หาดทรายขาวเนื้อเนียนละเอียดทอดยาวโอบล้อมด้วยน้ำทะเลฟ้าใส แลหมู่ต้นมะพร้าวที่สะบัดใบเขียวเข้มร่ายร่ำไปตามสายลมโปกโบย บนเกาะแบน ๆ เล็ก ๆ ในห้วงมหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาล นี้รึ ที่มีเสน่ห์มากมายดึงดูดจิตใจผู้คนจากทั่วโลกให้มายล

    Republic of Maldives มีเมืองหลวงชื่อ มาเล่ (Male) หล่อนมีหลากหลายอารมณ์ให้เลือกยล ข้าวของเครื่องใช้ของประดับประดาหลายอย่างนั้นหล่อนซื้อมาจากนอก จึงแพงหูฉี่ แม่หมอพยากรณ์ว่าหล่อนจะจมน้ำตายใน 7 วัน มิวันใดก็วันหนึ่งเนื่องจากภาวะโลกร้อน ผู้คนจึงแห่แหนกันมาเยี่ยมเยือนก่อนจะมิมีที่ให้เหยียบยืน  

เพลานี้ท่านอธิการบดี ท่านคณบดี และท่านหัวหน้าภาควิชาให้ฉันทำภารกิจเกี่ยวกับการเฝ้าระวังเหตุการณ์(Event based surveillance) ไปเก็บข้อมูลและสัมภาษณ์ผู้บริหารระดับสูงจนถึงระดับปฏิบัติของกระทรวงสาธารณสุข และกระทรวงต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง รวมถึงตัวแทนองค์การอนามัยโลก (World Health Organization ย่อว่า WHO) ตลอดจนลงพื้นที่คุยแคะแกะข่าว แนวคิดของเรื่องนี้คือ การเฝ้าระวังอย่างต่อเนื่อง คอยตรวจสอบข่าวลือข่าวเล่าอ้างต่าง ๆ รวมถึงการตายแปลก ๆ การป่วยหรือตายเป็นกลุ่มก้อนทั้งในคนในสัตว์ สารเคมี และ สิ่งแวดล้อม ซึ่งแหล่งข่าวมาจากหลากหลายที่และรูปแบบ จึงต้องตรึกตรองกรองดู แล้วสืบค้นหาแหล่งข่าวและข้อมูลเพิ่มเติมว่ามีมูลหรือไม่ ถ้ามีมูล จึงสอบสวนสืบสวนต่อไปโดยหน่วยพิเศษ (Surveillance Rapid Response Teams) เพื่อสาเหตุหรือแนวทางป้องกันภัยต่อสุขภาพและชีวิต แล้วแจ้งเตือนให้ผู้เกี่ยวข้องหรือประชาชนทราบ รวมถึงต่างประเทศด้วยเพราะไทยเป็นสมาชิกและรับมติข้อตกลง International Health Regulation ด้วยการสื่อสารและการเดินทางที่รวดเร็วในสมัยปัจจุบัน ทำให้โรคระบาดได้อย่างรวดเร็วและกินวงกว้างมีผลกระทบทั้งชีวิตและเศรษฐกิจ อย่างเช่น ไข้หวัดนก โรค SAR  และไข้หวัดใหญ่ เป็นต้น หนำซ้ำยังมีเรื่องอาวุธชีวภาพซึ่งไม่ใช่เรื่องในนิยายอีกต่อไป ผู้นำอเมริกายังโดนปองร้ายเลย และมีคนตายจากโรค Anthrax โดยรับเชื้อที่ส่งมาทางไปรษณีย์มาแล้วด้วย เพราะสปอร์มันทนเหลือใจ อยู่ได้นาน ติดต่อง่าย ถ้าไปตัดต่อพันธุกรรมให้รุนแรงขึ้นก็น่ากลัวมากเชียวหละ

