วันหนึ่งเมื่อตุ๊กตายางในรูปลักษณ์ของเพศหญิงเกิดมีชีวิตขึ้นมาจะเป็นอย่างไร คงไม่ได้สนุกสนานเหมือนตุ๊กตาของเล่นใน Toy Story อย่างแน่นอน และยิ่งเป็นตุ๊กตายางที่คอยบำบัดความสุขทางเพศให้กับมนุษย์เพศชายด้วยแล้วยิ่งนึกภาพไม่ออก แต่ฮิโรกาซึ โคเรเอดะ ก็ทำให้การคืนชีวิตของตุ๊กตายางเพศหญิงกลายเป็นสิ่งที่สะท้อนความหดหู่ เปลียวเหงา และว่างเปล่าของสังคมมนุษย์ในปัจจุบันได้อย่างไม่น่าเชื่อ Air Doll ภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่องล่าสุดของผู้กำกับที่เคยมีผลงานที่ชื่อว่า Nobody Knows เป็นเรื่องราวของตุ๊กตายางที่ชื่อ “โนโซมิ” ที่บังเอิญมีชีวิตขึ้นมา และเริ่มที่จะเรียนรู้กับสิ่งมีชีวิตที่อยู่รอบข้างนั่นก็คือมนุษย์ บางทีโนโซมิอาจจะเป็นตัวแทนของมนษย์อีกพันธ์หนึ่งที่ไม่ได้ปรุงแต่งแต่อยู่ๆวันหนึ่งต้องมาใช้ชีวิตกับอีกพันธ์ที่ได้รับการปรุงแต่งเรียบร้อยแล้ว และก็เหมือนกับภาพยนตร์หลายๆเรื่องของญี่ปุ่นที่สร้างมาจากแมงก่าหรือการ์ตูนญี่ปุ่น แต่ที่แปลกดารานำหญิงของเรื่องที่รับบทตุ๊กตายางที่มีชีวิตกลับเป็นของนักแสดงสาวเกาหลีที่ชื่อว่า แบ ดูนา ทั้งที่ญี่ปุ่นก็มีดาราหญิงที่สามารถรับบทนี้ได้มากมาย

ในสังคมที่วุ่นวายแต่เต็มไปด้วยความอ้างว้าง ภาพของตึกสูงมากมายของโตเกียวที่ตัดกับสวนสาธารณะที่ว่างเปล่าที่มีชายแก่นั่งอยู่เป็นประจำ บางทีก็สะท้อนถึงความว่างเปล่าในความสับสนของชีวิตมนุษย์ เช่นกัน ฮิเดโอะ ชายกลางคนพนักงานร้านอาหารที่มีชีวิตการทำงานเหมือนคนทั่วๆไปในโตเกียวกลางวันทำงาน กลางคืนกลับบ้านนอน พร้อมกับสิ่งคลายเครียดในบ้าน แต่สิ่งคลายเครียดของฮิเดโอะก็คือตุ๊กตายางเป่าลมที่ถูกออกนำมาขายเพื่อบำบัดความใคร่ แต่ความสุขของฮิเดโอะคือการได้อยู่กับตุ๊กตายางที่เขาตั้งชื่อว่าโนโซมิ เหมือนกับว่าโนโซมิคือคู่รักและสมาชิกของครอบครัว กิจวัตรประจำวันหลังเลิกงานก็คือการได้ทานอาหารและเล่าเรื่องราวต่างๆให้โนโซมิฟัง อาบน้ำร่วมกัน รวมทั้งการหาความสุขทางเพศจากโนโซมิเป็นกิจกรรมท้ายสุดของวัน จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งโนโซมิเริ่มมีความรู้สึกตื่นขึ้นมา “ฉันมีหัวใจซึ่งฉันไม่ควรจะมีมัน” หลังจากฮิเดโอะออกไปทำงาน โนโซมิก็เดินออกไปนอกบ้านและมองสิ่งต่างๆมากมาย เห็นชีวิตผู้คนต่างๆจนโนโซมิเริ่มที่จะเลียนแบบ แต่ตกค่ำโนโซมิก็ไม่ได้เผยให้ฮิเดโอะรู้ ยังแสร้งทำเป็นไร้ชีวิตและรับการประกอบกิจกรรมจากเจ้าของเหมือนปกติ เมื่อเวลาผ่านไปโนโซมิได้ทำงานในร้านวีดีโอที่มีเจ้าของกับชายที่ชื่อว่า จุนอิชิ แม้ว่าโนโซมิจะไม่มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ทั่วไปแต่การเลียนแบบก็ทำให้โนโซมิเริ่มจะมีความรักกับจุนอิชิ และเริ่มเรียนรู้มากขึ้นว่าหัวใจที่ทำให้เธอมีทำสิ่งต่างๆเหมือนมนุษย์หาใช่หัวใจที่จะทำให้เธอเข้าใจมนุษย์ได้เลย

