วันที่ พฤหัสบดี เมษายน 2552 |
 พิมพ์หน้านี้ | ดูบล๊อกอื่นๆ ที่ OKnation |
จากรน บารนี ถึงอรอาย อุษาสาง (จดหมายวรรณกรรม ฉบับที่ ๔)
มืด และสายลมหนาวในคืนวันปลายเดือนท่ามกลางวาระเฉลิมฉลองเพื่อการปลดปล่อยความเครียดเคร่งที่ จัดยิ่งใหญ่กว่าทุกปีที่ผ่านมา ในรูปแบบการเดินทางกลับภูมิลำเนาราวกับการอพยพ ไปเพื่อบาดเจ็บบนท้องถนน ไปเพื่อพิการบนท้องถนนและ หากเข้าตาร้าย ตายบนท้องถนนด้วยหวังทุบทำลายทุกสถิติที่บันทึกไว้ให้ย่อยยับลง นั้นยังคงไม่โชยกรรโชกรุนแรงนัก สามทุ่มกว่าแล้ว...อากาศเย็นลงเชื่องช้าแต่เมื่อตะวันยังคงสาดแสงสีแปลกตาทางฟากทิศอัสดงคต ในสองหรือสามชั่วโมงหลังพวงมาลัยบนถนนซึ่งหักซ้ายป่ายขวาล่องไปตามผิวขรุขระราวกับใบหน้าปรุสิวของหนุ่มแรกนมแตกพานและเพิ่งค้นพบความหฤหรรษ์บนอวัยวะของตนเองนั้นกินแรงนัก บางทีก็ปะเข้ากับฝูงแพะฝูงวัวและฝูงหมา(เพื่อนแกว่า แหม่...ตัวกะลังเหมาะทีเดียวโว้ย จะทำลาบหรือคั่วแฮ้มก็เอร็ด เล็งไว้สักตัว ชนเหมาะๆแล้วคว้าขึ้นรถ เป็นอย่างไร?)ซึ่งไม่อินังขังขอบเอาเสียเลยกับเสียงแตรจากรถยนต์สี่ประตูมอมแมม แกยังคงคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งรับรู้เมื่อเช้าพร้อมกับความไม่น่าจะเป็นไปได้ อึมครึมและไม่อาจเข้าใจ เสียงเพลงเพื่อชีวิตหลากศิลปินต่างแผดทำนองแข่งกับเสียงพูดคุย เสียงลมและเสียงแปลกๆผิดสังเกตของห้องเครื่องซึ่งดังแทรกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยซึ่งต่อมาพบว่าเกิดจากการที่เครื่องนั้นร้อนจัดและไอน้ำเสือกดันฝาหม้อน้ำหลุดหล่นหายไปเสียชิบเมื่อตอนถึงสถานที่ที่จะแวะนอนระหว่างทางพอดิบพอดีนั่นคือ อุทยานแห่งชาติภูสอยดาว ...เงียบแต่ไม่สงัด วงเหล้าเริ่มต้นด้วยคำกล่าวหยอกเอินถึงหญิงสาวบางคนระหว่างเส้นทางตามความสนุกของปากและดีกรีของเหล้าเถื่อนพื้นบ้านเมามายเกินราคาขายใต้แสงเทียนสองเล่ม เล่มหนึ่งจุดไว้เพื่อมองกับแกล้มและเพื่อรินเหล้าไม่ให้หก อีกเล่มนั้นเพื่อสร้างบรรยากาศขรึมขลังอย่างเชยๆของการเขียนกวีก๊อกๆแก๊กๆของแก เขียนบันทึกก๊อกๆแก๊กๆของแกและเพื่อให้เปลืองน้ำตาเทียนเล่นเสียบ้างราวกับว่ามันจะช่วยให้แกเขียนกวีได้เรื่องได้ราวและช่วยให้อากาศรอบข้างอ้าวอุ่นขึ้นบ้าง เสียใจ ไม่เป็นเช่นนั้น หมอกหนาหนักเรี่ยรายลงโอบคลุม น้ำค้างเกาะพราวเรี่ยรายตามโต๊ะยาว ม้านั่งยาว เสาร้านค้า คร่าวไผ่บนแผงขายของ ใบหญ้าและต้นไม้ซึ่งเมื่อแกรู้สึกปวดเยี่ยวขึ้นมาทีไรและกลั้นไม่ไหวต้องเดินไปปล่อยนั้นเพียงแค่เดินเฉียดมันก็ร่วงพรูลงมาปะทุความเยียบเย็นขึ้นสะพรั่งเต็มกายแม้ว่าแกจะใส่เสื้อหนาวก็ตามที หนาวระยำ แกคิด