กราบ...กราบงาม ๆ

อยากทำเสียงน่ารัก ๆ เหมือนสติ๊กเกอร์ตัวก็อตจิในไลน์ ที่ใคร ๆ ก็ชอบเล่นกัน

งานนี้ต้องขอกล่าวทักทายเพื่อน ๆ พี่ ๆ ชาวโอเคทุก ๆ ท่าน อีกทั้งกราบสวัสดีพี่น้องเพื่อนใหม่ที่ยังไม่รู้จักกัน

อยากบอกว่า ไม่เคยลืมบ้านโอเค แต่ “เวลา”ในการเขียนบล็อก “ไม่”โอเค ก็เลยหายไปในกลีบเมฆาถึง 2 ปี

ช่วงนี้ งานน้อย จึงค่อยพอจะมีเวลาหายใจหายคอได้พอกลับมาปัดฝุ่นบล็อก Tanthainium บ้าง

ขอเอาเรื่องเก่า ๆ มาเล่าใหม่ละกันนะคะ

ทริปที่จะเสนอนี้เป็นเรื่องราวที่ได้มาจากเกาะมาเก๊าค่ะ

มาเก๊า แหล่งคาสิโน ชื่อดังที่สร้างให้คนรวยเป็นคนจนและคนจนเป็นคนรวยได้ในพริบตามาแล้ว สำหรับตัวเอง บอกตรง ๆ ว่าไม่เคยมี “มาเก๊า” อยู่ในรายชื่อสถานที่ในดวงใจที่อยากไปเยือน

แต่เป็นเพราะ “งาน” ทำให้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ งานอิฉัน เจ้านายจ่ายให้หมด ตั๋วเครื่องบินฟรี ทุกมื้อกินฟรี ทุกคืนอยู่ฟรี จึงมีความคิดว่า ไปมาเก๊า เราจะไม่ยอมเสียกะตังค์ ฮ่า ๆ ๆ

เกลือเรียกพี่

ชะนี เรียกแม่ ตัวจริงค่ะ

อันที่จริง มันคือเหตุผลกวน ๆ ส่วนบุคคลก็เท่านั้น ว่าในเมื่อฉันไม่อยากมาเที่ยวที่นี่ พี่อยากจะลองเสียเงินให้น้อยที่สุด

ชีวิตอิฉัน...ผ่านเรื่องผจญภัยมาเยอะพอสมควร

ไม่ว่าจะเรื่องไปเที่ยวคนเดียวเป็นเดือน ๆ ในยุโรป

การแบกเป้เดินหลงทางคนเดียวท่ามกลางพายุหิมะ

ยิ่งเที่ยวเยอะ...อิฉันก็ยิ่งบ้าหาเรื่องท้าทายในการเดินทางไปเรื่อยแหละค่ะ

ทริปนี้จึงอยากจะรู้ว่า เวลาที่เราเที่ยวแบบเสียเงินน้อย ๆ นั้นมันจะเป็นยังไง

ในวันนั้น อิฉันพกเงินดอลล่าร์จำนวน 100 ดอลลาร์ใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ แต่ไม่ยอมแลกเงิน “ปาตากาส์”ซึ่งเป็นเงินของคนมาเก๊า กะว่าเอาให้หยดสุดท้ายแล้วค่อยแลกตังค์ บัตรเครดิตก็พก เงินก็พก...แต่พกความบ้าไปมากกว่า ถ้าจะเป็นปัญหาแล้วก็ค่อยว่ากัน

เดินออกจากโรงแรมที่พัก Holiday Inn Cotai โรงแรมระดับ 4 ดาว ที่เจ้านายพาพวกเรามาพักเป็นฐานทัพในการทำงาน

มาเก๊า..อยู่บนคาบสมุทรมาเก๊า อันประกอบไปด้วยเกาะโคไท และ เกาะโคโลเอน ซึ่งเป็นเขตพัฒนาใหม่ให้คนได้มาจับจ่ายใช้เงินโดยเฉพาะเกี่ยวกับเรื่องที่พัก แหล่งช็อปปิ้งและการพนันในแหล่งคาสิโนได้สะดวกที่สุด ในเมื่อสนับสนุนการพนันกันขนาดนี้ พี่เขาเลยจัดรถโดยสารรับส่งกัน “ฟรี” ระหว่างเขตเมืองและเขตเกาะโคไท กันไปเสร็จสรรพ

ขึ้นรถฟรีไปได้ 10 นาที เหมือนภูเขาถล่มทลาย เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า “ลืมกล้อง” ถ่ายรูปมาจากห้องพัก

ถ้าเป็นสมัยก่อน อิฉันคงจะกระโดดลงจากรถแล้วกลับไปที่พักเป็นแน่

แต่โชคดีที่เป็น “มาเก๊า” เป็นที่ที่เราไม่ค่อยเลิฟ จึงสามารถทำใจได้

พยายามปลอบใจตัวเองว่าให้รู้จักปล่อยวาง อย่าไปยึดติดกับกล้องคุณภาพดี ๆ

และแล้วก็หาเรื่อง “ท้าทาย”ให้กับตัวเองอีกเรื่อง ในการใช้มือถือนี่แหละ ถ่ายภาพเก็บความทรงจำในมาเก๊าเอาไว้

เรื่องท้าทายต่อไปคือการเดินในเมืองนี้ เรียกว่าเดินไปตามฝูงคน ที่ไหนเป็นฝูง ๆ คนเยอะ ๆ เราจะตามไปเพราะเชื่อว่า ที่นั่น มันจะเป็นแหล่งท่องเที่ยว

แต่เดินก็เดินอย่างมีสตินะคะ

เดินแล้วจำทาง จำทิศ คิดว่า ถ้าหลงแล้วเราจะต้องเดาให้ได้ว่าเดินไปทางทิศทางใดบ้าง

จึงนำภาพถ่ายพร้อมเรื่องท้าทายต่าง ๆ มาแบ่งปันกันในวันนี้ค่ะ

อ้อ...สุดท้าย อิฉันก็ได้แลกเงินเป็นจำนวน 10 ดอลล่าร์ ค่ะ เอามาลองกินเกี๊ยวน้ำชามใหญ่ ๆ ของที่นี่ เที่ยวแล้วก็ต้องลองชิมด้วย ช่วยมาเก๊าไป 10 ดอลล่าร์ ฮ่า ๆ ๆ อิ่มจังตังค์อยู่ครบค่ะ

ปล.เวลาที่เดินทางกลับไปสนามบิน ที่โรงแรมเขาก็มีรถ Shuttle Bus รับส่งฟรี ไม่มีเหตุให้ใช้เงินจริง ๆ นะ มันฟรีไปหมด 5555

เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า

ยิ่งเที่ยวมากขึ้น ยิ่งปล่อยวางมากขึ้น

ยิ่งปล่อยวางมากขึ้น ยิ่งมีความอยากน้อยลง