       ฉันต้องเก็บข้อมูลใน 4 ประเทศ ศึกษาสถานการณ์ปัจจุบันว่าเขาทำอะไรกัน มีจุดเด่นจุดด้อยอะไร เพื่อจะนำมาเป็นองค์ความรู้สำหรับประเทศในเอเชียใต้  อ้อ…อย่าถามเชียวนาว่า ‘ใคร (WHO)’ ส่งฉันมาทำงานเร่งด่วนแบบนี้  วันแรกที่มาถึงเขายังไม่ให้ทำอะไร จึงขนของเข้าโรงแรมเล็ก ๆ ในราคาพิเศษจึงอยู่เสียไกลโพ้นแถบชานเมือง พนักงานโรงแรมก็ไว้หนวดเคราแต่งชุดตามสบายมาทำงาน แต่มีน้ำใจดีทั้งนั้น

เวลาเดินท่อมๆ ลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยเล็ก ๆ ที่ทำด้วยอิฐก้อน ๆ ซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจของกระเป๋าลากแบบมีล้อนั้น ไม่เคยเห็นคนเอเชียเลย แม้แต่ฝรั่งก็แทบไม่เห็นยกเว้นที่โรงแรมครั้งหนึ่ง

รูปร่างหน้าตาผู้ชายที่นี่จะไว้หนวดเคราขับผิวดำคล้ำให้หน้ากลัว วัยรุ่นจับกลุ่มอยู่เป็นแก๊งตามหัวมุมถนน ไว้ผมยาวกระเซิง ผมที่หยิกเป็นธรรมชาติจึงพองฟูปลิวไปมาตามสายลมเสมือนพุ่มไม้บอนไซสีดำน้อย ๆ น่ารักไปอีกแบบ ส่วนผู้หญิงแต่งชุดคลุมสีดำเห็นแต่ลูกตาหรือแค่เห็นใบหน้า

      เนื่องจากเป็นงานเร่งด่วนหาใครทำไม่ได้ ควายน้อยอย่างฉันก็รับไปตามระเบียบ ต้องเดินทาง  4 ประเทศ รวมไทยในเวลา 2 เดือน จนอยากอาเจียนไมล์บินสะสมออกมาให้เต็มคอห่านเลยละ แค่จัดตารางให้ไม่ตรงงานสอนก็ยากแล้วจึงไม่ได้ดูปฏิทินชุมชนเลยว่ามาทำงานในช่วงที่เขาถือศิลอดพอดี เดือนรอมฎอน  ตามหลักศาสนาแล้วจะไม่พูดนินทา ไม่คิดร้าย ทำใจให้สงบ เป็นการงด การระงับยับยั้ง และการครองตน ในช่วงนี้เจ้าหน้าที่จะทำงานตั้งแต่  9  โมงเช้าถึง บ่ายโมงครึ่ง เพื่อกลับไปพักผ่อนและทำกิจทางศาสนา เวลาที่ทานข้าวปลาอาหารได้จะเริ่มตั้งแต่ 18:23 นาฬิกา ถึง 4:20 นาฬิกา ดังนั้นในที่ทำงานจึงไม่มีใครดื่มกินอะไรเลย ฉันแทบจะลงแดงตายเพราะขาดกาแฟไปค่อนวัน ยามรุ่งอรุณขึ้นมานั่งหัวเดียวกระเทียมลีบอยู่บนดาดฟ้าที่ไร้ผู้คน กะฟาดข้าวเช้าให้เต็มที่เป็นอันว่าผิดคาดเพราะเขางดตั้งอาหาร ทำให้เป็นจาน ๆ ไป ละเลียดไข่เจียวสีเหลืองทองหอมกรุ่น ทอดสายตาดูทะเลที่แอบอยู่หลังตึก ท่ามกลางสายลมโชยและเสียงนกชาวเมืองที่ตะเบ็งเซ้งแซ่ไม่ค่อยหวานเสนาะหูเสมือนนกในป่า เพราะมันมีตึกเป็นบ้าน จึงมิค่อยละเมียดละไม ฉันเดาเอา

