น่าตกใจที่ข้าพเจ้าห่างหายจากการเขียนๆขีดๆไปนานมากๆ เรื่องได้ว่าเกือบร่วม 2 ปี....เหตุการณ์มันเกิด...แผ่นไปอย่างรวดเร็ว เร็วจน....กระทั่งลืมลมหายใจตนเอง

          เมื่อปีที่ผ่านมาข้าพเจ้าได้ทำงานเป็นพนักงานโรงแรมแห่งหนึ่งย่านบางรัก เป็นโรงแรมที่ไม่ได้เน้นความเป็น"โรงแรม" แต่เน้นการขาย "วิว" และร้านอาหารเป็นหลัก ราคาแพงที่สุดในประเทศไทย คาดว่าหลายท่าน น่าจะเดาได้(มั้ง) เป็นร้านอาหารที่ข้าพเจ้าไปทำหน้าแผนกต้อนรับ

           หนึ่งปีเต็มๆที่ร่างกายทนสู้เพื่อคำเดียว "ความมั่นคง" น่าแปลกที่ข้าพเจ้าทำได้ ไม่น่าเชื่อว่าทำได้ เพราะที่ผ่านๆมา ข้าพเจ้าทำงานอย่างหนึ่งที่เรียกได้ว่า มีแต่คนค่อยเอาอกเอาใจและรายได้งาม ซึ่งต้องแลกมาด้วยการใช้งานเรื่องรูปร่างหน้าตาเป็นอาวุธ แน่นอน...วันใดที่โรยรา เหี่ยวแห้ง หรือมีดาวดวงใหม่ผุดขึ้นมา ก็ต้องดับลับฟ้าไป 
           ความมั่นคง.. เป็นคำที่ผุดขึ้นมาในหัว ใช่ ฉันต้องตามหามัน แล้วข้าพเจ้าก็ได้เจอที่ทำงานแห่งนี้ ด้วยความมั่นใจว่ามันต้องมั่นคงอย่างน้อยแน่

            เมื่อกาลเวลาล่วงเลย...คำถามผุดขึ้นมาในใจ "ฉันจะต้องทนในสภาพแบบนี้อีกนานแค่ไหน" แน่นอนว่างานนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าอยากที่จะทำ แต่ข้าพเจ้ามีความมั่นใจว่าทำได้...ไม่ใช่เพราะใจบริการอย่างเดียว...เม็ดเงินต่างหากที่เข้ามาเป็นปัจจัยหลักที่ทำให้ข้าพเจ้าเลือกทำงานนี้ ...เงินคือความมั่นคงและความสบายที่จะตามมา...ข้าพเจ้าคิดแต่เมื่อความเป็นจริงยิ่งปรากฏชัด ไม่ใช่ข้าพเจ้าไม่ชอบงานนี้ ข้าพเจ้าไม่ชอบหัวหน้าตัวเองไม่ชอบระบบการจัดการที่ไม่ได้เรื่อง และที่สำคัญ...ชีวิตส่วนตัวของข้าพเจ้าขาดหายไป การทำงาน 6 วันหยุด 1 วัน ข้าพเจ้าเพิ่งจะรู้ว่ามันหนักหน่วงขนาดไหน เข้างานบ่าย 4 เลิก ตี2 แสงตะวันไม่เคยได้เห็น นอนกลางวันมันไม่เหมือนนอนกลางนะเจ้าคะ ทรมานกว่ากันเป็นไหนๆ

           สุดท้าย ข้าพเจ้าตั้งใจขอ1 ปี ปีเดียวเท่านั้น ฉันจะทำที่นี้แค่ปีเดียวเท่านั้น แล้วขอออกตามหา"ความมั่นคง"อีกครั้ง เพราะท้ายที่สุดที่ข้าพเจ้าคิด "ความมั่นคง" มันอยู่ที่ไหน ...คำตอบง่ายๆทางธรรม คืออยู่ในใจ แต่ที่ข้าพเจ้าต้องการคือความมั่นคงทาง"โลก" ...."ความมั่นคงของโลกแห่งความเป็นจริง" นั่นแหล่ะที่ข้าพเจ้าตามหา

           มันมีจริงซะที่ไหนละ ..นอกจากเราจะสร้างมันด้วยหัวใจที่แข็งแกร่งเท่านั้น ซึ่งตอนนี้หัวใจได้ล่องลอยหนีหลบความเหนื่อยล้าไปไกลแสนไกล...ซึ่งสุดท้าย.....