.....

คุณเอ๋ย

ตี 2 กว่าๆ ฉันยังต้องลุกขึ้นมาคว้าจานคว้าช้อน ตักข้าวตักแกงก้นหม้อมาเคี้ยวกิน เพราะร่างกายยังปรับไม่ได้กับเวลาของเมืองไทย นอนไม่หลับก็ทรมานพอแล้ว อาการหิวข้าวมื้อเย็น (อันที่จริงค่ำๆของที่โน่น) ยังมารบกวนเข้าให้อีก ยามนอนหลับก็ยังฝันว่าโดนขโมยกระเป๋ากล้องถ่ายรูปไปในขณะที่เดินซื้อของอยู่ข้างถนน ดู๊ดู ดูความอคติที่พกพามาเต็มหัวใจของฉัน จนน่าเกลียดน่าชังตัวเองเสียจริงๆ 

คุณเตาะแตะเธอได้ขอดฉันไว้ในเอนทรีที่แล้วว่า ไปเที่ยวบ้านเขาอย่าไปรื้อพรม ก็อะนะ...เห็นด้วย แต่ทำไงได้ ประเทศนี้ไม่ต้องรื้อหรอก เขากวาดหยากไย่มากองไว้ให้ฉันเห็นเองตรงหน้านี่นา

ว่าด้วยความเป็นประเทศล่าอาณานิคมมาก่อนเก่าอย่างหน้าตาเข้มออกสีเลือด  งานแฟร์ครั้งนี้ประเทศในเครือที่เคยไปปกครองเขาไว้ (ไปปกครองแบบไหนไม่รู้ด้วยนะเออ) มาออกงานกันสนุกสนานบานเบิก ซึ่งน่าจะได้ใช้พื้นที่ฟรีๆ คนผิวสีดำที่มาร่วมงานจึงมาหลากหลายชาติ แต่ก็ล้วนพูดภาษาฟรองส์กันไฟแล่บ สีสันในงานจึงมาจากคนเหล่านี้มากกว่าเจ้าของประเทศ ไม่ว่าจะเป็น “นักขาย” “นักจับจ่าย” “นักร้อง” “นักดนตรี” และนักล้วง(กระเป๋า)นักฉก(ฉวยยามเจ้าของเผลอ)

.

.

.

.

.

.

.

.

อย่างที่สอง ที่ฉันค้นพบความจริงตามที่เขานินทาไว้ล่วงหน้า นานเนกาเลโขมาแล้วว่า “ผู้ชายฝรั่งเศสขี้เหนียว”.....อ้าว งานนี้ใครมีสามีฝรั่งเศสอย่ามาโกรธฉันล่ะ ฉันทำวิจัยมาแล้วจริงๆ จากการขายของที่ร้าน ถ้าคู่สามีภรรยาควงคู่มาด้วยกัน น้ำลายฉันมักจะเหนียวหนืด เพราะนอกจากจะต้องพยามใช้ภาษาอังกฤษ ผสมภาษาฝรั่งเศสและภาษาใบ้ ยังต้องใช้เวลานานรอให้เขาถกเถียงกันว่าจะเลือกผ้าพันคอสีอะไรดี ที่เข้ากับสีผิว สีผม สีเสื้อผ้า และ....สีของฤดูใบไม้ผลิ อ้อ...เข้ากับความเห็นชอบของคุณสามีเธอด้วย เป็นประการสำคัญ

.

.

.

