คงไม่มีใครปฏิเสธว่า.. เรากำลังตามหา “อะไรสักอย่าง” ให้ชีวิต.. แต่คุณเคยถามตัวเองบ้างไหม? คุณเคยถามตัวเองบ่อยไหม? ว่า.. ตอนนี้กำลังตามหาอะไร..

เพราะชีวิตดำเนินไปตามกาลเวลา เราจะทุ่มทิ้งหรือเราจะทุ่มเท มันก็ดำเนินต่อไป ฉันใช้ชีวิตแบบทุ่มทิ้งมานานเหลือเกิน .. นานจนเบื่อ จนล้า แอบถามตัวเองว่าเมื่อไหร่ชีวิตมันจะจบสิ้นเสียที.. เหนื่อยจริงๆ

เกือบตาย..แต่ไม่ยักตาย กับภัยพิบัติสึนามิ ทำให้ต้องผจญอะไรต่อมิอะไรมากมาย ยามอารมณ์ดี คิดบวก ก็คือดีแล้ว จะได้อยู่เห็นการเปลี่ยนแปลงของชีวิตในโลกใบกว้างต่อไป เซ็งๆ ก็เซ็งนั่นแหละ.. คิดว่า “รอดมาทำไมวะเนี่ย” (ขออภัย.. สีน้ำฟ้าเป็นคนพูดจาไม่สุภาพเช่นนี้แล .. เช่นนี้ที่เป็นตัวตน)

วันฝนตก.. วันนี้ฝนก็ตก และทำท่าจะตกต่อไปอีกทั้งวัน สายฝนเย็นฉ่ำน่าจะทำให้หัวใจชุ่มชื้นได้บ้าง แต่ไม่.. วันนี้ไม่.. ฝนกับงานของฉันไม่ถูกกันชนิดที่ว่า มีเธอต้องไม่มีฉัน .. เพราะฉันเป็นคนขายกระดาษ.. ฉันขายโปสการ์ดกับกิ๊ฟฉ็อปนิดหน่อย บนแผงขนาดสองเมตรคูณสองเมตร ที่หน้าร้านอาหารชื่อดังของเกาะพีพี วันนี้ไม่ได้ขาย.. เมื่อวานก็ตั้งแผงได้ประมาณชั่วโมงเดียว ก็ต้องหัวซุกหัวซุนกลับบ้าน ก็ฝนขนาดนั้น กระดาษที่ไหนจะทน แม้จะคลุมพลาสติกไว้กันรอบหนึ่งก็เถอะ ก็มีชื้น มีเสียหาย ทางที่ดีต้องเก็บหลบฝน เป็นคำตอบสุดท้าย

จริงสินะ.. ฉันยังมีบ้าน.. เรียกมันว่าบ้านได้ไหม.. ขอเรียกไปก่อนสำหรับที่ซุกหัวนอนในเต้นท์เล็กๆ กลางอาคารหลังหนึ่งในเกาะพีพี.. อาคารหลังใหญ่พอสมควร.. หน้ากว้างสี่เมตร ยาวลึกเข้าไปประมาณสิบห้าเมตร.. (กะเอาจากสายตา) 

บ้าน.. ที่เป็นที่กิน ที่นอน และที่ทำงานอีกแห่งหนึ่ง มีคอมพิวเตอร์เน่าๆ ไว้บริการแขกให้เล่นอินเตอร์เน็ต ตอนนี้ใช้ได้จริงสามเครื่อง.. มีโต๊ะเล็กๆ วางไว้สำหรับนั่งทำงาน เป็นเคาน์เตอร์เอาไว้นั่งขาย ตั๋วรถ ตั๋วเรือ ตั๋วรถไฟ มีขายตั๋วเครื่องบินในประเทศพล็อมแพล็ม พล็อบแผลบ

ไม่กล้าเรียกมันว่าร้านเล็กๆ เพราะร้างกึ่งรก เอาไว้นอน นั่งเล่นเน็ต กับทำครัว และพอได้หาเงินใช้จ่าย พอได้ประทังชีวิตผ่านไปสักมื้อ

รายได้ต่อวันเป็นปัญหาหนัก.. ปัญหาที่มาของรายได้ คล้ายๆ กับผู้ประกอบการทั่วทั้งเกาะพีพีก็คือ ไม่มีลูกค้าให้ขาย น่าเสียดาย ที่ผู้ประกอบการหลายเจ้า แก้ปัญหาด้วยการลดราคากระหน่ำ ลดกันไป ลดกันมา อย่าว่าแต่กำไร ต้นทุนยังหาไม่พบ.. ขายกิจการทิ้งไปนักต่อนัก ผู้ประกอบการรายใหม่มา พอประสบปัญหาหนักเข้า ก็หลีกลี้หนีไป วนเวียนเช่นนี้มานับนาน

วันหนึ่ง.. วันหนึ่ง ความไม่นิ่งทำให้ฉันเกิดอยากรู้อยากเห็นว่า “เกมส์” ที่เขาติดกันในสังคมออนไลน์ มันดีอย่างไร.. เพื่อนหลายคนเล่นและเล่าไม่ละเอียดนัก ปกติฉันไม่ใช่คนเล่นเกมส์ เพราะโง่กว่าเกมส์ เล่นแล้วแพ้เสมอๆ ฉันใช้คีย์เวิร์ด ในการค้นหาในกูเกิ้ลว่า “ฟาร์มวิว” มีมากมายที่เขาเขียนถึง บล็อกเกอร์โอเคเนชั่นก็หลายคน .. อย่างครูเก๋ (เก๋..เคลียร์) ฯลฯ ที่ชอบใจก็เห็นจะเป็นของคุณฮอลล์ บล็อกเมเนเจอร์ ในฐานะพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยคนหนึ่ง ..เคยชื่นชมคุณฮอลล์มาก และวันนี้เห็นเรื่องฟาร์มวิว เธอก็เขียนได้น่าทึ่งจริงๆ ฉันเริ่มต้นจากตรงนี้

แล้วฉันก็ได้รู้จักกับฟาร์มวิว.. ฉันตัดสินใจอยู่นานกว่าจะสมัครไปเป็นเกษตรกร แรกๆ เขาก็จะให้ที่ดิน กับผักมาสี่ห้าแปลง ผักนั้นเก็บได้ทันที แล้วเริ่มมีทุน จากนั้น จะให้เกมส์เล่นคุณหรือคุณจะเป็นคนเล่นเกมส์ก็แล้วแต่..

รายละเอียดของเกมส์ทั้งหมด อยู่ในบล็อกออนไลน์ เข้าไปศึกษาตั้งแต่เริ่มเล่น จนถึงปัจจุบันได้ตามลิ้งค์ (เลือกเรื่องจากเมนูแต่ละเดือนด้านขวามือ)

http://www.farmville.in.th/

ฉันบ้ากับฟาร์ม ทุ่มเทกับฟาร์ม จนคนข้างๆ แปลกใจที่วันหนึ่งฉันลุกมาติดเกมส์ จากคนที่เกลียดคนเล่นเกมส์ แต่ถ้าอ่านวันนี้.. เรื่องนี้ แล้วเปิดใจ คุณจะเข้าใจว่า ฟาร์มวิวเป็นมากกว่าเกมส์ อีกหลายๆ เกมส์ที่เราเคยเห็น ฆ่ากัน ยิงรัน ฟันแทง กระโดดเก็บเหรียญ ขับรถโค้งไปโค้งมา

ฉันชื่นชมคนคิดเกมส์นี้ ฉันทึ่งการที่เปิดตัวสิ่งใหม่ๆ แทบทุกวัน

เราเล่นเกมส์ เขามีทีมงานทำเกมส์ แล้วเขาได้อะไร เขาได้เงินจากการใช้บัตรเครดิตซื้อแต้ม หรือเหรียญในเกมส์เอาไว้แลกของต่างๆ อย่างบอกแล้วไงว่าอยู่ที่คุณจะเล่นเกมส์หรือจะให้เกมส์เล่น

ฟาร์มวิว เริ่มต้นจากเก็บผลผลิตจากพืชมาเป็นทุน แล้วก็ปลูกต่อ ต่อทุนต่อแล้วต่อเล่า ขยายที่ดิน ซื้ออาคาร บางทีโชคดีก็ได้รับแจกฟรีมา อยากสวย อยากเริ่ด แค่ไหนก็ปรับๆ แต่งๆ เอาต้นไม้มาลง แล้วคอยเก็บเกี่ยว เกี่ยวเสร็จได้เงินทันที จะขุด จะย้าย กี่รอบๆ ต้นไม้ก็ไม่ตาย ยกเว้นจะเผลอกดลบ มันก็จะหายไปจากฟาร์ม เดี๋ยวก็มีโรงงานเบอเกอรี่ให้ โรงไวน์ โรงม้า โรงอนุบาลสัตว์ หรือเดี๋ยวๆ ก็มีสปา โรงเรียน ฯลฯ

อยากได้อะไร ก็ปลูกผัก เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ เก็บเงิน ซื้อเอา ไว ทันใจดีแท้

ฉันทดแทนสิ่งที่ขาดของฉันด้วยฟาร์มวิว.. ในชีวิตจริงฉันคงไม่สามารถหาอะไรได้รวดเร็วทันใจเหมือนเกมส์ สองเดือนแล้ว ที่ฉันทุ่มทิ้งชีวิตให้เกมส์ ไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกัน เกมส์เล่นฉัน หรือ ฉันเล่นเกมส์

วันนี้แทบไม่มีเงินซื้อข้าวกิน.. ฉันเปิดร้าน ที่มีคอมพิวเตอร์สามเครื่อง ไว้รอลูกค้ามาเล่น เก็บเงินได้นาทีละสองบาท วันหนึ่งๆ ช่วงนี้ก็ไม่แน่นอน ได้วันละสิบบาท ยี่สิบบาท หรือร้อย สองร้อย บางวันไม่ได้เลย ฉันไม่ได้ไปขายของ ฝนกำลังจะตกอีกรอบ.. ไม่มีประโยชน์ที่จะเอากระดาษมาตากแดดแป๊ปหนึ่ง แล้วฝนก็เทลงมา นักท่องเที่ยวมีไม่มากนัก การจับจ่ายใช้สอยช่วงนี้ ส่วนใหญ่ซื้อโปสการ์ดใบหนึ่ง แสตมป์หนึ่งดวง (สามสิบบาท) ..

เพราะชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป ฉันกำลังยื่นเรื่องกู้ธนาคาร หวังได้เงินก้อนมาปรับปรุงกิจการเล็กๆ พอจะเรียกได้ว่าเป็น “ร้าน” ความฝันกำลังเดินทาง

ฉันกำลังเล่นเกมส์ ชีวิตดำเนินต่อไป

อืม.. ลูกค้าคนแรกของวันมาแล้ว.. ฉันแค่นั่งรอให้เวลาผ่านไปแล้วเก็บเงิน เหมือนในเกมส์

คุณล่ะ เป็นอย่างไรกันบ้าง ? สบายดีไหม ? คิดถึงใครต่อใครมากมาย ทั้งเพื่อนเก่าที่พบหน้าค่าตากันมาแล้ว เพื่อนใหม่ที่ยังไม่พบ บางคนเป็นเพื่อนที่กำลังเดินทางมาพบ

บ้านนี้ครบรอบสามปีไปแล้วนะ สังเกตวันที่ข้างซ้ายมือบ้างไหม? ขออภัยที่แช่ไว้นาน ไม่รู้จะเขียนอะไร เหมือนอย่างที่เล่ามา เขียนทุกวัน บ่นเป็นไดอะรี่ทุกวันมันก็รันทด ไม่สร้างสรรค์ ครั้นจะเก็บเรื่องเก่ามาเล่า อารมณ์ในการเขียนกับชีวิตประจำวันมันก็ผสมกันไม่ลงตัวมากพอที่ภาษาจะออกมาชวนให้อ่าน ถือว่าเขียนแล้วเขียนได้ไม่มี ฉันบอกตัวเองว่า.. อย่าเขียนเสีย ดีกว่า

(((((ลูกค้าคนที่สองเข้ามาแน่ะ.. จับเวลาๆ))))

ปีนี้ขึ้นสู่ปีที่สี่ ในบ้านหลังนี้.. โอเคเนชั่น ปกติก็จะเปิดเพลงพี่โฟล์คเหน่อให้ฟังพร้อมรีภาพเพื่อนๆ ที่มาเม้นท์.. ปีนี้ก็คงทำเช่นกัน แต่ขอเป็นนำมิวสิคเดิมที่ทำไว้ มาลง..ภาพเพื่อนใหม่ๆ ที่เม้นท์บ้านนี้แล้วยังไม่มีภาพ ยกยอดไปรวมปีหน้าก็แล้วกันนะคะ.. ตอนนี้โรคเก่ากำเริบ ปวดแขนข้างขวา สาเหตุมาจากใช้เม้าส์มากไป ไปนวดมาก็ยังไม่หายดีเท่าไหร่ (แถมยังเล่นเกมส์เป็นบ้าเป็นหลังอีกนะ แล้วจะหายไหมเนี่ย ?)

วนกลับไปที่จุดเริ่มต้น.. คงไม่มีใครปฏิเสธว่า.. เรากำลังตามหา “อะไรสักอย่าง” ให้ชีวิต.. แต่คุณเคยถามตัวเองบ้างไหม? คุณเคยถามตัวเองบ่อยไหม? ว่า.. ตอนนี้กำลังตามหาอะไร..

ตอนนี้ที่ฉันทำ ฉันดำเนินชีวิต และก็มีบ้างที่ทุ่มทิ้งเวลา เพราะฉันไม่มีงานมาให้ทุ่มเท นอกจากงาน เกมส์ ฉันยังเรียนนะ แก่ป่านนี้แหละ ยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเปิดสุโขทัยธรรมาธิราช นิเทศศาสตร์ปีสาม อีกสองเทอมก็จะจบแล้ว หนังสือยังอ่านอยู่ เทปเสียง ซีดีที่ติดมายังฟังอยู่ค่ะ.. ฉันยังตั้งใจเรียนดีอยู่

จริง..จริ๊ง อย่ายิ้มสิ เล่นเกมส์แต่ก็ฟังเทปนะ.. อย่ามายิ้มนะ.. บอกไม่เชื่อเดี๋ยวก็งอนซะหรอก..

ลูกค้าสองคนเช็คบิลไปแล้ว ฉันได้สี่สิบบาทในชีวิตจริง และกำลังจะไปหาอีกหลายหมื่นในเกมส์วันนี้

คุณล่ะ ยังตามหาอะไรอยู่ไหม.. ไม่บอกหรอกว่าจะเป็นกำลังใจให้ แต่อยากบอกว่า ถ้าเหนื่อย ถ้าท้อ ก็พักบ้าง ชีวิตเรายังต้องดำเนินต่อไปตามกาลเวลา นะคะ .. พักบ้าง และอย่าหยุดตามหา พบหรือไม่พบอย่างไร เล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ

พบกันใหม่ค่ะ