......บรื้น.......เฟี้ยว......แท๊กๆ......

สรรพเสียงแห่งการรีบร้อน ปรากฏทั้งสายตาและโสตประสาทที่หญิงสาวมี เธอเดินทางอย่างไม่เร่งรีบ...ในความคิดนึกของเธอ...เธอไม่เร่งร้อนที่จะเกาะกระแสบางอย่างที่โอบล้อมตัวเธอ...

เธอมักคิดเสมอ เทคโนโลยี ความเร่งรีบ วัตถุที่รายรอบ เป็นสิ่งไร้สาระ และไม่เหมาะที่จะประดับบนเรือนร่างของเธอมากจนเกินความจำเป็น

 ..............บรื๊นๆ บรื๊น..........แอ้นๆๆแอ๊น..................

เธอมองเวลาที่อยู่เบือนหน้าอย่างหน่ายเนื่อย มันช่างไม่น่าที่จะมาอยู่บนข้อมือเธอ หญิงสาวที่ไม่ปรารถนาจะให้เวลาจับจองเธอเป็นเจ้าของเท่าไรนัก เธอไม่ชอบเป็นทาสของมัน

[email protected]#$%^%&^%......................และสรรพเสียงอีกมากมาย

 หญิงสาวถอนหายใจ ..เพิ่งครั้งแรกที่เธอเพิ่งสังเกตุตนเองว่าเธอถอนหายใจ มีไม่บ่อยนักที่คนเราจะสังเกตุอาการถอนหายใจ เธอเริ่มต้นถามตนเอง

"เป็นอะไร ทำไมถอนหายใจ"

แต่แล้วก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเอง เธอทำได้แต่ยืนมองนาฬิกาเรือนโตที่ห้อยอยู่บนเพดาน

...........ติ๊ดๆๆๆ..............

เสียงสัญญาณ ว่ารถไฟกำลังเดินทางจากไป เธอมองจนเกือบลืมไปแล้วว่าเธอกำลังต้องการไปไหน เธอเดินไปข้างหน้ามองหาที่นั่ง แล้วทบทวนสิ่งที่เธอต้องทำอีกครั้งภายใน 1 วัน

"ไม่ดีหรอ ที่อย่างน้อยวันนี้ก็มีอะไรทำ"

ใช่...ด้วยอาชีพอิสระที่เธอทำ เธอไม่จำเป็นต้องทำงานทุกวันอย่างคนส่วนมาก แต่วันเวลาที่ว่างเปล่าของเธอ ทำให้เธอ..รู้สึกอ้าง.....ร้าง...

เธอเริ่มต้นทบทวนในสมองอย่างคราวๆ ว่าต้องทำอะไร ..แต่เมื่อทบทวนมากเท่าไร ก็ยิ่งเบื่อหน่ายตัวเองมากเท่านั้น เพราะวันนี้...

เธอก้มมองเบื้องล่าง นาน..เนิ่น นาน สติหรืออะไรบางอย่างเริ่มฟื้นเธอกลับมา

"เรากำลังนั่งอยู่ในรถไฟ"...เธอบอกตัวเอง

เริ่มต้นหาของบางอย่างที่อยู่กระเป๋า เธหยิบเจ้าชิ้นนั้นออกมาด้วยความเคยชิน....มือถือ....

"....."

เธอไล่เรียงนิ้วมือของตนไปยังหน้าปัดปุ่มทั้งหลาย กด...กด....กด....เพื่อ......ไม่มีคำตอบ

เธอกดไปเรื่อยจนกระทั่งไปจอเบอร์โทรศัพท์ขอวเพื่อนสนิท พลันนึกได้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่ได้เจอมานาแล้ว เธอกดโทรออก...

.....ตู๊ด.............ตู๊ด..............ตู๊ด.................ตู๊ดๆๆ

เธอกดซ้ำ ทั้งที่เธอเองก็ไม่รู้จะว่าจะพูดอะไร...

ปลายสายไม่มีการตอบรับ.....เธอละความพยายามมองคนรอบข้าง ต่างคน..ต่างอยู่ในโลกของตัวเอง โลก...ที่ไม่อาจสยบต่อสิ่งที่เรียกว่า ความนิ่งเหงาได้เลย .........

เหมือนฉัน.....เหมือนกัน ....

หรือฉันจะกลัวความนิ่งเหงา....

หรือฉัน...กลัวที่จะพบว่า...ฉัน..ว่างเปล่า..

หญิงสาวถามและตอบตน...มือหนึ่งของเธอเสียบสายไปยังโทรศัพท์ กดและกด จนกระทั่งนั่งนิ่ง พร้อมกับเสียงซ่าๆ ของคลื่นวิทยุที่เครื่องไม่อาจรับได้.........

...........%$......................*&^%...........

แม้จะฟังไม่ได้ แม้จะมีแต่เสียงที่ทำลายแก้วหู

แต่เธอ....ก็ไม่ยอมถอดมันออก..แล้วเธอก็พลันหลับตา...ฮัมเพลง ประหนึ่งว่า เธอ..ได้ยิน..