เผลอแผล็บเดียว..ค่ายเรือใบเมื่อปีที่แล้วที่ทำเอาพ่อแม่ของเด็กๆ ใจหายใจคว่ำ..ก็ผ่านพ้นไปอย่างสวยงามทั้งค่าย beginner และ advance.. เด็กๆ ผ่านประสบการณ์การเรียนรู้มาอย่างโชกโชน...เจอพายุบ้าง..เรือคว่ำบ้าง..ก็ไม่ได้ทำให้เด็กๆ รู้สึกท้อ หากแต่ทำให้พวกเค้าแกร่งขึ้น... ได้เรียนรู้การอยู่รอดด้วยตัวเอง และการทำงานเป็นทีมได้อย่างสมบูรณ์ น้องภามหรือคุณเซอรวมทั้งเพื่อนๆ ในห้องต่างได้รับวุฒิบัตรเรือใบกันมาอย่างเต็มภาคภูมิ...

ก่อนจะมาแข่งซีรี่ย์เก็บคะแนนครั้งนี้ คุณเซอและเพื่อนๆ ต้องผ่านสนามจริงมาหลายสนามแล้ว..ไม่ว่าจะเป็นหัวหินรีกัตตา การแข่งขันใวันเด็ก และในสนามโอเชียน..ซึ่งการแข่งในสนามเหล่านั้น แม่นันไม่ได้มองถึงลำดับที่ในการแข่งขันของลูก ว่าลูกจะต้องได้ที่เท่านั้นเท่านี้... เพราะมันคือเรื่องหลังสุดที่คิดจะทำ...  หากแต่แม่นันมองในเรื่องการเล่นเป็น อยู่เป็น การอยู่ในกฎกติกา ความมีวินัย และความรับผิดชอบในตัวเองของคุณเซอมากกว่า เพราะถ้าลูกมีสิ่งเหล่านี้อยู่ในตัว ไม่ว่าจะไปอยู่กับใคร ที่ไหน..แม่นันก็สบายใจ.. ซึ่งคุณเซอก็ทำเอาแม่นันและทุกคนประทับใจมาก... อย่างที่บอกลำดับที่..เป็นเรื่องหลังสุด ซึ่งแม่นันแอบเช็คดูใบคะแนนก็อยู่เกือบหลังสุดจริงๆ คือที่ยี่สิบกว่าจากเรือกว่าสามสิบลำ ฮาฮา..

เหมือนทุกครั้งก่อนการเดินทาง..คุณเซอจัดการแพ็คของใช้จำเป็นที่จะต้องนำติดตัวไปตลอดการแข่งขันด้วยตนเอง เค้าจะเรียงลำดับการจัด แยกถุงของใช้ที่เข้ากันได้ แล้วก็จัดการเขียนชื่อเพื่อจะได้หยิบใช้งานได้ง่ายขึ้น ไม้แขวนเอย ถุงนอนนุ่นนี่นั่น...  แม่นันมีหน้าจิบกาแฟ..ใช้หางตาตรวจเช็คความเรียบร้อยให้ก่อนลงกระเป๋าเท่านั้นเอง.. ของจะเยอะแค่ไหนกระเป๋าเดินทางใบน้อยก็เอาอยู่ทุกครั้ง..๕๕ ถึงกับทุ่มสุดตัวทุกครั้งก่อนการเดินทาง....

