ขึ้นเขาไปแค่สองโค้งชัน ๆ นอกจากนั้นก็เป็นโค้งธรรมดา

อดีตคุณครูผู้ใจดีซึ่งเปิดร้านขายของ และสร้างห้องน้ำสะอาดริมทาง

ไว้บริการผู้สัญจรผ่านถนนบ้านไร่ อุทัยธานี

เล่าให้ฟังเหมือนใกล้ ๆ ในการเดินทางไปเยือนบ้านกระเหรี่ยงโผล่ว (โพล่ว)

 จากตลาดบ้านไร่เดินทางสู่สถานที่ทดลองเพาะปลูกดอกไม้ ผลไม้เมืองหนาว 

บ้านอีมาด อีทราย ตำบลแก่นมะกรูด อำเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี

ซึ่งมีอากาศหนาวพอที่จะให้ดอกทิวลิป ลิลลี่ สตอเบอรี่ ไม้เมืองหนาว ปลูกได้ผลดี

 สุดถนนลาดยางบนภูเขา เราแวะถามทางกับเธอผู้ใจดีคนนี้

เธอตอบเป็นภาษากระเหรี่ยงโผล่ว อันแสนไพเราะ

ซึ่งเรา ฟังไม่ออก 

หลังจากเรากินอาหารกลางวัน และกลับไปคุยใหม่สอบถามราคาผ้าทอมือผืนนี้

เธอตอบเป็นภาษากลางชัดเจน^^^^^

ผ้าทอมือสัญลักษณ์กระเหรี่ยงโผล่ว ราคา ๑,๕๐๐ ถึง ๒,๕๐๐ บาท 

ราคาเดียวกับที่ศูนย์ฯ เพาะปลูกดอกไม้เมืองหนาว

ดูว่าราคาค่อนข้างสูง แต่หากได้เห็นวิธีการผลิตผ้าแต่ละผืน

ราคานี้ถ้าต้องจ้างแรงงานขั้นต่ำวันละ ๓๐๐ บาท คงขาดทุนยับเยิน

เพราะกว่าจะได้เป็นผ้าแต่ละผืนต้องใช้เวลาหลาย ๆ วัน

ผ้าแต่ละผืนสำเร็จได้ด้วยแรงมือ และแรงเท้า ผสานกับใจที่่ใส่ลงไปขณะถักทอ

เธอบอกว่าขายได้ก็ขาย ขายไม่ได้ก็เอาไว้ให้ลูกหลานใส่

(ทำนองว่าไม่ง้อขายนะเออ)

 กระเหรี่ยงโผล่ว เป็นกระเหรี่ยงชนชาติหนึ่งซึ่งมักอาศัยอยู่บนพื้นที่สูงในเขตภาคกลาง

มีวัฒนธรรมประเพณีเป็นของตนเอง และกล่าวว่าภาษากระเหรี่ยงโผล่ว ไพเราะที่สุด

นี่เป็นคำบอกเล่าของกระเหรี่ยงโผล่ว ไว้ได้คุยกับปกาเกอญอ จะลองถามอีกทีว่าจริงไหม

ภาษากระเหรี่ยงไหนไพเราะที่สุด ซึ่งคาดว่าคำตอบคงผิดแผกออกไป ตามคนตอบ

แต่สำเนียงโผล่ว ฟังดูก็ไพเราะดี "เม๊าะก์เชิ่ง เหย่อสะ ซีย่า บา ลุสะ"  แปลว่าอะไร??????

ไปถามกันเองละกัน^^^^

แมว และหมา กับไก่ย่าง ที่สายลม พเนจร บรรจงฉีก ป้อนให้เวลานั้น

อาจยังไม่มีความหมาย....

