บ้านสามผาน 

เชื่อว่าชื่อนี้อาจจะมีเพื่อนๆ หลายท่านยังไม่เคยได้ยิน ผมเองตอนได้ยินครั้งแรกยังนั่งนึกอยู่ตั้งนานว่าบ้านสามผานแห่งนี้อยู่ที่ไหนกันหนอ แต่ถ้าเอาชื่อนี้ไปถามกับนักปฏิบัติธรรมมืออาชีพแล้วละก็ เป็นได้ความครับว่า  

บ้านสามผานแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ตำบลสองพี่น้อง อำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี และบริเวณพื้นที่อาณาเขตของบ้านสามผานก็มีภูเขาเล็กๆ ชื่อว่า “เขาน้อย” ซึ่งเป็นที่ตั้งของ “วัดพิชัยพัฒนาราม (เขาน้อยสามผาน)” หนึ่งในวัดป่าสายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ที่ได้สืบทอดวิถีชีวิตและวัตรปฏิบัติอย่างเคร่งครัด 

วัดพิชัยพัฒนาราม (เขาน้อยสามผาน)ในอดีตเป็นเพียงที่พักสงฆ์ มูลเหตุเกิดจากในสมัยที่ท่านพ่อลี ธัมมธโร วัดอโศการาม จังหวัดสมุทรปราการ ได้เดินธุดงค์ผ่านมาทางนี้และเห็นว่าที่ดินบนเขานอกจากจะเป็นที่รกร้างไม่มีใครเป็นเจ้าของแล้วยังเหมาะสมสำหรับเป็นที่ปฏิบัติธรรม ท่านจึงมีดำริและกำหนดให้สร้างสำนักสงฆ์ขึ้นบนยอดเขาแห่งนี้ครับ  

นอกจากนี้วัดพิชัยพัฒนาราม (เขาน้อยสามผาน) ยังถูกบันทึกชื่อไว้ในความทรงจำของพุทธศาสนิกชนหลายต่อหลายคน เพราะสถานที่แห่งนี้เป็นดินแดนที่มีพ่อแม่ครูอาจารย์องค์สำคัญหลายองค์ เช่น หลวงปู่ฝั้น อาจาโร วัดป่าอุดมสมพร จังหวัดสกลนคร หลวงปู่กงมา จิรปุญโญ วัดดอนธรรมเจดีย์ จังหวัดสกลนคร หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน วัดป่าบ้านตาด จังหวัดอุดรธานี ฯลฯ เคยเดินธุดงค์เข้ามากางกลดปฏิบัติธรรมและพยากรณ์ไว้ว่าสถานที่แห่งนี้จะกลายมาเป็นวัดในอนาคต เช่น

หลวงปู่ผั้น อาจาโร ที่กล่าวว่า 

“เขาน้อย น้อยแต่ชื่อ ในภาคตะวันออกนี้ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นี่”

สำหรับผมและเพื่อนในกลุ่มต่างมีความคิดตรงกันว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะต้องไปกราบนมัสการ “พระครูสันติวีรญาณ” (หลวงปู่ฟัก สันติธัมโม) อริยสงฆ์แห่งวัดพิชัยพัฒนาราม (เขาน้อยสามผาน)แห่งนี้ให้ได้ เรื่องนี้มีที่มาที่ไปครับ 

วันหนึ่งระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งคุยกันอยู่ เพื่อนรุ่นน้องได้เล่าว่าเพื่อนของเขาได้พาไปกราบหลวงปู่ฟัก สันติธัมโม ที่วัดพิชัยพัฒนาราม ในวันนั้นก่อนกราบนมัสการลากลับ หลวงปู่ได้เมตตามอบพระหินหยกแก่เขาหนึ่งองค์

พระหินหยกเป็นพระเครื่ององค์เล็กๆ ที่หลวงปู่สั่งให้แกะจากหินในแม่น้ำโขง เขตอำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย โดยก่อนมอบให้ท่านได้กำชับและต้องรับสัจจะกับท่านว่า หนึ่งต้องนำพระหินหยกติดตัวตลอดเวลา สองคือต้องยึดถือพระรัตนตรัย คือพระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์ เป็นที่สุดของชีวิต  

หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน เขาได้นำพระหินหยกองค์นั้นเก็บรักษาไว้อย่างดีบนหิ้งพระ โดยที่ไม่ได้นำมาติดตัวตามที่ได้ลั่นสัจจะวาจาไว้กับหลวงปู่  

