คนสูงวัย และเด็กน้อย ที่จูงมือกัน เหลือบแล ก้มมอง แหงนหน้า

หากันต่างก็พึ่งพากัน และกันอย่างห่วงใยอาทร...ต่างก็แสดงออกด้วย...รัก

รักในความเป็น ยิ่งใหญ่ของกันและกัน เด็กน้อย พึ่งคนสูงวัย เพื่อ ความอบอุ่น

และชีวิตที่ ดำเนินไป ต้องพอใจที่จะรับรู้ ระบบ แห่งการมีชีวิต ทุกลมหายใจ

ส่วนชีวิตปัจฉิมวัย...ที่เหลือของกำไร แห่งชีวิตที่ พานพบของเส้นทางเวลา

บางครั้ง ก็หลงทาง หลงความเป็นไปแห่ง สังคม และก็ก้มหน้า สร้างเพียงฐานะ

ภายนอก ลืมว่า ฐานะภายใน นั้นยังมีความหมาย มีคุณค่า มากมาย พอๆกับ

ฐานะภายนอก ...สังคม พอมาถึงจุดหนึ่งหาก ไม่พํฒนา ให้เดินก้าวไปพร้อมๆกัน

มันก็จะทรุดโทรม ภายใน อย่าง เหลือเชื่อ เพราะเราไม่ได้ ใส่ใจ ว่า...ทุกอย่างที่

พลังแห่งความสร้างสรรญ ทั้งปวง เป็นเรื่องดี ที่ไม่ควร ยึดติด ให้ ฝั่งแน่น ภายใน

สิ่งที่โคจร มาถึงจึงยอมรับกับ มันโดยดุษฎี...(เขียนไม่ถูก ก็ให้ถือเสียว่า เป็นลายเซ็นของผู้เขียน)

จากใจในการก้าวข้าม ผ่าน เรื่องราว ต่างๆ มาถึงอีก ความเสี่ยงหนึ่งนั้น มันทำให้ รู้สึกครามครั่น

กับชีวิต ดีจัง ด้วยคนสูงวัย กำลังจะพักพราก เราต่างกำลัง ทำใจสายตาอ่อนล้า บอกว่า มาได้

ถึงวันนี้ ก็ดีแล้ว แต่ความเสื่อม คือ สิ่งที่ ปฏิเสธไม่ได้ ...ต่างก็ประสานกันที่ความเข้าใจ

ความรัก...คือคุณค่า...ทางใจ ไม่สามารถ ตั้งเป็นมูลค่าใดๆเทียบ เทียมได้ ขอให้เรา รักกัน

จน ถึงปลายแห่ง อจินไตย์ ...สัมผัสได้ ทุกอณู ของความเป็นจริงเถิด ...

เพียงฝากกัน ด้วยรัก สมัครหมาย

ทอดวาง...กาย หลับเนตร ในเหตุผล

ขอให้เสื่อม คือประเสริฐ เถิด...กมล

เราสองคน ต่างก็ลา ฟ้าอำไพ

...

ประพันธุ์ โดย

ซันญ่า

แด่คนสูงวัย ชรา และ เด็กน้อย แห่งความรัก วันนี้

...

ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณภาพ ทิวทองที่บ้าน...บนเขา...

ขอบคุณผู้สูงวัยที่ทำให้ส่งใจ ถึง ขอบใจเด็กน้อยที่ ฟูมฟาย ที่ ไร้ พึ่งทางใจ

.
.