ถึงคราวคุณเซอแพ็คกระเป๋าเพื่อเดินทางเข้าป่าอีกแล้ว.... เด็กๆ บ้านนี้เดินทางกันตั้งแต่อนุบาลจนแม่นันชินแล้วค่ะ จึงไม่ค่อยเป็นกังวลเพราะเค้าดูแลตัวเองได้...แต่ความเป็นแม่ลูกตัดกันไม่ขาดหรอกค่ะ ปล่อยเรื่องนึงได้ก็ห่วงอีกเรื่องนึง..เป็นเรื่องปกติมากกกกก...

จากการที่มีลูกสองคน พี่ภูมิ (คนโต) ผ่านค่ายต่างๆ แบบนี้อย่างสมบูรณ์ พอถึงรุ่นคุณเซอ (ภาม) ก็หมดห่วง...เพราะรู้หมดแล้วว่าลูกจะต้องเจอะเจออะไรบ้างในเจ็ดวัน สิบวัน หรือสิบห้าวันของแต่ละค่าย..แต่...ค่ายธรรมชาติขั้นก้าวหน้าเจ็ดวันในครั้งนี้กลับทำให้แม่นันคิดถึงคุณเซอใจจะขาด...ก็เพราะคุณครูแม่ค่ายทั้งหลายใส่ใจ..สนใจแต่เด็กๆ จนลืมโพสรูปผ่านเฟสบุ๊คมาให้พ่อแม่ได้ชื่นใจบ้าง.. โดยเฉพาะแม่ๆ ที่เค้ามีลูกคนเดียวและค่ายต่างๆ ก็ถือว่าใหม่สำหรับลูกๆ และแม่ๆ... ขนาดแม่นันว่าเจ๋งแล้ว...ยังคิดถึง...ซะ...  แต่..แม่นันซะอย่าง...คนใกล้ชิด มือขวาเยอะ คอยส่งภาพคุณเซอผ่านสื่อต่างๆ มาให้ เพราะแม่นันกับดักไว้ด้วยอาหาร และ ขนมอร่อยๆ ไว้เยอะ ๕๕ จึงทำให้หายคิดถึงได้พอสมควร...

ครั้งนี้คุณครูขอให้ผู้ปกครองเดินทางไปดูลูกนำเสนอผลงานในคืนวันสุดท้าย...โดยให้ไปถึงประมาณบ่ายสามโมงของเข้าวันเสาร์ ค้างหนึ่งคืน และรอรับกลับในเช้าวันรุ่งขึ้น.. แม่นัน..พ่อตู่และพี่ภูมิ...เราเดินทางกันแต่เช้าวันเสาร์ค่ะ ไม่สนใจว่าใครจะไปกันตอนไหน ก็หัวใจไปอยู่ที่คุณเซอเรียบร้อยแล้วค่ะ...อ้อ..ไม่ลืมที่จะทำสาคูแคนตาลูปไปฝากเด็กๆ คุณครู และผู้ปกครองที่นั่นด้วยค่ะ... ไปถึงก็เห็นเด็กๆ กำลังเตรียมตัวเข้าไปสำรวจป่าอีกครั้งก่อนนำเสนอ..พอคุณครูเห็นหน้าแม่นันก็บอกว่า ...”แม่นัน. two minutes late ครับ..คุณเซอขึ้นรถไปเรียบร้อยแล้วครับ.”  แล้วก็อมยิ้มรู้ว่าแม่นันโกรธธธธ.... นั่นไง..ทำกันได้อีกแล้ว... ไม่เป็นไรรอเจอตอนกลับมาก็ได้...

นั่นไง..กลับมาแล้วเด็กๆ ได้เวลาอาหารเย็นพอดี...เด็กๆ รู้หน้าที่ตัวเองดี...รีบเข้าแถวตักอาหารมานั่งทาน เพราะในอีกชั่วโมงข้างหน้าพวกเค้าต้องนำเสนอผลงานกันแล้ว แม่นันเห็นลูกคนอื่นเค้าวิ่งเข้าไปกอดพ่อแม่..ดีใจที่ได้พบ..แต่เอ๊ะ..ทำไมคุณเซอกลับไม่มีปฏิกิริยาอย่างนั้นบ้าง...พอแกล้งขอจะเข้าไปกอด...ก็ได้แค่จับมือ แล้วก็ได้คำตอบพร้อมขยิบตาให้มามี้ว่า “มามี้..รอพรุ่งนี้กอดให้ชื่นใจทีเดียวน้ะ เพราะคุณครูให้ทำหน้าที่ตัวเองให้เสร็จก่อน” แงแง...แกล้งแงไปงั้นล่ะค่ะ เพราะรู้ว่าเด็กถูกฝึกมาแบบนี้ และคุณเซอก็รู้วินัยหน้าที่อย่างดีเยี่ยมไม่ว่าจะค่ายไหนๆ ...