กาลเวลาที่เดินทางไปพร้อมกับการติดขัดของธุรกิจ ทำให้เขาต้องกลับมานั่งทบทวนว่าเกิดจากสาเหตุอะไร เพราะเศรษฐกิจก็ไม่ได้ตกต่ำ เงินทองที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าแต่พอเอื้อมมือไปคว้าก็ไม่ได้สักที ตัวเขาเองได้พยายามแก้ไขด้วยวิธีการต่างๆ ทั้งแบบบนดินและใต้ดินก็ยังไม่เป็นผล  

จนมาหวนระลึกชาติได้ว่าครั้งหนึ่งตนเองเคยได้รับพระและสัญญาไว้กลับหลวงปู่ ชะรอยหรือเงื่อนไขข้อนี้จะเป็นฟันเฟืองสำคัญที่ช่วยขับเคลื่อนอุปสรรค เขาจึงได้จุดธูปของขมาและนำพระหินหยกองค์นั้นมาติดตัวไว้ตลอดเวลา เขาเล่าว่าหลังจากนั้นเรื่องที่เคยมีปัญหาก็หมดไป เรื่องที่ว่ายุ่งยากก็เริ่มคลี่คลายลงจนจบ 

เรื่องนี้ถูกนำไปกราบเรียนต่อหลวงปู่ที่ชั้นล่างของกุฏิท่าน ณ วัดพิชัยพัฒนาราม เมื่อหลวงปู่ท่านได้รับฟังจนจบ ท่านหัวเราะเบาๆ และบอกกับเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ว่า 

“ไม่เป็นอะไร แต่ต่อไปอย่าผิดสัญญาอีก”  

สำหรับบรรดาสาธุชนท่านอื่นและปุถุชนอย่างพวกเรา ท่านบอกว่าเรื่องของเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ต้องยกให้เป็นกรณีตัวอย่างเรื่องแรกของการผิดคำพูดกับพระ

“อดีตผ่านมาแล้วไม่สามารถแก้ไขได้ เริ่มต้นกันใหม่ที่ปัจจุบันให้ถูกต้องและสมบูรณ์ อนาคตคือวันข้างหน้า ถ้าต้นถูก ปลายมันก็จะถูก” 

ก่อนนมัสการลากลับ ท่านได้เมตตาแจกพระหินหยกแก่พวกเราคนละหนึ่งองค์ และให้พวกเรากล่าวคำอาราธนาพระหินหยก คือบทสวดไตรสรณ์คม 

ครับ ถ้าต้นถูก ปลายมันก็จะถูก..

หลวงปู่ฟัก สันติธัมโม ท่านเป็นลูกหลานเมืองพลอยชาวจันทบุรีโดยกำเนิดครับ เกิดเมื่อวันที่ ๑๑ ตุลาคม ๒๔๗๘ โยมบิดามารดาของท่านชื่อ “คุณพ่อสังข์-คุณแม่เจน” นามสกุล “พูลกสิ” เล่ากันว่าในสมัยเด็กๆ ด้วยความที่ท่านอ้วนขาวเหมือนลูกฟัก ท่านเลยถูกเรียกว่า “ฟัก” แต่พ่อแม่จะเรียนท่านว่า “หนู”  

ในวัยเยาว์เด็กชายฟักได้ชื่อว่าเป็นเด็กเรียบร้อย มีความฉลาดและความจำเป็นเลิศ ด้วยเหตุนี้ผลการเรียนของเด็กชายฟักจึงเป็นการสอบได้ที่หนึ่งมาตลอด โดยเฉพาะกับความสามารถในวิชาคณิตศาสตร์ที่ค่อนข้างสูง ทำให้เด็กชายฟักต้องรับบทบาทคำนวณราคาและคำนวณพื้นที่เสมอๆ เวลาที่มีการซื้อขายที่ดินครับ 

มีเรื่องเล่าถึงความมีปัญญาของเด็กชายฟักโดยกำนันเวกซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องว่า เด็กชายฟักชอบชวนเด็กชายเวกไปเก็บผลไม้บนเขาน้อย ซึ่งในขณะนั้นเขาน้อยยังเป็นที่รกร้างและมีผลไม้ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติมากมายหลายชนิด

ครั้งหนึ่งเด็กชายฟักได้ชวนเด็กชายเวกไปเก็บ “ลูกคุย” ซึ่งเป็นผลไม้ลูกกลมๆ โตๆ ขนาดผลหมาก ด้วยความที่เด็กชายเวกมีอายุที่อ่อนกว่าทำให้ต้องยอมและรับฟังเด็กชายฟักทุกเรื่อง 

ก่อนขึ้น “ต้นคุย” ทั้งสองคนได้มีการตกลงว่า ผลลูกคุยที่เป็นช่อๆ เป็นของเด็กชายเวก ส่วนผลลูกคุยที่ร่วงๆ เป็นของเด็กชายฟัก กำนันเวกเล่าว่าตอนนั้นฟังแล้วดูเหมือนออกแนวพี่ใหญ่เสียสละให้น้องเล็ก แต่พอขึ้นไปเก็บจนเสร็จและนำมาแบ่งกัน พี่ฟักกลับเป็นผู้ที่ได้ผลลูกคุยเยอะมาก ส่วนน้องเวกได้ผลลูกคุยติดมือกลับบ้านไปเพียงไม่กี่ช่อ 

ต่อมากำนันเวกได้พิจารณาย้อนหลังจึงเป็นอันได้ความว่า ต้นคุยต้นนี้เป็นต้นที่สูงใหญ่มากเมื่อขึ้นไปเด็ดจะต้องโยนผลกลับลงมา พวกช่อที่ถูกเด็ดออกมาจะต้องระกิ่งไม้ลงมาเรื่อยๆ และกว่าช่อที่ถูกเด็ดจะถึงพื้นดินผลลูกคุยก็ร่วงจากช่อจนเกือบหมดแล้ว  

ว่ากันว่าหากพูดเรื่องนี้ให้หลวงปู่ฟังเมื่อไร ท่านจะหัวเราะจนหน้าแดงเสมอๆ พร้อมกับบอกว่า  

“จำได้ๆ”

(ท่านพ่อลี ธัมมธโร ในงานฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ) 

หลวงปู่ฟัก อุปสมบทเป็นพระภิกษุเมื่อ ๑๒ พฤษภาคม ๒๕๐๐ ณ วัดอโศการาม ในงานวันฉลองกึ่งพุทธกาล ความตั้งใจของท่านในครั้งแรกคือต้องการบวชแค่ ๗ วัน

ท่านเล่าว่าแค่บวชวัดแรกก็คิดอยากจะสึกเสียแล้ว เนื่องจากในวันดังกล่าวมีคนเข้ามาบวชจำนวนมากหลายร้อยคนทำให้เกิดความสับสนและบาตรของท่านที่ได้รับจากพระอุปัชฌาย์ได้อันตรธานสูญหายไป  

เรื่องสะเทือนใจดังกล่าวทำให้ท่านคิดมากจนเกิดเป็นความทุกข์ ท่านว่าถ้าจะดวงไม่ดีเพราะแค่วันแรกที่บวชก็ต้องใช้กะละมังเป็นภาชนะรับอาหารแทนบาตรเสียแล้ว  

“ถ้าท่านหนูสึก ผมเสียใจ” 

คำตัดพ้อของโยมพ่อทำให้พระใหม่ที่คิดจะสึก ต้องกลับมาคิดใหม่อีกครั้ง 

ท่านว่าหลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงของโยมพ่อที่พูดออกมา ทำให้ท่านหวนคิดถึงพระคุณและความปรารถนาดีของผู้ที่เป็นพ่อแม่ที่มีต่อบุตร ท่านจึงได้เลิกความคิดที่จะสึกและเพื่อเป็นการขจัดเงาดำ ความวิตกต่างๆ ที่ยังคงเคลือบจิตใจ โยมพ่อของท่านจึงได้พาท่านไปกราบหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน

“แค่บาตรบริขารหาย สามารถซื้อหาใหม่ได้ แต่การที่พระจะสึก อะไรสำคัญกว่ากัน บาตรหายก็ให้คิดเสียว่าทำทานบารมีเพิ่ม” 

คำเทศนาของหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ในวันที่พระภิกษุฟักไปกราบขอเป็นศิษย์ อุปมาดั่งเครื่องเจียระไนชั้นดีที่ขัดเกลาพลอยเนื้อดีแห่งเมืองจันทบุรีเม็ดนี้ให้สุกสกาว 

ท่านว่าหลังจากฟังคำเทศนาของหลวงตาในวันนั้นแล้ว ท่านก็ไม่มีความคิดที่จะสึกอีกเลย.. 

