วันที่ จันทร์ เมษายน 2552

ฉันรู้ตัวดีว่าไร้ค่าเสมอ
ในสายตาที่เธอมองเห็นฉัน
ไม่ได้มีความหมายร้อยหมื่นพัน
ก็แค่มองเห็นกันแล้วผ่านไป

แต่จะทำอย่างไรกับฉันนี้
ก็มันคอยทู้ซี้รักอยู่ได้
จะให้เลิกรักเธอลำบากใจ
คงทำได้แต่เจ็บจำช้ำในทรวง

ค่อยแต่เฝ้ามองเธออยู่ไกล-ไกล
เธอรักใครฉันก็ได้แต่แหนหวง
แต่ไม่อาจยื้อรักเอ่ยทักท้วง
ไม่อาจทวงถามใจเธอให้รักกัน

เพราะอย่างไรฉันก็แค่คนไร้ค่า
แค่เธอยอมพูดจาก็คล้ายฝัน
ให้ทักท้วงทวงถามความสัมพันธ์
ฉันว่ามันก็คงจะยากเกิน

ง่ายที่สุดคงต้องยอมทำใจ
ปล่อยน้ำตาให้ไหลไม่ขัดเขิน
แม้เธอเห็นคงทำเป็นมองเมิน
เพราะบังเอิญฉันแค่คนค่าไม่มี