คุณเซอกับเพื่อนๆ เดินทางไปพร้อมครูตั้งแต่วันศุกร์เพื่อเตรียมความพร้อม...และลงทะเลจริงในเวลาต่อมา...ซึ่งก็ต้องขึ้นอยู่กับลม..ฝนด้วยว่าเป็นใจมากน้อยแค่ไหน... แม่นันกับผู้ปกครองคนอื่นๆ จะไปรับลูกในวันอาทิตย์ ส่วนมากก็จะเดินทางกันแต่เช้าเพื่อดูลูกๆ แข่งซักรอบนึงก่อนเดินทางกลับ...  ไปถึงก็เห็นคุณเซอและเพื่อนๆ นั่งทานข้าว..หลังจากนั้นก็จัดการเตรียมตัวลงทะเลกัน...ทาซันบล็อก แว่นกันแดด เสื้อชูชีพ เด็กๆ ดูแลตัวเองได้อย่างทะมัดทแมง...เท่ห์จริงๆ...ถุงทะเลใบเขื่องนี่ใช้คุ้มมากๆ เปรียบเสมือนกระเป๋าโดเรมอนเลยทีเดียว..เพียงแต่ถ้าทำของหายไม่สามารถเรียกกลับมาได้เท่านั้นเอง... แม่นันชอบคุณเซอตรงที่เค้ารู้หน้าที่ว่ากำลังทำอะไรอยู่...เวลาไหนที่พ่อแม่สมควรเข้าหาหรือไม่... ยิ่งในเวลาแข่งอย่างนี้แม่นันอย่าได้แหยมเข้าใกล้เพื่อจะไปจูจุ๊บเค้าเชียว...มีโดนเอ็ดด้วยการทำเสียงกระซิบแบบเข้มๆ และมองด้วยหางตา (เหมือนใครหว่า)  “มามี้..มามี้..อย่าเพิ่ง..ไว้แข่งเสร็จก่อนดีกว่า”  แต่เมื่อเสร็จภารกิจแล้ว..มามี้คนนี้ไม่ต้องเดินไปหาหรอก..คุณเซอกระโจนเข้าใส่เอง... น่ารักที่สุด... รู้สึกว่านับวันลูกจะโตขึ้นพร้อมร่างกายและความคิดจริงๆ...

 เมื่อได้เวลาลงสนาม...ภาพเด็กๆ ลากเรือตัวเองลงทะเลพร้อมจัดการใส่หางเสือ เมื่อได้จังหวะดีๆ พวกเค้าก็จะกระโดดขึ้นเรือด้วยท่าคลาสสิคเฉพาะตัว ซึ่งเป็นภาพที่ชินตาของพ่อแม่ผู้ปกครองมากๆ ...   การแข่งซีรี่ย์ครั้งนี้คุณเซอได้ใบเรือเลขที่ ๑๓ ทำเอาแม่นันสยองในใจนิดๆ ว่า..ศุกร์ ๑๓ ฝันหวานรึเปล่า...แต่มองในแง่บวกเองว่ามันคือ ..สุขสิบสามต่างหากล่ะ...

 โน่นค่ะ...ค่อยๆ พาเรือของตัวเองออกไปแล้วค่ะ.. มีคุณปู่คุณย่าและพี่ภูมิมาให้กำลังใจทุกครั้ง..ครั้งนี้ก็เช่นกัน..คุณปู่คุณย่ามานั่งขอบสนามผลัดกันส่องดูจนหลานแล่นไปไกลลับตา...พ่อตู่ก็สามารถถ่ายรูปได้ทุกขณะจิตจริงๆ ..ทำให้มีภาพสวยๆ เก็บไว้ดูตลอดเวลา...  เด็กๆ รู้กฎกติกา...ทุกคนนำเรือไปยังจุดสตาร์ทอย่างอดทน...เพราะจุดสตาร์ทในน้ำกับบนบกนี่ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง....ทำเอาแม่นันปวดลูกกะตาและงงมาจนทุกวันนี้...จะต้องถามผู้รู้ทุกครั้งว่าจุดสตาร์ทอยู่ตรงไหน..จะรู้ได้ยังไงว่าครบรอบรึยัง..ทุ่นอยู่ไหนคะ ..อ้อมซ้ายหรืออ้อมขวา แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าอ้อมกี่รอบแล้วคะ และอีกสิบๆ คำถามที่ยิงซ้ำไปซ้ำมาทุกครั้ง...ใครนั่งข้างๆ จะรู้ดีว่า...เบื่อ...๕๕

เด็กๆ แข่งกันหลายรอบมากค่ะ แม่นันนับเป็นชั่วโมงค่ะ เพราะนับรอบกับเค้าไม่เป็น ที่แน่ๆ ผ่านไปแล้วหลายชั่วโมง...ก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะกลับฝั่ง...