แต่คงเป็นวาสนาชะตาฟ้ากำหนด ระหว่างเดินทางผ่านเส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวลงเนินเขา

สายใยบาง ๆ แห่งความผูกพันก่อกำเนิดจุดประกาย...ให้เราต้องเดินทางกลับไปยังสถานที่

ที่ผ่านมาอีกครั้ง 

เมื่อสักวันทุกอย่างเอื้ออำนวย...ฉันจะแวะที่ร้านค้านี้แล้วลุยฝุ่นหรือโคลนตามฤดูกาล

เข้าหมู่บ้านกระเหรี่ยงโผล่วอีกครั้งเพื่อให้การท่องเที่ยว เดินทาง ได้สร้างสรรค์ ตามแนวทางของเรา....

อาหารกลางวันวันนี้ ในสถานที่ที่คิดว่าคงไม่มีอะไรจะฝากท้องยามหิวโหยได้

เราก็ได้ลิ้มลองก๋วยเตี่๋ยวกระเหรี่ยงริมทางซึ่งดูดีที่สุดในละแวกนั้น เนื่องจากมีเพียงร้านเดียว

แม่ค้ามีเนื้อกวางผัดกระเพราใส่กะละมังอยู่ไว้กินเอง ยินดีนำเสนอให้ลองชิมฟรี่

ก็อร่อยดี แต่ไม่คุ้มกันถ้าต้องฆ่ากวางสวย ๆ เพื่อเอามากินเนื้อ เอาเขากวาง

เพราะรสชาดก็ไม่ต่างกับเนื้อหมูสับผัดกระเพราทั่วไป ได้แต่คิดไม่กล้าพูดเดี๋ยวปังตอจะลอยมา^^^

ให้กินฟรีแล้วยังเรื่องมากอีก....

แม่ค้าบอกให้ลองกินข้าวไร่ดูบ้าง ต่างกับข้าวนาพื้นราบอย่างไรบ้าง..

เวลานั้น อะไรก็อร่อยทั้งนั้นละครับ หิวจนตาลายแล้ว...อยู่ง่ายกินง่าย..เพราะเลือกไม่ได้

(ที่จริงก็อร่อยสมฐานะและสถานที่)

เคยกินก๋วยเตี๋ยวหม้อสีแบบนี้กันบ้างหรือเปล่า

 ภาพถ่ายย้อนแสงแล้วไม่ต้องปรุงแต่ง เอามาดูก็สบายใจดี

ได้เห็นสัจธรรมว่าภาพถ่ายไม่ได้เหมือนตาเห็นทุกครั้งไป

คนนี้ขายก็ไม่ได้ขาย กินก็ไม่ได้กิน ไม่รู้นั่งทำอะไร 

คงคอยประชาสัมพันธ์ให้ร้านค้า....

 ปากทางเข้าหมู่บ้านมีลำธารน้ำตื้น ๆ ที่เด็ก ๆ คาดหวังจะได้เล่นน้ำ

แต่ที่เห็นไม่ใช่อย่างที่คิดเสมอไป ตะไคร่น้ำลื่น ๆ เต็มหินก้อนเล็ก ๆ ในลำธาร

ทำให้ความอยากชุ่มเย็นหมดไป

ดอกไม้ริมลำธารถ้าจะมองให้สวยมันก็สวยตามใจคิด

ถ้าเห็นว่าเกะกะรกลูกตา ก็คงตามนั้น

ขบวนรถคณะผู้บำเพ็ญประโยชน์จากมูลนิธิต่าง ๆ เดินทางกลับออกจากหมู่บ้าน

หลังจากเข้าไปทำกิจกรรมวันเด็กในหมู่บ้านเมื่อวันก่อน มีเด็กอยู่ร้อยกว่าคน

เข้าไปอีกประมาณ ๖ กิโลเมตร (หรือแม้วตามแต่สภาพถนนในแต่ละช่วง)

""ภาษาทุกภาษามีความสมบูรณ์และมีความแตกต่างสวยงามในตัวมันเองอยู่แล้ว" ... เภียส้าเฉ่อขล่ายกุเภียส้าโอเดาะก์ป่ายเดอาเหม่งหฆิ่งหล่าเหล่อเอ่อหมึ่งสาโล่..."

http://www.facebook.com/SpeakPwoKaren