ถ้าพูดถึงฟุตบอลต้องนึกถึงประเทศบราซิล เพราะไม่เพียงแต่การเป็นแชมป์ฟุตบอลโลกมากที่สุดเท่านั้น แต่ฟุตบอลเป็นมากกว่าเกมกีฬาในประเทศนี้ ฟุตบอลเป็นทั้งความหวัง สิ่งประโลมใจ หรือหลายคนบอกว่ามันคือชีวิตของชาวบราซิล เหตุผลหลักประการหนึ่งก็คือประเทศบราซิลตั้งแต่ปกครองโดยระบอบเผด็จการทหาร แม้จะมีบางช่วงบางตอนที่สภาพเศรษฐกิจเติบโตแต่ก็เป็นเพียงช่วงเวลา ประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติมหาศาลกลับต้องตกอยู่ในสภาวะแร้นแค้น ยากจน การต่อสู้ทางการเมือง ฟุตบอลจึงเป็นทางออกหนึ่งของประเทศนี้ จึงไม่แปลกที่จะเห็นเด็กๆ หรือคนหนุ่มเตะฟุตบอลอยู่ทุกหนแห่งในบราซิลเพราะเป็นทางหลุดพ้นจากความทุกข์ชั่วคราวของพวกเขาและบางทียกระดับตัวเองเป็นนักฟุตบอลอาชีพได้ก็จะพลิกผันชะตาชีวิตของพวกเขาได้ The Year My Parents went on Vacation คือภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่สะท้อนวิถีชีวิตดังกล่าวในช่วงเวลาที่ประเทศอยู่ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการในปี 1970 แต่ปีนั้นบราซิลก็คว้าแชมป์โลกครั้งประวัติศาสตร์

เมาโร เด็กชายวัย 12 ปี อาศัยอยู่ในเมืองเบโล ฮาริซอนเต้ ก็เหมือนเด็กบราซิลทั่วๆไป ฟุตบอลเป็นเหมือนเพื่อนของเขาที่เติบโตมาด้วยกัน ดังนั้นการหลงใหลในทีมชาติบราซิล ของเล่นที่เป็นเกมเตะฟุตบอลด้วยนิ้วดีด หรือการสะสมสติ๊กเกอร์ภาพนักฟุตบอลเพื่อแปะลงในอัลบั้มภาพให้ครบชุดจึงเป็นงานอดิเรกของเขา และที่สำคัญทัวร์นาเม้นท์ที่สำคัญที่สุดที่เขาเฝ้ารอพร้อมคนบราซิลทั้งประเทศกำลังมาถึงนั่นก็คือการแข่งขันฟุตบอลโลกปี 1970 ที่เม็กซิโก ที่เปเล่กำลังถูกกล่าวขานกันมากว่าควรจะเล่นคู่กับใครในแดนหน้า แต่ความสนุกก็กำลังถูกลดทอนเมื่อพ่อแม่ของเมาโรกำลังจะส่งเมาโรไปอยู่กับปู่ที่เมืองเซาเปาโล ด้วยเหตุผลที่ได้จากพ่อกับแม่คือพวกเขาจะไปพักร้อน แต่เมื่อเมาโรถูกส่งลงหน้าอพาร์ทเม้นท์ของปู่โดยพ่อแม่ของเขารีบขับรถออกไป เมาโรก็ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ครั้งสำคัญในชีวิต เมื่อเขาพบว่าปู่ของเขาเสียชีวิตไปอย่างกะทันหันก่อนหน้าที่เขาจะมาถึงไม่นาน และเมื่อเมาโรไม่สามารถติดต่อพ่อแม่ของเขาได้ เขาก็ต้องอยู่กับชายชราเพื่อนบ้านของปู่ที่ชื่อเชอร์โม เป็นชาวยิวเคร่งศาสนา และเมาโรก็พบว่าที่เมืองเซาเปาโลเป็นศูนย์กลางของความหลากหลายทั้ง กลุ่มชาวยิวที่มีวิถีการดำเนินชีวิตที่แตกต่างไปจากเขา ชาวอิตาเลียนอพยพ คนผิวสีจากอัฟริกา กลุ่มนักศึกษาที่รวมกลุ่มแล้วหลบๆซ่อน และเด็กหญิงจอมแก่นที่ชื่อฮานนาและมีอายุรุ่นเดียวกับเขา และชีวิตของเมาโรก็ต้องปรับตัวกับสิ่งรอบข้างและเฝ้ารอพ่อแม่เพื่อกลับมาดูฟุตบอลโลกพร้อมกันทั้งครอบครัวตามที่เขาฝันไว้