 **VDO  Coral Hotel Restaurant **

https://www.dropbox.com/s/4emb0ltvhd04hk8/CoRestua.mp4?m

         พ่อครัวชาวศรีลังกาทำอาหารให้ฉันทุกเช้า ไม่ต้องถามมากเพราะมีให้เลือกว่าจะทานหรือไม่ทาน วันหลัง ๆ แกใจดีแถมนั่นแถมนี่ให้ฉันเปรมปรีดิ์ ไม่ได้คุยกันรู้เรื่องดอกนะ เห็นแกกำมือเหลือนิ้วชี้แล้วโค้งวงแขน 180 องศา มาที่จาน ตรงตำแหน่งไข่เจียวที่ลำเลียงลงกระเพาะไปอย่างรวดเร็ว ฉันยิ้มพยักหน้าหงึกๆ ขึ้นลงอย่างถี่ยิบ เก็บอาการไม่อยู่เผลอตบมือ แล้วก็ได้กาแฟ 2 แก้ว มะละกอ 2 จาน อ้อ…มะละกอปลูกที่มาดีฟส์นี่นะ หวานอร่อยเหาะแม้รูปลักษณ์จะดูไม่เข้าท่าก็ตาม

        กว่าจะแล้วเสร็จงานในแต่ละวันก็บ่ายแก่ ๆ  ร้านอาหารก็ปิดหมดต้องรอตอนเย็น ได้พึ่งน้ำเต้าหู้ซองกับผลไม้ประทังความหิวไปก่อน บะหมี่สำเร็จรูปช่วยอะไรไม่ได้เพราะแพ้ทั้งพริกทั้งผงชูรส เนื่องจากเกาะไม่ใหญ่มาก ฉันจึงตัดสินใจเดินเจริญสติไปทำงาน ถือโอกาสอันดีนี้ฝึกตนไปด้วย กระทรวงที่นี่ไม่ใหญ่ มีสำนักงานอยู่เป็นชั้น ๆ ตามตึกสูง เดินไปกระทรวงนู่นนี้ก็ไม่ไกลมาก

ฉันได้สัมภาษณ์รัฐมนตรีช่วยกระทรวงสาธารณสุข แล้วยังโชคดีได้พบปะพูดคุยเล่าที่มาที่ไปกับรัฐมนตรีเพราะท่านเดินมาส่งแขกหน้าห้องตรงฉันนั่งรอพอดิบพอดี อุ๊แม่เจ้า เป็นคนเดียวกับที่เจอในตู้ชักรอกเสียด้วย

เนื่องจากเป็นประเทศที่นำเข้าแทบทุกอย่างจึงต้องพบผู้แทนจากกระทรวงเกษตรด้วย เพราะโรคที่เกิดจากอาหารและน้ำเป็นปัญหาสำคัญ

กระทรวงศึกษามีบทบาทสำคัญเพราะโรคระบาดหลายโรคเกิดในโรงเรียน รวมถึงทำหน้าที่ปลูกฝังพื้นฐานการใช้ชีวิตและอยู่ร่วมกันในสังคมให้อนาคตของชาติ แต่ทำไมบางประเทศจึงเน้นการแข่งขันสอบเข้ามหาวิทยาลัยจนเขลาในหลาย ๆ ด้าน และขาดปัญญานะ

โลกมันกลมจริง ๆ เมื่อมาเจอะเจอหัวหน้าใหญ่ตัวแทนองค์การอนามัยโลกเป็นเพื่อนหมอชาว Turkistan ที่เคยทำงานกันตอนไปเกาหลีเหนือ เรากระโดดเข้ากอดกันจนเจ้าหน้าที่งง

