วันนี้ไม่รู้ว่าจะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับอะไร ก็ขอเอาเรื่องตัวเองมาแฉดีกว่า

     กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..........

 ถั่วงอกแสนบอบบาง ได้เดินทางรอนแรมมาจากดินแดนอันห่างไกล

ไม่นานนัก ก็เหนื่อย และต้องการที่พัก ...........

"นาย ที่นี้มีที่พักให้ฉันเช่าไหม" เจ้าถั่วงอกสอบถามคนพื้นถิ่น ด้วยเร่งรีบและเหนื่อยล้า จนละเลยการสังเกตุ

"มี แต่จ่ายแพงนะ" นายเนยถั่วผู้โฉดชั่วได้ตอบอย่างเรียบเฉย

".. ที่ว่าแพงน่ะ เท่าไรหรอ" ถั่วงอกชะงักนิ่งงัน ในใจแม้จะกลัวแสนกลัว แต่ระคนด้วยความท้าทายยิ่งนัก เป็นเรื่องธรรมดาที่คนเรามักชอบลองชอบเสี่ยงในเรื่องไม่เป็นเรื่อง เพราะนายเนยถั่วเต็มไปด้วยสิ่งกักขฬะโสมม เนื้อตัวมันเยิ้ม ส่งกลิ่นถั่วเน่า เหม็นหื่นคละคลุ้งทั่วอากาศ

....แต่เมื่อหมาหิว ก็ต้องยอมก้มหัวให้นาย

"ก็......อยากทั้งชีวิต" คำตอบอันหื่นกระหายและน่ากลัว

.........ตายละหว่า หรือเราจะกลายเป็นถั่วงอกผัดเนยถั่วเน่า...แม่เจ้าไม่น่ากินเอาซะเลย

และเมื่อกาลเวลาได้ย่างกลายเข้ามา จากคนแปลกหน้า เปลี่ยนความสัมพันธ์เป็นแน่นแฟ้น จากความรู้สึกที่ดีต่อกัน ...

...และแล้วถั่วงอกก็ออกเดินทางอีกครั้ง พร้อมกับกลิ่นถั่วเหม็นๆ อยู่นานทีเดียว

"เฮ้ เธอ.. เฮ้ ..." หมูน้อยอ้วนกลมสีชมพูแปร๋น วิ่งตามมา หลังจากเดินออกจากหมู่บ้านได้ไม่ไกลนัก....

ถั่วงอกหันขวับ แต่สายตายังเฉยชา

"มีไร?"

"...เรา.....เรามีน้ำมันพืช" หมูน้อยยื่นขวดน้ำมันพืชมาให้ ...เป็นขวดใหม่ยังไม่ได้แกะพลาสติก....

....ถั่วงอกน้ำตาไหลพราก... ถั่วงอกต้นนี้ก็มีหมูน้อยร่วมเดินทาง...

      ตอนนี้กลายเป็นว่าถั่วงอกได้ร่วมเดินทางกับหมูน้อยสีชมพูแปร๋น อย่างมีชีวิตชีวา..มากกว่าเดิม

แล้วเพลงนี้ ก็โดนใจสุดๆๆๆๆๆๆ

อยู่กับรอยแผล ย่อมดีกว่าอยู่กับคนที่มอบเพลงให้มาก็แล้วกัน

ต้องขอบคุณ โป้ โยคีเพลล์บอย มากๆ ที่แต่งเพลงนี้

ตอนนั้น....โดน...สุดๆ..

ตอนนี้..สุข...สุดๆ..