วันนี้ ขออัพเดทบล็อกเกี่ยวกับเรื่อง Thailand Blog Award 2012 ล่าช้ากว่าเพื่อนบล็อกเกอร์คนอื่นตามสไตล์คุณนายเต่า อย่างแทนไทยเนียมนะคะ

ก็ไอ้คนอย่างเรามันไม่เคยอัพเดทบล็อกสม่ำเสมออยู่แล้วนี่นา ขนาดเขียนเรื่องล่าสุด (อย่าได้แคร์ ก็แค่ยุโรป) ก็ยังใช้เวลานานนับแรมปี แล้วนี่ถ้าหันมาอัพบล็อกเร็วกว่าเก่า ใคร ๆ เขาคงตกใจว่า “มันเป็นอะไรของมัน” เพราะปกติจะชินกับความช้ามากกว่าคล่องแคล่ว กันเสียแล้วกระมัง

จะช้าจะเร็ว ก็ไม่อยากละเลยที่เข้ามาขอบคุณอย่างเป็นทางการกับเพื่อน ๆ สมาชิกบ้านโอเคเนชั่นอันอบอุ่นแห่งนี้

นับตั้งแต่ แรกเริ่มที่ Tanthainium สนใจใคร่เขียน...ก็ได้พากเพียรสืบเสาะหาบล็อกดีๆ ที่คิดว่ามีคุณภาพและให้ประโยชน์กับผู้อ่าน มานานพอสมควร ก่อนจะตัดสินใจลงหลักปักฐานสมัครเข้ามาอยู่บ้านโอเคฯ ภายใต้ภาพ “ตั๊กแตนเขียวแบกเป้” โดยโพสต์ครั้งแรกเมื่อวันที่ 2 กันยายน 2552 (http://www.oknation.net/blog/tanthainium/2009/09/02/entry-1)

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผลงานต่าง ๆ ก็มักเข้าตาพี่ ๆ แอดมินกองบก.ของโอเคฯอยู่เสมอ ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเนื้อหาหรือภาพถ่าย อันเป็นสิ่งที่แอบดีใจอยู่ตลอดเวลากับทุกครั้งที่งานของเราได้ขึ้นหน้าแนะนำจากกองบก.

เมื่อการประกวด Thailand Blog Award ได้เริ่มมีการจัดขึ้นเป็นครั้งแรก แทนไทยเนียม ก็แอบคิดว่ามันจะมีวันที่เราได้ส่งสมัครบ้างไหมนะ...แต่แค่คิด ทว่ายังไม่เคยส่งประกวดด้วยความไม่พร้อมและสรรพคุณต่าง ๆ ไม่เหมาะสมทั้งสิ้น

แทนไทยเนียม...รักการเขียนก็จริง แต่ไลฟ์สไตล์ไม่ต่างจากผีตองเหลือง เพราะต้องเดินทางตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นงานราษฎร์ งานหลวงหรืองานการกุศล เราก็ต้องทนเดินทางจนไม่มีเวลาอยู่กับตัวเองแล้วเขียนบล็อกได้อย่างใจ

การตัดสินใจเขียนเรื่องยาวเป็นมหากาพย์ “อย่าได้แคร์ ก็แค่ยุโรป” ทำให้การอัพบล็อกต้องสะดุดลงเป็นจังหวะเพราะอยู่ในอาการเดียวกับเพลงพี่เบิร์ด “กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง” ถึงแม้ว่าอยากเขียนให้มันจบ ๆ ไป แต่โอกาสไม่เคยเอื้ออำนวยให้เราได้ทำอย่างที่ต้องการ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้แทนไทยเนียม เดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ คือคนที่ติดตามอ่านงานของเราค่ะ

“กำลังใจ” ที่ได้รับเปรียบเหมือนเครื่องดื่มชูกำลังที่เมื่อได้ฟังคำดี ๆ แล้วก็มีลูกบ้า ลูกฮึดให้ได้รู้สึกดีและมีแรงเขียนเล่าเรื่องต่อไปจนเป็นที่สำเร็จ

การประกวด Thailand Blog Award ในปีนี้ ก็เป็นอีกปีที่ แทนไทยเนียม ไม่คาดคิดว่าจะเป็นส่วนหนึ่งในการประกวด ทว่ามี “ผู้กล้า” ถีบเข้าไป เอ๊ย..ส่งเข้าไปประกวดแบบไม่ได้บอกได้กล่าว

แทนไทยเนียมบอกตัวเองว่าไม่ว่าท่าน “ผู้กล้า” คนนั้นจะเป็นใคร แต่เราก็ถือว่าได้รับเกียรติและความไว้เนื้อเชื่อใจว่าคุณภาพงานที่นำเสนอพอจะสู้กับชาวบ้านเขาได้บ้าง เราจึงทำหน้าที่ผู้ส่งเข้าประกวดต่อไปอย่างตั้งใจ โดยขอแรงใจแรงเชียร์จากเพื่อนมิตรจากหลายสารทิศมาช่วยกันโหวต

แทนไทยเนียม...ขาดสังคมโซเชียลเน็ตเวิร์คอย่างสิ้นเชิง...จึงมีเพื่อนบล็อกเกอร์โหวตให้บ้างพอประปราย...แต่อย่าได้แปลกใจเพราะในชีวิตจริง แทนไทยเนียมก็ไม่ค่อยมีสังคมได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูงนัก ด้วยความที่เรามักจะการเดินทางและหน้าที่การงานของคนอาชีพอิสระ ที่ไม่ค่อยเอื้ออำนวย

มาถึงจุดนี้ได้..ก็นับว่าดีมากแล้วสำหรับ “ป็อปปูล่าโหวต” อันหมายถึงแรงใจที่ได้รับการสนับสนุนจากคนรอบข้าง

แทนไทยเนียม...ขอขอบคุณบ้านโอเคเนชั่น..ที่แบ่งปันและเปิดโอกาสให้คนที่ “พูด” ไม่รู้เรื่องแต่ “เขียน”รู้เรื่องคนนี้ ได้มีที่ยืน

....ถึงแม้การปฎิสัมพันธ์กับพี่น้องจะแล้งร้าง แต่ความรักใน “บ้านโอเคฯ” ไม่เคยจืดจางไปไหน

สุดท้าย ขอขอบคุณพี่ ๆทุกท่าน ที่สนับสนุนบล็อกเกอร์แทนไทยเนียมคนนี้...

สัญญาว่า จะหาเวลามาเขียนให้สม่ำเสมอ...

ตราบใดที่ยังมีคนอ่านงานของแทนไทยเนียม...ผู้หญิงคนนี้ ก็ยังมีเรื่องเล่าให้ฟังผ่านตัวหนังสือต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ

ปล.วันนี้ ขอเขียนแบบไม่คิดอะไรให้สละสลวยนะคะ...เขียนแบบจากใจ ให้จบภายใน 10 นาทีค่ะ