันนั้นอยากเผ่นไปยืนถ่ายคู่ด้วยเหลือเกิน กริ่งเกรงว่าเจ้าซอ รุ่นดาวมฤตยูมันจะทรยศดับแสงในเฉียบพลัน จึงกล้ำกลืนกิเลสถ่ายรูปเดี่ยวมาเป็นที่ระลึก

“……” พ่อเคนทรุดนั่งลง ฉันว่าคงตั้งตัวไม่ทัน ทำไปอย่างงง ๆ เจอของแปลก หรืออาจจะใจดีเหลือหลาย ทำบุญให้ทานแก่สรรพสัตว์ไป

          จังหวัดกระบี่เป็นอีกพื้นที่หนึ่งที่พบทั้งผู้ที่บาดเจ็บและตายจากแมงกะพรุนพิษ ผู้ประกอบการยังลังเลที่จะตั้งตู้น้ำส้มสายชู โดยขอดูตัวอย่างจากจังหวัดอื่นก่อน ในปีนี้เราจึงเอาตัวอย่างเกาะหมากที่มีประสบการณ์มาสองปี รวมถึงความรู้ล่าสุดมานำเสนอผู้ประกอบการ สมาคมโรงแรม สมาคมท่องเที่ยว องค์การบริหารส่วนท้องถิ่น แพทย์พยาบาล เจ้าหน้าที่สาธารณสุข และ ผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหลาย โชคดีอีกคราที่มีคุณหมอเจ๊ผู้กว้างขวางซึ่งเคยเป็นนักเรียนดำน้ำก่อนราวสิบกว่าปีมาช่วยประสานงาน และติดต่อบุคคลสำคัญต่าง ๆ ให้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังเมตตาเลี้ยงข้าวเราอีก หนูก้อยหาว่าฉันเป็นมาเฟียเพราะหล่อนติดต่อประสานงานมาเป็นเดือน ๆ จนหูจะดับ ยังมีปัญหา แต่ฉันว่าเป็นผลจากการมุ่งมั่นทำสิ่งดี ๆ อย่างจริงจังและจริงใจของพวกเราต่างหากที่เอื้อหนุนให้งานลุล่วงด้วยดี หาใช่เรื่องบังเอิญไม่ เพราะเหตุมีผลนี้จึงเกิด ดังนั้นเวลามีเรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้น ฉันก็ต้องก้มหน้ารับผลกรรม แล้วสร้างกรรมใหม่ดี ๆ จะได้มิต้องมารับผลร้ายอีก แต่ก็ทำได้ยากเหลือใจ ต้องเพียรฝึกบ่อย ๆ มิให้สร้างหนี้ซ้ำซาก

    เจ้าหน้าที่ระบาดวิทยาควบรถกระบะตู้สีขาวเก่า ๆ มาจอดพรึดที่หน้าบันไดโรงแรม ฉันใช้แรงกระชากสักเล็กน้อยเพื่อเปิดประตูชราภาพออก เจ้าประตูนี้มันไหลปิดได้เองเวลาเบรกแรง ๆ เราขนกล่องหนังสือ เอกสาร วีดีทัศน์ขึ้นรถ จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่ท่าเรือไปเกาะลันตา ฉันอ้อนขอแวะซื้อกาแฟสดก่อนถึงท่าเรือ สอดส่ายสายตาไปตลอดสองข้างทาง จนเจอป้ายกาแฟเขาทะลุระยะทาง 3 กิโลเมตร ป้ายบอกเป็นระยะ ๆ จาก  3 เหลือ 2 เหลือ 1 กิโลเมตร และในที่สุด ก็หายไปในพริบตา หาไม่เจอ ป้ายเมืองไทยก็เป็นเช่นนี้แล เผื่อคนดูเผื่อผีอ่าน กินแห้วอีกตามเคย

   ตอนขากลับได้บทเรียนจากขามา จึงจ้องตาไม่กระพริบจนเจอป้ายกาแฟเขาทะลุระยะทาง 3 กิโลเมตร เราช่วยกันเล็งหาไปตลอดทาง จาก  3 เหลือ 2 เหลือ 1 กิโลเมตร และในที่สุด… ก็หายไปในพริบตาอีก หูตาฝาดหรือว่าเขาทำขายให้พ่อมดแฮรี่ พอตเตอร์ ตั้งร้านในหลืบอากาศกันแน่  

“นั่นไง นั่นไง”

“ไหน ๆ ” ฉันหันไปตามนิ้วชี้ จึงเห็นป้ายที่เขียนด้วยเลข 2.9 ตัวเบ้อเร่อ แล้วมีคำว่ากาแฟเขาทะลุตัวกระจิ๊ดริดอยู่ข้างใต้

“จอด จอด จอด จอด” เสียงสาว ๆ ตะโกนอย่างพร้อมเพียง

“จอด จอด จอด” เสียงพี่ไข่บ้าจี้ตามเรา แล้วแกก็กระทืบเบรกจนตัวโก่ง

“เฮ้ย!” 
“แป้น ๆ ” เสียงแตรรถดังสนั่นจากรถที่ตามหลังมาติด ๆ จนต้องแล่นฉวัดเฉวียนหลบตูดรถเราออกไป พี่ไข่ถอยรถเข้าไปเกยบันไดร้านสนองตันหา ฉันสูดกลิ่นหอมละมุนละไมที่แทรกซึมไปทุกอณูอากาศ ละเลียดกาแฟปั่น เกล็ดน้ำแข็งละเอียดเย็นเจี๊ยบผ่านหลอดอาหารจนสะท้านไปถึงหัวใจข้างใต้ ก่อนจากฉันแนะนำเรื่องป้ายเพื่อให้หาง่ายขึ้น

ระหว่างทางเราคุยกันเรื่องโรคระบาดและงานมหาวิบาก พี่ไข่ก็แสดงความคิดเห็นเป็นระยะ ๆ จนถึงเรื่องบาดใจแก

“ผมสามคนใช้กัน 500 บาท ต่อเดือนเพื่อโทรเรื่องงาน ดันมาตัดงบ”

“เหรอ”

“ทีเจ้านายเงินเดือนตั้งเยอะ ซื้อเครื่องให้ จ่ายค่าโทรให้”

“แล้วพี่ทำไง”

“ก็ประกาศว่า ต่อแต่นี้จะไม่ใช้โทรศัพท์ส่วนตัวโทรเรื่องงานเด็ดขาด”

“เวลามีเรื่องฉุกเฉินเล่า”

“ส่งอีเมลเอา ถ้ารู้เรื่องช้าก็เป็นปัญหาของเจ้านายถูกด่า ไม่ใช่ผ๊ม”

 “อ้าว แล้วเจ้านายโทรมาหละ”

“ไม่รับ กี่ครั้งก็ไม่รับ”

“แล้วท่านทำไงเล่า”

 “โทรหาหัวหน้าผม ให้แกเดินมาคุยกับผม”

“โอโฮ เอางั้นเชียวรึ”

“บางทีก็ต้องเดินลงมาหาผมเอง”

 “.....สุด ๆ เลยพี่”

     พี่ไข่ขับรถไปพร้อมหันหน้ามาเล่าอย่างเมามัน มีเพียงมือขวาถือพวงมาลัยกับหูขวาดูถนน ฉันนั่งอยู่แถวหน้าสุดตรงกลาง กำลังจะก้มเอาของมองทะลุกระจกเห็นเต็มสองลูกตาว่ารถเราฝ่าไฟแดง เสมือนหนังถ่ายทำช้าที่ทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนไหวช้าลงสิบเท่า รถเก๋งสีขาวขับออกมาตัดหน้า พี่ไข่เหยียบเบรก ตัวฉันพุ่งไปข้างหน้าเพราะรถตู้รัฐบาลไม่มีเข็มขัดนิรภัยอยู่แล้ว กล่องหนังสือกับกระเป๋าไหลมากระแทกขาซ้ายฉันแล้วก็มีเจ้าหน้าที่สาวร่างสัดทัดพุ่งมาอัดกล่องหนังสือกับกระเป๋าหนีบขาฉันติดกับที่พักขาด้านหน้า เรารอดมาได้อย่างฉิวเฉียด มิระคายเคืองผิว