ทานอาหารเย็นเสร็จก็เตรียมไปแต่งตัวกันเองอย่างจัดเต็มให้สมกับเป็นนักอนุรักษ์ธรรมชาติ...  โห..ครั้งนี้คุณเซอเอาเสื้อ ร.ด. ของคุณพ่อสมัยเรียนมาใส่ซะด้วย เท่ห์ฝุดๆ ไม่น่าเชื่อว่าสมัยพ่อตู่เรียน ร.ด. ใส่เสื้อตัวเท่านี้หรือ ๕๕

ในห้องนำเสนอ....เด็กๆ เตรียมตัวกันอยู่หลังเวที...สักพักหนึ่งคุณครูก็เปิดงานด้วยนักอนุรักษ์น้อยแต่มาในฐานะรุ่นพี่ เพราะเป็นซีเนียร์แล้วในปีนี้ โดยการให้ความบันเทิงด้วยบทเพลงที่พวกเค้าแต่งกันเองเมื่อครั้งเดินป่าครั้งที่แล้ว โดยมีคุณครูมาเล่นกีตาร์ให้ แม่นันจำได้ว่ากลุ่มภามแต่งเพลงชื่อ “ตังตาบอด”.โดยเนื้อหากล่าวถึงยางที่มีพิษของเจ้าต้นตังตาบอด.และอีกกลุ่มแต่งเพลงชื่อ “เหนื่อยจุงเบย” ขึ้นมา เพราะเด็กๆ เล่าว่าตอนเค้าเดินป่าน่ะได้ทั้งความรู้ ในขณะเดียวกันก็เหนื่อยมากๆ แต่ก็สนุก.. ซึ่งทั้งสองเพลงนี้.สร้างความสนุกสนานจนขอนำมาเสนออีกครั้ง สร้างความบันเทิงให้ทั้งรุ่นน้องและผู้ปกครองไปตามๆ กัน...แน่นอน..มือกลองเป็นใครไปไม่ได้..คุณเซอมือกลองสุดเซอร์ของทุกคนในโรงเรียน เสียดายที่แม่นันหาเนื้อร้องและคลิปที่อัดไว้ไม่เจอ....

เมื่อเสร็จจากเอ็นเตอร์เทน ต่อไปก็เป็นการนำเสนอสลับรุ่น โดยการให้รุ่นน้อง รุ่นพื้นฐานนำเสนอก่อน สลับกับการนำเสนอกลุ่มของรุ่นพี่.. แม่นันฟังเด็กๆ ทั้งสองรุ่นนำเสนอแล้วก็ทึ่งมากๆ ในความเป็นนักอนุรักษ์น้อยทั้งสองรุ่น เด็กๆ มีศักยภาพ มีความเป็นผู้นำที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆ มองผ่านมันไปในบางครั้งอย่างน่าเสียดาย...

เมื่อถึงกลุ่มคุณเซอ พวกเค้าเลือกหัวข้อนำเสนอที่จะทำในการเข้าป่าครั้งนี้คือ ...การทำหนังสือ.. โดยเด็กๆ ผลัดกันนำเสนอขั้นตอนการทำงาน ตั้งแต่การเดินป่า..ถ่ายรูป.ค้นข้อมูลต่างๆ... จนนำมาพิมพ์ลงในโปรแกรมที่ตนเองถนัด แม่นันดูคุณเซอและเพื่อนๆ นำเสนอในครั้งนี้ เค้าไม่เหลือความเป็นเด็กน้อยอีกเลย นำเสนอได้อย่างมั่นใจและได้เนื้อหามากๆ... พอถึงช่วงสรุป...ก็ทำเอาแม่นันและผู้ปกครองขำไปตามๆ กัน เมื่อเด็กๆ ผลัดกันสรุปว่า “การทำงานครั้งนี้พวกเราสามคนทะเลาะกันเยอะ พอทำงานก็พบปัญหา..แล้วก็ทะเลาะกัน ...ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใคร...แล้วสุดท้ายพวกเราก็ค้นพบว่า..ความสามัคคีคือหนทางสู่ความสำเร็จ...”  แม่นันมารู้แจ้งเอาตอนคุยเป็นการส่วนตัวกับคุณครูแม่ค่าย คุณครูเล่าให้ฟังว่า “คุณเซอ..ติสต์มาก...เชื่อมั่นในตัวเองสูง..อีกสองหนุ่มก็มั่นพอกัน... พอต่างคนต่างทำอะไรไม่ได้ดั่งใจหรือไม่อยู่ในความคิดตัวเองก็จะเหวี่ยง (ทางอารมณ์) แต่สุดท้ายเค้าก็ยอมรับว่าการใช้อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ไม่ถูกต้อง ต้องรับฟังคนอื่นด้วย จึงเข้าไปขอโทษ และทำงานกันอย่างสามัคคี...”

