‘ญาติคนไข้รอนานจนเข้าทำร้ายพยาบาล!’

คลิปที่เป็นข่าวน่าตกอกตกใจแพร่หลายอยู่ในขณะนี้เป็นสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะ เกิดขึ้นได้ในเมืองไทย เหตุการณ์ทำนองนี้เคยเกิดขึ้นที่ประเทศอเมริกาครั้นเมื่อฉันไปเรียนปริญญาเอก

 ‘ผู้ป่วยรอจนทนไม่ไหวกราดปืนยิงเจ้าหน้าที่ห้องฉุกเฉิน!’

          ตอนนั้นคิดว่าไม่มีทางเกิดขึ้นในบ้านเมืองไทยแน่ แต่ทว่า ด้วยสภาพโรงพยาบาลรัฐบาลกับระบบประกันสุขภาพที่ปรับไม่ทันกับบริบทที่ เปลี่ยนไปทั้งผู้ให้บริการ ผู้รับบริการ ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย และผู้กำหนดนโยบาย ทำให้คนใช้บริการรักษาโรคมากกว่าสร้างเสริมป้องกันสุขภาพ ทั้งปัญหาการฟ้องร้องและค่านิยมที่เปลี่ยนไปทำให้การบริการกระจุกมากกว่า กระจาย แย่ทั้งคนไข้แย่ทั้งหมอ

หันกลับมายังประเด็นข่าวประชาคมอาเซียนและการท่องเที่ยวของชาวต่างประเทศที่ เป็นกระแสอยู่ขณะนี้ดูแล้วล้วนแต่เป็นเรื่องน่ายินดีทั้งนั้น มีแต่ได้กับได้ ครั้นตรึกให้ลึกซึ้งจะเห็นว่าหารอบด้านไม่ และขาดข้อมูลเชิงลึกในเรื่องสำคัญ ไม่มีอะไรได้มาเปล่าในโลกใบนี้ ดังคำเตือนของอัสนีวสันต์

“ได้อย่าง ก็ต้องเสียอย่าง”

ถ้าถามว่า

‘นักท่องเที่ยวต่างชาติคุณภาพดี 1 คน ใช้จ่ายในประเทศไทยเท่ากับนักท่องเที่ยวทั่วไป 3 คน จะรับบริการนักท่องเที่ยวกี่คน?’

คงตอบได้ไม่ยากเพราะ นักท่องเที่ยวต่างชาติคุณภาพดีใช้ทรัพยากรธรรมชาติไทยเราน้อยกว่า แต่ใช้จ่ายต่อหัวมากกว่า

แต่ถ้าถามว่า

‘นัก ท่องเที่ยวต่างชาติคุณภาพไม่ดี 1 คน ทำให้ประเทศไทยเสียเงินเท่ากับรายได้จากนักท่องเที่ยวทั่วไป 3 คน จะรับบริการนักท่องเที่ยวกี่คน?’

แวบแรกคงตอบได้ไม่ยากเช่นกัน แต่แวบต่อมาอาจลังเลเพราะสงสัยว่ามันมีอย่างนี้ด้วยรึ มีสิ…เพราะนโยบายการท่องเที่ยวไทยเน้นปริมาณมากกว่าคุณภาพ

            เวลาฉันจะเข้าประเทศเขามันยุ่งยากจริงพับผ่าสิ  ต้องแสดงหลักฐานว่า ไม่เป็นโรคสังคมรังเกียจ มีตั๋วกลับแน่ๆ มีเงินถมถืดจ่ายค่าอยู่ค่ากินได้ ถ้าบังเอิญไปเจ็บป่วยก็มีประกันจ่ายค่ารักษา หรือส่งศพกลับบ้านได้ถ้าไปตายในประเทศเขา และท้ายที่สุด ต้องแสดงตนว่าไม่ใช่โจรนะนี่’