โนโซมิได้พบกับชายชราคนหนึ่งอยู่บ่อยๆในสวนสาธารณะที่อ้างว้างแต่มีวิวทิวทัศน์ของความวุ่นวายและอารยะธรรมที่สูงส่งของมนุษย์ในปัจจุบันนั่นก็คือตึกสูงระฟ้า วันที่โนโซมิรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างจากมนุษย์นั่นก็คือร่างกายของเธอมีแต่ลมที่ว่างเปล่า เธอได้พูดกับชายชราถึงความว่างเปล่าของตัวเธอที่มีแต่ลมที่เจ้าของเป่าเข้าไปเพื่อให้เธอพองโต แต่ชายชราก็โต้ตอบมาว่า มนุษย์ทุกคนในทุกวันนี้มีแต่ความว่างเปล่าทั้งสิ้นเช่นกัน ไม่รู้ว่าจุดหมายของชีวิตอยู่ที่ไหน มันทำให้โนโซมิรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งว่าเธอไม่ได้แตกต่างจากคนอื่น เช่นกันเมื่อเธอเกิดอุบัติเหตุของมีคมบาดมือเป็นเหตุให้ลมออกจากร่างในร้านวีดีโอที่เธอทำงานอยู่ แต่เป็นจุนอิชิขวัญใจของเธอเป็นผู้ช่วยเอาไว้ และเมื่อความจริงเปิดเผยว่าร่างของเธอก็คือหุ่นยางเป็นจุนอิขิที่บอกเขาเองก็มีแต่ความว่างเปล่าเช่นกัน ภาพยนตร์ก็สะท้อนให้เห็นการปรุงแต่งในตัวมนุษย์ที่ชัดเจน แค่คำว่า “ว่างเปล่า” ก็มีความหมายที่แตกต่างกันแม้จะเป็นมุมมองของสิ่งที่มีชีวิตเหมือนกัน แม้โนโซมิจะพยามปรุงแต่งให้เหมือนมนุษย์มากขึ้นก็ยังเข้าไม่ถึงสิ่งที่มีลมเข้าออกในร่างกายเหมือนตัวเธอที่เรียกว่ามนษย์สักเท่าไร หรือบางทีโนโซมิอาจจะกลายเป็นมนุษย์มากเกินไปจนเลือกที่จะลืมเรื่องบางเรื่องแต่จำบางเรื่องที่เธออยากจำ เพราะโนโซมิเองก็รำพึงรำพันเมื่อเธอได้พูดโกหกเป็นครั้งแรก ตอนที่ถูกเจ้าของร้านวีดีโอถามวา “มีแฟนหรือยัง” เธอก็ตอบว่า “ยัง” ทั้งที่ในความหมายของเธอ รู้อยู่แล้วว่าแฟนก็คือฮิเดโอะเจ้าของเธอนั่นเอง “เพราะฉันมีหัวใจทำให้ฉันโกหกเป็น” นั่นเป็นสิ่งที่โนโซมิให้เหตุผลและเพราะความเป็นมนุษย์มากไปนี่เองจึงไม่เข้าใจเรื่องของคนอื่นนอกจากเรื่องของตัวเอง เหมือนการใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ของเธอในตอนกลางวันกับชายคนรักแต่เมื่อกลับบ้านตอนเย็นเธอก็เสแสร้งว่ายังเป็นหุ่นยางที่ไร้ความรู้สึก รวมทั้งตอนที่โนโซมินำเอาที่สูบลมตัวเธอไปทิ้งเพื่อให้เจ้าของคือฮิเดโอะนึกว่าภรรยาเก่าของเธอเข้ามาทำความสะอาดห้องแล้วนำโนโซมิที่เป็นตุ๊กตายางไปทิ้งแล้ว ล้วนเป็นการเสแสร้งที่โนโซมิรู้ดีอยู่แล้ว

ภาพของชีวิตหลายชีวิตในเรื่องได้สะท้อนความไร้จุดหมาย ทุกชีวิตล้วนหมกมุ่นแต่เรื่องของตัวเอง ชายชราที่อ้างว้างย่อมเป็นภาพของการละเลยขาดความใส่ใจของบุตรหลานและอาจะไม่เพียงในญี่ปุ่นเท่านั้นแต่เป็นทั้งโลกเลยทีเดียว เด็กหนุ่มที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พ่อและลูกสาววัยเยาว์ที่ขาดแม่ เด็กสาววัยเยาว์ที่ครั้งหนึ่งมีตุ๊กตาเป็นเพื่อนแต่เมื่อพบเจอนาฬิกาเธอก็พร้อมที่จะทอดทิ้งตุ๊กตาที่เธอเคยรัก หญิงวัยเลยกลางคนที่วิ่งไปทั่วเพื่อตะโกนว่าตัวเองผิดแต่ไร้คนสนใจ รวมถึงจุนอิชิ ชายคนรักของโนโซมิ เมื่อยามที่ต้องการความสุขทางเพศกับเธอก็พยายามแต่ปล่อยลมออกจากร่างเธอและก็สูบเข้าไปหลายๆครั้ง เหมือนคิดถึงแต่คนรักเก่าที่เสียชีวิตจากไปและการเป่าลมก็บอกแต่เพียงถ้าช่วยชีวิตคนได้เหมือนเป่าลมก็คงจะดีโดยไม่คำนึงถึงโนโซมิแม้แต่น้อยแต่ เมื่อโนโซมิเลือกที่จะทำแบบเดียวกันก็กลายเป็นความเศร้าที่คาดไม่ถึง การหมกหมุ่น ความเปลี่ยวเหงาและการกระทำที่ไม่ใส่ใจคนอื่นของทุกชีวิต บ่งบอกถึงความสนใจแต่เรื่องของตัวและสะท้อนถึงความว่างเปล่าของมนุษย์อย่างสิ้นเชิง และประโยคที่บอกว่าขยะมีสองประเภทคือเผาได้และเผาไม่ได้ กับภาพสุดท้ายของชายร่างที่ไร้ชีวิตที่นำไปใส่ในถุงขยะที่คัดแยกไว้สามารถเผาได้ก็อธิบายได้ดีว่ามนุษย์แม้แต่ร่างกายยังสูญสลายไปกับอากาศธาตุเป็นการไร้ตัวตนอย่างสิ้นเชิง

โนโซมิ เหมือนกับมนุษย์ทั่วๆไป มีความต้องการ อย่างการฉลองวันเกิด การเอาใจใส่จากคนที่ตัวเองรัก การได้เลือก การโกหก แต่สิ่งที่ขาดหายไปเหมือนกับมนุษย์มากมายหลายคนล้วนหาความสุขใส่แต่ตัวเองหาได้ทิ้งอะไรไว้ให้จดจำไม่ การนำร้านวีดีโอผู้กำกับอาจจะบอกความนัยบางอย่าง โดยเฉพาะลูกค้าที่เข้าร้านแล้วถามหาแต่ภาพยนตร์คลาสสิคและอยู่ในความทรงจำทั้งหลาย อาจจะหมายถึงชีวิตมนุษย์ถ้าจะหลุดจากความว่างเปล่าก็คือการสร้างประโยชน์ สร้างเรื่องราวดีๆให้กับชนรุ่นหลังได้ซึมซับและจะทำสิ่งนั้นได้ต้องมีหัวใจที่ไม่ใช่เพียงแต่ก้อนเนื้อในร่างกายที่เต้นได้เท่านั้น แต่เรื่องราวแบบนั้นก็ยากที่จะหาได้ในสังคมที่วุ่นวายและเร่งรีบแม้แต่โนโซมิ มือใหม่หัดมีชีวิตก็ได้รู้ว่าแท้จริงแล้วมนุษย์คือสิ่งมีชีวิตแต่หัวใจมีแต่ความว่างเปล่าหรืออาจจะเรียกว่าไร้หัวใจก็ว่าได้ และ “ลมหายใจที่เข้าออกร่าง บางครั้งก็ไม่ได้บ่งบอกถึงการมีหัวใจ” นั่นเอง

ตัวอย่างภาพยนตร์