การเดินทางไกล คือการขยายพื้นที่ในหัวใจให้ความรักเติบโตขึ้นในนั้น ใช่...ฉันรักเมืองไทยมากขึ้น...ฟังดูแล้วดัดจริต แต่ขณะเดียวกัน มันยังกันพื้นที่ส่วนที่เหลือไว้ให้บ้านเมืองแปลกหน้า...ทุกที่ๆฉันไป มักจะถูกฉันรักอย่างหัวปักหัวปำ เช่น กัมพูชา ชายแดนร้าวแต่เนื้อในแนบแน่น จะมีที่ไม่รักคงจะเป็นปารีส ไม่รักแต่สงสาร เพราะความมีบุคลิกอาภัพอับโชคโศกตรมตามสไตล์ผู้คนแห่งเมืองนั้น

บางประเทศ...เช่น แคนาดา ขึ้นชื่อลือชาเรื่องความเฮี้ยบในการขอวีซ่า กระทั่งฉันต้องบ่นบ้าด้วยความรำคาญใจ เพราะหงุดหงิดไม่มั่นใจว่าจะได้วีซ่าหรือไม่ ทั้งที่ตั๋วเครื่องบินก็ซื้อแล้ว โรงแรมก็จองแล้ว

จนวันที่สัมภาษณ์วีซ่า คุณพี่ผู้หญิง(ไทย)ที่ทำหน้าที่กรองสาวๆเข้าประเทศแคนาดา ถามฉันว่า ก่อนหน้านี้ทำอาชีพอะไร....ฉันบอกทำงานที่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องชาวบ้านมาตลอด ขณะนี้ก็ยังไปยุ่งเกี่ยว แม้จะถูกจ้างให้เดินทางไกลบ่อยๆก็ตาม เธอหัวเราะ บอกว่าน้องสาวของพี่ของมีนิสัยแบบนี้ แก่แล้วก็ยังไม่เลิก

บางที...วีซ่าเข้าแคนาดาของฉันที่ได้มาง่ายดาย อาจจะเป็นเพราะเธอเชื่อว่าผู้หญิงสูงวัย หน้าดำๆด่างๆ คนนี้ คงไม่พิศสวาทจะอยู่แคนาดาแน่นอน.....แต่เธอคิดผิด

โอ....แม่เจ้าโว้ยยยย  ฉันรักแคนาดา ตั้งแต่เริ่มเหยียบแผ่นดิน

เสียงเด็กเล็กๆ ที่เดินทางมากับครอบครัว วิ่งเล่นเสียงดังลั่นสนามบิน

เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง มีเลือดเอเชียถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แม้การทำหน้าเคร่ง ตรวจสอบ ซักถามละเอียดละออเรื่องการมาทำงานในประเทศนี้ แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปตามพิธีรีตองที่ควรเป็น ไม่ถูกตะคอกข่มขู่แบบที่ปารีส

.

แปลกแรกคือสิ่งนี้ เจอมันเมื่อแท๊กซี่ ที่มีคนขับเลือดอินเดียร้อยเปอร์เซ็นต์ พาผ่านเข้าเมือง

.

.

พรุ่งนี้ งานรอฉันอยู่ที่หอคอยสูงๆนั่น

.

.

บ้านเรือนที่ไม่ดัดจริตตกแต่ง ชอบนกจึงถ่ายรูปนี้มา

.

.

ต้นไม้ริมทาง ชอบสีที่ดูแปลกๆ

.

.

ที่แคนาดายังเป็นวันอาทิตย์ ผู้คนริมถนนหนทางมีน้อย

.

.

เดินตลาด ที่เปิดขายเวลา 10.00 น. คนขายมีแต่หน้าตาจีนๆ

.

.

.

.

.

บางอย่างมาจากไทย

.

.

.

.

.

.

.

รถรางที่นี่วิ่งดังกึงกัง...สักวันจะลองนั่งดู

.

.

.

อาม่า ขายข้าวโพดสามฝักสิบบาท เอ๊ย หนึ่งเหรียญ หรือเท่ากับฝักล่ะสิบบาท

.

.

ทางเดินระหว่างโรงแรมกับตลาด

.

.

โรงแรม ที่ต้องพัก 1 เดือน ราคา 80,000 บาท ต่อเดือน

.

.

มีอินเตอร์เน็ตให้ใช้ฟรี มีที่ทำอาหาร ที่ซักผ้า ไม่เลวทีเดียว

.

เพียงครึ่งวันของการแตะพื้นดินแปลกหน้า ที่ผู้คนไม่แปลกในหัวใจ เพราะคนแคนาดาที่เคยรู้จัก และที่ได้มารู้จัก ยังคงเป็นคนที่น่ารักอยู่เหมือนเดิม....จริงๆนะ

หรือว่าเป็นเพราะวันนี้ฉันเจอแต่คนแคนาดาหน้าตาเอเชีย จนต้องร้องไอ้หยาเป็นระยะ...จึงไม่รู้สึกห่างไกลบ้านเท่าใดนัก

อืม...คิดถึงบ้านก็ตรงที่อยากให้ใครหลายคนได้มาเดินอยู่ด้วยกันบนถนนสายนี้ ต่างหากเล่า