เป็นเวลานานมากทีเดียวที่ผมจำได้ว่า ครั้งหนึ่งมีการรวมตัวของนักศึกษาและประชาชนรวมตัวกันคัดค้านเขื่อนแก่งเสือเต้น เป็นการรวมตัวครั้งยิ่งใหญ่ของการเรียกร้องปกป้องธรรมชาติ ผมไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะหวนกลับมาอีกครั้งได้ในโลกปัจจุบันในประเทศไทย ไม่คิดว่าคลื่นมหาชนคนรักคนหวงผืนป่าธรรมชาติออกมาแสดงพลังเป็นคลื่นมหาชนที่ไม่เห็นด้วยตา ก็คงจะไม่เชื่อจริงๆๆว่า คนไทยหวงแหนธรรมชาติมากแค่ไหน

ทีแรกผมก็คิดว่าจะขอแอบชื่นชมและให้กำลังใจ อ.ศศิน เฉลิมลาภ และผู้เดินประท้วงจาก นครสวรรค์ ถึงกรุงเทพฯผ่านหน้าจอทีวีและจอโทรศัพท์อย่างเดียว และคิดว่าในวันที่ 22 ก.ย.ที่ทางคณะฯจะเดินทางมา กทม หลังจากเสร็จธุระส่วนตัว ผมจะมาร่วมสมทบที่หอศิลปวัฒนธรรมกรุงเทพช่วงเย็นๆๆ

วันอาทิตย์ที่ 22 เพื่อนผมคนหนึ่งเล่นเฟสแล้วแทกภาพชายพิการเขย่งไม้เดินประท้วง แทกมาให้ผมที่หน้าเฟสบุ้ค ทันทีที่ผมเห็นชายพิการ เห็นแล้วรู้สึกแย่จัง ผมมีครบ 32 แต่หัวใจผมทำไมมีแต่เรื่องและข้ออ้างต่างๆๆนาๆๆที่จะออกมาร่วมให้กำลังใจเพื่อนๆๆ  รู้สึกแย่มากกับตัวเอง

พอผมอึ้งกับภาพชายพิการเสร็จ ผมก็ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วรีบใส่กางเกง มาร่วมเดินกับเพื่อนๆๆทันทีครับ

เมื่อถึงสถานที่ ผมก็ตกใจกับภาพมหาชนบนท้องถนน ไม่คิดว่าจะมากมายขนาดนี้ครับ

ผมขอเก็บภาพคลื่นมหาชนมาฝากเพื่อนๆๆกันนะครับ

 ผมอาจจะไม่มีคำบรรยาย ขอใช้ภาพแทนคำพูดผ่านมุมมองกล้องตัวเล็กๆๆของผมแทนนะครับ

 ขวบนที่ผมเริ่มเข้าไปร่วมเดินแถวๆๆถ.พหลโยธิน

 เวลาประมาณ 3 โมงขบวนนั่งพักเอาแรงที่อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

หลังจาก 3 โมงกว่า ขวนก็เริ่มเดินต่ออีกครั้งเพื่อไปศูนย์ศิลปฯ หน้ามาบุญครอง

ระหว่างทางเดิน ก็มีทั้งผู้ให้กำลังใจและอาสาสมัคร มาให้กำลังใจผ่านแก้วน้ำ และเสียงโห่ร้อง

มากันทุกอาชีพ รูปแบบ และ อัตลักษณ์ของแต่ละคน

มากันทุกวัย

และแล้วเราก็มาใกล้ๆๆกับจุดรวมพล

 คลื่นมหาชนสุดลุกตา

เกินคำบรรยาย

ธงชาติที่สวยที่สุดอีกผืนของประเทศไทย

มุมมองแบบมุมกว้างๆๆๆ

การแสดงออกความคิดเห็นผ่านเสียง และ สี

ภายในศูนย์ศิลปะฯ กลายเป็นสถานที่ลงชื่อคัดค้านฯ

ผู้คนแย่งกันลงชื่อ เขียนไปสาบส่งไป

ผมเจอพิธีกรคนหนึ่ง ชื่ออะไรจำไม่ได้ แต่ผมชอบดูรายการเขามาก เขาชอบนำเสนออาหารแบบบ้านๆๆ ลีลาการพูดลูกทุ่งแสนอร่อยอีกคนหนึ่งประเทศนี้ครับ

สถานที่ด้านนอก ไม่มีที่แม้จะยืน ต้องเบียดเสียดกันยืน และปรบมือให้กำลังใจกันและกัน

รวมตัวกันได้สักพัก ฝนก็ตกมาร่วมแสดงการคัดค้านด้วย ลงมาด้วยความชื่นชมยินดี จนคนแตกกระเจิง

ฝนจะมา ผู้คนยังยืนไม่ได้ไปไหนเลย

ทุกๆๆๆที่ทุกๆๆคนจับจ้องไปที่เวที โดยคนที่ยืนอยู่ในที่ร่ม ส่งเสียงโห่ร้องปลื้มยินดีกับนักสู้กลางสายฝนของเย็นวันนั้น

เมื่อถึงเวลาอันสมควร ทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านด้วยความชุ่มฉ่ำใจกับภาระกิจที่ได้ทำ

วันที่ 22 ก.ย. 2013 เป็นอีกหนึ่งวันของปรากฏการณ์การรวมตัวอย่างยิ่งใหญ่ของนักอนุรักษ์และคนไทยที่หวงแหนธรรมชาติ

วันนี้ไม่ว่าจะมีการสร้างเขื่อนหรือไม่

ป่าไม้และสัตว์ป่าในประเทศคงยิ้มน้ำตาไหล

คนไทยยังรักและห่วงใยพวกเขาเสมอ

สัตว์ทุกตัวควรมีสิทธิมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อย่างเท่าเทียมกับมนุษย์

ไม่มีป่า ไม่มีสัตว์ คนก็ไม่มีสิทธิอยู่ในโลกนี้เช่นกัน ผมเชื่อ