“คนเลว”            โดย.. ป.พืชจันทร์    

เกือบสี่ทุ่ม.. มิสซาวันเสาร์ศักดิ์สิทธิ์เพิ่งจบ “สน” ชายหนุ่มมีความสุขกับการฉลองปัสกาอีกปีหนึ่ง เขาขับรถกลับบ้าน ก็ปาเข้าไปเกือบสิบเอ็ดโมง ในใจก็คิดไปว่า..จะอาบน้ำแล้วนอนเลย แต่พอหันไปเห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาก็นึกขึ้นได้ว่า.. ลืมหยิบไปด้วย พอหยิบมาดู ก็เห็นมีข้อความ..ส่งมาอวยพรวันปัสกาแก่เขาหลายข้อความ มี miss calls ก็หลายสาย..   
            มีสายหนึ่งที่เขารีบโทรกลับ ทันทีที่เห็นชื่อผู้โทร เธอเป็นพี่ที่เคยทำงานด้วยกัน สนิทสนมกันมาก จนเคารพกัน..เหมือนพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง เสียงรอสายยังเหมือนเดิม เพลงเดิมที่เขาคุ้นเคย
  
            “ฮัลโหล สวัสดีครับ สุขสันต์วันปัสกา”   
            อีกฝ่ายก็ตอบเช่นเดียวกัน สุขสันต์วันปัสกา.. พร้อมกับน้ำเสียงที่เต็มด้วยความสุข ที่ได้มีโอกาสคุยกันอีกครั้ง สนรีบชิงพูดก่อนว่า..   
            “สวัสดีครับ ไม่ได้ยินเสียงกันมานาน..สามปีแล้วนะ”   

              อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจกับการสนทนา ที่ดูเหมือนไม่เหินห่าง เหมือนกาลเวลาที่ไม่มีโอกาสได้ยินเสียงกันเกือบสามปี การสนทนาดำเนินไปยังเหมือนเดิม เสียงหัวเราะ การหยอกล้อด้วยมิตรภาพที่ดี..ยังคงมีไม่เสื่อมคลาย



            เขาคุยกับพี่คนนี้ด้วยเรื่องราวมากมาย ที่อยากจะเล่าให้อีกฝ่ายหนึ่งฟัง แต่การสนทนาก็มาสะกิดเขาให้คิดถึงเรื่องเดิม..เรื่องหนึ่ง ที่ผู้อื่นและอีกหลายคน.. พยายามสร้างให้เป็นบาดแผลในชีวิตของเขา เขาตอบเรื่องเล่าเกี่ยวกับตัวเขา กับข่าวลือต่างๆ ที่คนอื่นคิดให้..แบบปลงๆ และอยากยอมแพ้เสียมากกว่า
            เมื่อผู้เป็นเหมือนพี่สาวเล่าว่า..ได้พยายามปกป้องเขา และได้อธิบายให้คนที่เข้าใจผิด..ได้รับรู้เรื่องราวที่แท้จริงไปก็มาก

            เขาก็ได้แต่บอกว่า.. เขาเลิกสู้แล้ว ขออยู่เงียบๆ ดีกว่า แล้วสักวันหนึ่ง ทุกคนก็จะเข้าใจเอง แม้อีกหลายคนยังคงเชื่อว่า..เขาโกงเงินบริษัทไปหลายสิบล้านบาท และเขาคงจะสบายไปแล้ว..กับเงินมากมายก่ายกองขนาดนั้นแล้วก็ตาม
            เขาพยามยามอยู่เงียบๆ มาตลอดเกือบสามปีเต็ม แม้จะถูกกล่าวหา ถูกใส่ร้าย ดูถูกเหยียดหยาม..จากผู้คนที่เขาคิดว่า..ไม่น่าจะพูด ไม่น่าจะคิดเรื่องแบบนี้ได้ เขาคงมีแต่เพียงคนในครอบครัว..ที่เข้าอกเข้าใจ และยืนเคียงข้างเขาอยู่เสมอ



            เขากลับมายืนคิด นั่งคิดว่า.. นี่มันอะไรของมันนะ ทำไมเรื่องร้ายๆ มันไม่ยอมจบเสียที!
            หลังจาการสนทนาที่จบไปนานแล้ว เขาเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่สับสนพอสมควร
            ความสุขความยินดีที่ได้รับตลอด “สัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์” สัปดาห์แห่งความรักของพระเยซูเจ้า ที่ทำให้เขากลับมีชีวิตใหม่ ดูเหมือนจะมืดดับวูบลงไปเลย มันเป็นวันเสาร์ศักดิ์สิทธิ์ หรือวันศุกร์ศักดิ์สิทธิ์..ที่ยังไม่ยอมจบสิ้นของมหาทรมาน..ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของเขาตลอดเวลา
            ไม้กางเขน.. มงกุฎหนาม..จะยังคอยทิ่มแทงเขาอยู่อย่างนี้น่ะหรือ? ที่สำคัญ การที่ถูกตราหน้าว่า..เป็นคนเลว เป็นคนขี้โกง ก็ยังไม่เคยทำให้เขาหมดความหวัง..ที่จะดำเนินชีวิตต่อไป แม้เขาอาจจะรู้สึกว่า..เขาต้องต้านกระแสในสายตาของคนอื่น ที่หมดความไว้วางใจ และไม่เคยเชื่อใจ ไม่อยากมีใครร่วมงานด้วยแล้ว

            เขาต้องทนอยู่ต่อหน้าผู้อื่น ด้วยสายตาที่เหยียดหยามและดูถูก จนบางครั้งเขาไม่กล้าสู้หน้าผู้คน จนหลายครั้งที่เขาบอกตัวเองว่า..จะเป็นขอคนเลวให้ดูสักทีจะเป็นอะไร ใครจะเดือดร้อนบ้าง..ก็คงไม่เป็นไร ในเมื่อทุกคนต้องการเหลือเกิน..ที่จะให้เขาเป็นคนเลว
            คืนนั้นเขาค่อยๆ หลับตาลงอย่างปวดร้าวลึกๆ กับคำบอกเล่า และถ้อยคำที่ดังก้องในโสตประสาทว่า..  “คนเลวๆๆๆๆ” ซึ่งมันจะเป็นเหมือนฝันร้าย ที่อาจจะตื่นขึ้นมาแล้วจบ.. หรือมันคือ “ตราบาป” ที่ทุกคนหยิบยื่นให้เขา..เป็นคนเลวตลอดไป...