ท่าน้ำนนท์ ๑๐.๐๐ น.

     ผู้คนเดินเข้ามาไม่ขาดสาย ผมไม่เคยเห็นคนรอขึ้นเรือมากขนาดนี้มาก่อน แถวคดเคี้ยวทอดยาวออกไปถึงริมถนน

แม้จะต้องยืนตากแดดผู้คนยังเข้ามาเติมแถวเรื่อย ๆ เพื่อรอที่จะได้ขึ้นเรือ

     ท่ามหาราช ๑๑.๐๐ น.

     เสียงเจ้าหน้าที่บนท่าประกาศให้ประชาชนที่เดินทางมาสนามหลวงลงท่าเรือนี้ เพราะตอนนี้ท่าช้างแน่นขนัดไป

ด้วยประชาชนจนไม่สามารถที่จะให้ลงไปได้อีกแล้ว ไม่น่าแปลกใจ เพราะแม้เรือที่ผมเดินทางมาจะเป็นเรือโดยสารซึ่ง

ตามปกติจะต้องจอดทุกท่า แต่สามารถจอดรับคนโดยสารได้จริง ๆ อยู่ไม่กี่ท่า ด้วยเต็มอัตราความจุของเรือเกินกว่าจะ

รับได้อีก ตลอดสายน้ำมองท่าเรือเล็กใหญ่ที่เคลื่อนผ่าน ไม่มีท่าไหนปราศจากแถวประชาชนในเสื้อผ้าสีดำมายืนรอ

ขึ้นเรือแม้แต่ท่าเดียว

     สนามหลวง ๑๒.๐๐ น.

     ได้ที่นั่งกลางสนามหลวง หลังเวทีวงออร์เคสตร้าค่อนมาทางด้านหลังฝั่งพระบรมมหาราชวัง แดดแรงมากแต่ไม่

ร้อนแรงไปกว่าหัวใจของคนไทยทุกคนที่มารวมกันอยู่ในที่นี้ บางคนมาจากต่างจังหวัด บางคนมารอตั้งแต่เช้า

     พวกเรามาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน .. เ พื่ อ พ่ อ

     สนามหลวง ๑๓.๐๐ น.

     ทุกคนเก็บร่ม ถอดหมวก แดดที่ยังแผดจ้าอยู่เมื่อครู่หรุบลงเมื่อเมฆก้อนใหญ่เคลื่อนเข้ามาบดบังดวงอาทิตย์ พี่คน

ข้าง ๆ หันมาบอกผมว่า “พ่อมองพวกเราอยู่” ก่อนจะหันกลับไปสำรวมนิ่งเพื่อเตรียมตัวทำในสิ่งที่พวกเราตั้งใจมาทำ

สายลมโชยเอื่อยพัดซอกซอนท่ามกลางความเงียบ ความรู้สึกเหน็บหนาวที่ซุกซ่อนเอาไว้ในหัวใจค่อย ๆ เอ่อระบาย

ไหลล้นออกมาุเมื่อวงออร์เคสตร้าเริ่มบรรเลง

     ร่วมร้องเพลงไปได้ไม่เท่าไหร่น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปแล้วก็ไหลออกมาอีกครั้ง .. คิ ด ถึ ง พ่ อ จั บ หั ว ใ จ

     เทเวศร์ ๑๕.๐๐ น.

     ผมไหลออกมาตามคลื่นประชาชนออกจากสนามหลวงอย่างช้า ๆ บางช่วงหนาแน่นแออัดจนหายใจแทบไม่ออก

แต่ไม่มีวินาทีไหนจะสำนึกเสียใจที่ออกจากบ้านเดินทางมาที่นี่ ตลอดระยะทางจากสนามหลวงถึงเทเวศร์ มีผู้สูงอายุ

หลายท่านหยุดนั่งพักขาโบกพัดในมือเรียกแรงกำลังกลับมา ผู้คนยังคงเดินตามกันมาอย่างไม่ขาดสาย ใครบ้างจะไม่รู้

ว่าขากลับต้องลำบากแค่ไหน แต่ ๗๐ ปีที่พ่อทรงตรากตรำพระวรกายเหน็ดเหนื่อยเพื่อพสกนิกรคนไทย

     ลำบากเพียงแค่นี้ไม่มีค่าพอที่จะนำมาใส่ใจแม้แต่น้อย ... พวกเราทุกคนคงคิดไม่ต่างกัน

     ๑๗.๐๐ น. วงศ์สว่าง

     เพิ่งถึงบ้านแม่ก็โทรเข้ามาคุยให้ฟังว่าดูจากโทรทัศน์ไม่คิดมาก่อนว่าคนจะไปกันมากขนาดนี้แม่บอก “ปลาบปลื้ม

ใจจนร้องไห้” ผมบอกแม่กลับไปว่า ...

     รู้สึกปลาบปลื้มใจเหมือนกันที่วันนี้มีส่วนร่วมเป็นจุดเล็ก ๆ จุดหนึ่ง .. ตรงนั้น

พรายพิลาส

บันทึกประวัติศาสตร์

พสกนิกรชาวไทยร่วมร้องเพลง "สรรเสริญพระบารมี"

สนามหลวง

๒๒ ตุลาคม ๒๕๕๙