ในวันที่ร้อนทั้งอากาศ ร้อนทั้งอารมณ์คนทั่วกรุงเทพฯคงไม่มีอะไรที่ดีกว่าการหาอากาศเย็นและรอยยิ้มจากภาพยนตร์ดีๆสักเรื่องและเมื่อตัดสินใจอยู่นานว่าจะดูดีหรือไม่ การตัดสินใจนั้นก็ไม่ผิดพลาดเพราะเมื่อชมภาพยนตร์จากค่าย GTH เรื่อง บ้านของฉัน ตลกไว้ก่อน (พ่อสอนไว้) จบก็รู้สึกของคำว่า Feel Good อีกครั้งและบางทีครั้งนี้อาจะเรียกว่า Feel Best ของ GTH เลยก็ว่าได้ นอกจากรอยยิ้มจากมุขตลกที่อาจจะไม่เรียกว่าฮาแต่ก็ออกมาจากมุมปากได้ตลอดทั้งเรื่องและแม้กระทั่งบางรอยยิ้มก็เรียกน้ำตาให้ซึมได้ ที่สำคัญยังเป็นพล็อตของเรื่องที่ไม่ธรรมดาที่สร้างความสมดุลให้กับเรื่องที่ธรรมดากลายมาเป็นเรื่องให้คนเฝ้าติดตามได้จนจบ และที่สุดก็เป็นดารานำของเรื่องที่ยกระดับให้เรื่องนี้โดดเด่นเกินกว่าเรื่องใดๆของ GTH ในแนว Feel Good โดยเฉพาะการแสดงของดาราเด็ก

เรื่องราวของครอบครัวตลกที่ตกทอดกันมาเป็นรุ่นสู่รุ่นจนมาถึงต๊อกเด็กชายทายาทอันดับ 1 ของตระกูลที่จะรับมรดกการเล่นตลกจากพ่อ (จตรงค์) ทีมีคณะตลกพาเพลินที่รับจ้างเล่นตลกอยู่ในจังหวัดลพบุรี และมีน้องสาวชื่อม่อนหรือที่คณะตลกตั้งชื่อว่าแซลม่อน พาเพลิน แต่ด้วยความที่ต๊อกมีมุขฝืดและไม่เคยทำให้ใครตลกได้ทำให้ต๊อกรู้สึกผิดหวังในตัวเองและมองว่าพ่อรักน้องสาวคือม่อนมากกว่าเนื่องจากม่อนจะแสดงไหวพริบในการพูดตลกได้ดีกว่า โดยเฉพาะการที่ไม่ให้เขาขึ้นแสดง แต่น้องสาวตัวน้อยกลับกลายเป็นหนึ่งที่สร้่างความฮาและที่คว้าทายาทอันดับ 1 ของครอบครัวตลกแทนตัวเขา ในวันที่หงอยเหงาของต๊อกกลับมาพร้อมกับความสว่างไสวในเรื่องหัวใจ เมื่อได้พบกับหมอน้ำแข็ง (พอลล่า) หมอสาวรักษาสิวที่ทำให้เห็นเขาเห็นว่ามุขของเขายังมีคนขำอยู่ และเรื่องปกติของเด็กชายที่กำลังก้าวผ่านวัยและได้เรียนรู้กับความรัก ต๊อกพยามออกเดทกับคุณหมอที่มีอายุห่างจากเขามากมาย ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องพยายามรักษาความหวังที่จะเอาใจพ่อในการเป็นทายาทตลกอันดับ 1 ของตระกูลให้ได้

ต๊อกที่รับบทโดยด.ช.ชวิน ลิขิตเจริญพงษ์ น่าจะเป็นบทเด็กที่ดีที่สุดในรอบหลายปี ซึ่งรวมถึงน้องสาวที่รับบทโดยด.ญ.ณิชาพัชร์ จารุรัตนาวารี ต้องถือว่าการคัดเลือกดาราของค่ายนับว่าพิถีพิถันเป็นอย่างมาก และดาราอื่นๆที่ควรจะได้รับคำชมไม่ว่าจะเป็นจตุรงค์และอรอนงค์ แม้แต่พอลล่าก็กลายเป็นองค์ประกอบที่ดูน่าเชื่อถิอในบทคุณหมอรักษาสิว และนี่ก็เป็นอีกก้าวที่ GTH ยกระดับที่หาดารามาเติมให้เหมาะกับบทแทนที่จะเขียนบทให้เป็นไปตามดาราที่เหมือนกับภาพยนตร์ไทยทั่วไป ภาพยนตร์น่าจะยาวพอสมควรแต่เนื่องจากบทตลกที่มีหยอดอยู่ตลอดเวลาและเมื่อถึงซึ้งก็ยังรับรู้ได้ ผู้ชมจึงน่าจะอารมณ์ที่เป็นสุขพอสมควรหลังจากชมเสร็จด้วยองค์ประกอบที่ลงตัว เพราะแม้แต่เพลงเชยๆเสียงเหน่อของสามารถ พยัคฆ์อรุณที่นำมาใส่ในจังหวะที่สมดุลก็กลายเป็นเสียงที่เพราะอย่างน่าฟัง