             พอไปถึงด่านก็จะถูกถามถูกตรวจอีกว่ามาทำอะไร เมื่อก่อนไม่มีน้ำพริกเครื่องแกงที่บรรจุผลิตภัณฑ์ทันสมัยมิไหลย้อยจำหน่าย ต้องห่อต้องพันกันจนมองไม่ว่าเป็นของแม่อะไร ส่วนหมูเหมอปลาหงปลาแห้งยิ่งแย่ใหญ่ ถ้าไม่อยากเสี่ยงเจอกับเจ้าหน้าที่ด่านตรวจที่แปลงร่างเป็นยักษ์ขมูขี หรือองค์เจ้าแม่กาลีเข้าร่างทันที ดังนั้นควรเอาไปแต่รูป เวลาทานก็มโนเอาเสมือนจริงว่าได้กินแล้ว สมัยนี้ไปหาซื้อเอาได้ในหลายประเทศ หรือขนแบบบรรจุภัณฑ์ที่มีขายตามท้องตลาด ดูเอาที่มีสง่าราศีหน่อยจะได้ผ่านด่านง่ายๆ

             รัฐบาลไทยมีนโยบายส่งเสริมการท่องเที่ยวทำให้ชาวต่างประเทศเดินทางเข้าได้ เป็นว่าเล่น  หลายชาติมีแค่หนังสือเดินทางและตั๋วก็เข้าได้แล้ว จึงมีชาวต่างชาติหลากหลายกลุ่ม มิใช่ว่าจะมีแต่คนร่ำคนรวยเข้ามาเที่ยวหรือทำธุรกิจ แต่ยังมีกลุ่มอื่นที่มีปัญหาหลั่งไหลเข้ามาเช่นกัน  อาทิเช่น ผู้เฒ่าชเลแก่ชรามาใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยเงินบำนาญยังชีพเล็กๆ น้อยๆ ไร้ญาติขาดมิตร พวกเที่ยวจนเงินหมดกลายเป็นคนเร่ร่อนในเมืองใหญ่ โจรดูดีรวยๆ ที่หลบหนีเข้าเมือง และ คนที่มาหางานทำโดยใช้วีซ่านักท่องเที่ยว ไม่มีใบอนุญาตทำงานและไม่มีประกันอะไรเลยสักอย่าง

              ยามใดเจ็บไข้ป่วย เข้าโรงพยาบาล คนไทยก็ให้ความช่วยเหลือ การเข้าถึงการบริการทางการแพทย์และคุณภาพการรักษาพยาบาลของไทยไม่ยิ่งหย่อน ไปกว่า หลายประเทศในโลกใบนี้ บางอย่างจะเกินตัวด้วยซ้ำ ทว่าด้วยกฎระเบียบนโยบายของรัฐบาลที่ไม่รองรับ จึงตกเป็นภาระแก่โรงพยาบาลอย่างมาก โดยเฉพาะโรงพยาบาลของรัฐบาล ผู้ป่วยต่างชาติกลุ่มที่มีปัญหาได้รับการรักษาอย่างเต็มที่แม้จะไม่มีสิทธิ การรักษาใดๆ ก็ตาม เผลอเผลอจะมากกว่าที่ผู้ป่วยไทยได้รับด้วยซ้ำ ฉันได้ข้อมูลที่สำคัญมาชุดหนึ่งเกี่ยวกับการสงเคราะห์ค่ารักษาพยาบาลแก่ผู้ ป่วยชาวต่างประเทศของโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่ง  รับผู้ป่วยชาวต่างชาติเข้ามารักษา 161 ราย ต้องแบกภาระค่าใช้จ่ายเป็นเงินประมาณ 16 ล้านบาท  หรือคิดเป็นค่าใช้จ่ายโดยเฉลี่ยราว 2 - 3 เท่า ของผู้ป่วยชาวไทย ใช่ว่าผู้บริหารจะนิ่งนอนใจ ได้แจ้งปัญหาไปยังผู้เกี่ยวข้องต่างๆ รวมถึงสำนักงานคณะกรรมการบริหารกลางสุขภาพระหว่างประเทศ กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข ตั้งแต่ ตุลาคม พ. ศ. 2552 เรื่อยมา จนถึงปี พ. ศ. 2558 แต่ก็มิได้นำพา ยังไม่ได้ทำอะไรจริงๆ จังๆ เป็นระบบในระดับนโยบายรัฐ  แนวโน้มของปัญหาก็รังแต่จะเพิ่มขึ้นทุกๆ ปี