อย่างที่เกริ่นไว้..เรื่องลำดับที่ ในการแข่งขันของลูกเป็นเรื่องสุดท้ายถ้าจะต้องทำ...และแล้ว..สุขสิบสามของแม่นันก็ทำเซอร์ไพร์ซจนได้..เมื่อพ่อเล็ก (ผู้ปกครองน้องนินารุ่นพี่ที่ลอยลำได้รางวัลไปหลายครั้งแล้ว) นั่งส่องกล้องดูการแข่งขันของลูกสาวตัวเอง ในขณะที่แม่นันนั่งจิบกาแฟอยู่ข้างๆ (กล้องตัวเองก็มี แต่กลายเป็นที่ทับกระดาษซะงั้น) กระซิบแบบดังๆ ว่า “แม่นัน...แม่นัน...เรือภามกำลังเข้าเป็นลำที่สองนะ...เลขใบที่ ๑๓ ใช่มั้ยครับ”  ..แน่ะ..ทำเอาแม่นันหูผึ่ง..คุณเซอเนี่ยน้ะเข้าเป็นลำที่สอง...เป็นไปได้ไงเนี่ย ไหนๆ กล้องอยู่ไหนเนี่ย...ขอส่องให้ชื่นใจหน่อย... “ว๊าย..จริงๆ ด้วย...เก่งจริงๆ ลูกมามี้” ทีนี้จะทำไงดีล่ะ... กล้องของแม่นันก็จะไม่เป็นที่ทับกระดาษอีกต่อไป เพราะแม่นันแนบติดลูกกะตาตลอดการแข่งขันน่ะซี... แต่ก็ยังไม่หายข้องใจว่าเอ๊ะ..จากที่เกือบโหล่..ไฉนเด้งมาอยู่ที่ต้นๆ ได้...แต่คิดอีกที..โอย..ยังเหลืออีกตั้งสามอาทิตย์ นี่เพิ่งจะอาทิตย์แรกกว่าจะรวมคะแนนไปมาคงไม่พ้นขอบๆ กระดาษล่างอีกล่ะ...น่ะ.ดูถูกคุณเซอมือกลองลูกตัวเองซะงั้น....

แต่พอนั่งส่องกล้อง..อมยิ้มไปเรื่อยๆ ปัญญาก็เกิด...จากการที่ลูกและเพื่อนๆ ได้ฝึกได้ซ้อมอย่างเข้มข้นตลอดสองค่ายรวมเบ็ดเสร็จเกือบสามสิบวัน แถมยังไปลงแข่งสนามจริงที่ผ่านๆ มาอีกตั้งหลายสนาม...คุณเซอคงได้เรียนรู้อะไรมากมายกลางทะเล..ที่แน่ๆ แม่นันว่าเค้าได้เรียนรู้เรื่องความอดทน..อดกลั้นกับตนเอง ที่ต้องอยู่กลางทะเลครั้งนึงเป็นเวลาหลายๆ ชั่วโมงอดทนกับลม..ฝน..เรียนรู้ทิศทางลมที่ไม่ได้มาทางเดียวตลอดการแข่งขัน ภาวะอากาศแต่ละสนาม แต่ละเดือนการแข่งขันก็ยิ่งแตกต่าง.. ที่สำคัญการมีวินัย..อยู่ในกฎ อยู่ในกติกาสำคัญที่สุด..เพราะตลอดการแข่งขันในสนามทะเลพวกเค้าคือหัวเรือใหญ่...คุณครูหรือนายทหารใดๆ ก็ไม่สามารถแนะนำ หรือถูกเรือเค้าได้..  แม่นันเห็นคุณเซอแล่นใบอย่างคล่องแคล่วแล้วก็รู้สึกเบาใจ...บางครั้งดูเหมือนเรือเอียงๆ จะล่ม...ใจก็หวั่นไหว..แต่ดูไปดูมาเค้าเองเป็นคนทำให้เรือเอียง ก็เวลาแท็กซ์เวลาไจซ์เรือมันต้องมีมูฟเม้นท์อะไรประมาณนั้น แม่นันจำพี่ภูมิเล่าให้ฟังสมัยนั้นน่ะ...ไม่งั้นเสียชื่อแม่นักกีฬาเรือใบหมด อิอิ...

