นานมาแล้ว.. ผมเคยเขียนบันทึกอยู่เล่มหนึ่ง

     เขียนบรรยายความรู้สึกต่างๆลงไปในสมุดเล่มนั้น เป็นการพูดกับตัวเอง บอกความรู้สึกของตัวเองให้ตัวเองได้รับรู้

     เมื่อเวลาผ่านไป.. หลายปี

     สมุดบันทึกเล่มนั้นกลับมีคุณค่าขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด อาจเป็นเพราะสมองคนเรามีความวิเศษอยู่ที่การขยันลบข้อมูลที่ไม่จำเป็นต่อการดำรงชีพออกไป แต่บ่อยครั้งข้อมูลที่ถูกลบ กลับมีคุณค่าทางจิตใจ.. มาก

     Clip VDO เรื่องนี้ ผมต้องการบันทึกภาพบรรยากาศรอบตัวในงานสำคัญของตัวผมเองและคนไทยที่รักในหลวง นั่นคือวันพ่อแห่งชาติ

     ระหว่างที่นั่งรถเมล์จากโรงเรียนศิลปะแหลมคมไปยังท่าเรือศิริราช ผมนั่งคิดตลอดทางว่าจะเปิดฉากเรื่องนี้ด้วยภาพอะไรดีที่จะสื่อได้ถึงการเดินทาง แล้วพลัน.. ก็นึกถึงภาพเท้าที่กำลังเดินไปตามพื้นถนน ถ้าใส่ดนตรีสนุกๆเข้าไปหน่อย มันก็น่าจะดีขึ้น  ผมนึกอย่างนั้น

     บรรยากาศ ผู้คนรอบข้างที่ร่วมกันทำสิ่งหนึ่งเหมือนๆกัน เพื่อบุคคลอันเป็นที่รักหนึ่งเดียว ไม่ได้หากันได้ง่ายๆนัก และคงน่าเสียดายหากเราจะปล่อยให้วันเวลานั้นผ่านไปครั้งแล้ว.. ครั้งเล่า

     แม้จะรู้สึกอายเมื่อคนมองมาที่ผมซึ่งกำลังพูดกับกล้องเพียงคนเดียว แถมเวลาอยู่บนเรือยังหันกล้องมาถ่ายภาพตัวเองตอนกำลังโหนเรือเอาไว้ เพราะอยากได้ภาพตัวเองมีส่วนร่วมในเหตุการณ์บ้าง ให้ดูมีความเป็นภาพยนต์ขึ้นมาอีกนิด (คิดเอาเอง)

     จะว่าไปแล้ว .. นี่จะเรียกว่า-หนังสั้น ก็คงจะได้เหมือนกัน

     แต่สุดท้ายจะเรียกว่าอะไรก็ตามที มันช่างมีคุณค่าทางจิตใจ และมีความสุขทุกครั้งที่ผมได้ดูคลิปนี้ครับ ..