     อาทิตย์ก่อนนั้นไปเก็บข้อมูลที่ประเทศอินเดีย ณ สำนักงานองค์การอนามัยโลกเอเชียใต้ เจอเพื่อนชาวพม่าซึ่งเคยเรียนเคยอยู่ด้วยกันที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย มาร่วมประชุมใหญ่ ฉันกระโดดเข้าจักจี้เอวจากด้านหลัง กอดกันไปมาจนหายคิดถึงจึงได้นามบัตร ฉันแทบหงายเก๋งเพราะพี่ท่านเป็นรัฐมนตรีช่วยกระทรวงสาธารณสุขไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังเจอรุ่นพี่ที่ฉันเคยเป็นกรรมการวิพากษ์วิจารณ์ผลงานแกเมื่อนานนมมาแล้ว รีบปรี่เข้าไปหาด้วยความดีใจที่เจอคนไทยมาประชุม มารู้เข้าทีหลังว่าเป็นท่านรองปลัดกระทรวงสาธารณสุขไปเสียแล้วหลังจากต่อสู้จนพ้นข้อกล่าวหาเรื่องทุจริตคอมพิวเตอร์สมัยเจ๊หน่อย   บื้อ ๆ โก๊ะ ๆ อย่างฉันก็อยู่กับที่อย่างนี้แหละ นอนกลิ้งเล่นในโคลนเย็น ๆ มีความสุขตามอัตภาพ

    ที่เด็ดกว่านั้นยังมีอีก  ได้สัมภาษณ์ฝ่ายแพทย์ทหารที่อำนวยความสะดวกให้กับนายกรัฐมนตรีไทยคราท่านมาเยี่ยมเยือนมาดีฟส์ด้วย

เจ้าที่กระทรวงสาธารณสุขที่คอยดูแลฉันคือคุณ Nishan (Health Protection Agency, Ministry of Health) ดูหน้าตาตอนแรกทำเอาอึ้ง

แต่พอทำงานกันไปแล้วถึงจะรู้ว่าใจเย็น นิ่ม ๆ ชอบร้องเพลง และชอบลูบเครา แกรักของแกสุด ๆ ตอนที่ฉันบอกว่าหน้าตาคล้ายโจร แกทำท่าแปลกใจมาก ว่าคิดได้ยังไง คนเรามักจะตีความผู้อื่นบนพื้นฐานบริบทสังคมที่เราอยู่ นี่แหละหนาที่เขาว่า อย่าตัดสินคนจากเปลือกนอก

      หลังจากเสร็จงานในเมืองหลวงบนเกาะ MALE ก็ลงพื้นที่ไปโรงพยาบาลและโรงพยาบาลตำบลในหมู่เกาะทางใต้ ฉันมาขึ้นเรือข้ามเกาะเพื่อไปต่อเรือบินแต่ไก่โห่ แม้แต่นักบินและพนักงานบนเครื่องก็ใช้บริการนี้

    เอาอีกแล้ว ตรงตามสถิติเป๊ะเลย ร้อยละ 80 ของการเดินทางโดยเครื่องบินของฉันจะมีปัญหา เพลานี้ออกตั๋วเครื่องบินไม่ได้ ก็ใคร (WHO) ซื้อให้จึงเป็นเช่นนี้แล เฉียดฉิว ตื่นเต้น หรือแม้กระทั้งซื้อผิดเมืองจนหลงในประเทศ Zimbabwe มาแล้ว คุณ Nishan ขอเรียกพ่อเคราดีกว่า ได้เตือนล่วงหน้าว่าถ้าไปไม่ได้ก็กลับไปทำงานที่กระทรวงต่อแล้วค่อยสัมภาษณ์ทางไกลเอา เราต้องแก้ปัญหากันอยู่นาน ทำเอาใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ สังเกตท่าทางทุกคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวานไม่มีเอะอะโวยวาย คุยกันเบา ๆ เรียบ ๆ เป็นที่น่าสรรเสริญ ฉันก็ได้แต่ยืนเงียบ ๆ เพราะคิดว่าอะไรที่เกิดขึ้นมันเป็นตามเหตุปัจจัย ไม่ต้องโวยวายให้เกิดกายกรรมที่ต้องชดใช้ให้เหนื่อยใจอีก

