เมื่อวานบ่ายๆ ผมหลบแดดร้อนไปแช่แอร์ในห้าง หาหนังสืออ่าน

เดินชมงานผลไม้ Fruit Fest ครั้งที่ 12 เดอะมอลล์ บางกะปิ

“สับปะรดทอด กล้วยทอด มะม่วงทอด ค่ะ”

“ชิมดูก่อนไม่ซื้อไม่ว่า”

ผมหันไปมองต้นเสียง คุณป้าฉายเจ้าของร้านอารมณ์ดี กำลังทอดสับปะรด

“ชิมดูก่อน ไม่สะดวกซื้อไม่เป็นไร ค่ะ”

“มาจากไหน ครับ”

ผมยิ้มให้ถามป้าฉาย

“แปดริ้ว ฉะเชิงเทรา”

แป้งทอดป้าใส่อะไรบ้าง? อร่อยดี

“ใช้แป้งกล้วยทอดทั่วไป แป้งข้าวเจ้า น้ำปูนใส น้ำตาล มะพร้าวห้าว......”

คุยโน้นคุยนี้ เรื่อยเปื่อย

“ทำไม ทอดสับปะรด ทอดมะม่วง ครับ”

“ป้าก็ไม่เคยทอดเห็นชื่องานผลไม้ลองทำดู”

ผมนึกขำอยู่ในใจ 55555+ โธ่!! ป้า”

“ป้าเคยกินจำปาดะทอดไหม ทอดแล้วกรอบนอกนุ่มในเนื้อจำปาดะหอมหวาน

เมล็ดกินได้ด้วย กรุบๆ มัน อร่อย”

“ป้าไม่เคยกิน”

ระหว่างสนทนาด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

ป้าขายกล้วยทอดมันธรรมดาไม่แปลก แต่ป้ามีไอเดีย

“ป้าไม่ได้ขายกล้วยทอดอย่างเดียวนะ ทำขนมถ้วยขายด้วยใส่มะพร้าวอ่อน”

“ร้านป้าอยู่หลังหลวงพ่อโสธร แปดริ้ว”

“ป้ามีความสุข ได้เงินให้ลูกๆ”

“ป้าแกอารมณ์ดี ขายไป แจกไป”

ญาติพี่น้องคนหนึ่งพูดแทรก

“สับปะรดทอด กล้วยทอด มะม่วงทอด ค่ะ”

“ชิมดูก่อนไม่ซื้อไม่ว่า”

ปากเรียกลูกค้า ตามองของทอด มือตักของขาย แล้วก็หัวเราะ

.

.

ความสุขเล็กๆ ที่เรียกว่า พอเพียง ไม่ได้รวยเงินทองล้นฟ้า

แต่.....รวยความสุขล้นใจ

.

.