       แล้วสถานทูตเขาไม่อินังขังขอบหรือกระไร เขาใส่ใจอยู่ มีการแจ้งกลับมาอย่างชัดเจนว่า ‘ไม่ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายเนื่องเป็นหนี้สินส่วนบุคคล’  อีกทั้ง สวัสดิการรักษาพยาบาลของรัฐบาลเขาจะจ่ายให้สำหรับการรักษาภายในประเทศเท่า นั้น ที่เถียงเขาไม่ได้เลยก็คือว่า ประเทศไทยเป็นผู้อนุญาตให้เข้ามาเอง บางคนก็เป็นอาชญากรด้วยซ้ำ ดันให้เข้ามาได้อย่างไร ฉันนึกว่าตำรวจไทยเก่ง วางแผนลุ่มลึกจับโจรระดับชาติได้อยู่เนืองๆ  นึกไม่ถึงว่าโจรข้ามชาติจะนิยมหลบหนีมาอยู่ไทยอย่างง่ายๆ

       ครั้นจะส่งพวกที่ป่วยหนักกลับประเทศก็มิใช่เรื่องง่ายนะ เพราะมีค่าใช้จ่ายสูงอีกทั้งต้องมีผู้รับ ณ ประเทศปลายทาง ยิ่งพิการ ทุพลภาพ ยิ่งยากใหญ่ จึงเป็นเรื่องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมานาน ฉันกับรุ่นพี่เคยพาคนงานไทยที่ตกต้นไม้หลังหักจากสิงคโปร์กลับไทยตอนไปสืบ สวนเรื่องไหลตาย โอโฮแฮะ… ต้องจัดเตรียมเยอะ ขึ้นลงเครื่องบินด้วยตู้ขนพิเศษ ปรับเบาะที่นั่ง 3 - 4 ที่ ให้ผู้ป่วยนอนราบไป คอยระวังขณะเครื่องบินขึ้นและลงจอด  ตอนมาถึงสนามบินเมืองไทยมีทั้งนักข่าวนักการเมืองเพียบ จำได้ว่าพี่ไฝบุกเข้ามาถามอาการถึงในเครื่อง ฉันไม่รู้จักเจ้าใหญ่นายโตดอก มาเห็นในโทรทัศน์ทีหลังว่าเป็น นักการเมืองใหญ่วัยหนุ่มคุณ อ ส่วนลุงผมขาวๆ เป็นปลัดกระทรวง ฉันได้แต่หลบหลีกปลีกตัวหนีนักข่าวกลับบ้าน

        เหตุการณ์หลังหักคล้ายกันนี้ เกิดขึ้นกับนักท่องเที่ยวชาวเยอรมัน แกไม่มีงานทำ ได้รับเงินบำนาญ  เดือนละ 400 ยูโร และไร้ญาติ     ออมเงินเดินทางมาเที่ยวเมืองไทยแต่ไม่ได้ทำประกันสุขภาพ มาถึงไทยเมื่อต้นเดือนมกราคม พ. ศ. 2558 โรงพยาบาลรัฐบาลจังหวัดหนึ่ง อยู่ไปๆ เงินทองชักร่อยหลอลงไปทุกที เมื่ออยู่ไปได้เกือบเดือน ในวันเกิดเหตุมีเงินเหลืออยู่ประมาณ 40 ยูโร ซึ่งต้องใช้อยู่ใช้กินจนถึงวันกลับอีกไม่กี่วันข้างหน้า  เห็นต้นมะม่วงของโรงแรมจึงปีนเก็บมาทาน เวรกรรม… ดันพลัดตกลงมากระแทกปั้มน้ำแตก แล้วร่างร่วงลงบนหลังคาบ้านพนักงาน น้ำไหลทะลักนองบ้านเสียเละ ผู้บาดเจ็บปวดหลังมาก เดินไม่ได้ จึงช่วยพาตัวส่งโรงพยาบาล หมอตรวจแล้วเสนอทางเลือกการรักษาที่ดีที่สุดคือการผ่าตัดเพื่อป้องกันไม่ให้ ร่างกายท่อนล่างเป็นอัมพาต  หลังจากรักษา พยาบาลช่วยติดต่อสถานทูตที่กรุงเทพ แต่ทางนั้นแจ้งกับผู้ป่วยว่า ไม่ช่วยเรื่องเงิน ส่วนผู้ป่วยเองก็ไม่มีเงินจ่าย ทางโรงพยาบาลมิได้นิ่งนอนใจ ช่วยประสานหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง แต่ก็ไร้ความช่วยเหลือทางการเงินทั้งสิ้น  จึงช่วยมนุษย์ตาน้ำข้าว ไม่ว่าจะ ไปจ่ายค่าเสียหายราว 18,000 บาท ให้โรงแรมเพื่อขอหนังสือเดินทางที่ถูกยึดไว้ ไปหาตำรวจเรื่องวีซ่าหมดอายุ ไปจ่ายเงินค่าเปลี่ยนบัตรโดยสารจากชั้นประหยัดมาเป็นชั้นธุรกิจราว 100 ยูโร เพราะลุงแกผ่าตัดหลังแล้วนั่งตรงนานๆ ไม่ได้  ยังมีค่ารักษาพยาบาลอีกราวสองแสนห้าหมื่นบาท  นี่ถ้าเป็นคนไทยต้องจ่ายกันอาน ถ้าไม่มีปัญญาจ่ายทีเดียวหมดก็ต้องผ่อนใช้หรือกู้หนี้ยืมสินมาจ่ายไปจนหมด หรือหมดเวรหมดกรรมกันไปเลยทีเดียวเชียว  

          ชาวต่างชาติบางคนถือวีซ่านักท่องเที่ยวแต่อยู่เกินกำหนด แถมยังทำงานโดยไม่มีใบอนุญาตอีกต่างหาก อย่างผู้ป่วยชาวฟิลิปปินส์ที่อยู่เมืองไทยกว่า 2 ปี ไม่มีประกันใดๆ เกิดป่วยต้องผ่าตัดสมองด่วน ทางโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งนี้ได้ช่วยเหลืออย่างเต็มที่ จากนั้นได้ติดต่อญาติในประเทศฟิลิปปินส์ให้ ญาติต้องการพากลับประเทศเพื่อไปดูแลต่อหลังผ่าตัด แต่ต้องจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินและค่าปรับวีซ่า จึงชำระได้แค่บางส่วนจากค่ารักษาราวแสนห้าหมื่นบาท  

         พวกมีปัญหาที่เข้ามาก็มีอยู่เยอะ ตัวอย่างเช่น นักท่องเที่ยวชาวออสเตรเลีย อายุปาเข้าไป 53 ปี มาโรงพยาบาลด้วยแผลฉีกขาดใต้ตาขวา แจ้งว่าถูกทำร้าย บอกว่าอยู่ที่โรงแรมแต่จำชื่อไม่ได้ แถมไม่ต้องการติดต่อกับสถานทูตอีกแนะ   หมอเย็บแผลให้ ฉีดยาปฏิชีวนะต่ออีก 3-5 วัน  พอโรงพยาบาลแจ้งค่าใช้จ่าย ผู้ป่วยทำทีท่า ว่าขอไปกดเงินที่ตู้เงินไหล ถือจังหวะช่วงที่พยาบาลไปดูแลผู้ป่วยชาวต่างประเทศรายอื่นหนีหายเข้ากลีบเมฆ ไปเลย  เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลพยายามรักษาผลประโยชน์ของประเทศชาติ สืบเสาะไปจนถึงโรงแรม แต่ต้องหงายเก๋งกลับมาเมื่อพบว่าแกออกจากโรงแรมแล้ว ทิ้งหนี้ค่ารักษาราวเก้าหมื่นบาท ไว้เป็นที่ระลึก ทางโรงพยาบาลแจ้งไปยังสถานทูตออสเตรเลียแล้ว แต่ก็มิได้นำพา