    พี่ไข่ยังอารมณ์ค้างอยู่ มาของขึ้นเรื่องไข้เลือดออกอีกครา

“บางประเทศย้ายมาอยู่กันทั้งหมู่บ้าน พอมีไข้เลือดออกระบาด ก็ไม่ให้เราเข้า”

“แล้วพี่ทำไง”

“จะทำไรได้ คนไทยเราเชิดชูฝรั่งเหลือเกิน”

“มันก็ระบาด”

“ใช่สิ ทำเท่าที่ทำได้ครับหมอ”

“แล้ว รายงานอัตราป่วยไม่สูงรึ”

“สู๊ง สูงลอยเด่นเป็นสง่ากว่าใครเขา”

“อย่างนี้ก็โดนด่าแย่เลยสิ”

“โอ๊ย หมอ ที่อื่นมันก็สูงแต่ไม่รายงาน ผมเอาของจริงครับ”

“ท่านว่าไง….”

“ฮึ…ฮึ”

      เราไม่ควรพูดอะไรเกี่ยวกับเลือด ๆ อีก กลัวมีฮา

      หมอจิ๋มทำงานดึกมาหลายเพลา เช้านี้ตื่นสาย ด้วยความรับผิดชอบเต็มเปี่ยม จึงงดอาหารเช้าขนของขึ้นรถเพราะเรานัดหมอและพยาบาลโรงพยาบาลเกาะลันตาไว้  ฉันคว้านมกับกล้วยน้ำหว้าที่หมอเจ๊ใจดีขนมาจากสวนหลังบ้านให้เรา เอาให้หมอจิ๋มทานไปก่อน เราขอพนักงานโรงแรมมาช่วยขนสัมภาระจากห้องพักมายังรถตู้ พนักงานหนุ่มเข็นรถที่หนักอึ้งไปด้วยกระเป๋า กล่องเอกสาร จนถึงท้ายรถตู้ เราช่วยกันขนของขึ้นรถ

“เอ๊า หมอจิ๋ม เอาขนมกล้วยไปทานก่อน” โหน่งส่งขนมในถุงพลาสติกขาวขุ่นให้

“ขอบคุณค่ะ” หมอจิ๋มคว้าไปกัดทาน

“อ้าว ไป แอบซื้อกันมาเมื่อไหร่” ฉันทัก

“.....” สาว ๆ ทำหน้าเลิ่กลั่ก

“ไม่ได้ไปซื้อ!” ก้อยหน้าเหวอ

“ของใครเล่า?”

แค่นั้นเองฉันพอเดาออก เพราะพอจะปะติดประต่อภาพเหตุการณ์ได้

“ขึ้นรถเร็ว” ฉันบอกพรรคพวก

“ทำไมรึหมอ?”

“ไม่ต้องถาม รีบขึ้นมาแล้วปิดประตูเร็ว” หล่อนยังงงกันอยู่

“มีอะไรกัน!”

“จิ๋มทานไปแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ” หมอจิ๋มถือขนมกล้วยค้างกลางอากาศ

“เอามาจากไหน” ฉันซักถามหลังจากทุกคนอยู่ในรถแล้ว

“ขนจากรถเข็นค่ะ”

“ของพนักงานโรงแรม เมื่อตะกี้เห็นเขาถือถุงพลาสติกแบบนี้เดินผ่านหน้าไป” ฉันเฉลย

“อ้าว ก็นึกว่าของเรา”

“เจ้าหนุ่มคงคิดว่า ซวยซ้ำซวยซาก นอกจากขนของหนักแต่แล้วยังโดนแขกชิงอาหารเช้าไปอีก”

“....เอื้อก” หมอจิ๋มทำหน้าบอกไม่ถูก

“ไม่ทันแล้วจิ๋ม”

