ผ่านเวลามาเนิ่นนานหลายปีดีดัก ข้าพเจ้าก็ยังคงเดินผ่านชายหนุ่มอายุอานามไม่น่าแก่กว่าข้าพเจ้า ยืนร้องเพลงอย่างโหยไห้ อยู่ริมข้างถนน ที่เต็มคละคลุ้งไปด้วยฝุ่นควัน

นำเสียงเขานะหรือ จะว่าเพราะก็ไม่เพราะ จะว่าห่วยก็ไม่ห่วย แต่โดยรวม..ความคิดเห็นโดยส่วนตัว...มันน่ารำคาญมากกว่า  แต่ที่ทำให้ข้าพเจ้าในวันนี้เริ่มเทความสนใจ ทั้งๆที่ตลอดเกือบครึ่งทศวรรษที่ผ่านมา ข้าพเจ้าไม่เคยคิดจะสนใจ บางครั้งแอบบ่นในใจเสีบด้วยซ้ำ....

"เราไม่รับเศษเหรียญ" ชายหนุ่มนั้นบอก

ไอ้เรารึก็อุตส่าห์หวังดี "แล้วนายมาร้องทำไม"

"เราอยากเป็นนักร้อง"

"แล้วทำไมมาร้องที่นี้ ไม่สมัครเข้าค่ายเพลงไปเลยละ"

"เราอยากเป็นนักร้อง ที่สามารถร้องเพลง เพลงที่เป็นเพลงได้จริงๆ"

.....เพลงที่เป็นเพลง....เป็นถ้อยคำสื่อความแปลกๆที่ออกมาจากความคิดของคนแปลกๆ

"แล้วนายไม่ทำงานอื่นบ้างหรอ"

"ทำ.."

"นายทำงานอะไร"

"ช่วยเหลือผู้คนโดยการร้องเพลง"

"ช่วยอย่างไร"

"โดยการขับกล่อมเพลงที่เป็นเพลง"

...แล้วเค้าก็ขับขานเรื่องราวที่ต้องการถ่ายทอดออกมา ข้าพเจ้าได้แต่ยืนฟัง...นิ่งงัน...

เอาเข้าจริงแล้ว บทเพลงที่ชายคนนี้นำมาร้อง เป็นเพลงที่เขาน่าจะแต่งขึ้นเอง หรืออย่างไรไม่ทราบได้ เพราะข้าพเจ้าไม่เคยได้ยินเพลงเหล่านั้นมาก่อน ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน เมื่อเพลงแรกผ่านไป

บทเพลงที่สองก็ตามมา...."Everybody needs some kind of medicine."

..........ทุกคนย่อมต้องการยาบางอย่าง...ยาบางอย่าง....อะไรก็ได้..............

ชายหนุ่มพูด เมื่อเขาขับขานประโยคนี้ออกมาอย่างช้าๆ

"แต่ใช่ว่าทุกคนจะรู้ ว่า"ยา" มันอยู่ที่ไหน เพราะฉะนั้นมันคือหน้าที่ของ "เพลง" ที่ต้องขับขานต่อไป"

เมื่อเขาพูดจบ ถ้อยคำทุกถ้อยคำ .. ไม่มีการผ่านเลยไปอย่างแต่ก่อน ..

**************

ข้าพเจ้าเดินจากไปอย่างนิ่งงัน และกำลัง "ฮัมเพลง" แต่มิใช่บทเพลงที่เขา..ชายหนุ่มผู้นั้นกำลังร่ำร้อง

............แต่เป็นบทเพลงที่บรรเลงด้วยชีวิตของข้าพเจ้า เพื่อกลั่นกรองหา "ยา" ที่ข้าพเจ้ากำลังค้นหา...........

ปล. เรื่องราวการพบเจอเป็นการแต่งขึ้นมาของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่ได้พบเจอและพูดคุยกับชายหนุ่มที่กำลังขับขานอยู่จริง แต่เป็นการจินตนาการของข้าพเจ้าเองเจ้าค่ะ