ในขณะที่นั่งเขียนบล็อกตอนนี้ไม่ทราบว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายไปถึงขั้นไหน... จากภาพเหตุการณ์ที่ได้เห็นตลอดหายวันที่ผ่านมาแทบทำให้ตนเองย้อนกลับนึกวันที่บ้านเมืองเราสงบ ผู้คนผ่านสัญจรไปมา  นักท่องเที่ยวเต็มบ้านเมือง  และที่สำคัญรอยยิ้มของผู้คนที่มีให้แก่กัน...

     ในภาระหน้าที่ที่หนักอึ้งของรัฐบาลที่ต้องหาวิธีทำให้บ้านเมืองเดินหน้าต่อได้ไป  กำลังหลักของรัฐบาลหนีไม่พ้นกองทัพที่ต้องรับคำสั่ง  แต่ภาพหลายภาพที่ออกมาเมื่อคืนนี้  หบังจากศอฉ.มีคำสั่งตัดขาดสาธารณูปโภคต่าง ๆ รอบพื้นที่การชุมนุม..ในความคิดที่หวังไว้ว่าประชาชนในละแวกใกล้เคียงจะรีบกลับบ้านและให้ความร่วมมือกับทางรัฐบาลและทหาร

      แต่ภาพที่ปรากฏออกมากลายเป็นว่า  ประชาชนไม่ให้ความร่วมมือ  ด่าทอทหารที่ออกมาดำเนินการปิดถนนตามคำสั่ง  ทำให้อดคิดถึงใจทหารเหล่านั้นไม่ได้ค่ะ  ส่วนตัวเองไม่ได้เป็นสีใดสีหนึ่งหรือข้างใดข้างหนึ่งนะคะ  แต่ความคิดแรกหลังจากที่ได้เห็นภาพดังกล่าวคืออยากจะบอกให้ประชาชนเข้าการปฏิบัติหน้าที่ของเหล่าทหารบ้าง  ไหนจะต้องดูแลความสงบและความปลอดภัยของชาวบ้าน  ไหนจะต้องระวังฝ่ายตรงข้าม  ไหนจะต้องคอยระวังกองกำลังไม่ทราบฝ่าย 

      วินาทีนี้หน้าที่ของคนไทยอย่างเราคืออะไร ? หลายครั้งค่ะที่ถามคำถามนี้กับตัวเองแล้วตอบไม่ได้ว่าเราควรทำอะไร อะไรที่เป็นนามปธรรม  นอกจากรูปธรรมที่เฝ้าภาวนาให้บ้านเมืองสงบเสียที 

     ไม่ว่าต่อไป...จะเกิดอะไรขึ้นมา  เหตุการณ์เลวร้ายขนาดไหน  ประเทศไทยก็ต้องก้าวไปข้างหน้าและประเทศก็ต้องเป็นไทย