ในสลัมชนชั้นกลางที่ดาษดื่น ข้าพเจ้ามองซ้ายแลขวาอยู่บนระเบียงบ้านชั้นสอง ก่อนที่จะตัดสินใจผลัดเสื้อผ้า ออกไปเดินเล่นข้างนอก ด้วยความเบื่อหน่ายที่จะอยู่เฉยๆ

ข้าพเจ้าพาร่างกายที่ยังไม่แน่ใจในทิศทางที่จะไปอย่างเรื่อยเปื่อย ...นั่งรถเมล์เล่นดีกว่า...ข้าพเจ้าเดินไป และขึ้นรถประจำทางสายหนึ่ง ข้าพเจ้าชอบเหม่อมองต่ำ ด้วยอารามว่าเป็นคนตัวสูง แล้วหากมองตรงจะกลายเป็นเชิดสำหรับคนเตี้ย โดนกล่าวหาว่าเป็นคนหยิ่งเสียเปล่าๆ ...

 ข้าพเจ้าลงป้ายรถเมล์ ....กลับมาแต่ที่เดิมๆเว้ย....สวนสันติชัยปราการ ....ไม่ไกลจากบ้านข้าพเจ้าเท่าไร ที่นี้ยังคงความสงบใจกลางสลัมชนชั้นกลางได้อย่างดี อาหารการกินเสร็จสรรพ แหล่งเที่ยวพร้อม....แต่ใจของข้าพเจ้าไม่พร้อม..ข้าพเจ้าใฝ่ความสงบเสียมากกว่า

ร่ายมาซะยาว ทำไมน่ะหรือพี่ท่าน....ไม่มีไร อยากเขียน...แฮ่ๆๆ เอ้า!มาเข้าเรื่องดีกว่า

**********************

“วันนี้วันจันทร์ เอ...หรือวันอังคารหว่า”

เด็กหนุ่มรุ่นกระทง เดินก้มหน้ามองเท้า และรองเท้าที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า เหมือนกับว่า ภาพตรงหน้า คือโลกที่เค้ากำลังเผชิญอยู่ ณ ตอนนี้ ....ในใจนึก...คิด....เรื่อย..

“น่าจะ...แล้วตอนนี้แก้มกำลังทำไรอยู่นะ     ถ้าเราได้นั่งหน้าคอมนะ ปานนี้ได้คุยกับเธอเรื่องนัดเรียบร้อยไปแล้ว  แล้วกูออกมาทำบ้าไรวะเนี่ย”

*****************************

“เฮ่อ..เหนื่อย....แต่ก็ยังดีที่ขายหมด ดีนะที่ลูกค้าเยอะ”

ชายกลางคนเดินเข็นรถขายของ ข้าพเจ้าจะเรียกเค้าว่าลุง..ถึงแม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขา อายุอานามจะไม่มากนัก แต่ริ้วรอยแห่งความเหนื่อยยาก มันปรากฏฝังรากลึก อย่างชนิดที่เรียกว่า ชัดแจ้งทุกเรื่องราว

“เว้ย! แม่งขับรถภาษาไรวะ ไม่ชนกูเลยละ ไอ้ห่านิ”

แม้จะสบถก่นด่า ก็เพียงลมปากที่หาความใดได้ ...ชายกลางคนเดินมุ่งมั่น แววตามองตรง ภาพที่เบื้องหน้าคือฝูงคน..คือเป้าหมาย 

*****************************

 “..1 2 1 2 1 2 .....สนุกดีแฮะ"

เด็กหนุ่มมองเท้าที่ย่างก้าว พร้อมกับนับจังหวะในใจ...เหมือนกับว่าไม่มีอะไรให้ทำได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

“อยากกินหนมแฮะ.....ซ้าย หรือขวาวะ...อืม..ร้านไหนดี  อืม..ร้านนี้น่าลองแฮะ เห็นว่าเจ้าของเป็นดาราด้วยนี่น่า เท่าไรวะ ....เหมือนเครปญี่ปุ่น..50 บาท อืม...ลองดิ จะได้เอาไปคุยให้ไอ้เล็กฟัง เห็นแม่งชวนหลายรอบละ ไม่เคยลองสักที..เดี้ยวไปไหนต่อดีน่า  .. เซ็งวะ....ทำไมน่าเบื่ออย่างนี้วะ ขี้เกียจเรียน เดี้ยวเรียนเสร็จจบก็ต้องทำงาน ...กูเกิดมาทำไมเนี่ย ชีวิตคืออะไรวะ...”

ตุ๊ด......ตุ๊ด.... “เออ กูเอง เฮ้ยวันนี้ว่างป่ะ ไปเที่ยวกัน ....เฮ้ย อารายว้า เพื่อนชวนเที่ยวทั้งทีนะเว้ย ...ไม่มีตังค์หรอ เอาไปทำไรหมดวะเนี่ย เห็นมึงบอกว่าเพิ่งได้ตังมานี่หว่า ...โถ่เอ้ย เลี้ยงทำไมเล่าหญิงน่ะ มาแดกเหล้ากับเพื่อนดีกว่า”.....

         เด็กหนุ่มโทรศัพท์อยู่เพียงครู่ แล้วตัดสายวางไป แล้วก็เดินหน้าต่อไป...โดยยังคงก้มมองเท้าเบื้องล่าง..เหมือนกับว่ามันกลายเป็น “ภาพเบื้องหน้า” ไปซะแล้ว..เขานับมันทีละย่างก้าว..ทีละย่างก้าว..ช้าๆ..เหมือนกับว่ารอคอย ให้มันเปลี่ยนไป..

*****************************

 "พอดีเลยครับ ยังได้อยู่อีกอันหนึ่งพอดีเลย” พูดกับลูกค้า

 ลุงขายไอติมยิ้มกริ่มใจ....

"..โอโห อีแอ๋ว ดีใจตายห่าเลยเนี่ย สงสัยต้องให้มันทำเพิ่มซะแล้ว  ว่าไป...มันก็ทำอร่อยดีนะ  แต่ก็อย่างว่า พอดีอากาศร้อนซะด้วย นี่ถ้าเป็นอย่างที่ผ่านมานะ นั่งกินซะเลี่ยนเลยละ เออ...เดี้ยวแวะไปรับเจ้าตัวเล็กด้วยดีกว่า”
 

ร่องรอยแห่งความตรากตรำบนใบหน้า แปรเปลี่ยนเป็นริ้วรอยแห่งความชื่นใจ ลุงได้ดันเข็นรถไปอย่างลิ่วลอย ไม่ได้รู้สึกว่ามันคือภาระอย่างเก่าก่อน แล้วเดินหน้าต่อไป มอง “ภาพเบื้องหน้า” ด้วยสายตาและริ้วรอยแห่งเป้าหมาย

*************************

“มีอะไรที่น่าตื่นเต้นทำกว่านี้มั้ยเนี่ย”

เด็กหนุ่มคิดเรื่องที่จะหาความสำราญใส่ตัว ..แม้อายุยังน้อย แต่ความโชกโชนเรื่องอบายมุขไม่น้อยหน้า ไม่ว่าจะเหล้ายาปลาปิ้ง หรือเรื่องของตีหญิง เขาถนัดนัก

......ปลายเท้าของเขาไปสะดุดบ้างสิ่ง.....ปากกาด้ามเหล็กอย่างดี ตกหล่นอยู่ที่ปลายเท้าของเขา..

“ปากกาสวยดีนิ อืม..แล้วถ้าสมมุติว่าเอามันไปฆ่าคนละ เราจะฆ่ายังงัยให้ตายดีวะ แทงเข้าไปในหู ..คอหอย..อก โออันนี้ท่าจะเข้ายาก หรือว่า...แล้วถ้าไอ้ครูระยำบุญวิทย์นั่นถูกปากกาแทงตาย จะเป็นยังงัยวะ ...คิกคิก...สมน้ำหน้าแม่ง ช่วยไม่ได้ เสือกให้เกรดยากเอง ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องเรียน”

******************************

 ชายกลางคนเข็นรถไอติมข้ามผ่านเนินมาได้ด้วยดี ลุง..ผู้มีอดีตที่ไม่ค่อยน่าคิดเท่าไรนัก ก็ไม่พ้นเรื่องสุมหัวมัวยาปี้หญิงอย่างที่ชายฉกรรจ์ วัยคะนองที่พร้อมจะกระทำบาปได้ทุกเวลา แต่ตอนนี้ ในใจของเขา..กลับไม่มีเรื่องราวดังว่าเข้ามารกความแห่งจินตนาการของเขา ณ ตอนนี้ได้

..............ปลายเท้าของเขา ได้ประชันเจอบางอย่าง......ดอกไม้ ดอกหญ้า ที่ริ้วแตกของยางมะตอย.......

 “ดอกหญ้านิ โอโห มาโตตรงนี้ได้ไงน่า เป็นแค่รอยแยกรอยเดียวซะด้วย แกนี่นะ ก็ยังอุตส่าห์โตขึ้นมาได้ นับถือแท้ ว่าแต่จะโดนใครเค้าเหยียบไหมเนี่ย”

****************************

ชายหนุ่มเดินผ่านปากกาด้ามเหล็ก บนทางเดินเท้า

ชายกลางคนเดินผ่านดอกหญ้าในริ้วแยกยางมะตอย

....ทั้งคู่เดินผ่านกัน...

 เปรี๊ยง!! โครม!!

กรี๊ด!!!

...............

 .........

 ....

 ..เด็กหนุ่มหันมอง..

 เท้าข้างหนึ่งของเขา

เหยียบดอกหญ้านั่นไปแล้ว

........

......

“ไม่ใช่กู”

.

.

.

.

เด็กหญิงพลอย..วันนี้คุณพ่อมารับหรือเปล่าคะ”

“มาค่ะ คุณพ่อโทรมาหาพลอยแล้ว”

“หรอคะ มากี่โมงเอย”

เด็กน้อยยิ้มร่า  “คุณพ่อบอกว่าอยู่สี่แยก “ข้างหน้า” นี้เองค่ะ”

...............

**************************