    ในที่สุดก็ได้ตั๋วตรงเวลาเครื่องออกพอดิบพอดี ตอนเอาตั๋วไปขึ้นบัตรที่นั่ง พนักงานบอกให้ฉันขึ้นไปยืนตรงที่ชั่งน้ำหนักกระเป๋า เดินทางก็บ่อยยังไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ขึ้นไปยืนอย่างงง ๆ ก็ถึงบางอ้อ ทุกน้ำหนักมีความหมายสำหรับเครื่องบินเล็กที่บินขึ้นลงตามหมู่เกาะในทะเล ต้องนับหมด ฉันขึ้นไปนั่งสักพักใหญ่ไม่มีอะไรให้เลยนอกจากกระดาษเช็ดมือกับหนังสือพิมพ์ที่อ่านไม่ออก ผู้โดยสารคนอื่นไม่เห็นมีใครเดือดร้อน  จนฉันทนไม่ไหวถามพ่อเครา แกบอกว่าอยากได้อะไรก็ขอเอา จึ่งได้น้ำมาซดตั้งแก้วหนึ่ง

เครื่องบินแวะจอดรับผู้โดยสารอีกเกาะหนึ่งเสมือนเดินทางด้วยเรือหางยาว พนักงานขึ้นมาทำความสะอาด ผู้โดยสารที่เหลือก็นั่งรอไป

คนไข้ที่ต้องเดินทางไปรักษา ก็ให้ญาติโยมหิ้วน้ำเกลือกันขึ้นมา ถือเป็นเรื่องปกติ

ส่วนด้านล่างก็มีพนักงานมาจับใบพัดเครื่องบินหมุน ๆ ลูบนั่น ดูนี่ เป็นอันว่าเสร็จพิธี บินได้ แค่รอยคล้ายแตกนิดหน่อยไม่น่าจะมีปัญหา  ฉันว่าเชิญหลวงปู่มาเจิมน่าจะรู้สึกปลอดภัยกว่าให้ตานี่มาลูบ

พอรับผู้โดยสารเสร็จมันก็วิ่งฮ้อ เหินเวหาอีกรอบ

    กว่าจะมาถึงเมือง Kadhdoo ก็ปาเข้าไปสาย มีหัวหน้าฝ่ายของโรงพยาบาลประจำหมู่เกาะมารับ (Atoll) ที่มาดีฟส์จะมีหมู่เกาะเกือบสองร้อยเรียงกันเป็นกลุ่ม ๆ เรียกว่า Atoll แต่ละเกาะที่มีคนอาศัยอยู่ประมาณเจ็ดสิบกว่าเกาะ จะมีสถานพยาบาล 1 แห่ง และเจ้าหน้าที่สาธารณสุขประจำอย่างน้อย  1 คน แต่ละ Atoll จะมีโรงพยาบาลประจำหมู่เกาะอยู่ 1 โรง (Regional hospital) ฉันต้องไปสัมภาษณ์เก็บข้อมูลให้ทันบ่ายโมงครึ่งเพราะเขาจะเลิกงานไปพักกัน

ท่านหัวหน้าอธิบายให้ฟัง โปรดสังเกตพ่อโตเจ้าหน้าที่กระทรวงสาธารณสุขที่มาด้วยสูดยาดมปืด ๆ ฉันแค่ขอเข้าห้องน้ำเท่านั้น ก็ทำความยุ่งยากให้เขาเพราะต้องมาเปิดบ้านรับรองพิเศษให้ใช้ เลยมิกล้าถามว่าส้วมโรงพยาบาลเป็นอะไร เขาใจดี    แม้นถือศิลอดก็ใส่ใจในเรื่องข้าวปลาอาหารของแขกเหรื่อ ฉันต้องแยกมาทานที่บ้านรับรองพิเศษ อันที่จริงก็เตรียมน้ำเต้าหู้กล่องกับส้มมาเพราะเกรงใจเขาเหมือนกัน แต่เขาคะยั้นคะยอให้ไปทาน   อาหารเที่ยงวันนี้เป็นข้าวผัดวิญญาณปลาทูน่ากับผักยำฝรั่ง ราคา 120 บาท อดนึกถึงเมืองไทยไม่ได้ เมืองอู่ข้าวอู่น้ำที่เราไม่ค่อยรู้สำนึกจนกระทั่งมาอยู่ในแดนดินที่ขาดแคลนไปเสียทุกอย่าง

พ่อโตเจ้าหน้าฝ่ายโรคเอดส์ร่วมทางไปด้วย ตัวแกใหญ่มหึมามาก แต่ขำ ๆ น่ารักดี แกกับพ่อเคราตามมาสมทบที่บ้านพัก

แกว่าเดือนรอมฎอนเขาไม่ฆ่ากันเพื่อองค์อันเลาะดอก คุยกันไปคุยกันมา

แล้วก็หลับคาที่ทั้งคู่ ฉันเลยได้เสียงเพลงกรนขับกล่อมขณะทำงานไปด้วย เพียงแต่จังหวะอาจจะไม่คงที่และปรับความถี่ความดังไม่ได้เท่านั้นเอง

    ตอนบ่ายเราลงไปที่สถานพยาบาลอีกเกาะหนึ่ง ระหว่างทางเราแวะดูเจดีย์ร้างกลางป่า  พ่อโตเล่าว่าเมื่อราวแปดร้อยปีก่อนที่นี่เป็นเมืองพุทธศาสนา จากนั้นมุสลิมเข้ามายึดครองและทำลายเสียแทบไม่เหลือซาก ทุกอย่างเป็นไปตามกฎไตรลักษณ์จริง ๆ

มีเด็ก ๆ ในหมู่บ้านแห่แหนตามมาดูคนแขกแปลกหน้า เอ๊ย ไทยแปลกหน้าอย่างฉัน

จากนั้นเราบุกป่าแวะเข้าไปดูหนองน้ำ

***VDO Khadhoo Pond **

https://www.dropbox.com/s/ddb03irudswmge0/KpondRoa.mp4

ซึ่งมีตำนานเรื่องนางไม้โผล่ขึ้นมาตอนกลางคืน ไม่ควรลงไปในน้ำเพราะอาจจะจมหายไปได้ อีกความเชื่อคือมันมีทางเชื่อมต่อกับทะเลซึ่งดำลงไปอาจจะไม่โผล่ขึ้นมาเลยก็ได้

พ่อโตสุดแสนสุนทรียภาพ เก็บพันธุ์ไม้จะเอาไปใส่เจกันที่สำนักงานเพื่อความรื่นรมย์

“เลี้ยง ๆ ไปนี่ มันไม่โตคับห้องเหรอ”

“โอ๊ย มันโตช้า ไม่ต้องห่วงดอก ถ้าใหญ่มาก ๆ ค่อยย้าย”

“เหรอ”