“ทานไปแล้วถือว่าดี” หมอจิ๋มยืนยันแล้วกัดต่ออีกคำ

“แต่เอ๊ะ...พี่ไม่แน่ใจว่าเขาซื้อเมื่อเช้าหรือเมื่อวาน” ฉันแกล้งยั่ว

“.....”หมอจิ๋มอึ้ง

“ถ้ารสเปรี้ยว ๆ ก็ยังคายทิ้งได้นะ”

“หมดไปค่อนอันแล้ว” หมอจิ๋มเคี้ยวช้าลง

“เราจะช่วยดูอาการให้ตอนไปถึงโรงพยาบาลนะ” สาว ๆ ซ้ำ

“มาคิดอีกที สงสัยว่าพี่จะด้นเดาไปเองว่าเป็นอาหารเช้า เขาอาจจะเก็บมาจากห้องพักไปทิ้งขยะก็ได้นะ”

“....”

“ถ้าไม่ไหวจะจู๊ด ๆ ก็บอกได้นะ” สาว ๆ กระหน่ำ

“ธาตุแข็ง ไม่เป็นอะไรง่าย ๆ” หมอจิ๋มยังหนักแน่นมั่นคงทานต่อจนหมด

     คราวนี้ต้องปรับแผนกลางอากาศเพราะหมอกับพยาบาลติดดูคนไข้ฉุกเฉินแต่อยากจะฟังมากเนื่องจากเป็นเรื่องใหม่แล้วแทบไม่มีโอกาสอย่างนี้ เราต้องออกจากเกาะไปสอนต่อที่จังหวัดกระบี่ เพราะนัดโรงแรมต่าง ๆ มาเพียบ ยังไงก็ต้องกลับ จึงย้ายมาสอนตรงหลังห้องฉุกเฉินหน้าห้องคลอดเพราะพยาบาลเข้าได้หลายคน ทั้งยังวิ่งออกไปดูคนไข้ได้ทัน ประยุกต์เอาผ้าปูเตียงคนไข้เป็นจอฉายโดยใช้เทปกาวติดกับฝาผนัง โยกโต๊ะกับเก้าอี้มาเท่าที่มี ตีตั๋วยืนบ้าง เรียกว่ากระบี่อยู่ที่ใจ จะชักใช้ตอนไหนก็ได้

     เราขนของขึ้นรถเพื่อกลับไปลงเรือขนานยนต์ข้ามฟากอีก 2 เกาะ

“พี่ ถ้าถึงปั๊มขอแวะเข้าห้องน้ำสะอาด ๆ หน่อยนะ” หนูโหน่งตะโกนมาจากเบาะหลัง

“รีบไหม” พี่ไข่ถาม

“รอได้”

รถขับผ่านโรงเรียน และสถานีอนามัยซึ่งมีห้องน้ำ หล่อนก็ยังชะล่าใจ

“พี่ ๆ  ร้านอาหารก็ได้” หล่อนชักทนไม่ไหว

“ได้เลย” พี่ไข่ขานรับ

แต่ไม่มีวี่แววร้านอาหาร

“ข้างทางไหม” ฉันเสนอ

“เอา เอา ขอป่าทึบ ๆ หน่อย” หล่อนปวดจริง

แต่ก็ไร้แวว เพราะมีบ้านคนเรียงรายเป็นระยะ อีกทั้งสุมทุมพุ่มไม้ไม่ทึบพอปิดปังส่วนสัดของหล่อน

“พี่ใกล้ถึงหรือยัง”

“กำลังหาอยู่ ทนไหวหรือเปล่า” พี่ไข่เหยียบเต็มที่

“แทบไม่ไหวแล้ว”

