 ๑.คนบางคนคล้อยตามห้วงยามโลกแล้วแต่โชคชะตานำพาให้แท้เขาลู่ลมพร่างบนทางใจกว่าชีวาหาไม่น้อมใฝ่ดี.สู่สายทางที่ชอบสุดขอบฟ้าเสมือนว่าชีวิตตรึงติดที่อยู่กับสิ่งสามัญประดามีผสมสีหลากสีเชื่อมที่ทาง.ดั่งดอกแก้วสีม่วงมณฑาทิพย์เคียงกระซิบสายลมพลิ้วพรมพร่างนิ่งสินิ่ง นั่งลงอยู่ตรงกลางชีพอ้างว้างอย่างไรที่ไหนกัน.โลกผูกโยงสายใยไมตรีจิตคล้ายปะติดปะต่อพนอขวัญอาจบางคนเข้าถึงลึกซึ้งวรรณประสานั้นพลันพบสงบงาม..๒.ปลดปล่อย....
|