ฮู้ซือๆ..(ไทไฮกุ)

ฮู้ซือๆ..(๓๓ไทไฮกุ)
🐣 
ลงเฮือ..ให้ฮู้พาย 
(ลงเรือให้รู้จักการพาย)

ขี่ควาย ให้ฮู้จัก ถือเคา
(ขี่ควาย ให้รู้จักการถือสายบังเหียนควาย)

ถกขาหฺย่าง..ฮู้คีง
(จะยกก้าวย่างเท้าเดิน..ต้องรู้สึกตัวทั่วพร้อม..

หมายถึงการดำเนินชีวิตพูด,ทำ,คิด,ต้องไตร่ตรองพินิจพิจารณารู้ดีชั่วรู้ตัวรู้ตนให้ชัดเจน..ไม่ใช่หลับตาตะลุยหาความฝันความสำเร็จ..ที่ไร้ขนาดและขาดฐานพฤติกรรมรองรับ..

เอาแค่คำว่ารวยของตนเอง..ต้องตอบตัวเองให้ได้ว่า..ขนาดไหนถึงจะเรียกว่าตนรวยแล้ว..ถ้ามีถ้าหาได้ตามขนาดนั้นแล้วก็ต้องพอต้องหยุด..ถ้ายังไม่มีก็ต้องสำรวจตนเองให้ได้ว่า..จะไปถึงจุดเป้าหมายขนาดความรวยที่ว่าได้ด้วยวิธีใด..หรือแค่อยากมีให้มากแต่ไม่รู้วิธีที่จะไปถึง..แบบนั้นเขาเรียกว่าฝันกลางแดดเด้อ.. เคยถามลูกหลานว่า..มีขนาดไหนถึงจะรวย เขาตอบว่าสักห้าสิบล้าน..ถามเขาว่าเดือนที่แล้วมีเงินฝากเท่าไหร่ เขาตอบว่า๒พัน..แล้วห้าสิบล้านมันจะตกลงมาจากฟากฟ้าโลกันต์ไหน?..แนวคิดคนรุ่นX รุ่นYล้วนเป็นอย่างนี้..ฝันกลางวันตอนแดดร้อนเปรี้ยงผ่ากระบาลชัดๆ..อยากรวยอยากมีเงินมากๆเร็วๆโดยไม่ต้องทำงานหนัก..)

(กาพย์ทีฆปักษ์)

พึงเฝ้าดูปรากฏขึ้น..ภายใน

นั่นแหละคือสติใส..แจ่มแจ้ง

ลมเข้า-ออกไหลรู้..ชัดอยู่

พุทธแถลงอรรถไว้..งามง่าย สบายแสน

(..สำนักพุทธแบบไทยๆนิยมกันจัง ในการสอนเรื่องเจริญสติ..งมๆงงๆคลุมๆเครือๆมั่วๆเอามันกันทั้งนั้น..สติสะเตอะจะเป็นอะไรช่างมัน..มาเฝ้าดูปรากฏการณ์ที่มันเกิดขึ้นจากความรู้สึกของเราเองนั่นจะดีกว่า..เพราะมันจะเห็นได้ชัดกว่าการไปทำความเข้าใจของนิยามคำศัพท์บาลี แบบพวกสายอภิธรรมขย้ำพยัญชนะอวดกัน..

ใครจะสามารถอธิบายให้คุณเข้าใจสภาพรสเปรี้ยวของมะนาวได้ดีได้ชัดเท่ากับคุณกินมันเอง..แล้วรสเปรี้ยวที่คุณสัมผัสมัน..คุณจะเอาปัญญาที่ไหนไปหาคำมาอธิบายให้ตรงกับรสเปรี้ยวที่คุณรู้สึกจริงๆได้..ปัจจัตตัง รู้ใครรู้มันรู้เข้ากันบ่มิได้ดอก

การเจริญสติก็เช่นกัน..ใครก็สอนให้ใครด้วยภาษาให้เข้าใจไม่ได้ดอก..ต้องทำเอาเองเฝ้ามองปรากฏการณ์ภายในของตนเองเอาเองเพียวๆไม่มีตัวช่วย..)

(กลอน๙เค้าเทียมแอกลาว)

ตั้งคายคำ..ค่าเว้า
สอนสั่งพิสัง
(ตั้งราคาค่ายกครู(คาย)..ค่าคำพูด
สอนสั่งธรรมะกันอย่างไรหนอ(พิสัง)..

ธรรมพุทธัง ..ซือใส
ง่ายตงงามต้น
(พุทธธรรมนั้นตรงไปตรงมา(ซือ)สว่างแจ้งสดใส..ง่ายตรงงดงามตั้งแต่ต้นกลางปลาย)

ฮู้จักตนจนแจ้ง..
เจตจงบ่จ่ง
(มีเจตนาที่จะเรียนรู้จักตนเองให้แจ่มแจ้งไม่เหลือปล่อยว่างวางทิ้ง..

การเรียนรู้ตนเอง รู้จักตนเอง ไม่ใช่หลงตัวเอง..แต่เรียนรู้สิ่งแปลกปลอม(กิเลส)ที่มันซ่อนแฝงอยู่ในวิถีชีวิตประจำวันของเราจนเป็นเหมือนตัวเราเองหรือตัวกูเอง..

อาคันตุกะจรที่มาตีเนียนเป็นเจ้าของบ้านนี่แหละ..ที่ต้องขจัดออกไป..เช่น

อาการหิว..นี่เป็นคุณสมบัติของร่างกายเราของเราแท้ๆ..ก็หาทางบันเทามันไปตามเหตุตามปัจจัย

แต่ถ้า"อยาก"นี่มันเป็นอาคันตุกะจรมาตีเนียนกับความหิว..จนคนทั่วไปคิดว่า..อยากก็คือหิว..หิวก็คืออยาก..ใครแยกได้ก็มีพุทธะอริยปัญญา
ใครแยกไม่ได้ก็มีไสยปัญญาหลับไหลงมงายมืดบอดไปเรื่อยๆ..ใครจะช่วยใครได้..)

..ประคองคง สติถ้วน..
จดจ้ำหมั่นจำ..ซือซือไว้
(จงพยายามประคับประคอง
การเฝ้ารู้ปรากฏการณ์ภายในนี้ไว้
อย่างเห็นเป็นสำคัญและขยันหมั่นเพียร
อย่างนี้แหละเอาไว้ให้มั่น)

..ศัพท์
:-)

ฮู้ซือๆ..=เฝ้าดูเฉยๆไม่ต้องตีความไม่ต้องตัดสิน แต่ให้ใช้หลักพุทธะเป็นหลักพิจารณาปรากฏการณ์นั้นๆ(ธัมมวิจย)

ถือเคา=เชือกสนสะบายจมูกควายแบบบังเหียนม้า

ถกขาหฺย่าง=ยกก้าวขาเดิน=การใช้ชีวิต
ฮู้คีง=ระลึกรู้สิ่งที่จะทำ,คำที่จะกล่าว,เรื่องราวที่จะคิดมันชั่ว(บาป)เลิกอย่าทำ..มันดี(กุสล)ทำ,ทำให้มากๆยิ่งขึ้น

ตั้งคาย=การยกครูบายศรี

เว้า=พูด,สอน,แสดงธรรมะ

พิสัง=อะไรเล่า

เจต=เจตนารมณ์วัตถุประสงค์

จง=จำนงแม่นมั่น

บ่จ่ง=ไม่เหลือเอาไว้,จัดการจนเกลี้ยง

จดจ้ำ=จารึกย้ำเอาไปอย่างเห็นเป็นสำคัญ

...