ธรรมะ.กับธรรมชาติ... เห็นเป็นค่ายธรรมชาติ  แต่ทำไมพระอาจารย์แดงมาเทศน์ให้เด็กๆ ฟังระหว่างเข้าค่าย... พระอาจารย์แดงท่านเป็นเจ้าอาวาสอยู่วัดมกุฏคีรีวัน (เขาใหญ่) ท่านจะเมตตามาเทศน์ให้เด็กๆ ฟังทุกครั้งเมื่อรู้ว่าเด็กๆ จะมาเข้าค่ายที่เขาใหญ่ เด็กๆ ชอบท่านมาก คุณเซอบอกว่าพระอาจารย์ชอบเล่าเรื่อง...ผี... มิน่าล่ะเด็กๆ ถึงดูตั้งใจฟังมากๆ ..จริงๆ แล้วท่านจะแฝงข้อคิดดีๆ เข้าไปหลายๆ อย่างทำให้เด็กๆ มีจิตใจอ่อนโยนมากๆ  แม่นันเคยได้กราบท่านครั้งนึงสมัยรุ่นพี่ภูมิ ท่านเทศน์ได้สนุกมากจริงๆ... และอีกท่านนึงที่เด็กๆ ชอบมาก คือหมอล็อต สัตวแพทย์ประจำอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธ์พืชก็มาให้ความรู้กับเด็กๆ มากมาย.. เด็กๆ ถึงกับพูดถึงไม่หยุด.

ก่อนเข้าห้องนำเสนอ..คุณแม่คนนึงหยิบผลงานบันทึกของคุณเซอมาเปิดให้ดู...โอ้โห...สารพัดนกและข้อมูลที่คุณเซอบันทึกระหว่างเดินป่า...ครั้งนี้ต้องบอกว่าเยี่ยมยอดมากๆ เก็บข้อมูลได้เยอะจริงๆ...

และนี่คืออีกหนึ่งอิริยาบถของคุณเซอระหว่างค่าย คือการเรียนรู้เรื่องสีน้ำจากอาจารย์ปันยา...ภามชอบศิลปะมากๆ และมั่นใจในการลงสีมาก  ภาพสวยๆ เหล่านี้ได้จากผู้รู้ใจแอบถ่ายส่งให้แม่นันค่ะ...ขอบคุณมากมายค่ะ..

ผ่านคืนนี้ไปอีกหนึ่งคืน แม่นันก็ยังไม่ได้กอดคุณหยอง หรือคุณเซอของแม่นันเลย..ก็เค้าบอกรอให้เสร็จภาระกิจก่อนนี่คะ..เฮ่อ...

ตื่นเช้ามาอาจารย์สุธี (นักอนุรักษ์ธรรมชาติ) ประจำค่าย...ใจดีพาผู้ปกครองและผู้ติดตามออกเทรลน้ำตกกรองแก้ว ทำให้แม่นันได้รำลึกการเดินป่าเมื่อครั้งรุ่นพี่ภูมิอีกครั้ง. แต่ครั้งนี้มีพี่ภูมิเป็นผู้ติดตามย้อนรอยตัวเองเมื่อสี่ปีที่แล้ว .เดินกี่ครั้งสิ่งมีชีวิตในป่าและพันธ์ไม้ก็ทำให้พวกเราตื่นเต้นทุกครั้งค่ะ...

หลังออกจากเทรล..ครูแม่ค่ายได้สรุปการทำงานกลุ่มของเด็กๆ ให้ผู้ปกครองฟังเป็นรายบุคคล...ชื่นใจแทนเด็กๆ ที่มีคุณครูและนักอนุรักษ์ที่ทุ่มเทให้ความรู้กันอย่างไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อย... แถมพ่อแม่ผู้ปกครองยังได้ความรู้จากการเดินป่าด้วย..อย่างที่บอกน่ะค่ะจ่ายหนึ่ง..เรียนรู้ได้ทั้งบ้าน...กิจกรรมท้าทายใจพ่อแม่อย่างนี้แม่นันชอบมากๆ ค่ะ...

นั่นไง...เดินมาแล้ว...คุณเซอ..คุณภาม หรือคุณหยองของมามี้...มาใหกอด..ฟัดให้หายคิดถึงซะดีๆ...