โรงพัก  โรงพยาบาล  ถ้าไม่มีความจำเป็นใดจริง  ๆ  ผมจะไม่ย่างกรายไปโดยเด็ดขาด  ต้องบอกกล่าวกันไว้ก่อนว่าไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์หรือว่าอคติใด  ๆ  ทั้งสิ้น  เพราะสถานที่เหล่านี้ล้วนแต่เป็นที่พึ่งพิงของผู้ตกทุกข์ตกยาก  ผมเกรงว่าบางครั้งถ้าหากเข้าไปแล้วได้พบเห็นสิ่งต่าง  ๆ  จะทำใจไม่ได้ (จิตไม่มั่นคง)  สู้ไม่ไปรับรู้เสียเลยจะดีกว่ามั้ง

                        จะไปยึดมั่นถือมั่นเป็นสรณะเสียเลยทีเดียวนั้นน่าจะไม่ถูกต้องไปทั้งหมดดอกครับ  มนุษย์เรานี้จะเอาอะไรแน่นอน  “กาลเวลาเปลี่ยนจิตใจคนเปลี่ยน”  ในที่สุดผมก็ต้องไปที่โรงพยาบาลด้วยสาเหตุบางประการ  กว่าจะเบียดเสียดเข้าคิวยื่นบัตรที่ห้องระเบียนคนไข้ต้องรอแล้วรออีก  คนไข้และญาติบางส่วนต่างแย่งกันมาแต่เช้าเพื่อมาเข้าคิวต้น  ๆ  จะได้ไม่รอนาน 

                        ได้ระเบียนคนไข้แล้วต้องมานั่งเข้าคิวรอเรียกเพื่อให้เข้าพบแพทย์ตรวจรักษา  กว่าแพทย์จะมาเริ่มตรวจรักษาได้ก็ต้องทนรอเป็นเวลาอีกนาน (ไม่ได้ป่วยไข้/ฉุกเฉิน)  ต้องทำใจว่าบางครั้งคนเราไปเสียเวลาเปล่าประโยชน์กับเรื่องไร้สาระไปวัน  ๆ  เรายังทำได้  แล้วนับประสาอะไรในวันนี้กับการมานั่งรอเพื่อพบแพทย์ตรวจรักษาทำไมจะทนรอไม่ได้เชียวหรือ  ?

                        ถ้าจะให้เกิดความรู้สึกยอมรับปลงกับกฎอนิจจังของชีวิตก็ต้องมานั่งรู้เห็นได้ที่หน้าห้องรอตรวจรักษาโรงพยาบาล  คนไข้บางคนไอจามเป็นระยะ  คนไข้บางคนแก่ชราเดินช้า  ๆ  ตัวเอียงขากระเผลก  คนไข้บางคนพอมีแรงนั่งรถเข็นได้  คนไข้บางคนไม่มีแรงนอนอยู่บนเตียงเข็นทอดอาลัยญาติมิตรปลอบประโลมใจอยู่ข้าง  ๆ  ให้อดทน  ผมรู้สึกปลงกับสภาพชีวิตของมนุษย์เราว่าสักวันหนึ่งไม่ว่าจะคุณเป็นใครที่ไหน  ยิ่งใหญ่อย่างไร  ?  โรงพยาบาลและแพทย์คือแหล่งสุดท้ายจะมาพบกันที่นี่โดยมิได้นัดหมาย

                        การนั่งทนรอคอย  บุคลากรไม่เพียงพอ  ล้วนคืออุปสรรคสำคัญที่ต้องควรหันมามองเพื่อให้ได้รับการแก้ไขอย่างรีบเร่ง  ทำอย่างไรให้หนทางสะดวกไหลลื่นเพื่อเข้าถึงการรักษาพยาบาล  ให้เป็นไปอย่างรวดเร็ว  เพียงพอ  และ  มีคุณภาพในทุก  ๆ  ด้าน  ไม่อยากถามซ้ำทุกคนรู้ปัญหานี้ดีมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว  แต่จะลงมือทำหรือไม่ก็ว่ากันไปอีกอย่าง 

            ที่บ่น  ๆ  มานี้ก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายให้กับชีวิต  ยังไงบทสรุปสุดท้าย  อยากไป/ไม่อยากไป  ก็จำเป็นต้องไปใช้บริการที่แห่งนี้อยู่ดีแหละครับ.-