ไม่มีวี่แววอีกเช่นกัน

 “โรงพักเอาไหม” พี่ไข่เสนอไปงั้น ๆ เมื่อขับผ่านสถานีตำรวจ

“เอา เอา เอา” หล่อนตะโกนลั่น

“จอด จอด จอด จอด” เสียงสาว ๆ ตะโกนอย่างพร้อมเพียง

“จอด จอด จอด” เสียงพี่ไข่บ้าจี้ตามเรา แล้วแกก็กระทืบเบรกกะทันหันอีก

“เฮ้ย! เอากันหน้าโรงพักเลยนะ”

“ใจเย็น ๆ เดี๋ยวผมถอยรถให้”

      พี่ไข่เปิดไฟกระพริบถอยรถไม่เสียเวลาไปเลี้ยวกลับ หักพวงมาลัยเข้าสถานีตำรวจ ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ตำรวจ 4 – 5 นาย ยืนอยู่ด้านหน้าอาคารชั้นเดียว

      หล่อนเผ่นลงจากรถวิ่งหน้าตาตื่นมุ่งตรงไปอาคารด้านหน้าเพราะบังคับหูรูดกระเพาะปัสสาวะแทบไม่ได้แล้ว หูตาคงลายไม่ได้อ่านป้ายอันใดเลย เลื่อนบานประตูทะยานเข้าห้องแจ้งความคดี

ชั่วเสียวนาทีหล่อนก็วิ่งปราดออกมาอ้อมตึกไปด้านหลัง

 “ตำรวจท่าจะงงหน้าดู”

“แจ้งข้อหากระเพาะปัสสาวะจะระเบิด ฮิ ๆ”

       ที่เด็ดกว่านี้หล่อนเล่าว่า เคยเข้าห้องน้ำสาธารณะแล้วได้ยินจิ๊กโก๋แซวข้ามมาจากห้องน้ำชายว่า

“ฉี่ดังจัง”

“แล้วมีปัญหาอะไรไหม” หล่อนสวนกลับขณะปัสสาวะอย่างเมามัน เมื่อกลับมาที่รถยังมาบ่นให้เพื่อนฟังอีก จึงถึงบางอ้อว่า จิ๊กโก๋นั้นไซร้เป็นนายแพทย์ที่ร่วมคณะไปด้วย  ทำเอาหน้าแตกไปอีกรอบ

      ฉันเพิ่งได้รูปเพิ่มเติมของเด็กน้อยวัย 2 ขวบ 7 เดือน ที่ถูกแมงกะพรุนพิษ จากน้องพยาบาล แสดงให้เห็นถึงความรุนแรงของพิษต่อผิวหนัง  นอกเหนือจากพิษต่อหัวใจ และ ระบบประสาท  (ของเดือนที่แล้ว เรื่อง สืบสวนทรหด...หาเด็กไทยรายแรกที่ถูกแมงกะพรุนพิษเฉียดตาย ของเดือนที่แล้ว)

      จึงขอแบ่งปันความรู้ซึ่งไม่ค่อยทราบกันในบุคลากรทางการแพทย์และสาธารณสุข เพราะเราเพิ่งพิสูจน์และหาความรู้ในไทยจริง ๆ จัง มาเพียง สามปี เลยไม่มีตำราให้เล่าเรียนกัน ไม่ต้องพูดถึงชาวบ้านตาดำ ๆ เลยนะ ส่วนการรักษายังไม่มีคู่มือในประเทศไทย แต่หมอจิ๋มกับฉันกำลังจัดทำกับแพทย์ผู้เกี่ยวข้องของกระทรวงสาธารณสุขอยู่ ระหว่างนี้เราก็ออกสอนในจังหวัดกลุ่มเป้าหมายและหน่วยงานต่าง ๆ  โดยปรึกษากับคณะผู้เชี่ยวชาญ และ Dr. Peter Fenner ผู้เขียนตำราจากประเทศออสเตรเลีย

      อันที่จริงอยากให้มีการศึกษาหาความรู้ในการรักษาผู้ป่วยไทย เพราะไม่สามารถยืนยันได้แน่นอนว่าจะได้ผลเหมือนฝรั่งหรือเปล่าหากท่านผู้ใดอยากร่วมหาองค์ความรู้เป็นวิทยาทานก็ยินดีมากค่ะ