โดย : บุญชัย ปัณฑุรอัมพร

พ่อบอกเราหลายต่อหลายอย่าง เว้นอยู่อย่างเดียว พ่อไม่เคยบอกให้เราต้องรักพ่อ

แต่เราทุกคนรู้ได้ด้วยหัวใจจากสิ่งที่พ่อทำ

ผมอยากให้ลองอ่านเรียงความเรื่องนี้ ..

 “ทุกๆ ครอบครัวคงจะต้องมีพ่อแม่และลูกเป็นส่วนประกอบของสมาชิกครอบครัว และมีส่วนหนึ่งที่ครอบครัวจะไม่มีมีพ่อ และฉันก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้นที่ไม่มีพ่อ ในบางคนอาจจะมีครอบครัวอันแสนสุข แต่เกิดความแตกแยกระหว่างช่วงชีวิต แต่ฉันไม่มีตั้งแต่เล็กๆ มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยที่จะทำใจได้ เวลาที่เห็นใครเดินกับครอบครัว ซึ่งมีพ่อแม่และลูกพร้อมหน้า ได้นั่งทานข้าวกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน ในความคิดของตัวฉันเอง ฉันคิดว่า ถ้าฉันมีพ่อ ผู้ชายคนนี้คงเป็นทุกๆอย่างสำหรับฉันได้

 เมื่อตอนฉันยังเด็กๆ ซึ่งเป็นปกติที่โรงเรียนอนุบาลจะต้องมีงานวันพ่อ และก็จะต้องมีการเชิญคุณพ่อมา และทุกๆ ครั้งฉันก็ต้องนั่งอยู่ข้างๆ คุณครู มองเพื่อนที่กำลังก้มลงกราบเท้าพ่อ ลุกขึ้นกอดและผลัดกันหอมแก้มระหว่างพ่อและลูกด้วยความรักจากข้างใน  คุณครูก็จะคอยปลอบใจฉัน และเมื่อโตขึ้นมาอีกนิด ฉันได้เรียนอยู่ชั้นประถม เมื่อใกล้วันพ่อ ก็จะมีการออกมาเล่าเรื่องราวที่ดีเกี่ยวกับพ่อและเรา ทุกๆ คนได้ออกไปพูดหน้าห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม มีแต่ฉันคนเดียวที่ต้องนั่งเงียบๆ อยู่ที่มุมห้อง และทุกๆ วันพ่อ ฉันพยายามปลอบใจตัวเอง คุณยายฉันบอกฉันเสมอว่า อย่างน้อยเราก็ยังมีพ่อหลวง ซึ่งก็เป็นพ่อของเรา ถึงใครจะว่าท่าน แต่ในใจคิดว่าที่เราได้อยู่บนแผ่นดินนี้อย่างสุขสบายทุกวัน ก็เพราะท่านเอง

เชื่อหรือไม่ว่า ทุกครั้งที่ฉันเข้าไปนั่งดูหนัง ก่อนเริ่มหนังก็จะต้องมีการแสดงความเคารพโดยการเปิดเพลง “สรรเสริญพระบารมี” ฉันไม่ได้แค่ยืนอยู่เฉยๆ ฟังเพลงที่เปิด เพียงแต่ฉันมองภาพที่ประกอบและคิดว่าพ่อต้องเหนื่อยถึงเพียงนี้เลยหรือ น้ำตาฉันร่วงออกมาโดยไม่รู้ตัวเลย และจนมาถึงปัจจุบัน ฉันเคยคิดว่า จะมีโอกาสไหมที่ฉันจะได้อยู่ใช้เวลาเพียงสักนิดกับพ่อของฉัน แทบทุกวันที่ฉันได้เห็นพ่อของเพื่อนๆ มารับตอนเลิกเรียน ฉันได้เห็นภาพพ่อลูกเดินจูงมือกันพูดคุยกันอย่างมีความสุข ฉันก็แอบคิดในใจว่า ทำไมล่ะ ทำไมฉันไม่มีบ้าง บางครั้งก็นั่งคิดอยู่คนเดียว

 ทุกวันนี้ ถ้าใครที่ยังมีพ่ออยู่ ฉันอยากจะให้ใช้เวลาให้ความรักกับท่านมากๆ ลองคิดดูสิว่าคุณมีพ่อ แต่คนบางคนไม่มีเลย ไม่เคยแม้แต่เห็นหน้า บางคนพ่อหายต้องคอยประกาศตามหาทางทีวีบ้าง หนังสือพิมพ์บ้าง ดูลำบากและไร้ซึ่งความหวัง ดูน่าสงสาร ตอนนี้คุณยังมีพ่ออยู่ก็ควรทำทุกอย่าง ใช้เวลากับครอบครัวให้เหมาะสม อย่างน้อยคุณก็ยังมีโอกาสมากกว่าคนอย่างฉัน คนที่ไม่มีพ่อ”  

            
ผมได้ขออนุญาตนำเรียงความฉบับนี้มาจากเด็กหญิงอายุ 14 ปีคนหนึ่งที่ไม่มีพ่อ เป็นเรียงความ “วันพ่อ”  ที่คุณครูให้คะแนนเต็มสิบกับ “น้องมีมี่” ทั้งๆ ที่ ทีแรก คุณครูได้ให้หัวข้ออื่นแก่มีมี่ เพราะเข้าใจและรู้สึกลำบากใจที่ต้องให้มีมี่เขียนเกี่ยวกับพ่อ  แต่มีมี่ยังขอเลือกเขียนในหัวข้อเดียวกันกับเพื่อนๆทุกคน น้องมีมี่หนักแน่น เข้มแข็ง และไม่อายที่จะบอกผมว่า “มีมี่ ไม่มีพ่อ พ่อทิ้งครอบครัวไปตั้งแต่ยังเป็นทารก ยังจำความไม่ได้  เกิดมาไม่เคยเห็นหน้าพ่อ ในใจอยากให้พ่อกลับมา สิบสี่ปีที่ผ่านไป  มีมี่ไม่เคยคิดเกลียดพ่อเลย ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่เคยอุ้มชูเลี้ยงดูมีมี่มาตั้งแต่เล็กๆ  จะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ หากพ่อกลับมาวันนี้ มีมี่ก็ยังรักพ่อ”

 ขณะที่พูดคุยอยู่กับน้องมีมี่ ผมคิดต่อในใจว่า เด็กต้องการความรัก ความอบอุ่น คำสอน ตลอดจนการดูแลเอาใจใส่ มีพ่อที่คอยมารับ มาส่ง สอนการบ้าน เล่นดนตรี กีฬา แนะนำเรื่องราวต่างๆ ในการใช้ชีวิตที่ถูกต้อง เด็กอยากเป็นคนดี มีพ่อคอยอยู่ใกล้ กับคำว่า “ยังรักพ่อ” นั้น แสดงให้รู้ได้ว่า มีมี่เป็นเด็กที่มีความกตัญญูอยู่ในใจ เพียงแต่ไม่มีโอกาสเป็นทั้งผู้รับและผู้ตอบแทน สิบสี่ปีที่ผ่านไป ได้เรียนรู้จากภาพประจำวันที่เห็นชีวิตอันสมบูรณ์ของเพื่อนๆ เท่านั้น

 อุปมาอุปมัยชีวิตของมีมี่ดั่งผู้คนในประเทศที่เขาไม่มีพระเจ้าอยู่ หัว ไม่มีพ่อหลวงที่ทรงงานหนักตลอดเวลา เพียงเพื่อให้ประชาชนอยู่เย็น  เป็นสุข เป็นศูนย์รวมจิตใจของปวงชน พวกเขาต่างก็แซ่ซ้องสรรเสริญพ่อหลวงของเรา อยากให้ประเทศของเขามีพระเจ้าแผ่นดินในแบบของเราเหมือนกัน  ข่าว คราวและเรื่องราวการพัฒนาชนบทในโครงการหลวงต่างๆที่พระองค์ทรงริเริ่ม กำกับและดูแลมาเป็นเวลาหลายสิบปี ล้วนแล้วแต่เป็นที่กล่าวขานถึงอยู่เสมอๆ

 ทุกๆ คราวที่มีโอกาสคุยงานกับลูกค้าชาวต่างชาติ พวกเขาไม่เคยลืมที่จะถามถึงพ่อหลวงของเราเลย ในสมัยที่เป็นนักเรียนเมื่อหลายสิบปีก่อน เพื่อนๆต่างชาติต่างก็อยากได้พระเจ้าแผ่นดินที่เต็มเปี่ยมไปด้วยบารมี และศรัทธาจากใจจริงของประชาชน ยิ่งชาวต่างชาติที่มาอาศัยอยู่ในประเทศไทยด้วยแล้ว ยิ่งรักเคารพและศรัทธาต่อพ่อหลวงเหมือนดั่งตนเองเป็นคนไทยคนหนึ่งไปด้วยเช่น กัน

 เพื่อนฝรั่งของผมคนหนึ่งที่มาปักหลักอาศัยอยู่ในเมืองไทย เล่าเรื่องครั้งแรกที่เข้าโรงภาพยนตร์ เขาตกใจมาก ที่อยู่ๆ ทุกคนก็ยืนขึ้นพร้อมกัน เสียงเก้าอี้พับขึ้นดังพร้อมกัน ทีแรกเขาคิดว่าเกิดอะไรขึ้น จนเห็นผู้คนต่างยืนตรงและเขาก็ค่อยๆ ยืนตาม มาเข้าใจอีกทีก็ตอนที่เพลงสรรเสริญพระบารมีได้บรรเลงขึ้น แม้จะไม่เข้าใจความหมายของบทเพลง และคำบรรยายที่เป็นราชาศัพท์ภาษาไทย  แต่ภาพแห่งความเหนื่อยยาก ความลำบากตรากตรำที่พระองค์ทรงงานหนัก ภายใต้รอยยิ้ม และความอยู่ดีมีสุขของผู้คนก็ได้ทำให้เพื่อนฝรั่งซาบซึ้งกินใจและเข้าใจมาก ขึ้น ถึงความศรัทธาของผู้คนที่มีต่อพระองค์  เพื่อนฝรั่งดีใจระคนกับความภาคภูมิใจมากที่วันนี้ได้เป็นหนึ่งในประชาชนชาว ไทยที่อยู่ใต้ร่มโพธิ์ร่มไทรของพระองค์

 เรื่องราวของน้องมีมี่ที่อยากมีพ่อ คนต่างชาติที่อยากมีพระเจ้าอยู่หัว คงจะสะท้อนและสะกิดใจอะไรบางอย่างให้แก่ลูกที่มีพ่อ คนไทยที่มีพ่อหลวง แต่ไม่เห็นคุณค่าของพ่อ ไม่สนใจใยดีต่อคำสอน ไม่เป็นคนดี คอยสร้างความแตกแยกในบ้านเมือง ซ้ำร้ายยังมีบางกลุ่มก่อกรรมหนักถึงขนาดให้ร้ายพ่อหลวง  เหล่านี้ล้วนแล้วแต่แสดงให้เห็นถึงความไม่รักพ่อ ไม่กตัญญูพ่อ ทั้งๆ ที่พ่อไม่เคยขอ ให้ใครต้องมารัก ต้องมากตัญญูเลยแม้แต่ครั้งเดียว

 ท้ายนี้ ผมขออนุญาตนำสคริปต์จากทางวิทยุที่ผมรู้สึกประทับใจมากมาเผยแพร่ต่อนะครับ “พ่อ…บอกเสมอว่า ให้คำนึงถึงการมีชีวิตที่กว้างขวางมากกว่าการมีชีวิตที่ยืนยาว   พ่อ…บอกเสมอว่า คนเรา เมื่อรู้จักรับก็ต้องรู้จักให้   พ่อ…บอกเสมอว่า ให้อดทน อดทน และไม่ย่อท้อในการทำความดี   พ่อ…บอกเราหลายต่อหลายอย่าง เว้นอยู่อย่างเดียว พ่อไม่เคยบอกให้เราต้องรักพ่อ แต่เราทุกคนรู้ได้ด้วยหัวใจจากสิ่งที่พ่อทำ” ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ ข้าพระพุทธเจ้า FM 101 ณ กองบัญชาการกองทัพไทย

........................................................................................................................

ครับ...คำที่คมๆโดนใจผม จขกท.
พ่อบอกเราหลายต่อหลายอย่าง เว้นอยู่อย่างเดียว
พ่อไม่เคยบอกให้เราต้องรักพ่อ
แต่เราทุกคนรู้ได้ด้วยหัวใจจากสิ่งที่พ่อทำ

...........................................................................................................................

ขออาราธนาคุณพระรัตนตรัย

อำนวยพรให้พระองค์ทรงพระเจริญ

เเละทรงมีพระพลานามัยสมบูรณ์ด้วยเทอญ

/l\  ทีฆายุโกโหตุมหาราชา /l\