สิทธิในทรัพย์สินมิได้ขึ้นอยู่กับกฎหมายที่มนุษย์สร้างขึ้น มนุษย์เองมักจะไม่สนใจและละเมิดกฎหมายเหล่านี้ สิทธิในทรัพย์สินขึ้นอยู่กับกฎธรรมชาติ นั่นคือกฎแห่งพระผู้เป็นเจ้า กฎนี้ชัดเจนและเด็ดขาด และการละเมิดทุกครั้ง ไม่ว่าจะกระทำโดยบุคคลหรือชาติ คือการละเมิดบัญญัติของพระองค์ที่ว่า “เจ้าจงอย่าลักทรัพย์” (Thou shalt not steal.) ผู้ที่จับปลา ปลูกแอ็ปเปิล เลี้ยงลูกวัว สร้างบ้าน ตัดเสื้อ วาดภาพ สร้างเครื่องจักร ย่อมมีกรรมสิทธิ์แต่ผู้เดียวในแต่ละสิ่งนั้น ซึ่งทำให้เขามีสิทธิที่จะให้ ขาย หรือทำพินัยกรรมยกให้ใครก็ได้

แต่ใครสร้างโลกซึ่งผู้ใดก็ได้สามารถอ้างกรรมสิทธิ์เหนือโลกหรือส่วนใด ๆ ของโลก หรืออ้างสิทธิที่จะให้ ขาย หรือทำพินัยกรรมยกให้ใครก็ได้ ? โดยที่พวกเราไม่ได้สร้างโลก แต่โลกเป็นเพียงที่พักอาศัยชั่วคราว ที่ซึ่งคนรุ่นหนึ่งมาแทนรุ่นก่อนหน้าเรื่อย ๆ ไป โดยที่เรามาอยู่บนโลก มาอยู่ที่นี่โดยเห็นชัดว่าได้รับพระอนุญาตจากพระผู้สร้างอย่างเท่าเทียมกัน เห็นชัดว่าไม่มีผู้ใดจะได้รับสิทธิพิเศษในกรรมสิทธิ์ที่ดิน และสิทธิของทุกคนในที่ดินจะต้องเท่าเทียมกันและจะพรากไปไม่ได้ จะต้องมีสิทธิพิเศษในการครอบครองที่ดิน เพราะผู้ใช้ประโยชน์ที่ดินจะต้องสามารถครอบครองที่ดินได้อย่างปลอดภัยเพื่อเก็บเกี่ยวผลผลิตจากแรงงานของเขา แต่สิทธิครอบครองของเขาจะต้องถูกจำกัดด้วยสิทธิเท่าเทียมกันของทุกคน และดังนั้นจึงควรมีเงื่อนไขให้ผู้ครอบครองต้องจ่ายเงินให้แก่ประชาคมเป็นมูลค่าเท่ากับเอกสิทธิ์อันมีค่าพิเศษที่เขาได้รับ

เมื่อเราเก็บภาษีจากบ้าน พืชผล เงินตรา เครื่องเรือน ทุน หรือทรัพย์ในรูปแบบใด ๆ นั่นคือเราเอามาจากปัจเจกบุคคลซึ่งสิ่งอันเป็นของเขาโดยชอบ เราละเมิดสิทธิในทรัพย์สิน และทำการชิงทรัพย์ในนามของรัฐ

แต่เมื่อเราเก็บภาษีมูลค่าที่ดิน เราเอามาจากปัจเจกบุคคลซึ่งสิ่งอันมิใช่ของเขา แต่เป็นของประชาคม และซึ่งมิสามารถปล่อยให้เป็นของปัจเจกบุคคล โดยไม่เป็นการชิงทรัพย์ของปัจเจกบุคคลอื่น ๆ

ขอให้คิดดูว่ามูลค่าที่ดินคืออะไร มูลค่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับต้นทุนการผลิตเลย ไม่เหมือนกับมูลค่าของบ้าน ม้า เรือ เสื้อผ้า หรือสิ่งอื่น ที่ผลิตด้วยแรงงาน เพราะมนุษย์ไม่ได้ผลิตที่ดิน แต่พระผู้เป็นเจ้าทรงสร้างมัน มูลค่าของที่ดินไม่ได้มาจากการใช้แรงงานกระทำต่อที่ดิน เพราะมูลค่าที่เกิดขี้นเช่นนั้นเป็นมูลค่าของสิ่งปรับปรุง (improvement) มูลค่าที่เข้าเกาะติดอยู่กับที่ดินใด ๆ หมายความว่าที่ดินผืนนั้นเป็นที่ปรารถนามากกว่าที่ดินซึ่งราษฎรอื่น ๆ อาจได้รับ และพวกเขายินดีจ่ายมูลค่าพิเศษนั้นเพื่อให้มีสิทธิใช้มัน ดังนั้นเพื่อความยุติธรรม จะต้องมีการเก็บมูลค่าพิเศษนี้มาเพื่อประโยชน์ของทุกคนเพื่อให้ทุกคนได้รับสิทธิเท่าเทียมกัน

ทีนี้ลองพิจารณาความแตกต่างระหว่างมูลค่าของอาคารกับมูลค่าของที่ดิน มูลค่าของอาคารเกิดจากการใช้แรงงานของบุคคลเช่นเดียวกับมูลค่าของสินค้าหรือสิ่งใด ๆ ที่ถือว่าเป็นเศรษฐทรัพย์ (wealth) ดังนั้นจึงเป็นของบุคคลโดยชอบ แต่มูลค่าของที่ดินเกิดมีขึ้นตามความเจริญเติบโตและการปรับปรุงดีขึ้นของประชาคมเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นของประชาคมโดยชอบ ที่ดินในนิวยอร์กมีค่าเป็นล้านต่อเอเคอร์ มิใช่เพราะสิ่งที่เจ้าของที่ดินได้กระทำ แต่เป็นเพราะการมีอยู่ของประชากรจำนวนมากทั้งหมด ดังนั้นมูลค่านี้จึงเหมาะที่จะเป็นกองทุนสำหรับออกค่าใช้จ่ายเป็นส่วนรวมของประชากรทั้งหมด เราต้องเก็บมูลค่านี้มาใช้เพื่อการสาธารณะ เป็นการลงโทษปรับฐานก่อให้เกิดการเก็งกำไรและการผูกขาดที่ดินซึ่งจะทำให้เกิดการขาดแคลนเทียมในที่ซึ่งพระผู้สร้างได้ประทานไว้อย่างเหลือเฟือแก่ทุกคนที่เกิดมาเพราะความโอบเอื้อของพระองค์ ดังนั้นการเก็บภาษีจากการใช้แรงงานหรือสิ่งที่แรงงานผลิตจึงเป็นการละเมิดความยุติธรรม และการไม่เก็บภาษีมูลค่าที่ดินก็เป็นการละเมิดความยุติธรรมด้วย

(จากตอนหนึ่งในบทความสั้น ๆ ของเฮนรี จอร์จ เรื่อง ภาษีเดี่ยวคืออะไรและทำไมเราจึงเร่งให้ใช้ - http://bbznet.com/scripts2/view.php?user=tangnamo&board=1&id=374&c=1

ต้นฉบับภาษาอังกฤษ - http://schalkenbach.org/henry-george/the-single-tax/ )