เมื่อโลกเริ่มมีภาวะขาดแคลนด้านทรัพยากรไม่ว่าจะเป็นอาหาร อากาศ น้ำสะอาดหรือทรัพยากรอื่นๆจึงได้มีกำเนิดวิชาๆหนึ่งที่กลายมามีบทบาทสำคัญในปัจจุบัน เป้นวิชาที่ว่าถึงการจัดสรรทรัพยากร นั่นคือวิชาเศรษฐศาสตร์ หลักหรือกฎข้อแรกเลยก็คือการหามาได้ยาก หรือภาษาอังกฤษใช้คำว่า Scarcity ความหามาได้ยากทำให้มนุษย์ต้องรู้จักจัดสรรทระยากรให้เกิดประโยชน์สูงสุด ถ้าไม่มีความหามาได้ยากก็คงไม่เกิดคำว่าเศรษฐศาสตร์ หรือนักเศรษฐศาสตร์ในปัจจุบัน ในเบื้องต้นนักเศรษฐศาสตร์จะแบ่งสินค้าเป็น 2 ประเภทใหญ๋ๆคือ สินค้าไม่มีราคา (Free Goods) หรือสินค้าเศรษฐทรัพย์ (Economic Goods) ความหมายง่ายๆก็คือสินค้าไม่มีราคาก็คือสินค้าที่เราสามารถบริโภคได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไร เช่น อากาษที่เราหายใจ น้ำสะอาดทียุคหนึ่งหาบริโภคได้ตามต้นน้ำลำธารทั่วไป หรือก้อนหินดินทราย ส่วนเศรษฐทรัพย์ก็ง่ายๆตรงกันข้ามกันคือมีราคาที่ผู้บริโภคต้องจ่าย เช่น อาหาร ยา บ้าน หรืออะไรอีกมากมายแม้แต่สินค้าไร้ราคาในยุคหนึ่งก็อาจกลายเป็นสินค้าที่มีราคาในปัจจุบันหรือในอนาคต เช่น น้ำสะอาดถ้าย้อนไป 30 ปีที่แล้วไปบอกใครในตอนนั้นว่าจะต้องเสียเงิน 10 บาทเพ่อซื้อน้ำสะอาดดื่มคงบอกว่าบ้าแน่ๆ และนั่นก็คือที่มาของเศรษฐศาสตร์เพราะความหามาได้ยากนั่นเอง และถ้าเรานำเอาแนวคิดนี้มาวเคราะห์สินค้าตัวหนึ่งก็คือ “การข้ามเวลา” เราอาจจะพบว่าราคาที่เราต้องจ่ายเพื่อให้สามารถข้ามเวลาได้อาจจจะมีมากกว่าที่คาดคิดก็ได้ และนั่นอาจเป็นสาเหตุหลักที่มนุษย์ยังไม่สามารถข้ามเวลาได้แม้ในปัจจุบันและอนาคต

The Girl Who Leapt Through Time (時をかける少女,) คือภาพยนตร์การ์ตูนแนววิทยาศาสตร์หรือเรียกง่ายๆว่าไซไฟนั่นเองแต่ไม่ได้มีองค์ประกอบหรือฉากในอนาคตเหมือนภาพยนตร์การ์ตูนแนวเดียวกันเรื่องอื่นๆอย่าง Ghost in the Shell หรือ Appleseed ภาพของเรื่องนี้เป็นบ้านเมืองในยุคปัจจุบัน โดยภาพยนตร์สร้างจากนิยายชุดชื่อเรื่อง Toki o Kakeru Shōjo (時をかける少女^?, "The Girl Who Dashes Through Time") ที่เขียนโดนยาสึตากะ ซึซึอิ ตีพิมพ์ในนิตยสารระหว่างปี 1965 – 1966 ซึ่งนิยายชุดนี้ถูกสร้างทั้งเป็นภาพยนตร์ที่คนแสดงและละครโทรทัศน์ รวมถึงหนังสือการ์ตูนที่เรียกว่ามังก่าด้วย นั่นแสดงถึงความนิยมในเรื่องนี้ของคนญี่ปุ่นเป็นอย่างดี ในด้านภาพยนตร์เวอร์ชั่นนี้สร้างโดยสตูดิโอแมดเฮาส์ (Madhouse) กำกับการสร้างโดย มาโมรุ โฮซาดะ ออกฉายในปี 2006 ในจำนวนโรงภาพยนตร์ที่ไม่มากนักแต่ด้วยคุณภาพของภาพยนตร์กลายเป็นการบอกแบบปากต่อปากทำให้คนดูญี่ปุ่นแห่แหนไปชมจนแน่นโรงและเพิ่มโรงฉายในที่สุดและส่งผลให้ได้ไปเปิดตัวในเทศกาลภาพยนตร์ในต่างประเทศหลายๆแห่งรวมทั้งได้รางวัลมากมายทั้งในบ้านเกิดและต่างประเทศในฐานะภาพยนตร์การ์ตูนยอดเยี่ยมแห่งปีอีกหลายรางวัล ที่สำคัญได้รางวัล Japan Academy Prize for Animation of the Year เหนือภาพยนตร์การ์ตูนของสตูดิโอจิบลิ เรื่อง Tales from Earthsea อีกด้วย