“อารมณ์ดี เพราะมีความสุข ไม่มีทุกข์ จะให้ไม่สุขได้อย่างไร

ความรัก นั้นเหมือนต้นไทร แตกกิ่งใบ คลุมใจร่มเย็น ... “

GTH มีชื่อเสียงอย่างมากในภาพยนตร์แนวความรักไม่ว่าจะเป็นความรักของคนรุ่นไหน แต่ในเรื่องบ้านฉันฯ ไม่ได้กล่าวเกินเลยไปที่ว่าค่ายนี้ได้ยกระดับตัวเองจากหนังรักกุ๊กกิ๊กผสมตลกให้ความหมายของความเป็นอารมณ์ดีให้มากลายเป็นภาพยนตร์ที่มุมมองความหมายของครอบครัวที่แทบจะหาภาพยนตร์ไทยได้ยากในปัจจุบันที่จะถ่ายทอดความสัมพันธ์ของครอบครัวได้อย่างลึกซึ้ง ในบ้านฉันฯแม้จะยังคงเป็นภาพยนตร์ที่เปิดหน้าว่ามุ่งตลกด้วยการชูภาพคุณจาตุรงค์และเรื่องราวของคณะตลกหรือมุมหนึ่งก็เป็นเรื่องรักข้ามรุ่น แต่เนื้อในจริงๆแล้วกลับเป็นความสัมพันธ์ของพ่อกับลูก ที่ไม่ว่าจะครอบครัวไหนที่มีลูกมากกว่าหนึ่งคนมักประสบพบเจอเสมอนั่นก็คือการรักลูกไม่เท่ากันในความรู้สึกของลูกแต่ละคน ความเป็นคนที่(คิดว่า)ไม่สำคัญของลูกแต่ละคน จนกลายมาเป็นปัญหาครอบครัวที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นเพียงเพราะมุมมองของผู้ใหญ่ที่เป็นพ่อกับแม่และมุมมองของเด็กที่เป็นลูกไม่ตรงกัน ภาพยนตร์สะท้อนออกมาได้ค่อนข้างประณีต ภาพยนตร์มีโทนของตลกขบขันอยู่ตลอดเวลาแต่เมื่อถึงเวลาก็ใส่บทชีวิตให้ซึ้งได้อย่างลืมตัวเช่นกัน ฉากที่พ่อตีต๊อกหลังจากที่หายไปทั้งคืนโดยไม่บอกกล่าวคงไม่ต่างจากพ่อแม่ทั่วไปที่ลูกกลับบ้านคงเจอกับไม้เรียวแต่ฉากนี้ก็ทำให้คนชมหัวเราะไปพร้อมกับน้ำตาซึมในความรักลูกที่เกินคาด และท้ายสุดก็ให้บทจบที่กินใจพอสมควรโดยเฉพาะกับคำที่ว่า “ไม่มีทางรู้หรอกว่าพ่อเรารักเราแค่ไหนถ้าไม่ได้เป็นพ่อคนเสียก่อน” แต่ถึงกระนั้นถ้ารอถึงวันนั้นอาจจะไม่มีพ่อหรือแม่รอคอยให้เราเข้าใจได้ถ่องแท้ แล้วจะรออะไรอีกล่ะภาพยนตร์เรื่องนี้คงบอกอย่างนั้น และถ้าภาพยนตร์มีหน้าที่เพื่อสร้างความบันเทิง รอยยิ้ม อิ่มเอม ในขณะเดียวกันก็ให้แง่คิด มุมมองที่น่าสนใจในด้านครอบครัว บ้านฉัน ตลกไว้ก่อน ก็คงทำหน้าที่นั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว