ปี  2525  หน้าร้อนผมมีอาชีพเป็นจับกังเด็กท้ายรถบรรทุกใช้ชีวิตเร่ร่อนตะลอนไปจังหวัดเชียงราย  เหนือสุดแผ่นดินสยาม  อากาศร้อนอบอ้าวจริง  ๆ   ปี 2525  เป็นปีเฉลิมฉลองกรุงเทพฯ ครบ  200  ปี  แต่เส้นทางชีวิตของผมยังคงไม่ได้ฉลองอะไรกับใครเขา  อนาคตที่ไร้จุดหมายปลายทาง  ไม่รู้ว่าจะก้าวย่างเดินหน้าไปสู่ที่หมายอันสุขสบายในที่แห่งหนใด  จากครอบครัวที่ยากจนชนบทบ้านนอก  ผมไม่สิทธิ์เลือกทางเดินให้กับตัวเองได้เลย  งานสุจริตอะไรก็ได้ขอให้ได้เงินมาประทังชีวิต  ผมทำได้ทั้งนั้น

--------ผู้เขียนลูกศรชี้  ภาพนี้ถ่ายเมื่อประมาณปี พ.ศ. 2516/2517-------

           สายวันหนึ่งขณะเดินอยู่บนถนนสนามบิน  จ.เชียงราย  เห็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษาเทคนิคระดับชั้น ปวส.  คลับคล้ายคลับคราดูเหมือนว่าเคยรู้จักกันมาก่อน  เลยลองทักทายไปก่อนว่า  ขอโทษนะชื่อบุญอุ้มใช่ไหมครับ  ?  เขาพยักหน้าตอบรับพร้อมกล่าวว่า  "ใช่ครับ"  ผมแนะนำตัวบุญอุ้มบอกว่าพอไม่ต้องแนะนำอะไรอีกจำได้แล้วเพื่อนรัก  เป็นยังไงมายังไงบ้านอยู่ลำปางทำไมถึงได้มาเดินเตร่อยู่แถวนี้ 

          มองชื่นชมบุญอุ้มอยู่ในชุด ปวส.นักศึกษาเทคนิค  ดูมันช่างโก้หรูเสียเหลือเกิน  พลอยยินดีกับเพื่อนไปด้วยที่มีโอกาสได้ร่ำเรียนหนังสือ  นึกถึงสภาพตัวเองในตอนนั้นยอมรับว่าอายเพื่อนเหลือเกิน  แต่ก็ไหน  ๆ  แล้วจะปกปิดกันไปทำไม  วันนี้เถ้าแก่เอารถไปตรวจซ่อมเลยได้หยุดพัก  กูมีอาชีพเป็นจับกังว่ะ  เรามีโอกาสสนทนากันอยู่ข้างถนนประมาณแค่สิบนาที  บุญอุ้มก็ขอตัวเดินจากไปเพื่อเข้าชั้นเรียน  ผมมองตามหลังบุญอุ้มไปจนสุดสายตา

          บุญอุ้มและผมอดีตเมื่อปี  2516-2520  เคยเป็นเพื่อนสามเณรน้อยเรียนหนังสือด้วยกันมาที่จิตตภาวันวิทยาลัย  อ.บางละมุง  จ.ชลบุรี  เราสองคนพลัดพรากจากกันเมื่อปลายปี  2520  ด้วยเหตุผลต่างกัน  เมื่อกลางพรรษาปี  2520  บุญอุ้มแอบไปสอบเทียบ ป.7  ที่สนามสอบ  จ.ชลบุรี  ด้วยกฎระเบียบตอนนั้นห้ามไปสอบเทียบ  ผู้ใดไปสอบโทษสถานเดียวคือถูกลบชื่อออก  แต่บุญอุ้มเสี่ยงไป  เสียงตามสายวันนั้นประกาศดังไปทั่ว  สามเณรองค์ใดแอบไปสอบเทียบ  ออกพรรษาแล้วให้ไปหาสถานที่อยู่ใหม่  ห้ามเข้าพักหอพัก 6  โดยเด็ดขาด  กลับจากไปสอบเทียบมาแล้วให้ไปพักที่ชั้นสองโรงพิมพ์กับสามเณรที่รอสึกในวันออกพรรษา  บุญอุ้มต้องไปหอบอัฐบริขารออกจากหอพัก 6  โยกไปอยู่โรงพิมพ์กับผม  ไม่นานผลสอบเทียบออกมาบุญอุ้มก็ไม่ผิดหวังสอบได้ใบประกาศนียบัตร ป.7  แลกกับการถูกลบชื่อออกจากจิตตภาวันวิทยาลัย  ต้องกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดแม่สายเชียงราย

          สำหรับผมนั้นไม่ได้มีโอกาสไปสอบเทียบกับเขา  เหตุผลไม่ใช่ว่ากลัวถูกลบชื่อออก  เอาเป็นว่าขณะนั้นผมยังเด็กเกินไปไม่นึกไม่คิดไขว่คว้าหาอะไรให้กับชีวิต  แต่ทำไมต้องจากจิตตภาวันวิทยาลัยมาละ  ?  ทุกอย่างต้องมีเหตุปัจจัยผมจะเล่าให้ฟังครับ

          หลังฉันเพล  หอพัก 6  ซึ่งอยู่ติดทะเลมีลมพัดปลิวอากาศน่าหลับสักงีบ  คงเป็นเพราะหนังท้องตึงเกินไปหลับเพลินตื่นอีกทีก็ปาไปบ่ายสองโมง  ทำไงดีละ  ?  ต้องโดนบ้องหูแน่แล้ววันนี้  ไม่ได้เข้าเรียนวิชาบาลีสอนโดยพระอาจารย์มหาราเชนทร์  อคฺคธมฺโม  ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จใจดีสู้เสือเดินไปขออนุญาตเข้าห้องเรียนพร้อมกับ เอก  ราชกิจ  ซึ่งหลับเพลินเหมือนกัน  พระอาจารย์ตาถมึงสอบถามพร้อมกันทั้งสองคนไปไหนมาไม่ยอมเข้าเรียน  ?  ผมกับเอกสารภาพไปตรง  ๆ  หวังว่าคงได้รับการเว้นโทษ  ก็ได้เพียงแค่ครึ่งราคาลดเหลือโดนเฆี่ยนที่กลางแผ่นหลังคนละครึ่งโหลด้วยไม้กระถินริมรั้วหน้าโรงฉันอาสนศาลา  พระอาจารย์ให้เอกและผมไปตัดไม้กระถินมาคนละสามเล่ม  จากนั้นให้ถอดจีวร  อังสะ  ออกให้เหลือแต่แผ่นหลังเปล่าเปลือยยืนกอดอก  หลับตา  ผมอาสาเป็นคนแรกให้พระอาจารย์เฆี่ยนตีรอบเดียวครึ่งโหล  เลือดสีแดงสด  ๆ  ไหลหยดออกจากริ้วรอยตามทางยาวของไม้กระถิน  เอกทำหน้าตาบูดเบี้ยวมองผมโดนเฆี่ยน  คงนึกถึงคิวชะตากรรมตนเองวันนี้ไม่ต่างกัน  จากนั้นพระอาจารย์ให้ไปหาจอบมาคนละเล่ม  ไปดายหญ้าข้างกองรับบริจาค  โดยไม่ให้สวมอังสะ  จีวร  ให้เปลือยโชว์ริ้วรอยไม้เรียวและหยดเลือดกลางแผ่นหลัง  วันนี้ผมและเอกได้เป็นดาราหน้ากล้องโดยบังเอิญกรุ๊ปทัวร์ฝรั่งเข้ามาเที่ยว  กดรูปขณะดายหญ้าแสงแฟลซวูบวาบตลอด

        คืนนั้นผมกับเอกปรึกษากันว่าเราไม่อยู่แล้ว  พรุ่งนี้เราขออนุญาตลากลับบ้านเพื่อไปขออนุญาตผู้ปกครองลาสิกขาบท  ผมกลับมาลำปางบ้านเกิดกว่าจะอ้อนคุณแม่เพื่อลาสิกขาได้ต้องอ้างหาเหตุผลมาสารพัด  โดยที่ผมไม่ได้เอ่ยปากบอกให้คุณแม่ทราบเลยว่าถูกเฆี่ยนตีมาอย่างไร  เหตุที่คุณแม่ผมไม่อยากให้สึกเป็นเพราะว่า  หากสึกมาแล้วจะมีปัญญามาทำอะไรเลี้ยงชีพ  คุณแม่ก็แก่เฒ่ามากแล้ว  นั้นก็คือเหตุผลของท่านที่น่ารับฟัง

          ผมกลับมาแจ้งข่าวให้พระอาจารย์ทราบเรื่องจะลาสิกขาบทเมื่อออกพรรษา  ผมและบุญอุ้มจึงต้องถูกให้ย้ายจากหอพัก 6 มาอยู่โรงพิมพ์ด้วยกัน  เพื่อรอสึกในวันออกพรรษา  ด้วยเหตุผลที่ต่างกัน

        เหตุการณ์ผ่านมาสามสิบกว่าปีแล้ว  วันเวลาไม่หวลย้อนกลับ  ที่เล่าสู่กันฟังมานี้ไม่ได้คิดติดใจอะไร  ให้ผ่านมาก็ให้ผ่านไป  สำหรับผมแล้ว  "หากไม่มีวันนั้น  ก็ไม่มีวันนี้"  สวัสดีครับ.-