มาโกโตะ คันโน สาวมัธยมวัย 17 ปี ที่มีบุคลิกคล้ายผู้ชายเนื่องจากมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย 2 คนที่มักจะเล่นเบสบอลด้วยกันเสมอหลังโรงเรียนเลิก นิสัยส่วนตัวจึงค่อนข้างกระโดกกระดากและซุ่มซ่ามอยู่เป็นประจำ เช่น การตื่นสายทำให้มาโรงเรียนสาย หรือในชั้นเรียนที่มีการทดลองวิทยาศาสตร์ก็เผลอทำไฟลุกไหม้ฮือฮากันทั้งชั้น รวมทั้งการขับจักรยานมาโรงเรียนก็เคยเกือบทำให้มาโกโตะเกือบพบอุบัติเหตุถูกรถไฟชน มาโกโตะพักอาศัยอยู่กับครอบครัวทีค่อนข้างอบอุ่นมี พ่อ แม่ และน้องสาวอีกคน แต่วันที่แสนธรรมดาก็เปลี่ยนไปเมื่อมาโกโตะบังเอิญเข้าไปในห้องวิทยาศาตร์แล้วเกิดได้พลังวิเศษมานั่นคือมาโกโตะสามารถเปลี่ยนแปลงเวลาได้ หรือง่ายๆก็คือมาโกโตะสามารถข้ามเวลาไปมาระหว่างอดีตกับอนาคตได้ และเมื่อรู้ว่าตัวเองมีความสามารถนั้นมาโกโตะได้ใช้มันไปกับการแก้ไขเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆ เช่น เมื่อกลับมาถึงบ้านพบว่าพุดดิ้งถูกน้องสาวกินไปแล้วเธอก็ย้อนไปอดีตเพื่อให้กลับมากินพุดดิ้งก่อนน้องสาวของเธอ หรือวันที่เธอมาเรียนสายก็ย้อนเวลาให้มาเรียนทันเวลา และเมื่อวันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ครั้งสำคัญในชีวิตที่อาจกระทบถึงชีวิตเพื่อนสนิทของเธอ มาโกโตะได้พบว่าพลังวิเศษนั้นกับหายไปแล้วและเธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่นั้นได้

ภาพยนตร์นำเสนอลายเส้นที่สวยงามเหมาะสำหรับทุกเพศทุกวัย แถมยังเป็นภาพยนตร์การ์ตุนที่ดูสนุกสนานมีอารมณ์ขันในบางอารมณ์ที่ไม่เฝือจนเกินไป และเนื่องจากเป็นเรื่องเกี่ยวกับวัยเรียนมัธยมหลายๆฉากก็ทำให้ระลึกถึงวัยอดีตของผู้ชมที่ไม่ต่างจากเรื่อง Only Yesterday ของสตูดิโอจิบลิ แต่ไม่ลึกเท่าเพราะประเด็นหลักของเรื่องไม่ใช่การโหยหาอดีตแต่เป็นเรื่องของการข้ามเวลาและการแก้ไขปัญหาต่างๆ ภาพยนตร์การ์ตูนเรื่องนี้แม้จะสร้างจากนิยายชุดในช่วง 60 และมีภาพยนตร์หลายเรื่องสร้างในช่วง 80 แต่ตัวละครสำคัญในเรื่องก็ไม่ใช่ตัวเดียวกันแต่มีความเกี่ยวเนื่องกัน เนื่องจากฉากในเรื่องนี้ใช้เวลาปัจจุบันตัวละครเอกในนิยายคือโยชิยาม่า คาซูโกะ มีบทบาทเป็นน้าของมาโกโตะตัวเอกของเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่คนญี่ปุ่นหรือคนที่ติดตามเรื่องนี้มาก่อนคงงงเล็กๆว่าน้ำของเธอทำไมถึงเข้าใจเรื่องข้ามเวลาได้เช่นกัน