ต่อมาเมื่อสิ้นบุญท่านพ่อลี ธัมมธโร หลวงปู่ฟักท่านจึงได้ไปจำพรรษาอยู่กับหลวงตามหาบัว ณ วัดป่าบ้านตาด ก่อนที่ท่านจะเดินทางมาถึงวัดป่าบ้านตาดไม่กี่วัน หลวงตามหาบัวได้สอบถามคุณแม่ชีน้อมว่า 

“เมื่อคืนฝันอะไร” 

“ฝันว่าได้ครกตำบักหุ่งจากจันทบุรี ผิวนอกขรุขระแต่ผิวในเนียนเรียบ” คุณแม่ชีน้อมกราบเรียน 

“เลี้ยงพระได้ทั้งวัดบ่” 

“เลี้ยงได้ทั่วอยู่” 

“ได้เบิ่งข้างในไหม” 

“จิตเพิ่นผ่องใสดี”   

ความผ่องใสของจิตที่เปล่งประกายออกมาให้เห็นทางอุปนิสัยที่อ่อนน้อมถ่อมตน ใช้ชีวิตเรียบง่าย กตัญญูและมีน้ำใจต่อหมู่คณะ ทำให้ท่านได้รับความเมตตาและความไว้วางใจจากหลวงตามหาบัวให้เป็นพระอุปฐากคอยดูแล รวมไปถึงการได้รับมอบหมายภาระหลายอย่างให้ปฏิบัติแทนท่าน

หลวงปู่บุญมี ปริปุณโณ วัดป่าบ้านนาคูณ จังหวัดอุดรธานี ศิษย์อาวุโสองค์หนึ่งของหลวงตามหาบัวซึ่งเคยร่วมจำพรรษากับหลวงปู่ฟัก ได้เล่าไว้ว่า 

“ท่านอาจารย์ฟักเข้ามาที่วัดป่าบ้านตาดตั้งแต่ปี ๒๕๐๔ พร้อมกับท่านอาจารย์เจี๊ยะ จุนโท แต่ท่านอาจารย์ฟักสนิทกับท่านอาจารย์แสวงมากที่สุด ระหว่างที่อยู่บ้านตาด ท่านเป็นคนมีฝีมือทางช่างมาก ฝีมือแนบเนียน จึงได้รับผิดชอบงานสร้างกุฏิ โรงครัวและรั้ววัด

ท่านเป็นผู้ที่มีนิสัยเรียบร้อย รักและเทิดทูนพ่อแม่ครูอาจารย์หลวงตามหาบัวเป็นที่สุด ท่านไม่เคยโดนดุ คงเคยสร้างบารมีมาด้วยกัน อาจจะเป็นลูกท่านมาก่อน” 

ว่ากันว่าการเดินทางของความจริงใจที่ผ่านการพิสูจน์มาอย่างยาวนาน ย่อมมีคุณค่ามากกว่าคำพูดหรือการกระทำอันใด อย่างเช่นกรณีของหลวงปู่ฟักที่มีต่อพ่อแม่ครูอาจารย์หลวงตามหาบัว

ในบันทึกประวัติของหลวงปู่ฟักได้บอกเล่าเหตุการณ์หลายอย่างที่เกี่ยวกับความเข้าใจกัน การอยู่ร่วมกัน การเสียสละและการให้อภัยของอาจารย์และลูกศิษย์ครับ 

ครั้งหนึ่งมีการซ่อมศาลาโรงฉันของแม่ขาวที่วัดป่าบ้านตาด หลวงตามหาบัวท่านสั่งให้ตอกตะปูได้เลยและได้มีการตอกตะปูลงไปบางส่วนแล้ว พอดีจังหวะที่หลวงปู่ฟักท่านเห็นว่ายังไม่ได้ฉาก ด้วยความที่เห็นแก่งานเป็นใหญ่ ต้องการให้งานนั้นออกมาดีและสวยงามที่สุด ท่านเลยห้ามไม่ให้ตอก ซึ่งการห้ามดังกล่าวถือว่าเป็นการขัดคำสั่งของพ่อแม่ครูอาจารย์ 

ภายหลังเมื่อหลวงปู่ฟักท่านได้กลับมาพิจารณาอีกครั้ง ท่านก็รู้สึกเสียใจที่ทำเช่นนั้น ตกกลางคืนท่านจึงได้เข้าไปขอขมาหลวงตา ด้วยว่าท่านขาดความเคารพ ต่อมาในวันประชุมสงฆ์หลวงปู่ฟักท่านคิดว่าหลวงตามหาบัวท่านคงจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดในเชิงตำหนิอย่างแน่นอน แต่กลับปรากฏว่าท่านมิได้ถูกตำหนิเพราะหลวงตาได้พูดขึ้นว่า

“ท่านฟักนี่เราก็เห็นใจ ทำอะไรก็ไม่ให้ผิดแม้สักเซ็นต์เดียว ให้พึงรักษาปฏิปทานี้ไว้ พ่อแม่ครูอาจารย์มั่นท่านชมนักคนแบบนี้” 

จะว่าไปแล้วคำพูดของหลวงตามหาบัวเป็นเหมือนการสะท้อนให้เราเห็นถึงคุณสมบัติของความเป็นพ่อแม่ครูอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ที่ได้ถ่ายทอดความรู้สึกที่ดีออกไปให้เกิดประโยชน์แก่ผู้คน เพราะการถ่ายทอดความรู้สึกอย่างจริงใจด้วยความรัก ความเมตตา เพียงเพื่อหวังให้ผู้ที่ได้รับพ้นจากความทุกข์และเกิดความสงบขึ้นในจิตใจ คือจาคะอันยิ่งใหญ่ที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้  

หลังจากที่หลวงปู่ฟักใช้ชีวิตการเป็นพระในวัดป่าบ้านตาดมานานหลายปี ท่านก็มีเหตุต้องอำลาจากวัดป่าบ้านตาดกลับมายังบ้านเกิดของท่านคือจันทบุรี เพื่อคอยอยู่ดูแลโยมพ่อโยมแม่ของท่านที่อายุมากและมีสุขภาพไม่แข็งแรง

“ท่านฟักพอจะตั้งไข่ได้แล้ว แต่ทางจันทบุรียังไม่มีใคร ให้กลับมาพัฒนา”  

ซึ่งหากเรานับนิ้วจำนวนปีที่หลวงปู่ฟักได้ใช้ชีวิตอยู่ในวัดป่าบ้านตาดบวกเข้ากับความอาลัยของพระสงฆ์ในวัดป่าบ้านตาดทุกองค์ที่มีให้ท่าน คงจะบอกได้ว่าการออกจากวัดป่าบ้านตาดครั้งนี้ ย่อมนำมาซึ่งความเศร้าและเสียดายเป็นอย่างยิ่ง หากแต่อีกนัยหนึ่งนั้นก็เป็นการย้ำเตือนถึงสัจธรรมความจริงที่ว่าไม่มีอะไรที่จีรังนอกจากความดีของคนต่างหากที่เป็นนิรันดร์ครับ 

ท่านเล่าว่าในช่วงแรกที่กลับมาอยู่สำนักสงฆ์เขาน้อยสามผาน สิ่งที่มีมากที่สุดคือความอัตคัตขัดสน เพราะคนที่มาทำบุญก็มีแต่เฉพาะญาติพี่น้องเท่านั้น กุฏิสงฆ์เป็นเพียงกระต๊อบเล็กๆ หลังคามุงจาก พื้นกุฏิเป็นไม้ฝาโลงที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า  

“ตอนนั้นลำบากมาก ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยหลับตาแล้วภาวนาพุทโธอย่างเดียวไปเรื่อยๆ ในที่สุดอะไรๆ ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ” 

ไม่ว่าความลำบากจะถาโถมเข้ามาอย่างมากมายขนาดไหนก็ตาม แต่ความเป็นนักสู้ผู้ไม่ยอมสะกดคำว่าแพ้ต่อความทุกข์ยากรวมไปถึงการไม่ยอมละทิ้งในเรื่องของการปฏิบัติภาวนาอันเป็นหัวใจของพระกรรมฐาน ทำให้ในที่สุดท่านก็สามารถปลูกต้นศรัทธาให้เจริญงอกงามลงในหัวใจของชาวบ้านได้สำเร็จ 

สำนักสงฆ์เขาน้อยสามผานได้รับการยกฐานะเป็น “วัดพิชัยพัฒนาราม” ในปี ๒๕๒๐ ตรงตามที่ท่านพ่อลี ธัมมธโร วัดอโศการาม เคยพยากรณ์ไว้เมื่อปี ๒๔๙๙ ว่า

