ทำไม..รัก.ต้องเริ่มที่ตีห้า.. เริ่มเวลาอื่นไม่ได้หรือ...ได้สิคะ...ความรักเกิดได้ทุกเวลาค่ะ เพียงแต่รักของแม่นันน่ะมักจะพรุ่งปรี๊ดดดที่ตีห้าของทุกเช้าเลย... เป็นรักของแม่ และภรรยาที่มีต่อหนุ่มๆ ทั้งสามคน..  ความรักมีอยู่อย่างท้วมท้นในผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า..แม่...ทุกคนค่ะ เพียงแต่ถ่ายทอดออกมาในรูปแบบที่แตกต่างกัน...ซึ่งไม่ว่า.รัก.นั้นจะถูกถ่ายทอดออกมาในรูปแบบไหน...รักนั้น..ยิ่งใหญ่..เท่ากันค่ะ

ตีห้าเป๊ะของทุกเช้า.เจ้ามือถือก็จะส่งเสียงที่ดูเหมือนจะไพเราะในเบื้องต้น..แต่เริ่มไม่เสนาะหูในท่ามกลาง..๕๕ ก็ยังไม่อยากตื่นเลยนี่คะ..แต่อีกสักไม่กี่นาทีให้หลังคุณสามีซึ่งตื่นก่อนแม่นันอีก..(ไม่รู้จริงๆ ว่าเฮียท่านตื่นมาทำอะไรก่อนตีห้า)...ก็จะเรียกเบาๆ ..”มามี้”..(เรียกทำไมน้ะ..ไม่เข้าใจจริงๆ.เรียกทุกเช้าด้วย) .จากนั้นเตียงนอนก็ไม่เป็นที่ปรารถนาอีกต่อไปค่ะ...เพราะเสียงในหัวบอกว่า next station คือ ห้องครัว... แล้วเมนูมื้อเช้าที่คิดไว้ก่อนนอน หรือมาคิดได้ในขณะกำลังนอน...บางครั้งยังแอบโผล่ไปอยู่ในฝัน..ก็จะถูกรังสรรค์ปรุงขึ้นอย่างช้าๆ. เป็นอย่างนี้ทุกเช้า..และทุกๆ เช้า..หลังจากมื้อเช้าผ่านไป...ความรักก็จะขึ้นๆ ลงๆ ขึ้นๆ ลงๆ .จนบ่าย...คล้อย...จนกระทั่งเด็กๆ เข้านอนน่ะค่ะ..ความรักของแม่นันค่อยเสถียรซะที....

หรืออย่างเช่นเมื่อหลายวันก่อน..ความรักในเช้าวันพระก็เริ่มขึ้น...

เดิมทีตั้งใจจะทำคาโบนาร่าให้เป็นมื้อเช้า แต่พอได้เมสเสจจากโรงเรียนว่าเช้าวันรุ่งขึ้นจะมีใส่บาตร...ก็เปลี่ยนความตั้งใจเดิม..รีบเอาปลาเก๋าและหมูหมักที่ฟรีสไว้..ลงมาไว้ในช่องธรรมดาเพื่อจะได้พร้อมปรุงในวันรุ่งขึ้น.. และแล้วกระบวนการความรักก็เริ่มขึ้นเมื่อถึงสถานีห้องครัวค่ะ..เสียบปลั้กหุงข้าว.ตั้งหม้อข้าวต้มที่ตุ๋นไว้ให้พี่ภูมิ (หนุ่มผู้เริ่มถูกจัดฟัน). ตั้งซึ้งเตรียมเตรียมทำปลาเก๋านึ่งซี่อิ๊ว... หั่นไป..ปรุงไป..แชะไป.เป็นโรคอะไรก็ไม่รู้...ไม่เคยลองปรึกษาจิตแพทย์ซ้ากที....กลัว...  พอเสร็จเมนูใส่บาตรไปหนึ่ง...ก็ตามด้วยหมูสับนึ่งซี่อิ๊วสำหรับพ่อตู่ทานที่บ้าน และคุณเซอทานในรถขณะไปโรงเรียน....

และทุกๆ เช้าก็จะเป็นแบบนี้ เมนูก็จะหมุนเวียนไปเรื่อยๆ ..ซ้ำบ้าง เปลี่ยนบ้าง..ตามอารมณ์ศิลปิน..ทานมื้อเช้าในรถเสร็จก็...”มามี้..เย็นนี้ทำอะไรทาน”  พอถึงมื้อเย็นยังทานไม่ทันจะเสร็จ..”มามี้..พรุ่งนี้เช้าทานอะไร” ..สนทนาอย่างอื่นบ้างก็ได้ลูกเอ๋ย....

บางวัน..ความรักก็เริ่มเลทไปนิดนึง..อาหารเช้าของพ่อตู่ก็จะเลทไปด้วย..ทานที่บ้านไม่ทันแล้วสิ..ทำไงดีล่ะ.. สุดท้ายอาหารเช้าคุณพ่อก็ต้องถูกแพ็คใส่กล่องไปทานพร้อมเด็กๆ ในรถค่ะ... แล้วใครจะขับรถแทนพ่อตู่ล่ะคะ... แม่ครัวที่บ้านดิฉันเองค่ะ..เค้าชื่อ..นัน..เหมือนกันค่ะ..๕๕ ..แล้วพวกเค้าก็หนุบหนับกันแบบไม่สนใจเลยว่าคนขับรถคนนี้น่ะจะรู้สึก...อย่างไร... ค่าจ้างก็ไม่มี...แถมอาหารเช้าก็ไม่ให้...

ค่ะ..มันเป็นความสุขที่ได้ทำให้กับคนที่เรารักจริงๆ ค่ะ... ในขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงความรักที่พวกเค้ามีต่อเราเช่นกันค่ะ...แค่จู๊บก่อนนอนทุกคืนก็ทำเอาแม่คนนี้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง... และอีกหนึ่งในหลายๆ ความประทับใจที่ได้จากเด็กๆ เช่นว่า...

คุณเซอ:  “มามี้... บ่อชุ๊กคื้อตี่ก่อเหลี่ยวซีหมี...ภามซอมึ้งโหะนา” (มามี้..ไม่ออกไปไหนแล้วใช่มั้ย..ภามล็อคประตูให้เลยนะ” หรือ

พี่ภูมิ:  “มามี้...อย่านอนดึกน้ะ เดี๋ยวไม่สบาย” (คนนี้เกิดในเมืองไทยค่ะ ฟังได้..ไม่ยอมพูด ๕๕) และอีกหนึ่งที่ต้องชื่นชมพี่ภูมิคือ การถวายน้ำพระทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน..สาธุจ้ะ

ส่วนคนนั้นน่ะเค้าเป็นพ่อ.และสามีที่น่ารักที่สุดในโลกกกก..ทะเลาะน่ะบ่อย..แต่รักน่ะบ่อยกว่า...

และนี่คือบางส่วนของอาหารเช้าแต่ละวันมาแชร์กันค่ะ เผื่อวันไหนคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรให้เด็กๆ ทาน..คิดถึง..รักเริ่มที่ตีห้า..ของแม่นันนะคะ... ช่วยได้เยอะเชียวค่ะ... นอนหลับฝันดีค่ะ