มาเข้าประเด็น “การข้ามเวลา”และที่มาของเศรษฐศาสตร์กัน การบังเอิญได้ความสามารถพิเศษของโมโกโตะทำให้สามารถย้อนเวลาหรือไปข้างหน้าได้ทำให้มาโกโตะนึกว่ามันสามารถทำได้ตลอดเข้าทำนอง “การข้ามเวลา” เป็นสิ่งที่เรียกว่าเหลือเฟือไม่มีราคาต้องจ่าย มาโกโตะจึงนำไปแก้ไขเรื่องราวเล็กๆน้อยๆในอดีตเสมอ การร้องคาราโอเกะผิดคีย์มาโกโตะก็ใช้การย้อนเวลาอยู่หลายหนเพื่อทำให้เธอร้องได้ไพเราะ การซุ่มซ่ามโดนเพื่อนชนจนหกล้มมาโกโตะก็ยังย้อนเวลาไปแก้มันซะ หรือแม้แต่ความรักเธอก็ยังพยายามใช้ความสามารถพิเศษนี้ในการแก้ปัญหาและต้องบอกว่าไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ถูกต้อง และเมื่อการข้ามเวลาของมาโกโตะที่เปรียบเป็นเหมือนสินค้าไร้ราคา (Free Goods) ไม่มีราคาต้องจ่าย มันได้เปลี่ยนเป็นสินค้าที่มีราคาหรือเศรษฐทรัพย์ (Economic Goods) เกิดการหามาได้ยาก (Scarcity) เมื่อการข้ามเวลาของเธอมีจำนวนสิ้นสุด และเมื่อครั้งสุดท้ายที่เธอใช้หมดไป ผลที่ตามมาก็คือราคาที่เธอต้องจ่ายนั่นคือเธอไม่เคยรู้จักการแก้ปัญหาเลย และเมื่อเกิดปัญหาใหญ่ที่หนักหนาก็รู้สึกถึงความบกพร่องในการใช้ความสามารถพิเศษที่ตนเคยมี ลองคิดกันเล่นๆว่าถ้ามนุษย์สามารถ “ข้ามเวลา” ได้ไม่ต้องทุกคนโลกคงวุ่นวานน่าดูเพราะธรรมชาติของมนุษย์มักจะบริโภคความสามารถพิเศษนี้อย่างฟุ่มเฟือยและสิ่งที่มนุษย์คิดจะทำคือการแก้ปัญหาในอดีตของตัวเองก่อนเสมอ ในอดีตมนุษย์เคยมีทรัพยากรธรรมชาติมากมายก็ใช้กันฟุ่มเฟือยนึกว่าเป็นสินค้าไม่มีราคาแต่สุดท้ายราคาที่ต้องจ่ายก็ตกมาสู่คนรุ่นหลัง และเมื่อถึงคราววิกฤติมนุษย์จึงเพิ่งจะมาใส่ใจกับการจัดสรรทรัพยากรที่เหลืออย่างเป็นจริงเป็นจัง จึงเป็นที่มาของวิชาเศรษฐศาสตร์และนักเศรษฐศาสตร์

ท้ายสุดในภาพยนตร์แม้จะจบอย่างมีความสุขเพราะเป็นภาพยนตร์และก็การ์ตูนที่ผู้ชมจะได้อิ่มเอมจากการชม แต่บทเรียนในความสนุกก็มีสาระมากมาย มาโกโตะถ้าในชีวิตจริงไม่เจอกับปัญหาร้ายแรงเหมือนในเรื่องตอนท้าย มาโกโตะก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักการแก้ปัญหาใดๆเลยและนั่นก็คือราคาที่เธอต้องจ่ายจากการใช้พลังวิเศษที่ฟุ่มเฟือย และไม่ใช่เพียงมาโกโตะคนเดียว ฟิล ใน Groundhog Day หรือมาร์ตี้ แมคฟาย ใน Back to the Future ก็ไม่ต่างกันมุ่งแต่แก้ไขเรื่องที่ผิดพลาดในอดีตและอนาคต ถ้าในอนาคตมนุษย์สามารถข้ามเวลาได้จริงก็คงเป็นได้แค่เพียงจิตวิญญาณคงไม่สามารถเอาร่างกายมาสร้างความวุ่นวายได้แน่ มิฉะนั้นเราคงเห็นมนุษย์ในอนาคตมาแก้ไขอะไรวุ่นวายไปหมด อืม..หรือว่าตอนนี้ที่วุ่นวายก็เพราะมีใครแก้ไขเรื่องผิดพลาดของตัวเองอยู่ แต่ว่านักเศรษฐศาสตร์ไทยก็เยอะ ท่านนายกฯก็เป็นนักเศรษฐศาสตร์ทำไมปล่อยให้มาบตาพุดยังจะมีการเพิ่มโรงงานอุตสาหกรรมอีกล่ะนั่น

OST. The Girl Who Leapt Through Time - Daylife