คู่สามีภรรยามาซื้อของด้วยกัน ที่มีการตกลงใจซื้อหลังจากใช้เวลาผ่านไปราว 20 นาที มีอยู่ 3 คู่ อีก 6 คู่ ไม่ซื้อ เพราะสามีส่ายหน้าเดินหนี (ไม่รู้ว่าเกี่ยวเรื่องราคา หรือว่ายังไงๆ ภรรยาก็ไม่อาจสวยขึ้นมาได้ เพราะผ้าพันคอไหมไทยผืนนั้น)  และ....มีอยู่คู่เดียว ที่สามีควักเงินซื้อทันทีเมื่อภรรยาหยิบผ้าขึ้นมาทาบที่หน้าอก แถมยังบอกว่าเลือกเพิ่มอีกสิจ๊ะ

ฉันแอบถามน้องสาวชาวไทยคนหนึ่ง ที่มาเป็นลูกค้าว่าทำไมผู้ชายฝรั่งเศสช่างเรื่องมากในการซื้อของ เธอบอกว่า “พี่ถามแบบนี้แสดงว่าไม่มีคู่”....เฮ้ย ย้อนรอยได้เจ็บแฮะ  “ทำไมเหรอน้อง เกี่ยวอะไรกัน”

“เขาเรียกว่าการเป็นสามีภรรยา หมายถึงการฟังความเห็นซึ่งกันและกัน ซึ่งต้องใช้เวลาถกเถียง คู่ของหนูก็เป็นนะพี่ หนูเลยมาเดินซื้อของคนเดียวไงล่ะ”.....อ้าวว!!

“งั้นถามใหม่ ถามจริงๆเถอะ ผู้ชายฝรั่งเศสขี้เหนียวจริงหรือเปล่า”

เธอหัวเราะ ไม่ตอบคำถาม ก่อนจะบอกลา โอ เครอ วัว

จบเรื่องนินทาผู้ชาย หันมานินทาผู้หญิงมั่งดีกว่า

.

ผู้หญิงที่นี่เป็นคนสวย และต้องสวยจนนาทีสุดท้ายของชีวิต ความเป็นคนช่างแต่งตัวของเธอๆ ทำให้ถนนหนทาง รถราที่โดยสาร สดสวยชวนมองไปหมด แม้แต่นางแบบตามป้ายโฆษณาข้างถนน ดูเหมือนว่าจะเลือกเฟ้นคนงามได้อย่างใจของเจ้าของสินค้า

ความมีรสนิยมในศิลปะ สีสันที่ใช้ตกแต่งตัวเองของแต่ละคนดูมีเอกลักษณ์แต่ก็อิงอยู่ในเทรนด์ เห็นคนแต่งสีดำกันทั้งเมือง ต้องดูรายละเอียดเล็กๆบนเนื้อตัว ไม่ว่าจะเป็นรองเท้า สายสร้อยที่คอ ผ้าพันคอ หรือที่ติดผม ถ้าชอบแต่งตัวแบบไม่งั้นในความงาม มาอยู่เมืองนี้คงสนุก แต่คนที่เบื่อความงามทำนองนี้แบบฉัน อยู่แล้วเหนื่อย

หันมานินทารสนิยมการซื้อของ ของคนที่นี่ ที่แบ่งได้ตามรสนิยมแบบคร่าวๆ คืองามแบบโฉ่งฉ่าง กับเรียบหรู 

การแต่งตัวโฉ่งฉ่าง โอ่โถง โปะเอาเครื่องประดับชิ้นเบอเริ่มเทิ่มไว้ที่คอ ทำให้สร้อยเก๋ๆจากเมืองไทยขายดีมาก ขายดีราวกับลดแลกแจกแถม ลูกค้ามีทั้งผิวขาวผิวดำ ทั้งในและนอกประเทศฝรั่งเศส ถือว่าเป็นโชคดีของคนขายที่มีกลุ่มลูกค้ากว้าง ส่วนเครื่องประดับชิ้นเรียบๆเก๋ๆ จะเป็นกลุ่มคนผิวขาว ที่มักจะมีอายุสูงวัยนิดหน่อย (คนสูงอายุบางกลุ่มจะซื้อของง่าย น่าจะเป็นเพราะว่ามีเงินเดือนจากสวัสดิการของรัฐที่สูงพอสมควร)

นินทาข้อสุดท้ายสำหรับการนอนไม่หลับในคืนนี้ คือ....

.

.

.

.

.

.