จากที่นั่งเม้าท์มอยในร้านกาแฟ.ชิลล์ๆ..เดี๋ยวก็ยกกล้องขึ้นส่องบ้าง เดี๋ยวก็ไปนั่งขอบสนามบ้าง...แกล้งถามคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย...เด็กๆ เป็นไงกันบ้างคะ..คุณเซอสุดหล่อของแม่นันอยู่ตรงไหนแล้ว...แน่ะ...ลำดับที่กลายเป็นสิ่งเร้าใจสำหรับแม่นันไปซะแล้ว...

นั่นไง..เรือลำน้อยใหญ่เริ่มทยอยกลับเข้าฝั่งแล้ว...คุณเซอเบอร์ ๑๓ ก็กำลังกลับมาเช่นกัน...แม่นันไม่รอช้าค่ะ...ขอไปใกล้ชิดลูกซะหน่อย.... เด็กๆ น่ารักกันทุกคน...เมื่อนำเรือกลับเข้าฝั่ง ทุกคนรู้หน้าที่ว่าต้องจัดการกับเรือตัวเองอย่างไร ช่วยกันลากช่วยกันจูง ใครขึ้นมาก่อนก็ลงไปช่วยเพื่อนในน้ำ...ลากเทรลเลอร์กลับมาให้ เมื่อขึ้นบกแล้วก็ล้างทำความสะอาดใบเรือ ล้างเรือไป..อาบน้ำให้ตัวเองไป...ทุกอย่างดูเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเด็กแม้แต่การลากเรือ ขยับเรือ...แม่นันช่วยภามลากเรือกลับเข้าสนามเก็บเรือ ระยะทางแค่ประมาณสองร้อยเมตรก็รู้สึกเจ็บมือไปหมด...นี่ล่ะนร๊าเค้าเรียก..สังขาร..ไม่เที่ยง...

ระหว่างพักคุณเซอก็เล่าให้ฟังถึงบรรยากาศในการแข่งขัน..เรือขำขันบ้าง..เช่นเทคนิคการลงไปทำธุระส่วนตัวในท้องทะเล..เรื่องตื่นเต้นในการกู้เรือบ้าง...ภามบอกว่าในการแข่งรอบนึง..เรือภามคว่ำ..แต่รีบกู้ขึ้นมาได้...เพราะอยู่ระหว่างแข่งต้องช่วยเหลือตัวเองให้มากและเร็วที่สุด...แม่นันรีบถามกลับด้วยความกังวลว่า...”ระหว่างกู้เรือ..ภามเกร็งเท้ารึเปล่าลูก เกิดเป็นตะคริวขึ้นมาแย่เลยน้ะ...ถ้าหากอาการปวดขากลับมาต้องรีบเป่านกหวีดเรียกครูนะลูก..ไม่ต้องกังวัลเรื่องการแข่งขัน” ภามรีบตอบว่า “ไม่..ไม่มามี๊..ภามรู้..ภามไม่ได้เกร็งเท้าเลย”... ทำให้แม่นันโล่งอกไปที...

ผ่านไปจนอาทิตย์สุดท้ายของการแข่งขัน...โอ้โห...อาทิตย์นี้นอกจากคุณเซอจะเซอร์ไพร์ซทุกคนด้วยการทำคะแนนรวมดีแล้ว ...เพื่อนซี้..เจเจกับพี่นัทและน้องจีจี้..รวมทั้งพ่อเล็ก ที่ไม่ได้เจอกันเป็นปีก็มาเซอร์ไพร์สแบบไม่ได้ตั้งใจซะงั้น... เด็กๆ บอกว่าป่าป๊าพามาเที่ยวทะเล..และเห็นว่ามีการแข่งขันเรือใบจึงพามาเดินเล่น..ไม่รู้หรอกว่าเป็นรุ่นภามเพื่อนซี้พอดี...เด็กๆ เห็นภามกำลังเตรียมเรือก็ดีใจกันใหญ่ รีบเข้ามาช่วยเข็นเรือลงทะเล... ปรากฏว่าเรือคุณเซอมีแฟนคลับเยอะที่สุด ขนาบซ้ายขนาบขวา ฮาฮา..