บรรยากาศเช่นนี้แกกินเหล้าจุและเพื่อนๆของแกก็กินเหล้าจุและคำสนทนาก็ขยับขยายไปสู่เรื่องราวที่ล่วงเข้าใต้สะดือมากขึ้นตามความหนุ่มที่ห่างความนุ่มความเนียนมาเสียนานจนแทบลืมสัมผัสเช่นนั้นไปแล้ว วนเวียนอยู่กับความขาวหอมๆใบหน้าหอมๆรูปร่างหอมๆ พิสดารและอาจพูดได้ว่าทั้งหมดที่เมาน้ำลายกันนั้นเป็นถ้อยคำลามกที่น่ารักซึ่งหากมีหญิงสาวร่วมทางมาด้วยก็คงอายหน้าแดงหูแดงบ้างเป็นธรรมดา แกเพลินกายแกสบายใจ แกรักความรู้สึกเช่นนี้ เป็นความรู้สึกที่ห่างหายไปนานกับความวุ่นวายในนครหลวงแห่งโสเภณี ( กรุงเทพฯคลุ้ง...คาวหืน ไฟกามกลืน...กลบไหม้ ฯ) ซึ่งแกเรียกมันคืนกลับมาด้วยเหล้าเถื่อนพื้นบ้านเพียงสองสามรอบเท่านั้น แหมโว้ย ถ้ามีควันหอมๆให้กลืนคงจะเรี่ยมกว่านี้ แกพูด และเพื่อนๆของแกก็สำนองด้วยอากัปกิริยาเยี่ยงเดียวกับแก ต่างสึดลมสูดปากโหยหาควันหอมๆในจินตนาการกลืนกินพลางทางก็นึกถึงคำนักเลงสุรายาควันว่าไว้ เหล้าเวียนขวากัญชาเวียนซ้ายแต่เราแม่งก็แค่พวกนักลองและเสือกไม่มีกัญชาก็เล่นยาเส้นไปพลางก่อนก็แล้วกันว่ะ เริ่มดึกแล้วและสายลมโชยกรรโชกช้าเชือน กรีดบาดวงเหล้าที่เนือยลงและหมดมุขหมดคำห่ามๆที่จะเหน็บแนม สบถด่าทอพอให้มันปากแล้วและปลอบปลุกประสาทสัมผัสให้สะท้านต่อความรู้สึกและอารมณ์กึ่มๆของแก จากถ้อยคำพูดคุยที่วนเวียนอยู่ใต้สะดือเหล่านั้นต่างเงื่องหงอยลงและลอยเวี่ยวนมาสู่เรื่องราวที่ทั้งแกและเพื่อนๆของแกนั้นไม่อาจเข้าใจ อึมครึมและไม่น่าจะเป็นไปได้ มันเป็นเหตุการณ์แอบเสริดชุ่ยๆซึ่งชะตากรรมเล่นเอาเถิดกับชีวิตคนดีๆคนหนึ่งให้พังพินาศไปอย่างเลอะเลือนซึ่งถึงแม้ว่าแกจะไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับน้องคนนั้นเท่าๆกับความผูกพันที่เขามีต่อเพื่อนๆของแกเลยก็ตามที กระนั้นมันก็ส่งผลต่อแก แกใจหายต่อเหตุการณ์เช่นนั้น แกไม่อยากนึกถึงมันไม่อยากตั้งคำถามและถ่มคำตอบเงอะง่าวซึ่งเป็นการไม่ให้เกียรติผู้ตายเอาเสียเลย แกเริ่มเมาแล้วและแกเซซังลุกขึ้นไปเยี่ยวอีกครั้งและระหว่างที่ยืนปล่อยอย่างอ้าวอุ่นหว่างขาอยู่นั้นแกก็แหงนคอมองไปบนฟ้า มันเป็นคืนที่แสงจันทร์ไม่อาจเอาชนะประกายดาวนับล้านที่พริบพรายอวดความมืดที่ห่มคลุมได้เลย กูอยากบินโว้ย แกคิดรวนๆตามดีกรีที่ฟาดเข้าไปแล้วหลายรอบหลายจอกและไพล่นึกถึงบทกวีที่แกเขียนค้างไว้ที่โต๊ะยาวบนสมุดเลื่อนเปื้อนเล่มนั้นนัยว่าจะอุทิศแด่น้องคนนั้น ไม่สิ เรียกว่าเขี่ยมันขึ้นมาจะฟังเข้าทีกว่าเพราะแกเขียนมันด้วยอารมณ์อันพลุ่งพล่านร่านบ้า แกเขียนมันด้วยความไม่สุขุมรอบคอบซึ่งนักกวีที่ดีพึงมีถึงแม้ว่าแกจะเขียนมันใต้แสงพราวไสวจากเทียนเล่มน้อยก็ตามที เถอะ แกว่าไว้อย่างไรนะ ไหนลองด้นให้ฟังดูถี . ...