         นักท่องเที่ยวซึ่งมาจบชีวิตที่เมืองไทยก็มีไม่น้อย ดูแลรักษาจนกระทั่งสิ้นใจและได้กลับบ้าน แม้นว่าจะไปแต่ร่างที่ไร้วิญญาณก็ตาม บางรายก็ไม่มีโอกาสเช่นนี้ อย่างผู้เฒ่าชาวอิตาลีวัยใกล้เก้าสิบ  มาเมืองไทยได้ 6 เดือน ป่วยเข้าโรงพยาบาล ไม่มีประกันสุขภาพ ไร้ญาติขาดมิตร ทางโรงพยาบาลติดต่อสถานทูตอิตาลีซึ่งแจ้งกลับมาว่า ผู้ป่วยรายนี้อาศัยอยู่ประเทศเยอรมัน คาดว่ามีลูกอยู่ที่นั่นแต่ติดต่อไม่ได้  ทางโรงพยาบาลช่วยประสานสถานทูตเยอรมันให้อีก แต่ได้รับคำตอบว่าไม่สามารถช่วยได้เนื่องจากถือหนังสือเดินทางประเทศอิตาลี ท้ายที่สุดไม่มีใครรับผิดชอบค่าใช้จ่ายและร่างไร้ลมปราณของผู้เฒ่า ทางโรงพยาบาลได้ช่วยทำพิธีฝังศพไร้ญาติที่สุสาน และอนุเคราะห์ค่ารักษาราวแสนกว่าบาท

      เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลของรัฐ เล่าว่าผู้ป่วยชาวต่างประเทศเรียกร้องมากจังเลย หมอกับพยาบาลต้องเสียเวลาอรรถาธิบายจนกินเวลาของคนไข้อื่นๆ  ซึ่งออกันอยู่มากล้น ยิ่งไปกว่านั้น ยังกลัวจะถูกร้องเรียนต่างๆ นาๆ เนื่องจากลักษณะการให้บริการที่ต่างกันในบริบทของไทย   ที่แย่ไปกว่านั้น ยังไม่มีตำแหน่งหน้าที่เฉพาะในการจัดการเรื่องนี้โดยตรง บุคลากรต้องเสียสละเข้ามาทำโดยไม่มีความก้าวหน้าทางอาชีพการงาน ทำเพื่อคนไข้และเพื่อนร่วมงาน

        นอกจากนี้ยังมีประเด็นสำคัญที่รัฐบาลควรเข้ามาจัดระเบียบด้วยคือ­วีซ่า รีไทร์เม้น (เกษียณอายุ) อย่างคุณตาน้ำข้าวเข้ามาอาศัยใบบุญอยู่เมืองไทยนานกว่า 20 ปี ไม่มีประกันสุขภาพนอกประเทศ พอป่วยหนักเข้าโรงพยาบาลลูกชายที่อยู่ประเทศสวีเดนมิได้ยื่นมือเข้ามาช่วย เหลือแต่ประการใด เมื่อหมอให้คุณตากลับไปพักฟื้นที่บ้านได้โดยต้องมีผู้ดูแล หรือเดินทางกลับประเทศได้แต่ต้องมีพยาบาลดูแล ทางโรงพยาบาลได้ช่วยประสานงานไปยังสถานทูตเพื่อให้คุณตากลับบ้านเกิดเมือง นอน  แต่ทางนั้นมีหนังสือตอบกลับว่าช่วยเรื่องเงินไม่ได้   คนดูแลจึงขอรับกลับไป ดูแลต่อที่บ้าน โดยขอจ่ายเงินค่ารักษาวันออก 10,000 บาท จากค่ารักษาที่ค้างอยู่ราวสี่แสนหกหมื่นบาท คุณตาขัดสนเงินทองเพราะมิมีเงินเก็บ แล้วยังมีค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนอักโขอยู่ อาทิเช่น อาหาร หยูกยา และค่าจ้างผู้ดูแล จึงขอผ่อนชำระเดือนละสามพันบาท ดูๆ ไป ก็อดสะท้อนใจไม่ได้

      จาก กรณีศึกษาที่ยกมาเป็นเพียงบางแง่มุมเท่านั้น  การมีนักท่องเที่ยวจำนวนมากกับเงินที่ได้มามิได้สะท้อนให้เห็นปัญหาค่าใช้ จ่ายที่แบกรับและผลเสียด้านต่างๆ อีกหลายแหล่ที่มิได้ตีแผ่ออกมา นอกจากนี้ ยังมีปัญหาด้านความมั่นคงของชาติอีกด้วย ถ้าไม่หาหนทางแก้ไขป้องกันไว้ก่อนเปิด AEC  ขนาดปัญหาจะเพิ่มมากขึ้นเป็นเงาตามตัว  การส่งเสริมการท่องเที่ยวหรือเปิดรับชาวต่างประเทศแบบจึงควรคิดให้รอบครอบ รอบด้าน คำนึงถึงผลดีผลเสียอย่างเป็นระบบและแก้ปัญหาเชิงระบบ ร่วมกันทำอย่างบูรณาการ

        ชาวต่างชาติที่อยู่ในประเทศไทยควรมีประกันสุขภาพทุกคน ซึ่งเป็นมาตรฐานเดียวกับต่างประเทศ เพื่อจะได้รับสิทธิด้านการรักษาพื้นฐานของไทย ในขณะอ้างถึงมนุษยธรรมแต่ก็ทำให้เกิดความเหลื่อมล้ำทางการบริการสุขภาพของคน ไทยซึ่งถือว่าผิดมนุษยธรรมเหมือนกัน เพราะค่าใช้จ่ายมาจากเงินผู้เสียภาษีด้วย และมีอยู่ค่อนข้างจำกัด ขณะที่นำไปใช้จ่ายอย่างหนึ่งก็ทำให้เรื่องสำคัญที่ควรจะทำกลับไม่ได้ทำได้ เช่นกัน อย่างอัสนีวสันต์กล่าวไว้ว่า

“ได้อย่าง ก็ต้องเสียอย่าง”

        เล่ามาเป็นวรรคเป็นเวรนี้ ใช่ว่าจะตั้งแง่ว่า ‘ไม่ทำ’ หรือ ‘ทำไม่ได้’  แต่ต้องการหาความสมดุลที่เหมาะสมในบริบทของประเทศไทย เพื่อความเสมอภาคทางสุขภาพไม่ว่าจะเป็นชนชาติใดก็ตามที่อาศัยอยู่บนผืนแผ่น ดินสยาม

       ท้าย ที่สุดนี้ อยากจะแบ่งปันความความประทับใจและความซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณของสมเด็จ พระเทพซึ่งได้รับรู้ได้รับฟังจากหมู่เหล่าที่มีโอกาสได้ถวายการรักษาท่าน ในวันที่ 22 มกราคม ขณะที่ฉันกำลังเดินทางไปให้บริการชุมชนในต่างจังหวัด ได้ยินเสียงติดต่อกันทางวิทยุสื่อสารของสารถีโรงพยาบาลสวนดอกว่าสมเด็จพระ เทพทรงล้มและจะเสด็จมาโรงพยาบาลเป็นการส่วนพระองค์เช้านี้ ขณะนั้นอดใจหายวาบไม่ได้ อันที่จริงเหตุเกิดตั้งแต่กลางคืน พวกเพื่อนๆ และผู้บริหารมาเตรียมรอรับเสด็จ พวกเราซาบซึ้งที่ท่านทรงพระกรุณาไม่รบกวนตอนกลางคืน ทรงอดทนจนถึงเช้า แล้วเสด็จมาตรวจพระวรกาย เข้าเครื่องฉายภาพรังสี เพื่อนเล่าว่า ท่านทรงมีอารมณ์ขันโปรดให้ฉายพระรูปจะส่งให้พระสหายดู หลังถวายพระโอสถ ท่านเสด็จไปพระราชทานปริญญาบัตรต่อด้วยทรงพระเมตตาประชาราษฎร์มากมายที่เฝ้ารอคอยโอกาสอันเป็นเกียรติแก่ตนเองละครอบครัวเช่นนี้สักครั้งหนึ่งในชีวิต  ฉันว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่ต้องนั่งนานๆ ในสภาพพระวรกายแบบนี้ หลังจากพระราชทานเสร็จ ท่านทรงพักแล้วเสด็จไปงานฉลอง 50 ปี มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ต่อเลย แสดงให้เห็นถึงความอดทนเข็มแข็งและเมตตาอย่างมาก

    ขนาดเป็นถึงเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินก็ยังไม่ใช้สิทธิ์ที่พึงมี  เป็นแบบอย่างที่ทำให้จิตใจของเราพองโตด้วยความชื่นชมยินดี และเป็นกำลังใจยามเหนื่อยล้า ขอท่านอภิสิทธิ์ชนทั้งหลายได้น้อมเข้ามาสู่หัวจิตหัวใจด้วยเทอน