เด็กก็คือเด็กว่ามั้ยคะ...สดใสน่ารัก...ไร้เดียงสา... ไม่น่าเชื่อเลยว่าตัวเล็กตัวน้อยเหล่านี้..ยามแล่นใบเค้าทำหน้าที่ได้สมเป็นนักกีฬามากๆ .....ยามได้พักผ่อนหลังจากเหนื่อยล้ากันมาตลอดวัน...มองไม่ออกเลยว่าพวกเค้าได้ผ่านอุปสรรคอะไรในสนามทะเลมานักต่อนักแล้ว.... เล่นกันอย่างสนุกสนาน....เห็นพวกเค้ามีความสุข..พวกเราพ่อแม่ก็ชื่นใจที่สุดค่ะ...

ผลคะแนนออกมาอย่างเป็นทางการแล้วค่ะ...๑๘ รอบของซีรี่ย์การแข่งขันตลอดสามอาทิตย์ แม่นันดูไม่เป็นหรอก..ต้องให้ภามอธิบายให้ฟัง..เอาเป็นว่าอธิบายยังไงก็งงอยู่ดี..ดูคะแนน overall ละกัน นั่นไงรวมคะแนนเสียจากน้อยสุดไปหามากสุด คุณเซออยู่ลำดับที่ ๔ ว๊าว..สุดยอดจริงๆ...สามลำดับแรกปล่อยให้เป็นของเจ้าถิ่นเด็กสัตหีบไป...คุณเซอและเพื่อนๆ ทำได้สุดยอดจริงๆ ..ลำดับที่เท่าไหร่ไม่สำคัญหรอกลูก เพราะพวกคุณอยู่ลำดับที่หนึ่งในใจพ่อแม่ทุกการแข่งขันอยู่แล้ว....

จบการแข่งขัน...เด็กๆ ได้รับของรางวัลของที่ระลึกกันทุกคน .ร็อคเกอร์น้อยของแม่นันได้เสื้อแจ๊คเก็ตของช่อง ๓ เป็นรางวัลที่ ๔ ก็ปลื้มซะ...ภามบอกว่าเวลาอยู่ในสนามแข่งไม่ได้คิดจะแข่งกับใครเลย...เพียงแต่พยายามควบคุมเรือตัวเองให้ดีและทำเวลาให้ดีขึ้นเรื่อยๆ.มากกว่า... นี่ล่ะคำตอบที่มามี้อยากฟังเป็นที่สุด...แข่งกับตัวเองก่อนที่คิดจะไปแข่งกับคนอื่น..

สิ้นสุดการแข่งขันซีรี่ย์อย่างราบรื่น... ภามได้เข้าชมรมเรือใบโดยอัตโนมัติเพราะอยู่ในลำดับ ๑-๕  ซึ่งหมายถึงจะต้องมาซ้อมและเตรียมตัวหากมีการแข่งขันรอบหน้า และมีเพื่อนๆ ภามอีกจำนวนไม่น้อยที่ขอเข้าชมรมด้วยความสมัครใจ..แสดงถึงความรักในกีฬาเรือใบเข้าอย่างจัง.... จากเด็กตัวน้อยเมื่อครั้งเริ่มค่าย beginner ..บางคนออกทะเลก็ร้องไห้..กลับถึงฝั่งแล้วก็ยังร้องไห้... แต่พอถึง ณ จุดนี้..ความอ่อนแอถูกคลื่นซัดออกไปหมด..กลายเป็นความแข็งแกร่งเข้ามาแทนที่... แม่นันเชื่ออย่างเต็มที่ว่า...เด็กๆ ได้ฝ่าฟันอุปสรรคในท้องทะเล..อดทน..อดกลั้น..ต่อสู้กับใจของตัวเองมาได้ขนาดนี้...อุปสรรคใดๆ ที่จะผ่านเข้ามาอีกในหนทางข้างหน้า..คงไม่สามารถทลายความตั้งใจของพวกเค้าไปได้ค่ะ...

ปิดท้ายด้วยความรับผิดชอบแม้ยามหมดภารกิจที่ทะเลแล้วค่ะ....รับไว้เลี้ยงซักคนมั้ยคะ...