ภาพยนตร์เรื่อง The Year My Parents went on Vacation ถูกกระทรวงวัฒนธรรมของบราซิลเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสก้าร์สาขาภาพยนตร์ต่างประเทศปี 2007 แบบพลิกความคาดหมาย แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ได้รับรางวัลภายในประเทศและต่างประเทศรวมทั้งเป็นหนึ่งในรายชื่อที่ถูกเสนอเข้าชิงรางวัลหมีทองคำของเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติของเบอร์ลิน ภาพยนตร์กำกับโดย เคา แฮมเบอร์เกอร์ (Cao Hamburger) และคนเขียนบทคือ  Bráulio Mantovani ซึ่งฝากผลงานการเขียนบทมาแล้วจากภาพยนตร์ที่คว้ารางวัลมามากมายและเป็นที่ชื่นชอบของผู้ชมทั่วโลกเรื่อง City of God โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นที่กล่าวขานอีกเรื่องกับความเป็นภาพยนตร์แนว “ช่วงผ่านของวัย” (Coming of Age) เมื่อการนำเสนอผ่านมุมมองของเด็กชายที่เผชิญกับเหตุการณ์ที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตของเขา เช่น การสนใจต่อเพศตรงข้ามโดยเฉพาะหญิงสาวรุ่นพี่ที่ดึงดูดความสนใจเด็กๆทั้งหลายในวัยเดียวกับเขา การสร้างมิตรภาพกับคนที่ต่างวัยกว่า ต่างศาสนาและวิถีชีวิต การได้เห็นการประท้วง การต่อต้านรัฐบาลที่เขาไม่เข้าใจและเหตุการณ์เข้าปราบปรามของเจ้าหน้าที่บ้านเมือง รวมทั้งความรู้สึกที่มีต่อพ่อแม่ที่เขากำลังเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างไม่คาดคิด นอกจากนั้นภาพยนตร์ยังเป็นการผสมผสานหลายๆสิ่งหลายๆอย่างให้อยู่ในภาพยนตร์เรื่องเดียวอย่างไม่น่าเชื่อ

ฟุตบอลเป็นสิ่งที่กล่าวในข้างต้นว่ามีบทบาทสำคัญอย่างไรกับคนบราซิล ในภาพยนตร์ก็ใช้ภาพยนตร์เป็นเหมือนสัญลักษณ์ในการเชื่อมคนบราซิลผ่านมุมมองของเมาโร กลุ่มคนชราชาวยิวที่เคร่งศาสนาแต่เมื่อบราซิลลงเตะพวกเขาก็พร้อมที่จะอ้าปากตะโกนดีใจและลืมตัวไปชั่วขณะ กลุ่มนักศึกษาที่ต่อต้านรัฐบาลและมีแนวคิดสังคมนิยมเมื่อบราซิลลงเตะกับเชคโกฯประเทศหนึ่งที่ปกครองด้วยระบอบสังคมนิยม ก่อนเตะพวกเขาก็เชียร์ประเทศสังคมนิยมและยกย่องเห็นดีเห็นงามกับแนวคิดสังคมนิยมแต่เมื่อบราซิลเริ่มทำประตูได้พวกนักศึกษาเหล่านั้นก็ลืมตัวพร้อมกับแหกปากตะโกนเชียร์ทีมชาติของเขาอย่างสนุกสนานเหมือนเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาลืมการแบ่งแยกทางความคิดและกาต่อต้านไปชั่วขณะ การเชื่อมฟุตบอลกับมิตรภาพยังปรากฏให้เห็นในเรื่องเล็กๆน้อยๆแต่เป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ เมาโรกับเชอร์โมชายชราชาวยิวที่เขาเริ่มความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแย่ แต่เมื่อชายชรานำสิ่งของที่เขาลืมไว้ที่บ้านเป็นชิ้นส่วนชองเล่นเกมฟุตบอลที่เขาลืมไว้ที่บ้านที่เบโล ฮอริซอนเต้ มาให้เขา มุมมองของเขากับชายชราเริ่มเปลี่ยนไปและกลายเป็นการเริ่มมิตรภาพต่างวัยที่เขาลืมไม่ลง ในขณะเดียวกันความสัมพันธ์ของเมาโรกับฮานนาเด็กหญิงรุ่นเดียวกันก็สานสัมพันธ์ผ่านส่วนหนึ่งของฟุตบอล เมาโรสะสมสติ๊กเกอร์นักฟุตบอลและเป็นเรื่องปกติที่เขาขาดบางภาพและวันหนึ่งฮานนาก็ยื่นสิ่งหนึ่งมาให้เขาแล้วบอกว่าเป็นของขวัญวันเกิด เมาโรเปิดดูเห็นเป็นภาพสติ๊กเกอร์นักฟุตบอลที่เขาขาดอยู่รูปหนึ่งพอดี แต่เขาก็หันไปหาฮานนาและบอกว่าแต่วันเกิดของเขาไม่ใช่วันนี้ยังอีกนาน ฮานนาหันมาแล้วยักไหล่พร้อมกับเอ่ยปากบอกพร้อมรอยยิ้มว่า “แล้วไง” บางทีสัมพันธภาพที่ภาพยนตร์เจตนาบอกถึงการเติมเต็มแทนส่วนที่เมาโรหายไปจากการที่พ่อแม่เขาไม่อยู่และใช้ฟุตบอลเป็นตัวเชื่อมเข้าไว้ด้วยกันไม่ต่างกับชีวิตของชาวบราซิลส่วนใหญ่

คำกล่าวของเมาโรตอนต้นเรื่องที่อธิบายเหตุการณ์สำคัญของชีวิตเขาได้บอกความนัยบางอย่างของสภาวะสังคม การเมือง ในประเทศบราซิล เมาโร อ้างคำพูดของปู่ที่ว่าพ่อของแกน่ะหัวรั้นและสายอยู่เป็นประจำ แต่แม่บอกว่าหัวรั้นทั้งคู่แหล่ะ พวกเขาก็เลยเหลี่ยงที่จะไม่เจอกัน แต่วันนั้นพ่อผมก็มาตรงเวลาแต่ก็สายไปอยู่ดี ปู่ไม่ได้ไปสายแต่จากไปอย่างสงบ (พ่อมาส่งเมาโรที่บ้านปู่แต่ปู่ไม่มารับเพราะปู่เสียชีวิตไปก่อน) บางทีมันอาจบอกว่าประเทศบราซิลในช่วงเวลาที่ความสุขมาตรงเวลาก็คือการเป็นแชมป์บอลโลกภายใต้การนำของเปเล่ แต่สภาพของประเทศกลับอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม รัฐบาลเผด็จการ การปราบปรามนักศึกษาและพวกที่ไม่เห็นด้วยโดยกำลังเจ้าหน้าที่จับกุม บางทีถ้าทุกอย่างมาในเวลาพอดีกันความสุขที่ได้รับก็คงมากกว่านี้ แม้ว่าหลายคนจะบอกว่าการคลั่งฟุตบอลเป็นสิ่งที่รัฐบาลเผด็จการชุดนั้นทำเพื่อปกปิดความเลวร้ายของพวกเขา แต่ผู้กำกับเรื่องนี้ เคา แฮมเบอร์เกอร์ ที่ผ่านข่วงเวลาก็เติบโตในยุค 70 และนำความมทรงจำของเขามาสร้างภาพยนตร์เคยให้สัมภาษณ์ว่า "มีคนกล่าวว่าฟุตบอลเป็นเหมือนศาสนาหรือสิ่งเสพติดของชาวบราซิล และก็มีหลายคนที่เชื่อว่ารัฐบาลเผด็จการในช่วงเวลานั้นใช้ฟุตบอลเป็นเครื่องมือในการบดบังความเลวร้ายของรัฐบาลเผด็จการในเวลานั้น แต่เขา(เคา) ไม่เห็นด้วยกับแนวคิดนี้เพราะ เขาสามารถแยกระหว่างความทรงจำที่ดีของการเป็นแชมป์โลกในครั้งนั้นออกจากความเป็นเผด็จการอย่างสิ้นเชิง"

ภาพความแตกต่างทางด้านการเมือง ศาสนา และความหลากหลายของกลุ่มคนในเมืองเซาเปาโลสะท้อนออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน ท่ามกลางการปกครองโดยรัฐบาลเผด็จการทางทหาร แต่ประชาขนต่างมีความหากหลายทางแนวคิดอยู่มาก และถ้าภาพยนตร์อย่าง New York, I love you เป็นภาพยนตร์ที่บ่งบอกคนที่หลงรักในความหลากหลายและอาศัยอยู่ในมหานครนิวยอร์ค The Year My Parents went on Vacation ก็คงเป็นเวอร์ชั่นของ Sao Paolo, I love you ได้เหมือนกัน(แต่ไม่ได้สร้างจากผู้กำกับหลายคนและไม่ใช่การรวมเรื่องสั้น) แต่เป็นเวอร์ชั่นการผสมผสานความหลาหลายทางแนวคิดและมิตรภาพความสุขของคนที่แตกต่างกันในเมืองเซาเปาโล ท่ามกลางกระแสการเมืองแบบเผด็จการที่เชี่ยวกรากและหาเรื่องคนทุกกลุ่มได้ทุกเมื่อแต่มิตรภาพก็ยังปรากฏอยู่ผ่านสิ่งที่เรียกว่า “ฟุตบอล”