… อ๊ะ เจ้าลองขอพร หรือ ลองอธิษฐานสิ !!!

คุณกอหญ้าพูดขึ้น

คิดคิยืนนิ่งและตั้งใจอธิษฐาน และ ตั้งใจขอพร

... ข้าขอให้ทุกสถานที่ที่คุณแม่มดต้องการจะไปเป็นทุกที่ที่ไปง่าย มาง่าย ...

“ ขอให้เจ้าได้รับพรของเจ้าด้วยเช่นกัน “

เสียงกอหญ้าแต่ละกอพูดขึ้นพร้อมกัน แว๊บนั้นแสงสวยๆนั้นก็หายวับไป

คืนนั้นคิดคินอนหลับสบายเพราะโล่งใจที่เธอได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้ว ตั้งใจไว้ว่าตื่นขึ้นมา

จะไปอ่านตำราในห้องตำรา จะเลือกอาหารหรือขนมที่อยากจะทำและไปให้คุณแม่มด หรือ

ไม่ก็คุณยายแม่มดสอน เผื่อวันนึงได้กลับขึ้นไปจะได้มีสูตรติดตัวกลับไปด้วย

... คิดคิ คิดคิ เฮ้ยคิดคิ จะหลับไปถึงไหน ตื่นๆ

อุบิอุเบะเขย่าตัวคิดคิไปมา ส่วนจีบีเองก็ทำหูยาวตั้ง

คิดคิลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือท้องฟ้าสีฟ้าสวย

... ฮึ๊ ...

คิดคิลืมตาตื่นเต็มตา ภาพในดวงตาคือ สนามเด็กเล่นที่เธอกับอุบิอุเบะ และจีบีมาวิ่งเล่นกัน

ประจำ

... เฮ้ย นี่เรากลับขึ้นมาได้ยังไง ?

อุบิอุเบะ ... เออนั่นสิ อยู่ๆก็มานอนกันอยู่ใต้ต้นไม้นี้

ทั้งสามคนเดินสำรวจต้นไม้ใหญ่ที่เคยมีโพรงให้ได้เข้าไป แต่ตอนนี้ไม่มีอะไร โพรงก็ไม่มี

เสียงก็ไม่มี ทุกอย่างเป็นปรกติต้นไม้ก็เป็นต้นไม้ต้นใหญ่ที่ไม่มีอะไรแปลกไปกว่าต้นไม้แถว

นั้น

คิคคิรีบล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกง เธอคลำเจอกระดาษหลายแผ่นอยู่ในนั้น ... เธอถอน

หายใจเฮือกใหญ่แบบโล่งใจเมื่อแน่ใจว่ากระดาษที่คุณยายแม่มดให้ยังอยู่ และสูตรขนมก็น่า

จะยังอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอ !!!

… พวกเรายังไม่ได้ตอบคำถามเลย แล้วกลับมาได้ยังไง

อุบิอุเบะพูดขึ้น

จีบี ... เออนั่นสิ แต่ก็ช่างเหอะ ได้กลับมาง่ายๆก็ดีแล้ว นึกว่าจะติดอยู่ในนั้นนานกว่านี้

คิดคิ๊ ... แล้วเราจะกลับเข้าไปอีกได้มั๊ย

คิดคิ ... เออนั่นสิ ในนั้นก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรนึ

แว๊บนั้นคิดคิคิดถึงคุณแม่มด และ คุณยายแม่มด และทุกอย่างที่นั่น ใจนึงก็อยากกลับไปอีก

แต่อีกใจก็ไม่กล้าจะกลับไปเพราะกลัวว่าถ้าไปแล้วจะไม่ได้กลับมาง่ายๆแบบนี้อีก !!!