สวัสดีค่ะ มาต่อกัน คราวที่แล้ว เป็นการออกจากเกาะพีพี ขึ้นฝั่งแผ่นดินใหญ่ ที่กระบี่ จากนั้นรถของบริษัททัวร์ที่จองไว้มารับที่ท่าเรือ ความที่เราเป็น "คนขายทัวร์" มาก่อน เขาจะไม่เก็บเงิน แต่เพื่อความสบายใจ เราจ่ายเขาก็ให้ส่วนลดอีกนะ จองที่นั่งสะดวกๆ หลังคนขับให้ น่ารักมากจริงๆ

จากเกาะพีพี ถึงกระบี่ทางเรือ ใช้เวลาสองชั่วโมง ระหว่างเดินทางก็จะหยิบหนังสือที่ติดไว้ในกระเป๋ามาอ่านบ้างๆ บางที อ่านตลอดไม่วางก็ไม่ได้ สมัยนี้อายุอานามก็ใช่จะวัยรุ่น สายตาเริ่มฝ้ามัวแล้วเหมือนกัน

นอกเรื่องถึงหนังสือ ยุคนี้หนังสือไม่รุ่งเรืองเหมือนก่อน จะว่าไปในการเดินทางถ้าพกหนังสือบางเล่มก็หนาและหนัก ถ้าไม่รัก "หนังสือ" จริงยุคสมัยก็มีให้ดาวน์โหลดในหลายรูปแบบ ถ้าใครยังเป็นนักอ่าน ช่วยกันอุดหนุนหนังสือไทยนะคะ นี่ก็ใกล้จะถึงงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติแล้ว คราวนี้สีน้ำฟ้าติดมือมาสองเล่ม เลดี้เยาวราชของทิพเกสร กับหนังสือบทกวีเจริญขวัญ น่าอ่านจริงๆ 

เสน่ห์ของการท่องเที่ยวคือการเดินทาง เราตัดสินใจเลือกเดินทางโดยรถโดยสาร เพราะถ้าเทียบเวลา เราออกจากเกาะพีพีเก้าโมงเช้า ไปนั่งรอเวลาเครื่องบิน ซึ่งไม่มีสายตรง จากกกระบี่หรือภูเก็ตในวันที่เราต้องการ ต้องอ้อมเป็น พีพี กระบี่ กรุงเทพฯ ปีนัง หรือไม่ก็ พีพี ภูเก็ต กัวลาลัมเปอร์ ปีนัง กว่าจะถึงก็มืดค่ำอยู่ดี

เปรียบเทียบระหว่างการนั่งรอไปรอมาที่สนามบิน ถ้าเราเดินทางด้วยรถโดยสาร เราจะเห็นสิ่งต่างๆ สองข้างทางมากมาย จากกระบี่ถึงหาดใหญ่ ใช้เวลาสี่ชั่วโมง ระยะทาง กิโลเมตร รถวิ่งตามเวลาไม่ต้องเหยียบ ไม่ต้องเร่ง ไม่ได้รีบไปไหน

สองข้างทางร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ สลับกับบ้านเรือนชาวบ้าน บางทีก็มีท้องทุ่ง สลับกับป่ายาง ต้นยางกำลังผลัดใบ สีของใบยางบางออกน้ำตาล บ้างมองออกเป็นสีขาว บ้างเป็นสีส้ม บางทีลมพัดแรง ใบยางปลิวลอยคว้างอยู่กลางอากาศ เราไม่ทันได้มองจนใบหมุนคว้างจนตกพื้น แต่ก็พอนึกภาพออก

รถจอดติดไฟแดง หยิบหนังสือมาอ่านคั่นเวลาสักสามสี่บรรทัด เรื่องราวของ "นังหยก หรือหยกผกา ในเลดี้เยาวราช" ปลุกปั่นความคิดมากมายในหัว จินตนาการพาล่องลอยออกไป บางทีก็แอบคุยกับคนข้างๆ เบาๆ ในรถมีเราสองคน กับคนขับรถที่เป็นคนไทย ที่เหลือเป็นฝรั่ง 

ที่ต้องแอบคุยเบาๆ เพราะในรถเงียบเชียบ การเดินทางเหมือนยาวนาน แต่ไม่น่าเบื่อ กดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปโทรศัพท์มือถือเป็นระยะ คุยกับเพื่อนออนไลน์ ผ่านคลื่นสัญญาณอินเตอร์เน็ตสามจี อบอุ่นในหัวใจจริงๆ นะ

มีความสุขไหม.. แน่นอน แต่คิดถึงที่ทำงานนะ ให้จ้าวนายเฝ้าออฟฟิศให้ กับน้องผู้ช่วย ป่านนี้ก็คงยุ่งกัน ยุ่งเป็นปกติ สำคัญนักคืออากาศร้อนของน่าร้อนคงน่าเบื่อหน่าย

ในขณะเรานั่งในรถตู้ มีเครื่องปรับอากาศเย็นๆ คิดถึงเมื่อเช้าก่อนออกจากเกาะ แวะชวนเพื่อน เธอบอกว่ามาไม่ได้ งานเยอะ เราก็พูดแบบเกรงใจ คนเราต้องวางบ้างนะ ถือไว้ทั้งหมดก็หนัก เราไม่ได้เห็นแก่ตัวที่ไปเที่ยวในขณะคนอื่นทำงาน แต่เป็นการพักตัวเอง ปีหนึ่งสามร้อยหกสิบห้าวัน บอกได้เลยว่า วันหยุดอย่างนี้มีไม่ถึงสิบวัน หรือเต็มที่ก็สิบวัน อย่างนี้ไม่เรียกเห็นแก่ตัวแน่นอนว่าไหม

รถแล่นไป พระอาทิตย์ยามบ่ายส่องแสงร้อนแรงต้องปิดม่านหน้าต่าง คิดถึงเพื่อนอีกคน ที่ไปเรียนต่อในช่วงอายุเลยวัยเรียน คนนี้เขามีความสุขกับการได้เรียน น่าเอ็นดูที่เธอติดสอบ เพื่อนมีกันไม่กี่คนหรอก

รถจอดติดไฟแดง มีต้นไม้ริมทาง ที่ตั้งตะหง่านแข็งแรงอยู่บนฟุตบาธ คิดขอบคุณที่เขาเว้นระยะว่างไว้ให้ ต้นไม้นี้หลายปีแล้ว ดูจากเปลือกและลำต้น อวบใหญ่ ออกดอกสวยสะพรั่ง สีของดอกออกสีม่วง ใบสีเขียวหม่น เพราะคลุมไปด้วยฝุ่น ต้นไม้คงตั้งตารอฝนมาชะล้าง อาบให้สะอาดเอี่ยม หยิบมือถือมาถ่ายรูปแต่ไม่ทัน ได้ภาพต้นไม้สูงเรียว ยืนเปลือยเปล่า ไร้ใบอยู่ริมทางแทนซะงั้น

หยิบนังหยก(เลดี้เยาวราช) มาเปิดอีกได้สี่บรรทัด แล้วหันไปมองข้างหลัง ส่วนใหญ่หลับ คนที่ไม่หลับก็มองสบตาเรายิ้มๆ แล้วหันไปมองข้างทางต่อ รถเคลื่อนที่ คิดถึงเจ้าหนี้ ที่ยังใช้เงินเขาไม่ครบ เขาจะรู้ไหม ที่เราได้เดินทาง เพราะบริษัทเมตตาให้โบนัส ออกค่าใช้จ่ายให้ไปดูวิถีชีวิต ดูงาน ดูอะไรๆ แล้วเอามาปรับใช้กับองค์กรเล็กๆ ของเรา เฮ้อ.. เนอะ 

ถนนเส้นนี้ดีมากเลย ไม่มีหลุมบ่อ ทางเรียบ สองข้างทางเป็นบ้านเรือนสลับกับสวนยาง อยากมีเวลาย้วย อยากไปถ่ายรูปใบยางสวยๆ ผ่านจุดที่เรียกว่าเขาพับผ้า เป็นถนนเส้นที่ตัดผ่านภูเขา โค้ง คดเคี้ยว มีโค้งอันตรายมากมายหลายโค้งทีเดียว

(อิ)น้าชวนคุยเบาๆ จุดนี้เราเคยผ่านกันมาแล้วตอนนั้นหลังสึนามิ พวกเรามากับพี่ๆ ที่เกาะ มาดูงานและร่วมประชุมที่พังงา เพื่อนำความรู้ความเข้าใจที่ได้ ไปปรับใช้กับผู้ประสบภัยสึนามิเกาะพีพี นานปีมาแล้ว สิบเอ็ดปี นานแต่ไม่ลืม ไม่เคยลืมจริงๆ ตอนนั้นเราเป็นอาสาสมัคร พี่สหายแสน พี่เขาเป็นคนเดือนตุลา เป็นคนสอนให้รู้จักใช้ชีวิต รู้สึกดีมากหลังสึนามิ รู้สึกใช้ชีวิตได้คุ้ม จากคำถามที่เคยถามตัวเองว่ารอดมาทำไม การทำงานเป็นอาสาสมัครตอบคำถามได้อย่างดี และทำให้มีแรงใจสู้ต่อ แม้ชีวิตธุรกิจส่วนตัวล้มอย่างไม่เป็นท่าอยู่หลายปี

..

กระบี่ หาดใหญ่ สี่ชั่วโมง จอดพักหนึ่งครั้งที่ตรัง จุดจอดรถเป็นร้านค้า น้านพ(บล็อกเกอร์กระบี่ทูเดย์ คุณผู้ชายของข้าพเจ้า) เลือกข้าวแกง ส่วนสีน้ำฟ้าเลือกก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ขอบอกว่าอร่อยมากจริงๆ ใครผ่านไปผ่านมา แวะจอดรถ ไปอุดหนุนนะคะ มีทั้งร้านอาหารไทย อาหารจีน ห้องน้ำสะอาด,

นานพอที่จะได้คิดอะไร แล้วก็ถึงจุดรถจอดที่หาดใหญ่ รถตู้พาเรามาส่งที่ออฟฟิศทัวร์แห่งหนึ่ง ที่หาดใหญ่ ร้านทัวร์จัดการกรอกพาสปอร์ตขาออก และขากลับเข้ามาในประเทศให้เรา 

เขาบอกว่าต้องรอจนลูกค้าจะครบใช้เวลาครึ่งชั่วโมง เราเลยบอกเขาว่าจะไปเดินแถวๆ นี้ น้าชวนกินก๋วยเตี๋ยว น้าบอกว่าที่แจมสั่งที่ร้านอาหารที่ตรังน่าอร่อย อยากลองบ้าง ที่นี่หาดใหญ่ก็น่าจะมีก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆ แต่เวลาจำกัด ชวนน้าเลือกร้านแรกที่พบ น้าตอบว่าขอเดินอีกสักหน่อย ก็วนกันไปเรื่อยๆ เดินวนเป็นรูปสี่เหลี่ยมตามบล็อกถนน กันหลง ฮ่าๆ เรื่องมันก็ง่ายขึ้น แต่นะ คิดเหรอ ว่าจะเจออีก มีร้านหนึ่งกำลังเก็บร้าน ขายหมดแล้ว อีกร้านเป็นร้านข้าวแกง ปั้มน้ำมัน  เดินวนไป วนมา หาเจออยู่ร้านเดียว ร้านนั้นแหละ ร้านที่พบกันครั้งแรก

กรรม แล้วจะเดินเพื่อ.. เพื่อสำรวจเมืองหาดใหญ่ไง้ เนอะ แต่ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้แปลก ราคาชามละห้าสิบบาท ให้เยอะมาก ก๋วยเตี๋ยวไก่ ใส่ลูกชิ้น มีผักวางตุ้งลวก ถั่วงอก ไก่และเส้นก๋วยเตี๋ยวเต็มชาม สั่งก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ได้ก๋วยเตี๋ยวน้ำใสธรรมดา น้าชิมไปสามช้อน ของแจมเสียดายของ แจมกินเส้นเว้นผัก ฮิฮิ เรื่องไม่แปลกหรอก ของคนตัวกลม กินจบจ่ายตังค์ 

กลับมาถึงร้านทัวร์ ได้เวลาขึ้นรถ เรามาทีหลัง ต้องแยกกันนั่ง แต่ยังไงก็ไม่รู้ อาโกคนขับ ให้คนอื่นย้าย เขาบอกว่าทางร้านทัวร์ที่เราจอง เขาจองและขอร้องให้เราได้ที่นั่งหลังคนขับ น่ารักจริงๆ ขอบคุณมายซัน กระบี่ทัวร์ น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย การนั่งรถทางไกลแบบนี้ รถตู้ถ้าได้นั่งหลังคนขับจะสบายกว่านิดหนึ่ง พื้นที่กว้าง วางของได้ หาดใหญ่ ปีนัง อีกสี่ชั่วโมง ล้อหมุนประมาณหกโมงเย็น กำหนดถึงปีนังคือสี่ทุ่ม เขตเวลาของมาเลเซียเร็วกว่าไทยหนึ่งชั่วโมง

รถแล่นเรื่อยๆ บอกเพื่อนชาวออนไลน์ว่า สิ้นสุดเขตไทยจะไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้แล้ว เพราะตัดสินใจเก็บค่าสัญญาณอินเตอร์เน็ตโปรโมชั่นห้าวัน หนึ่งพันสี่ร้อยบาท เอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายอื่น แม้บริษัทจะจ่าย แต่เราก็ไม่ได้จำเป็นขนาดนั้น และอาจจะได้ใช้สัญญาณฟรีที่โรงแรม

ก่อนออกจากเขตไทย ตัดสินใจจองโรงแรมสามดาว ราคาหกร้อยเก้าสิบบาทไทย ห้องในภาพดูดี อ่านรายละเอียดเป็นภาษาอังกฤษก็พอเข้าใจ แต่เดี๋ยว..มีอะไรจะเล่าให้ฟังเยอะ เรื่องโรงแรม ก็บริษัทใช้ให้ไปดูเรื่องโรงแรมนินา.. ต้องมีอะไรมารายงานสิ ไม่งั้นเสียค่าเงินซะเปล่า ไม่ดีแน่ๆ

เล่าเรื่อยเจื้อย ไปเรื่อยๆ เป็นการกลับมาเขียน หลังจากได้ร่วมเรียนออนไลน์กับกลุ่มเพื่อน กับครูใจดีที่ไม่คิดค่าสอน เป็นการอุ่นเครื่อง เพื่อปีนี้จะปรับโครงเรื่องของนิยายเรื่องที่ตั้งใจไว้นานแล้ว แล้วตั้งใจว่าปีนี้จะเขียนให้จบ

ฝากภาพดูไปเพลินๆ โดยตัดสินใจ แยกภาพจากเรื่องออกจากกันไปเลย ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีงานอีก แต่เช้าเลย แต่ยืนยันว่าจะมาเล่าให้ฟังแน่นอนค่ะ

อ้าว.. ว่าจะถ่ายต้นไม้ที่มีดอกสวยๆ ออกต้นไม้เปลือยเปล่าแบบนี้เฉยเลย

เพื่อนร่วมทาง

ก๋วยเตี๋ยว "ใหญ่ ยำ" อร่อยมาก

ติดเบาะหลังคนขับไปก่อนนะคะ แล้วค่อยมาต่อกันตอนหน้า

ตั้งใจเขียนวันละตอนค่ะ ข้ามเที่ยงคืนอีกแล้ว

แล้วพบกันใหม่นะคะ

สีน้ำฟ้า