“สถานที่ตรงนี้ต่อไปจะกลายเป็นวัดและจะมีการสร้างพระเจดีย์ขึ้นด้วย” 

ไม่เพียงแต่พัฒนาวัดให้มีความสมบูรณ์และเหมาะสมเท่านั้น ในทางโลกหลวงปู่ยังสนใจในเรื่องของการพัฒนาคน พัฒนาคุณภาพชีวิต ตลอดจนถึงเรื่องอื่นๆ ที่เป็นประโยชน์แก่สาธารณะ เช่น การสร้างโรงพยาบาลสองพี่น้อง บริจาคเครื่องมือแพทย์ให้แก่โรงพยาบาลต่างๆ ที่ขาดแคลน ตลอดจนร่วมน้อมถวายเงินและทองคำในโครงการผ้าป่าช่วยชาติของหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน นอกจากนี้ท่านยังได้พิจารณาอย่างถ่องแท้แล้วพบว่า  

“ความทุกข์เกิดจากความไม่รู้จักพอ ความไม่รู้จักพอเป็นบ่อเกิดของการเบียดเบียนซึ่งกันและกัน” 

ท่านว่ามนุษย์รุกรานธรรมชาติด้วยสารเคมี ธรรมชาติจึงลงโทษมนุษย์ด้วยการให้ที่พักพิงแก่เชื้อโรคร้าย 

ด้วยเหตุนี้ท่านจึงได้ตกลงใจว่า ท่านจะสงเคราะห์โลกด้วยการรักษาโรคภัยไข้เจ็บให้แก่คนทั่วไปและเป็นตัวแทนคืนความเป็นธรรมให้แก่ธรรมชาติ

“พวกเราไม่เคารพไม่ปฏิบัติตามสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนไว้ เป็นการไม่รักตัวเองที่ชอบด้วยธรรม แต่เป็นการรักในกิเลสตัณหาโลภะอย่างไม่มีขอบเขต จึงทำลายตนเองและส่วนรวมอย่างสิ้นเชิง” 

“คนเราต้องทำมาหากินโดยไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ชาวไร่ชาวนาใช้ยาฆ่าแมลงก็ไม่รู้ว่าจะมีสัตว์กี่มากน้อยที่ต้องตายตกตามไป สัตว์ก็รักชีวิตมีชีวิตเหมือนเรา

ภพชาตินี้เราเป็นมนุษย์ก็จริง แต่ถ้าทำไม่ดี ภพชาติหน้าอาจจะตกต่ำลงไปกว่านี้ก็ได้ ถ้าเราทำดี อย่างต่ำก็น่าจะเกิดเป็นมนุษย์ แต่ถ้าเราไปทำร้ายคนอื่น อนาคตเราอาจจะถูกเขาทำร้ายตอบก็ได้ ทุกอย่างมีสิทธิ์เป็นไปได้” 

ถ้าจะถามผมว่าหลวงปู่ท่านสงเคราะห์โลกด้วยการเป่ารักษาคนตั้งแต่เมื่อไรหรือท่านรนณรงค์ให้เลิกใช้ยาฆ่าแมลงตั้งแต่ตอนไหน ผมคงตอบไม่ได้ เพราะเมื่อแรกที่ได้มากราบหลวงปู่ผมก็เห็นท่านเป่ารักษาแบบนี้มาตลอด ประมาณว่าในบางวันต้องว่ากันถึงดึกดื่นเลยก็มี

อีกประการหนึ่งแนวทางการรักษาและการรนณรงค์ของพระผู้อยู่บนเขาก็ให้มีความแตกต่างจากการรักษาของแพทย์และการรนณรงค์ของนักวิชาการที่อยู่ในเมืองอย่างสิ้นเชิง เพราะท่านได้สงเคราะห์ด้วยการใช้ธรรมโอสถและน้ำมนต์  

ท่านว่าหลวงปู่ผั้น ท่านพ่อลี ใครคิดอะไรท่านรู้หมด เพียงแต่จะพูดหรือไม่พูด นี่คือความมหัศจรรย์ เพราะฉะนั้นทำไม พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ในน้ำมนต์มันจะไม่ขลัง ซึ่งเรื่องนี้ก็จริงอย่างที่ท่านว่า เพราะน้ำมนต์ของท่านช่วยรักษาคนมาตั้งมากมาย ฉีดใส่หนอน หนอนก็หนี อาจเป็นเพราะหนอนย้ำเกรงพระไตรสรณคมก็ได้ 