จึ่งบิน เฉื่อยช้า . และนั่นราวกับเป็นถ้อยคำทำนายที่เปื้อนเลือดของแกในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาเมื่อคราวที่วงเหล้าและคำสนทนาเริ่มเมามายและอ้อแอ้โลเลแล้ว ตีสามแล้วและความง่วงงุนเริ่มโจมจับเป็นนายของความเงียบและเปลสนามที่แกพกมานั้นสำหรับแกแล้วไม่มีสถานที่ใดเหมาะใจแก่การผูกนอนได้เท่ากับเสาเรียงรายในศาลาพักผ่อนของทางอุทยานฯที่แกหมายตาหมายใจไว้ตั้งแต่เมื่อแรกมาถึง(ซึ่งตามกฎแล้ว ทางเจ้าหน้าที่ไม่อนุญาต) เอากับแกซี นอนฟังเสียงน้ำตกไหลรินข้างหู นอนฟังเสียงดนตรีของป่าที่แกไม่คุ้นชินและโหยหา ไอ้โฮโมซาเปียนตัวผู้อารมณ์โรแมนติคแบบสั่วๆ ซึ่งเมามายและพึงใจกับอารมณ์ครึ้มๆกึ่มๆและอุตริจะนอนเสพสังวาสสรรพเสียงธรรมชาติโดยสามผลามเพลินสู่ที่หมายและจบลงด้วยลิ่มเลือดทะลักนองท้องธารเบื้องล่างเขื่อนกั้นที่แกร่วงลอยลงไปจากความสูงร่วมๆหกเมตร ไม่สิ แกพลัดลื่นไถลไปตามทางก่อนลอยร่วงลงอีกไกลพอดูทีเดียวซึ่งวาบนั้นแกฉุกคิดได้บ้างแล้วและพิศวงว่ากูมาทำอะไรอยู่ตรงนี้วะ ไวเท่าความคิด แข้งขาแขนแมนของแกเปะป่ายหมายจะคว้าจับใบหญ้า ต้นไม้ หรือก้อนหินบ้างแต่แกก็คว้าได้แต่เพียงลมหนาวซึ่งยังคงโชยพัดอย่างอ้อยสร้อยและเงียบเชียบ ไฟแห่งความเอมใจที่ปะทุพะเนียงในวงเหล้าครึกครึ้มก่อนหน้านั้นได้มอดลงอย่างรวดเร็วและเงียบงันและทั้งน้ำและดินแห่งท้องธารน้ำตกภูสอยดาวก็กระหน่ำซ้ำซัดเอากับร่างของแกเสียยับ แกตระหนก แกสับสน เจ็บปวด มึนงงและแกเริ่มโหวกเหวกโวยวายเอากับความเงียบซึ่งมันก็ตอบกลับมาด้วยความเงียบใบ้ที่ยิ่งกว่าและเย่อหยิ่งยิ่งกว่า บัดซบกว่านั้น ไม่มีใครได้ยินแผดเสียงที่แกตะเบ็งคำรามออกไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยร่วมชั่วโมงรวมทั้งเพื่อนๆของแกซึ่งต่างชิงห่มผ้าผวย ห่มถุงนอน มุดเต็นท์หลับใหลกันไปนานแล้ว กำนัลแด่การร่วงร่างลิ่วลงของโฮโมซาเปียนตัวผู้อารมณ์โรแมนติคแบบสั่วๆ เช่นแกครั้งนี้ซึ่งสำรวจโดยปลายนิ้วอันสั่นระทกและสายตาที่มืดมัวดับลงต่อมาไม่นานพร้อมๆกับสัมปชัญญะของแกก็พบว่าแท่งกระดูกหน้าแข้งข้างขวาหักโดยสิ้นเชิงและทิ่มแทงผิวเนื้อผุดโผล่ออกมาอวดความขาวกาววาว เป็นสีขาวที่ขาวกว่าความขาวเท่าที่แกเคยเห็นมาทั้งชีวิตซึ่งตัดกับเส้นสายสีแดงของลิ่มเลือดที่ทะลักหยาดและหยดละลายไปกับสายน้ำและฝังฝากความปวดเจ็บไปกับสายน้ำและเอ่ยประโยคบอกลาความสนุกลืมตายในห้วงความคำนึงถึงวาระแห่งการเฉลิมฉลองที่แม่ง จัดยิ่งใหญ่กว่าทุกปีที่ผ่านมา ได้อย่างเต็มคำรามเปื้อนเลือดของแกได้เลย ไอ้คน. ถึงอ้าย อรอาย อุษาสาง ครับ ล่าช้าและทิ้งเวลาไปนานพอสมควรให้เขกกะโหลกตัวเองด้วยมะเหงกหัวแม่ตีนสักโป๊กสองโป๊กและนึกทบทวนเรื่องราวที่ผ่านไปในวาระเทศกาล เจ็ดวันอันตราย ซึ่งสำหรับผมแล้วนั้นกลับกลายเป็น เจ็ดวันอันตรธาน ไปเสียซะอย่างงั้น . |
| โดย อัปสรสวรรค์ |