รักแรกของผมเกิดขึ้นตอนอายุสิบหก

บ้านผมเป็นอาคารพาณิชย์สี่ชั้นติดถนน ฝั่งตรงข้ามเป็นร้านขายของชำ หน้าบ้านมีม้าหินตัวหนึ่ง หลังกลับจากโรงเรียน ผมจะมานั่งเล่นกีตาร์ที่นี่ วันหนึ่งผมก็เจอเธอ!

เธออยู่ในชุดนักเรียน เดินมาที่ร้านขายของชำ ผิวคล้ำ ผมยาว รูปร่างอวบ บนศีรษะคาดหวีสับสีแดง เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ถัดจากบ้านผมไปประมาณห้าห้อง จากตำแหน่งที่ผมนั่งสามารถมองเห็นห้องของเธอ เธออาศัยอยู่ชั้นสาม ตอนกลางคืนจะชอบออกมานั่งริมระเบียง ผมแอบมองอยู่อย่างนี้วันแล้ววันเล่า 

สัปดาห์ต่อมาผมนำเรื่องนี้มาปรึกษาโป้ง วันหนึ่งหลังเรียนรด.เสร็จ ผมชวนโป้งมาดักรอเธอหน้าโรงเรียน เธอเรียนที่สตรีวรนาถบางเขน ที่ผมรู้เพราะสังเกตจากชุดพละสีเหลืองที่เธอใส่ ผมและโป้งยืนรอฝั่งตรงข้ามโรงเรียน ตอนนั้นไม่คาดคิดว่าจะเจอ แต่ผมก็เจอเธอ! เพียงแวบแรกที่เห็นเหมือนเวลาได้ยินโน้ตตัวแรกของเพลงที่ฟังมาเป็นร้อยครั้ง เธอเดินออกจากรั้วโรงเรียนพร้อมเพื่อนอีกคนหนึ่ง

ผมชี้นิ้วให้โป้งดูแล้วพูดว่า “เฮ้ย! นั่นไง” โป้งหันมองเผลอผิวปากวิ๊ดวิ้วอย่างลืมตัวสะกิดให้ผมทำตามแผน ‘ถ้าได้เจอมึงเข้าไปคุยเลยนะ’ ผมเดินข้ามสะพานลอยไปอย่างเร่งรีบ โป้งเดินตาม เธอกำลังยืนรอรถประจำทางพูดคุยกับเพื่อน ผมสูดหายใจลึกเข้าปอด รวบรวมความกล้าแล้วเดินไปหยุดข้างหลังเธอในระยะสิบเมตร คิดหาคำทักทาย จังหวะที่จะก้าวต่อเหมือนขาทั้งสองถูกถ่วงด้วยลูกตุ้มขนาดใหญ่ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ จนโป้งร้องขึ้น “เฮ้ย! ไปโน่นแล้ว” เหมือนได้สติกลับคืน เธอขึ้นรถประจำทางสาย 34 โป้งดึงผมขึ้นตาม เธอและเพื่อนลงที่ป้ายเซ็นทรัลลาดพร้าวแล้วเดินเข้าห้าง 

ผมเดินตามทิ้งระยะประมาณสิบห้าเมตร จด ๆ จ้อง ๆ จนเพื่อนรำคาญพูดขึ้น

“เดี๋ยวมึงรอที่นี่แหละ กูจัดการเอง” โป้งตรงไปด้านหลังเธอแล้วร้องเรียก เธอหันมอง ทั้งสองพูดคุยกันบางอย่างพร้อมชี้นิ้วมาทางผม ไม่นานเกินรอ โป้งกลับมาพร้อมชื่อและเบอร์เพจเจอร์ เธอชื่อจิ๊บ ผมมองเบอร์เจ็ดหลักในกระดาษด้วยความสุขใจ

เพจเจอร์ หรือที่เรียกว่าแพกลิงค์ เป็นวัตถุสี่เหลี่ยมขนาดเล็กใหญ่แล้วแต่รุ่น จะสั่นทุกครั้งที่มีข้อความเข้า เมื่อกดดูจะพบตัวหนังสือแสดงอยู่บนหน้าจอ หนุ่มสาวสมัยนั้น (ปี 2535-2544) จะใช้เพจเจอร์ในการสานความสัมพันธ์แทนการเขียนจดหมาย ส่งข้อความรวดเร็ว มีความเป็นส่วนตัว เวลาส่งต้องโทรไปที่ศูนย์บริการแจ้งหมายเลขและข้อความ

ผมส่งข้อความให้เธอทุกวันหลังเลิกเรียนในเชิงคิดถึงห่วงใยทำนองนี้

“หอบความคิดถึงมาแสนไกล พร้อมด้วยกลิ่นไอแสนละมุน กับหนึ่งคำที่แสนอบอุ่น และข้อความคุ้น ๆ บอกเธอว่าคิดถึงจัง” หรือ “จะเก็บดวงดาวน้อยบนฟากฟ้า สอยลงมาเก็บไว้ที่ใต้หมอน มอบให้เธอหนุนก่อนเวลานอน ดาวใต้หมอนช่วยให้เธอหลับฝันดี”

ตอนนั้นความรักชนะทุกอย่าง!

ผ่านไปหนึ่งเดือนความสัมพันธ์ของเราไม่ได้คืบหน้า ผมยังแอบมองเธอที่ริมระเบียง ทุกครั้งที่นัดเจอ เธอจะบ่ายเบี่ยงปฏิเสธ ความจริงแล้วผมน่าจะรู้ตัวว่าเธอไม่ได้สนใจผม แต่ลึก ๆ ยังเชื่อว่า ‘ความพยายามเป็นหนทางสู่ความสำเร็จ’ ผมส่งข้อความให้เธอทุกวันไม่เคยขาด แล้ววันหนึ่งก็ประสบผล ขณะกำลังกลับบ้าน เธอส่งข้อความมา “วันนี้ว่างไหม? อยากเจอ!” ผมมือไม้สั่นด้วยความดีใจ

อ่านต่อได้ภายในเล่ม วางจำหน่ายแล้วตามร้านหนังสือทั่วไปหรือสั่งซื้อตรงได้ที่นี่ เล่มละ 140 บาท (รวมค่าจัดส่งแล้ว) #ปริญบุญภูพิพัฒน์ #หนังสือ #สยายปีกโบยบิน #เรื่องสั้น #ความเรียง #สำนักพิมพ์ #ความสัมพันธ์ #นวนิยาย