        หลังจากออกจากสถานพยาบาล เราข้ามกลับไปสนามบินอีกเกาะหนึ่ง ท่านหัวหน้าสั่งอาหารไว้ล่วงหน้าที่ห้องอาหารสนามบินเรียบร้อยแล้ว โต๊ะอาหารได้จัดเตรียมไว้หมด พี่น้องมุสลิมนั่งล้อมวงคุยกันข้างนอกรอเวลารับประทานอาหารมื้อแรกหลังพระอาทิตย์ตกดิน แสงอาทิตย์สีชมพูเรื่อ ๆ ทำให้บรรยากาศอบอุ่นสบาย ๆ จวบจนความมืดโรยตัวและเสียงสัญญาณดังขึ้น ทุกคนก็ลุกเดินทักทายโต๊ะข้าง ๆ ก่อนมานั่งที่โต๊ะอาหาร มุสลิมเหมือนกันแต่ทำไมถึงแตกต่างกันในความรู้สึกสงบนักนะ อยากให้ภาคใต้เราเป็นเช่นนี้บ้างจัง    คาดว่ามีฉันคนเดียวทั้งร้านที่ไม่ใช่มุสลิม แถมแพ้พริกอีกจึงทานร่วมกับเขาไม่ได้สักอย่างเพราะเป็นแกงไก่ใส่กะทิเครื่องแกงคล้ายบ้านเรา มีผัดเผ็ดเนื้อใส่ผักอะไรก็ไม่รู้เพราะไฟแดงสลัวมากมองไม่เห็น แต่ทานโรตีได้ ขนมก็เป็นอินทผลัมเชื่อม มีน้ำแตงโมที่หั่นเนื้อแตงโมเป็นชิ้นเล็ก ๆ ลงไปค่อนแก้ว พนักงานเติมอาหารให้เรื่อย ๆ จนกว่าจะอิ่ม จานของฉันไม่มีเติมเพราะทำให้พิเศษเป็นกุ้งทอดราดข้าวกับผักยำฝรั่ง ขอเขาทานโรตีร้อน ๆ อร่อยดี ถ้ามีนมข้นหวานก็สุดยอดไปเลย

ที่ฉันสงสัยก็คือทานเสร็จก็ราวทุ่ม ตั๋วก็ยังไม่ได้เอา กระเป๋าก็ไม่ได้เช็ค แล้วมันจะทันไหมนี่

“ใจเย็น ๆ ที่นี่เขาค่อยว่ากันไป ทันอยู่แล้ว” พ่อเคราพูดไปลูบเคราไป

“ขอบคุณมากค่ะ ที่ดูแลเราเป็นอย่างดี” ฉันจับมือล่ำลาหัวหน้าที่หน้าอาคาร แปลกใจทำไมพ่อโตกับพ่อเคราไม่ออกอาการ

สารถีของเราไปติดต่อแผนกบัตรโดยสาร ได้ใบมาเอาบัตรขึ้นเครื่อง แล้วพ่อโตกับพ่อเคราก็ชวนออกมาจากตึกแวะทานกาแฟที่ห้องอาหารต่อ

“เจ็ดโมงกว่าแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”

“ทัน ได้ยินเสียงเครื่องบินลงมาค่อยไปยังทัน”

“หะ ขนาดนั้นเชียวรึ”

“ที่นี่มาดีฟส์ เราค่อย ๆ ไป”

เราจิบกาแฟคุยกันอย่างสบายอารมณ์แล้วยูรยาตรภายใต้แสงจันทร์และดาวระยิบระยับไปยังอาคารชั้นเดียวเล็ก ๆ ผ่านด่านตรวจที่ไม่มีเครื่องตรวจจับ ใช้การเปิดค้น และแล้วก็เกิดเรื่องเนื่องจากพ่อโตซื้อผักผลไม้ในเกาะมาด้วย เขาห้ามเอาพริกขึ้นเครื่องบิน

“ทำไมถึงเอาพริกขึ้นเครื่องไม่ได้หละ”

“ไม่รู้สิ คงกลัวผมใช้เป็นอาวุธปล้นเครื่องกระมัง”
ฉันนึกภาพพ่อโตคว้าพริกไปไล่บี้บี้ใส่นักบินในเครื่องแล้วพยักหน้าหงึก ๆ

“เป็นเหตุเป็นผลเหมือนกัน เพราะเขายังมีสเปรย์พริกไทยขายเลย”

“ฮึ..” พ่อโตพูดไม่ออก

          กว่าจะกลับถึงโรงแรมก็ปาเข้าไปสามทุ่ม ขอพักเอาแรงไว้สู้ต่อพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