เรื่อง  :  ทางแยกสุดท้าย ! 10 ปี แห่งการทำงานประจำ

ตอนที่ 7  :  อโคจร             

ต้นเดือนต่อมา ผมและพี่ๆในทีมงานเก่า ได้มาทำงานกับเฮียจั๊วต่อ ซึ่งก็อยู่ในตึกเดียวกันนั่นแหละ แต่อยู่คนละชั้นกัน  เฮียจั๊วเปิดบริษัทขึ้นมาใหม่  ซึ่งตอนนี้ก็นับว่าเป็นบริษัทที่ 4  ในการทำงานสำหรับผมแล้วครับ >>

สถานการณ์การเงินของบริษัทเริ่มไม่ค่อยดี ตั้งแต่ช่วง 2 เดือนแรกเลย  มีการขอปรับลดเงินเดือนของผมลง  มีการจ่ายเงินเดือนที่ล่าช้า

ซึ่งแน่นอน !! ผมไม่สามารถที่จะรับได้ ผมจำเป็นที่จะต้องได้เงินที่ครบและตรงเวลาในช่วงนั้น เพราะผมต้องผ่อนรถ แต่จะให้ทำยังไงได้หล่ะ ! ในเมื่อบริษัทฯ ไม่มีรายได้เข้ามา จะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้พนักงานได้ตรงเวลาหล่ะ (ผมพูดปลอบใจตัวเอง)

ผมต้องโทรไปสอบถามทางฝ่ายบัญชีอยู่บ่อยๆว่าเงินเดือน เดือนนี้จะออกเมื่อไหร่ ? ผมจะได้หาทางหนีทีไล่ได้ถูก ถ้ารู้แน่ๆว่าออกช้าเกินกว่าวันที่ 5 ผมก็จำเป็นที่จะต้องไปขอยืมคนอื่นมาก่อน ซึ่งในส่วนนี้ทางบริษัทไม่เคยรับรู้เลย

งานหลักๆของบริษัท จะมีอยู่  2 อย่าง ในช่วงที่ผมทำงานที่นี่  คือ

หนึ่ง : ทำการประชาสัมพันธ์สร้างชื่อเสียงและภาพลักษณ์ที่ดีให้กับ “หมอดูพลังจิต”          

สอง :  ทำงานเป็นพนักงานที่สถานบริการ อาบ อบ นวด (เขียนไม่ผิดครับ ผมเคยทำงานในอาบ อบ นวด  แต่อยู่ในโซนออฟฟิคครับ ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับพี่ๆหมอนวดหรอกครับ) งานในส่วนนี้ มันทำให้ผมรู้ขั้นตอนทุกอย่างของที่นี่ แต่ในรายละเอียดผมจะขอไม่เล่านะครับ  มัน “จิ๊กกะดึ๋ย” เกินไป

บอกสั้นๆ ได้ว่า งานแรกมันเป็นงานที่ผมดูแล้ว  มันเหมือนเป็นการหลอกเอาความเชื่อของคนที่มีความทุกข์  มาแนะนำในทางที่ผิดๆ มันไม่ใช่หลักการในทางพระพุทธศาสนาอย่างที่ผมเคยเรียนมา มันไม่ใช่เลย !!

ผมไม่ชอบทำงานแบบนี้เลยครับ ผมรู้สึกละอายใจมากกว่า แต่ผมพูดไม่ได้ ผมเหมือนเป็นหนึ่งในทีมงานที่ “สร้างบาป” ให้กับคนที่เขากำลังมีความทุกข์ ในสังคมไทยมีเรื่องอย่างนี้เยอะนะครับ

ส่วนงานที่สอง ผมได้เข้าไปทำงานในสถานที่อโคจรอย่างนั้นจริงๆ

ซึ่งการที่ผมเข้าไปอยู่ที่นั่นนานๆ มันทำให้ร่างกายผม ไม่สบายอยู่บ่อยๆ ทั้งอากาศที่สูดดมและแสงสว่างที่ได้รับมัน ไม่เหมาะกับการทำงานเลยจริงๆ

ผมทำงานกับบริษัทนี้  เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ประมาณ  6 เดือน  ซึ่งผมเป็นคนที่ตัดสินใจเขียนใบลาออกเอง >> ด้วยเหตุผลที่ว่า : งานที่ทำนั้นมันไม่ใช่งานที่ผมอยากจะทำ ผมเห็นว่าอยู่ไปมันก็คงจะเสียเวลาเปล่าๆ มันไม่เกิดประโยชน์และมันคงไม่ได้ทำให้ชีวิตผมดีขึ้น ผมจะเอาประสบการณ์ด้านนี้ไปทำอะไร มันไม่ใช่แนวทางของผม

หลังจากลาออก ผมก็ออกมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเฉยๆ พักสมอง พักจิตใจ พยายามอยู่กับตัวเองให้มาก  ทบทวนในสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ก็พักได้แค่ 2 อาทิตย์ ก็เกิดเหตุการณ์ที่จะทำให้ผมกลับเข้าไปอยู่ในระบบอีกครั้ง แง้มนิดนึง หลังจากนี้ คือ ชีวิตแห่งการทำงาน ทำงาน ทำงาน อย่างแท้จริง  

ข้อคิดที่ได้จากตอนนี้  :  ถ้างานที่ทำอยู่ มันยังไม่ใช่ อย่าฝืนทำอยู่เลย ชีวิตเรามีทางเลือกอีกมากมายที่ดีกว่า  พยายามหางานที่เราชอบ แล้วเราจะมีความสุขกับมันจะดีกว่า  ดังคำที่ท่านพุทธทาส เคยกล่าวว่า “ความสุขแท้มีอยู่แต่ในงาน” ตามนั้นทุกประการครับ  

ต้นกล้า 25/05/57