“คนป่วยให้ใช้น้ำมนต์กินเป็นยา ส่วนชาวไร่ชาวนาให้ใช้น้ำมนต์แทนการใช้ปุ๋ย (ปุ๋ยเคมี)”  

หลวงปู่เคยเล่าไว้ว่า การนั่งสมาธิภาวนาสามารถรักษาโรคได้ ส่วนเรื่องที่คนโจษขานกันมากว่าท่านเป็นพระที่มีความศักดิ์สิทธิ์ ความจริงคือไม่ใช่ ท่านว่าความศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ตัวของเราเอง เมื่อเรามีความเคารพศรัทธาเลื่อมใสในตัวท่าน เราก็จะปฏิบัติตามที่ท่านสอน ท่านบอกให้เรารักษาศีล เราก็รักษาศีลตามที่ท่านบอก ฉะนั้นความศักดิ์สิทธิ์จึงเกิดขึ้นจากผลที่เราปฏิบัตินั่นเอง

คุณไชยยงค์ เพื่อนรุ่นพี่ของผม เป็นหนึ่งในผู้ที่เคยเข้ารับการรักษาโรคจากหลวงปู่ ความเจ็บไข้ของเขาเป็นผลดีสำหรับผมตรงที่ทำให้ผมมีโอกาสได้กราบนมัสการหลวงปู่บ่อยครั้ง การหายขาดจากโรคที่เป็นอยู่ของเขาก็ต้องถือเป็นประสบการณ์เชิงประจักษ์แบบสุดๆ สำหรับผมอีกเช่นกัน เรื่องมีอยู่ว่า 

คุณไชยยงค์เป็นเจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับสระว่ายน้ำในเขตเมืองพัทยา แกป่วยด้วยโรค(ประหลาด) คือยามอาการกำเริบ แกจะแน่นหน้าอก หายใจติดขัด ลำตัวเกร็ง ปวดไปทั้งตัว อาหารหรือยาเมื่อตกถึงท้องก็จะมีอาการปวดและอาเจียนออกมา ระยะหลังๆ อาการหนักเข้าขนาดน้ำยังกินไม่ได้ ต้องใช้วิธีการให้อาหารและยาทางเส้นเลือด  

ชีวิตของแกในช่วงนี้ต้องวิ่งเข้าวิ่งออกตามโรงพยาบาลต่างๆ ทั้งในเมืองพัทยาและในกรุงเทพฯ มานานเกือบปี ในที่สุดแกถึงกับต้องมาบวชเป็นพระที่วัดแห่งหนึ่งในเมืองพัทยา เพื่อเป็นการแก้เคล็ดและแก้ไขกรรมตามคำแนะนำของหมอดู  

สำหรับอาการสุดท้ายตามคำวินิจฉัยของแพทย์มาถึงมือหมอเดาอย่างผมคือ อวัยวะภายในพวก ตับ ไต หัวใจ เริ่มประท้วงจะไม่ทำงาน ด้วยสภาพของเครื่องในที่รวนสุดขีด แพทย์ประจำที่ทำการรักษาจึงตัดสินใจอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลกลับมาวัดบ้านเกิด พร้อมกับให้คำแนะนำที่มีประโยชน์สำหรับคุณตู๋ผู้เป็นภรรยา คือ ให้ทำใจ 

พระไชยยงค์ได้รับความเมตตาจากหลวงปู่ โดยหลวงปู่ได้รักษาในแบบองค์รวมตามกรรมวิธีของท่านคือ เป่าไล่ตามจุด ฉันน้ำมนต์(ที่ไม่ต้องผสมน้ำอื่น) แทนน้ำ พยายามรักษาศีลให้สมบูรณ์ที่สุด สวดมนต์และนั่งสมาธิภาวนา

หลังเสร็จสิ้นการรักษาจากหลวงปู่ในวันนั้น เมื่อพระไชยยงค์ได้กลับมายังวัดที่ตนเองพำนัก ท่านได้ตัดสินใจยึดเกาะฟางเส้นสุดท้าย คือปฏิเสธการใช้ยาแผนปัจจุบันและพยายามปฏิบัติตามคำแนะนำและคำสั่งสอนของหลวงปู่อย่างเคร่งครัด

ครบกำหนดหนึ่งเดือน พระไชยยงค์ได้ไปพบแพทย์ประจำตามนัด ความอัศจรรย์ใจเกิดขึ้นทันที เมื่อผลการตรวจออกมาว่าร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงและปกติดีทุกอย่าง ซึ่งแพทย์ท่านนั้นก็ยังออกอาการ มึนงงกับผลการตรวจ จะว่าวินิจฉัยผิดมันก็ไม่ใช่เพราะรายงานผลในสมุดตรวจก็ตรงและเหมือนกันทุกหมอและทุกโรงพยาบาลที่เคยรักษามา

สรุปคือต้องให้พระไชยยงค์กลับวัดและงดจ่ายยาเพราะไม่รู้จะรักษาอะไร ด้วยความมั่นใจในผลการตรวจว่าต้องผิดพลาดแน่นอน คุณตู๋(ภรรยา) จึงได้พาพระไชยยงค์ไปตรวจเช็คร่างกายตามโรงพยาบาลชั้นนำอีกถึงสิบแห่ง แต่ผลการตรวจก็ยังออกมาตรงกันว่า ไม่เป็นอะไร 

ความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับพระไชยยงค์ ทำให้พระไชยยงค์และครอบครัวหมั่นเข้าไปกราบและทำบุญกับหลวงปู่อย่างต่อเนื่องจวบจนพระไชยยงค์ลาสิกขาบทจากพระมาเป็นฆราวาส ความเป็นผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนไกลวัดต้องถูกลบทิ้งด้วยความเมตตาของหลวงปู่ฟัก ถึงทุกวันนี้หลวงปู่ฟักท่านจะละสังขารไปเมื่อวันที่ ๙ มิถุนายน ๒๕๕๓ แล้วก็ตาม เขาและครอบครัวยังคงทำบุญและสวดมนต์ตามที่หลวงปู่สอนไว้ทุกประการ

“ของจริงและแน่จริงต้องแบบนี้ เป่าครั้งเดียว” 

คุณไชยยงค์บอกกับผม แกบอกว่าชีวิตแกเหมือนเกิดใหม่ด้วยบารมีของหลวงปู่ฟัก 

ในวันงานประชุมเพลิงศพพระครูสันติวีรญาณ (หลวงปู่ฟัก สันติธัมโม) เมื่อวันที่ ๑๒ ธันวาคม ๒๕๕๓ ด้วยความสำนึกในบุญคุณที่หลวงปู่มีให้ คุณไชยยงค์พร้อมครอบครัวได้มาร่วมในงานดังกล่าว

ในขณะที่เปลวไฟลุกท่วมร่างองค์ท่าน เศษเถ้าจีวรของท่านชิ้นน้อยๆ ได้ลอยมาตกบนท่อนแขนของคุณตู๋ เหตุการณ์ดังกล่าวได้เพิ่มความศรัทธาให้กับคุณไชยยงค์และครอบครัวมากเท่าทวีคูณ เพราะก่อนที่เศษเถ้าจีวรจะตกลงบนแขน คุณไชยยงค์บอกกับคุณตู๋ว่า

"หลวงปู่ท่านจากเราไปแล้ว" 

เรื่องเศษเถ้าจีวรนี้ คุณตู๋เล่าให้ผมฟังทางโทรศัพท์ ในวันที่ ๑๒ ธันวาคม ๒๕๕๓ 

“ของจริงและแน่จริงต้องแบบนี้” 

ผมไม่ได้ตอบแกหรอกครับ เพียงแต่คิดในใจขณะที่มือกำพระหินหยกไว้แน่น...สวัสดีครับ

ขอขอบพระคุณเอกสารอ้างอิง หนังสือคำกลอนประวัติวัดพิชัยพัฒนาราม(เขาน้อยสามผาน)และพระอาจารย์ฟัก สันติธัมโม / หลวงปู่ฟัก สันติธัมโม สันติธัมโมจารึกนาม โดย คุณภัทระ คำพิทักษ์ ภาพถ่ายจากเวปไซด์ คุณพรชนก สุขพงษ์ไทยและคุณเด็กลึกลับ เพื่อนต่อกับคำแนะนำ และคุณสมบูรณ์ ร้านนายฮ้อ สระบุรี สำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอครับ