วันที่ เสาร์ ธันวาคม 2551

ระยะเวลา 630 วัน ของการเริ่มทำงานครั้งแรกในชีวิต

ถ้าคิดแล้วก็ประมาณปีครึ่งกับที่ทำงานเดิม เพื่อนร่วมงานเดิม และก็ผู้บริหารเดิม

ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป ยกเว้นเรื่องงานที่พัฒนาขึ้นไปตามความสามารถพอสมควร

 และรูปแบบการทำงานที่ต้องเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

ตลอดระยะเวลาของการทำงาน  หน้าที่และความรับผิดชอบคือสิ่งที่ไม่เคยลืม

พยายามทำให้ดีที่สุดรวมถึงการทุ่มเทให้กับการทำงาน

มีอยู่ครั้งหนึ่งจำได้ว่าเป็นช่วงหน้าฝน  ต้องขึ้นรถเมล์ไปทำงานทุกวัน

แต่วันนั้นรถติดมากทำให้ไปถึงที่ทำงานสาย เจ้านายผู้ซึ่งมอบโอกาส

ในการทำงานให้กับเด็กจบใหม่

จึงได้กล่าวด้วยคำพูดที่ไม่ได้ต่อว่า หรือว่าตำหนิ แต่ให้นำไปคิด จนจำฝังใจมาจนถึงปัจจุบัน

ทำให้เรื่องการมาสายเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับชีวิตการทำงาน

และถ้าวันไหนมีแววว่าจะมาสายก็ต้องยอมขึ้นรถแท็กซี่มาทำงาน

การทำงานตามหน้าที่และความรับผิดชอบของเราให้ดีที่สุด  แล้วผลงานออกมาดี

นั่นคือสิ่งที่คิดตลอดมาว่าเป็นการทำงานที่ประสบความสำเร็จแล้ว

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังไม่ได้ทำ คือ การทำงานร่วมกับผู้อื่น การได้รับความไว้วางใจให้ทำงานกันเอง

และยังไม่เคยทำงานชิ้นเดียวที่เกิดจากหลายความคิด

พอต้องมาทำงานร่วมกันมันไม่ง่ายอย่างที่คิด ไม่เป็นตามที่หวังไว้

 และไม่เป็นไปตามสถานการณ์ที่เราคิดว่าจะต้องมีทางออก สามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ได้

กลับกลายเป็นต่างคนต่างคิดเห็นไม่ตรงกัน และไม่ได้รับความร่วมมือจากอีกฝ่าย

ผลที่ออกมาคือ ต่างคนต่างทำ  ไม่พูดจากัน และถึงขั้นไม่มองหน้ากัน

สถานการณ์ตึงเครียดจึงเกิดขึ้นท่ามกลางการทำงานเพียงแค่งานชิ้นเดียว

คิดแล้วทำให้บอกกับตัวเองว่า ไร้สาระสิ้นดี ทำไมเรื่องแค่นี้พออยู่สถานการณ์จริง

กลับทำอะไรไม่ได้ แก้ไขอะไรไม่ได้ ปล่อยให้ล่วงเลย

ซึ่งอาจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงาน ที่ไม่สามารถประสานกันได้เหมือนเดิม

นี่แหละคงเป็นบททดสอบของชีวิตการทำงานครั้งแรกที่แท้จริง 

และก็เผอิญล้มเหลวไม่เป็นท่า...