เมื่อคุณตัดสินใจว่าจะเป็นนักเขียนและยอมแลกชีวิตเอากับมันแล้ว  คุณจินตนาการถึงงานสร้างสรรค์ที่ยิ่งใหญ่  จินตนาการถึงงานอันทรงคุณค่าที่คุณจะรังสรรค์ขึ้น  และดูเหมือนว่าภาพในจินตนาการนั้นชัดเจน

            แล้วคุณก็เดินไป...

            ระหว่างทางที่เดิน  คุณจะรู้สึกถึงลมหายใจที่หอมด้วยพลังขับเคลื่อนของความรักอันเกิดแต่อำนาจวรรณกรรมไม่พรั่นพรึงต่อความลำเค็ญเข็ญใจที่เข้ามาทดสอบชีวิต  และถ้าคุณไม่หลงตัวเองจนเกินไปแล้ว  หากแต่ซื่อสัตย์แท้จริง  ระหว่างนี้คุณจะรู้สึกเสมอว่า  มันเป็นเพียงการเดินอยู่บนเส้นทางซึ่งยังไปไม่ถึงภาพจินตนาการนั้น

            แน่ละ,  ไม่ว่าเส้นทางจะขรุขระปานใด  มันก็ยังไม่โหดร้ายเกินไปนัก  อย่างน้อยระหว่างที่คุณก้มหน้าก้มตาเขียนงานและดิ่งลึกลงไปกับการงานอันเป็นที่รักนั้น (ที่จินตนาการว่าเป็นงานทรงคุณค่าและยิ่งใหญ่) มันก็คล้ายนำคุณไปแตะความรู้สึกว่าได้สัมผัสดินแดนในจินตนาการหรืออุดมคติของงานเขียนนั้นแล้ว

            กระทั่งเรื่องนั้นจบลง...

            สำหรับผม – เมื่อลุถึงช่วงนี้,  รู้สึกไม่มั่นใจทุกครั้งไปไม่ว่ากับงานเขียนชิ้นใด (หมายเฉพาะแต่นิยายกับเรื่องสั้น) และไอ้ความรู้สึกไม่มั่นใจนี้เองมักจะนำพาผมมาสู่ความรู้สึกตัวว่า

            ‘ผมกำลังอยู่บนเส้นทาง’

            แต่แปลกอย่างยิ่งที่ความรู้สึกตัวนี้ไม่เคยทำให้ผมลดละความมุ่งมั่นหรือสามารถบั่นทอนกำลังใจที่จะรังสรรค์งานที่ดีและทรงคุณค่ายิ่ง ๆ ขึ้นได้เลย

            ไม่แม้แต่นิดเดียว!

            ถึงที่สุดแล้ว  ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าทุกครั้งที่ทำงานเสร็จลงก็ดูเหมือนว่าผมได้ก้าวล่วงสู่อาณาเขตแห่งจินตนาการนั้นแล้ว  เพียงแต่ยังเดินไม่ถ้วนทั่วและอาจทำให้แข้งขาสั่นเล็กน้อยด้วยความไม่คุ้นทาง...ก็เท่านั้น

ด้วยเกียรติของนักเขียนหนุ่ม

วิทยากร  โสวัตร

ฤดูร้อน ๒๕๕๓

วารินชำราบ,  อุบลราชธานี

หมายเหตุ : พี่อธิคม คุณาวุฒิ เพิ่งส่งมาให้ดูทางอีเมล์ เรื่อง "ทาง" อยู่เล่มที่ ๔ นับจากซ้าย